Η Παναγία Φανερωμένη των Κυδωνιών

Πριν από πολλά χρόνια, στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) της Μικράς Ασίας, σ’ αυτή την Ελληνική αλλά σκλαβωμένη στους τούρκους πολιτεία, συνέβη ένα μεγάλο και θαυμαστό γεγονός που απεδείχθη ως πραγματική ευλογία του Θεού για ολόκληρη την Χριστιανοσύνη.
«Ημέρα λαμπροφόρος πάσιν εξέλαμψε…» στις 28 Ιουνίου του 1852 στις Κυδωνίες, όταν αποκαλύφθηκε με θαυμαστό τρόπο, η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης, όπως ονομάστηκε, εξαιτίας του πλήθους των θαυμάτων τα οποία η Θεοτόκος πραγματοποίησε, για να ενδυναμωθεί η πίστη των Χριστιανών και να διαλυθούν οι αμφιβολίες των άθεων και αδιάφορων ανθρώπων στους δύσκολους καιρούς της τουρκοκρατίας.
Σαν αστραπή μεταδόθηκε εκείνη την ημέρα το χαρμόσυνο μήνυμα από στόμα σε στόμα σε όλη την πολιτεία. Η εικόνα της Παναγίας είχε βρεθεί. Ευλογία μεγάλη για όλη την πολιτεία είχε φέρει το θεϊκό αυτό σημείο. Ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους. Οι καμπάνες στις Εκκλησίες χτυπούσαν γιορτινά. Οι δύσπιστοι απορούσαν και έτρεχαν να ιδούν από κοντά με τα μάτια τους, το αναπάντεχο θαύμα. Παράμερα στα ανασκαμμένα αναχώματα, μια απλοϊκή, φτωχή κοπέλα, η Ευαγγελινή, γονατιστή με σκυμμένο το πρόσωπο, προσπαθούσε να κρύψει τα αναφιλητά και τα δάκρυά της. Συγκινημένη καθώς την παρηγορούσαν οι Αϊβαλιώτισσες γυναίκες, ένιωθε ανακούφιση και δικαίωση, καθώς είδε τους εργάτες να βρίσκουν επιτέλους και να βγάζουν από τη γη, μετά από κουραστική εργασία την Αγία Εικόνα με την πανσεβάσμια μορφή της Παναγίας.
Αρκετό καιρό πριν, η Ευαγγελινή, ζούσε με αγωνία την όλη υπόθεση. Από την πρώτη στιγμή που άρχισε να ενυπνιάζεται επανειλημμένα την Παναγία και να της υποδεικνύει κάποιο σημείο στη γη του Αϊβαλιού, όπου υπήρχε κρυμμένη η εικόνα Της, η κοπέλα με δισταγμό είχε εμπιστευθεί τη θεία αυτή αποκάλυψη σε ανθρώπους που πίστευε ότι θα την βοηθούσαν. Όμως οι ειρωνείες, ακόμα και οι απειλές τους, δεν την πτόησαν. Παρακίνησε κάποιους πιο έμπιστους Αϊβαλιώτες να ανασκάψουν στο μέρος εκείνο, σ’ έναν κήπο που καθώς λένε τον ονόμαζαν «περιβόλι του Σαλιόκολα» και ήταν κοντά στη γνωστή ενορία της Κάτω Παναγιάς, της Ζωοδόχου Πηγής, σε απόσταση εκατό περίπου μέτρων από την παραλία, τον «Καντηλί γιαλό». Όσο οι εργάτες έσκαβαν και δεν έβρισκαν τίποτα, η αγωνία κορυφωνόταν καθώς και οι επικρίσεις και οι αντιδράσεις. Ώσπου ήρθε η ευλογημένη στιγμή που με τις προσευχές ενός ευλαβέστατου παπά της Αγίας Τριάδας, του παπα-Χαράλαμπου, βρέθηκε η εικόνα! Ο κασμάς κάποιου εργάτη, ονόματι «Γιουργή», χτύπησε σε σταθερό σημείο. Ήταν μια εικόνα μικρών διαστάσεων. Μάλιστα, το τελευταίο χτύπημα άφησε ένα σημάδι πάνω στο πρόσωπο της Παναγίας. Μαζί βρέθηκε και το αγίασμα που εξέβλυσε στο σημείο αυτό. Οι παρευρισκόμενοι χαιρόντουσαν για την εύρεση της εικόνας. Η χαρά ήταν έκδηλη σε όλους. Το Αϊβαλί είχε την ημέρα εκείνη Ανάσταση. Οι άνθρωποι πανηγύριζαν σα να είχαν απελευθερωθεί.
