Ποιοι ήταν οι Τουρκοκρητικοί.

Θέλω να παραθέσω μερικά στοιχεία από την ιστορία, για να δούμε ποιοί τελικά ήταν οι Τουρκοκρητικοί.

Μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Τούρκους, οι πρώτοι που εξισλαμίστηκαν ήταν ορισμένοι Βενετσιάνοι Φεουδάρχες, για να μη χάσουν τα προνόμια τους, και μετά ακολούθησαν ορισμένοι Κρητικοί  Χριστιανοί, για ν αποκτήσουν δύναμη και εξουσία, πάνω στους αδελφούς τους Χριστιανούς. Σ’ αυτούς λοιπόν τους εξισλαμισθέντες αναφέρομαι, τους λεγόμενους Τουρκοκρητικούς, που δεν είχαν καμιά σχέση με τους Τούρκους κατακτητές και οι διαφορές τους ήταν μεγάλες.

Κατ αρχήν οι Τουρκοκρητικοι  δεν ήξεραν τουρκικά, έτρωγαν χοιρινό και έπιναν κρασί που το Κοράνι το απαγορεύει.

Φορούσαν την κρητική ενδυμασία και η μόνη διαφορά τους ήταν το κόκκινο φέσι και η κόκκινη ζώνη. Και η μόνη συνεργασία  με τους Τούρκους ήταν οι εκστρατείες  κατά των Χριστιανών.

Το επίθετο τους ήταν κρητικό και μόνο τ όνομα τους άλλαζε. Δεν υπάκουαν στις εντολές της Πύλης και  στις Στρατιωτικές Αρχές, δεν έδιναν λογαριασμό σε κανένα, και κατά βάθος, όσο μισούσαν τους  Χριστιανούς αδελφούς τους, άλλο τόσο μισούσαν και τους Τούρκους κατακτητές.

Αυτό έγινε αφορμή, η Πύλη να στείλει το 1812 τον Οσμάν Πασά τον αποκαλούμενο και «Πνιγάρη» που συμμάχησε με τους Χριστιανούς Καπεταναίους με αποτέλεσμα να εξοντώσει, αρκετούς Τουρκοκρητικούς και Αγάδες.

Αυτοί λοιπόν οι εξισλαμισμένοι Τουρκοκρητικοί κατατυράννησαν, σταύρωσαν στην  κυριολεξία τον Χριστιανικό πληθυσμό που πάλευε τόσους αιώνες να κρατήσει και να διατηρήσει τα Ιερά και τα Όσια του.

Αλλά σ όλη αυτή την συμφορά, βγήκε και κάτι καλό. Αυτοί οι εξισλαμισμοί ήταν το διυλιστήριο, ήταν ο λαμπίκος που καθάρισε και εξάγνισε την Κρητική γενιά.

Ξεκαθάρισε τους δειλούς, τους συμφεροντολόγους, τους αρνησίθρησκους, τους αρνησιοπάτριδες, από τους γνήσιους Κρητικούς.

Ήταν το «καθαρτήριο πυρ» της φυλής μας. Ξεκαθάρισε την ήρα από το στάρι, κοσκίνισε τους χαρακτήρες και ξεκαθάρισε τις ψυχές και πήρε τα σκύβαλα.

Κι έμεινε η Κρητική ψυχή ν αγωνίζεται για την τιμή, την Ελευθερία, την Πατρίδα και τις Αξίες. Ο Λαός μας τους αποκαλούσε «Μπουρμάδες» δηλ.ούτε Τούρκοι ούτε Χριστιανοί, κάτι δηλ. το νοθευμένο.

Μετά λοιπόν των εξισλαμισμό τους, πήραν από τους Χριστιανούς τις περιουσίες τους  και τους ανάγκασαν να καταφύγουν στα ορεινά και άγονα χωριά για να γλιτώσουν  κάπως απ αυτούς. Έτσι οι Τουρκοκρητικοί βρέθηκαν με τεράστιες περιουσίες, διαφέντευαν ολόκληρες Επαρχίες. Όπως π.χ. ο Αγάς Αληδάκης, που ο πύργος του σώζεται ακόμα και σήμερα, στο Πρόσνιερο του Αποκόρωνα.

Διαφεντεύοντας μια περιοχή, που άρχιζε από τα σύνορα της Αργυρούπολης – Ασή Γωνιάς, και έφτανε μέχρι τον Φλιτέ της Σούδας, δηλ περιλάμβανε δύο Επαρχίες, την Επαρχία Σφακίων και την  Επαρχία Αποκορώνου.

Όσοι όμως Χριστιανοί δεν είχαν τρόπο να φύγουν προς την ενδοχώρα, εγκλωβίστηκαν στις Πόλεις και ήταν υπό την ομηρία των Τουρκοκρητικών.Που τους χρησιμοποιούσαν για τις αγκαρίες τους, αλλά το τραγικότερο ήταν ότι τους επιστράτευαν φορτώνοντας τους σε σακούλες τα πολεμοφόδια και τους έβαζαν στην πρώτη γραμμή της μάχης, σαν ανθρώπινο τείχος και πίσω τους ακολουθούσαν, οι Τουρκοκρητικοί και ο στρατός.