Μέσα σ’ αυτό το γιορτινό κλίμα, λίγο πιο πέρα από το σημείο που βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας της Φανερωμένης, στο ισόγειο ενός φτωχικού σπιτιού των Κυδωνιών, είχε φθάσει και εκεί η χαρμόσυνη είδηση. Όμως οι άνθρωποι εκεί ζούσαν τη δική τους αγωνία, που γρήγορα μετατράπηκε σε μεγάλη χαρά, αφού την ίδια στιγμή που οι κουρασμένοι εργάτες εύρισκαν την εικόνα και ο παπα-Χαράλαμπος την ανέδυε με ευλάβεια και συντριβή από τη γη, στο σπίτι εκείνο μια εγκυμονούσα γυναίκα, εξαντλημένη από τους πόνους της γέννας, ελευθερωνόταν και έφερνε στον κόσμο ένα χαριτωμένο κορίτσι, κάνοντας ευτυχισμένους όλους όσους βρίσκονταν γύρω της. Όλοι έβλεπαν ότι η γέννηση του παιδιού ήταν καλό σημάδι, αφού ήρθε σε μια στιγμή που οι Αϊβαλιώτες δακρυσμένοι προσκυνούσαν τη θαυματουργό εικόνα που είχε βρεθεί. Κάποιοι, πιο πνευματικοί άνθρωποι, σκέφτηκαν μήπως δεν ήταν τυχαία η ταυτόχρονη εύρεση της εικόνας και η γέννηση του παιδιού, που ίσως να είχε κάποια ιδιαίτερη σημασία. Ύστερα από λίγο καιρό το κορίτσι βαφτίστηκε. Ονομάστηκε Αναστασία, παίρνοντας το όνομα της Αναστάσεως που είχαν την ημέρα της γεννήσεως της οι Κυδωνίες. Απόμεινε το πλήρωμα του χρόνου και τα γεγονότα που θα επισφράγιζε η θεία οικονομία.
Μετά την ανεύρεση της εικόνας, πλήθος θαυμάτων επακολούθησαν. Για αρκετά χρόνια, άνθρωποι πονεμένοι, άρρωστοι, ακόμα και μουσουλμάνοι, προσερχόντουσαν από κάθε γνωστό μέρος στο αγίασμα της Παναγίας Φανερωμένης. Άνθρωποι δαιμονισμένοι, σεληνιαζόμενοι, πάσχοντες από διάφορες ασθένειες, τυφλοί, κωφοί, παράλυτοι, άλαλοι, αφού προσκυνούσαν, νήστευαν και παρέμεναν για λίγες ημέρες στο αγίασμα, έβρισκαν τη γιατρειά τους με θαυμαστό τρόπο. Πολλές φορές η εικόνα μεταφερόταν στα σπίτια και στα χωράφια, όπου τελούσαν αγιασμούς, παρακλήσεις ή διάβαζαν ασθενείς. Εύνοια μεγάλη για τους Αϊβαλιώτες, που έβλεπαν να γίνονται θαύματα στον τόπο τους και κόσμος πολύς να επισκέπτεται και να προσκυνάει την εικόνα της Παναγίας. Όλοι ήθελαν να αντλήσουν λίγο νερό από το αβαθές πηγάδι του αγιάσματος και να πάρουν λίγο χώμα από το σημείο που είχαν βρει την εικόνα. Η εικόνα φυλασσόταν στον ενοριακό ναό του Ιερού Νοσοκομείου, τον Άγιο Χαράλαμπο. Η Παναγία η Φανερωμένη έγινε από τότε η προστάτιδα και «Η Βασίλισσα» της πόλεως των Κυδωνιών» μέχρι που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου!

Το έτος 1922, η πόλη των Κυδωνιών έπρεπε να εκκενωθεί. Οι τούρκοι είχαν κηρύξει ανελέητο διωγμό κατά των Ελλήνων Χριστιανών. Συγκινητική φιγούρα μεταξύ των διωκομένων, η κυρά Αναστασία Μπακλά. Ήταν εκείνη η κοπελίτσα που γεννήθηκε την ίδια ημέρα που βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας και όταν ενηλικιώθηκε παντρεύτηκε τον πρωτοψάλτη της Ζωοδόχου Πηγής, τον Δημήτριο Μπακλά. Απέκτησαν 7 παιδιά, εκ των οποίων 4 παλικάρια, όλοι ψαλτάδες. Τώρα γριούλα πλέον, βλέποντας το κακό και τη συμφορά που ερχόταν, κατάλαβε ότι έπρεπε να εγκαταλείψει και εκείνη το Αϊβαλί, την πολιτεία την αγαπημένη όπου είχε ζήσει όλη της τη ζωή. Ως τελευταία επιθυμία της, σ’ αυτό τον τόπο, στη γη την Αιολική, που ποτίζεται για μια ακόμη φορά με το αίμα του Ελληνισμού της Μικρασίας, αποφασίζει και βγαίνει μόνη της από το σπιτικό της. Τα βήματά της την οδηγούν στο ναό του Αγίου Χαράλαμπου, όπου φυλασσόταν η εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης η θαυματουργή, που βρέθηκε στις Κυδωνίες, την ίδια ημέρα που γεννήθηκε και από τότε ήταν δίπλα της, έχοντας ζήσει τα θαύματα και τις ευεργεσίες που είχε κάνει σε πολλούς ανθρώπους. Η κυρά Αναστασία, γονατίζει και δέεται όπως είχε μάθει να κάνει από μικρή, με δάκρυα στα μάτια. Παρακαλεί μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Κάνοντας μετάνοιες σταυροκοπιέται και ικετεύει για τα δεινά που προμηνύονται. Γνωρίζει ότι οι Χριστιανοί έχουν μεγάλη ανάγκη την παρουσία της Παναγίας. Αποφασίζει και βγάζει με προσοχή από το εικονοστάσι τη θαυματουργή εικόνα, την αγκαλιάζει δακρυσμένη και την παίρνει μαζί της για να μην πέσει στα χέρια των τούρκων που θα έμπαιναν στις Κυδωνίες. Κρύβει την εικόνα πάνω της και φεύγει για να βρει τους δικούς της, ώστε να φύγουν για το απέναντι νησί. Δίνει την ευχή της στους δυο γιους της, τον Ευάγγελο και τον Απόστολο, που θα έμεναν με τον Δεσπότη Κυδωνιών Γρηγόριο, για να προσπαθήσουν ματαίως να εξευμενίσουν τους θηριώδεις τούρκους ώστε να μην πειράξουν την πολιτεία τους.
Η κυρά Αναστασία έφερε την εικόνα στην Θερμή της Λέσβου όπου διέμεινε ως το 1932 που απεβίωσε, αφήνοντας ως ευλογία την εικόνα στους συγγενείς της, αφού διακαής πόθος της ήταν το πότε θα ανοίξουν τα σύνορα για να επιστρέψουν στα σπίτια τους στις Κυδωνίες για να ξανατοποθετήσει την εικόνα στο προσκυνητάρι του Άη Χαράλαμπου.