Αυτοί ήταν οι τραγικοί «Σακουλιέριδες» που ήταν και τα πρώτα θύματα της κάθε μάχης.

Ακόμα τους έκλεισαν τα Σχολεία, τις Εκκλησίες και επέβαλαν φοβερούς φόρους, με πρώτο τον κεφαλικό. Σε γενικές γραμμές οι Χριστιανοί δεν όριζαν τίποτα, ζωή, τιμή, περιουσία, όλα αυτά, ήταν στην διάθεση των Τουρκοκρητικών.

Πόσα μαρτύρια πέρασαν οι γυναίκες και οι κόρες των Χριστιανών, από τους άγριους Τουρκοκρητικούς γενίτσαρους;

Πόσες φορές δεν υποχρέωσαν τη μάνα ή τον πατέρα, να κρατά τον λύχνο όταν βίαζαν την κόρη τους;

Πόσες φορές δεν υποχρεώθηκαν να φάνε από το συκώτι του σφαγμένου πατέρα τους, γιατί αντιστάθηκε στις κτηνώδης ορέξεις των; Πόσες φορές, κόρες και γυναίκες βιαζόταν κάθε φορά που ο Αγάς είχε κέφια και γλεντούσε με τους φίλους του, στα κονάκια και στους πύργους του;

Γι’ αυτό πολλές κοπέλες έμειναν μια ολόκληρη ζωή κλεισμένες στα σπίτια τους, μη τυχόν και τις δει κανένα «κακό μάτι». Γιατί ποιος μπορούσε ν’ αντισταθεί σ’ αυτούς που είχαν δικαίωμα ζωής και θανάτου στους άτυχους Χριστιανούς;

Πόσες φορές χάριν διασκέδασης, όταν καθάριζαν την πιστόλα τους, δεν έβαζαν περαστικούς Χριστιανούς στο σημάδι;

Τόμοι ολόκληροι θα μπορούσαν να γραφτούν για τα εγκλήματα που διέπραξαν σε βάρος των Χριστιανών αδελφών τους.

Αυτοί ήταν εν ολίγοις οι περίφημοι Τουρκοκρητικοί. Απ’ αυτούς είναι και οι Τουρκοκρητικοί πού ζουν σήμερα στο Χαμιντιέ της Συρίας, που έφυγαν αναλογιζόμενοι τα εγκλήματα που διέπραξαν και φοβούμενοι την τιμωρία που πλησίαζε.

Απ’ αυτούς είναι και οι Τουρκοκρητικοί που ζουν σήμερα στην Τουρκία. Και βεβαία με το δίκιο τους ν’ αναπολούν τις καλές γι’ αυτούς εποχές, με τα κονάκια, τους πύργους, με τους φαμέγιους και τις τεράστιες περιουσίες που απέκτησαν από τους άτυχους αδελφούς τους Χριστιανούς , στέλνοντας τους ένα φυσίγγιο στ «Ντορβά» και ένα σημείωμα, που έγραφε ότι η τάδε περιουσία, είναι δική μου.

Θέλω όμως να δηλώσω ότι, δεν επιρρίπτω ευθύνες ούτε πρέπει, στους ανθρώπους αυτούς, για ότι έκαναν οι πρόγονοι τους.

Αλλά από το να τους αποκαλούμε αδέρφια μας, να τους γράφουμε ποιήματα, να τους φιλοξενούμε και αυτοί μόλις φτάσουν εδώ, το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να ψάχνουν να βρουν την περιουσία των προγόνων τους, νομίζω ότι πάει πάρα πολύ.

Και το μόνο, που μπορεί να χαρακτηρίσει την συμπεριφορά μας  είναι συμπεριφορά  «Ραγιά». Η Ιστορία πρέπει να διδάσκεται όπως έχει γραφεί.

Δεν αρνιέται βέβαια κανείς ότι υπήρξαν κάποιες φιλίες , μεταξύ Τουρκοκρητικών και Χριστιανών, αλλά το ερώτημα είναι, πότε υπήρξαν αυτές οι φιλικές σχέσεις και σε ποια εποχή; Μήπως όταν οι Τουρκοκρητικοί, παντοδύναμοι στην αρχή, που άρπαζαν, βίαζαν, έσφαζαν, έκαιγαν και ερήμωναν τα πάντα ή όταν η ανεξαρτησία της Κρήτης είχε φέρει σε αδυναμία το Τουρκοκρητικό στοιχείο;

Μήπως λοιπόν πρέπει να δούμε καλύτερα τα πράγματα;

Μήπως πρέπει να μάθουμε την τοπική μας Ιστορία καλύτερα, γιατί έχει σκανδαλωδώς  αγνοηθεί;  Γιατί πιστεύω ότι αυτοί οι συναισθηματισμοί προέρχονται από άγνοια. Και τελειώνοντας, λέω ότι καλό είναι να συγχωρούμε, αλλά να μη ξεχνούμε.

Κιαγιαδάκης  Βαγγέλης ( Φτερόλακας )

Πηγές :   Ιστορία της Κρήτης Βασιλείου Ψιλάκη

Ιστορία της Κρήτης Ι. Δ . Μουρέλλου