Στρατής Ανδριώτης

Το όνομα "ΙΩΑΝΝΗΣ"

Λόγος του Νικηφόρου Θεοτόκη εις την Γέννηση του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

«…το όνομα Ιωάννης, άνωθεν υπό του Παναγίου Πνεύματος του εδόθη από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, προς τον Ζαχαρία λέγοντας: «και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην…
Αν στοχασθείς τούτο το όνομα Ιωάννης, θα το βρεις να είναι από επτά στοιχεία συγκείμενο: Ι.Ω.Α.Ν.Ν.Η.Σ. για να πληρωθεί εκείνο που η Προφήτιδα Άννα είπε: «ότι στείρα έτεκεν επτά», ένα για την του επτά αριθμού τιμή, ο οποίος είναι στην θεία Γραφή ιερός και σεβάσμιος, και άλλο ότι και τα επτά αυτά στοιχεία, το ι, το ω, το αν, το ν, το η, και το ς, αν κάποιος τα θεωρήσει κατά βάθος, θα βρει να έχει το καθένα ξεχωριστά κάποια μυστική και απόκρυφο έννοια…
…Τούτο το Ι, που είναι στην αρχή του ονόματος Ιωάννης, περιέχει πολλά και ανέκφραστα πράγματα… Φαίνεται σε πολλά μέρη της θείας Γραφής, ότι ο Θεός πρώτον δημιούργησε τις Αγγελικές Δυνάμεις, τις οποίες διαιρεί ο Αρεοπαγίτης Διονύσιος σε τρεις Ιεραρχίες, και αυτές πάλι τις υποδιαιρεί σε εννέα τάγματα: α΄ σε Σεραφείμ, β΄ σε Χερουβείμ, γ΄ σε Θρόνους, δ΄ σε Κυριότητες, ε΄ σε Δυνάμεις, στ΄ σε Εξουσίες, ζ΄ σε Αρχές, η΄ σε Αρχαγγέλους και θ΄ σε Αγγέλους. Είναι δε και το τάγμα του Εωσφόρου, που ουρανόθεν έπεσε για την έπαρση και υπερηφάνειά του.
Ιδού ότι όλα τα Αγγελικά τάγματα, όσα εξ’ αρχής δημιούργησε ο Θεός, είναι δέκα. Το δέκατο ξεπεσμένο τάγμα, έχει να αναπληρωθεί και να γεμίσει από τους Μοναχούς. Γι’ αυτό και η Καλογερική λέγεται Αγγελικό σχήμα και είναι κατά αλήθεια, διότι αν οι Άγγελοι παρθενεύουν, αλλά και η καλογερική με παρθενία σεμνύνεται. Αν οι Άγγελοι αγρυπνούν, αλλά σε αγρυπνίες και η καλογερική καταγίνεται. Αν οι Άγγελοι ανώτεροι τροφής για το άϋλο, αλλά και η καλογερική με νηστείες διάγει. Αν έργο Αγγέλων είναι η ακατάπαυστος προς τον Θεό δοξολογία, αλλά τούτο είναι ίδιο και των Μοναχών. Αν για το κούφο της φύσεως με πτερά ζωγραφίζονται οι Άγγελοι, αλλ’ ιδού πτερά και στους Μοναχούς. Ποια; το επανοκαλύμμαυχο. Γι’ αυτό Αγγελικό σχήμα είναι η καλογερική, από την οποία έχει να αναπληρωθεί το ξεπεσμένο τάγμα του Εωσφόρου. Γι’ αυτό, φθόνο κινούμενος πολύ πολεμάει ο διάβολος την καλογερική, διότι αυτή θα καταλάβει τον τόπο του φωτισμού και της δόξης του Εωσφόρου, την οποία είχε αυτός προ του ξεπεσμού… Παχώμιος, Αντώνιος, Ονούφριος, Ευθύμιος, Αθανάσιος και πάντες οι Όσιοι, από τον Τίμιο Πρόδρομο έλαβαν το παράδειγμα της καλογερικής, σ’ αυτού τα ίχνη περπάτησαν, τούτου την ερημική ζωή μιμήθηκαν, και σε τούτο δεν είναι κανείς που να αντειπεί, ώστε ο Τίμιος Πρόδρομος είναι ο πρώτος και αρχηγός του Μοναχικού τάγματος, το οποίο μαζί με την ανατολή της λαμπροτάτης αυτού και χαρμοσύνου γεννήσεως και αυτό συνανέτειλε.
Το Ι τούτο πόσα σημαίνει κατά τον αριθμό; Δέκα. Ιδού ο δέκατος τούτος αριθμός του Ι, που μας παρασταίνει φανερώτατα τον ανακαινισμό και την ανόρθωση του ξεπεσμένου δεκάτου τάγματος, το οποίο ο Πρόδρομος με την ισάγγελο ζωή του έμελλε να ανακαινίσει, και αυτά μεν περί του Ι, το οποίο είναι μόνο σύμβολο φανερό του Τιμίου Προδρόμου.
Περί του Ω. Το δε κατόπιν Ω προεικονίζει φανερά την πρώτη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού παρουσία, και στοχάσου για να δεις την αλήθεια. Είπαμε ανωτέρω, πως το Ι προεικονίζει τον Τίμιο Πρόδρομο. Πρώτον λοιπόν το Ι, κατόπιν από το Ι ακολουθεί το Ω. Τούτο το Ω, κατά τους γραμματικούς, από πού σύγκειται; Από δύο ΟΟ. Όταν σμίξεις δύο ΟΟ, κάνεις ένα Ω. Τούτο το Ω, και κατά την φωνή και κατά την σύνθεση, προεικονίζει τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, διότι μέγας Θεός είναι ο Χριστός, και ότι εκ δύο φύσεων σύγκειται ασυγχύτως Θεότητος και Ανθρωπότητος ο Χριστός, καθώς και το Ω εκ δύο ΟΟ, αυτά τα δύο ΟΟ δεν είναι άλλο παρά δύο σφαιροειδείς κύκλοι. Ο δε κύκλος ούτε αρχή έχει ούτε τέλος. Γι’ αυτό και ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός ούτε αρχή έχει ούτε τέλος, διότι αν τον στοχασθείς ως Θεό, τον βρίσκεις να είναι άναρχος και ατελεύτητος κατά την Θεότητα. Αν τον στοχασθείς ως άνθρωπο, όπου συνελήφθη ασπόρως μέσα στην άμωμο γαστέρα της αειπαρθένου Μαρίας, άναρχος ως από μέρους κατά τι και κατά την σάρκα, διότι αρχή της σαρκός των μετά τον Αδάμ επιλοίπων ανθρώπων είναι η σπορά τους ανδρός. Αν τον στοχασθείς σαν να μην υπέστη διαφθορά μέσα στον τάφο η αυτή παναγία Του σάρκα, υπάρχει και ατελεύτητος, μη διαλυθείσα εις χούν, που είναι των ανθρωπίνων σωμάτων η αρχή και το τέλος… Θαυμαστή λοιπόν παρομοίωση του Ω με τον Χριστό…
Περί του ΑΝ, και του ετέρου Ν. …Πρώτον λοιπόν το Ι (ο Πρόδρομος), κατόπιν τούτου το Ω (ο Χριστός), ιδού πρώτη παρουσία του Χριστού, κατόπιν δε από Ω (τον Χριστό) τι ακολουθεί; το ΑΝ. Τούτο το ΑΝ τι θέλει να πει; Ανάσταση! Τίνος; του ετέρου Ν. Τι θέλει να πει τούτο το δεύτερο Ν; Νεκρών! Προσδοκώ ανάσταση νεκρών. Ιδού και η Δευτέρα του Χριστού παρουσία, όπου μέλλουν να αναστηθούν οι νεκροί.
Περί του Η. Κατόπιν του ΑΝ και του ετέρου Ν (που λέγεται Ανάσταση Νεκρών), τι έπεται; το Η. Τούτο το Η πόσα σημαίνει κατά τον αριθμό: Οκτώ! Ιδού λοιπόν όγδοος αριθμός. Τι εικονίζει αυτός ο όγδοος αριθμός; Τον όγδοο αιώνα της μακαρίας και τρισολβίου ζωής: «προσδοκώ ανάσταση νεκρών, και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».
Περί του Σ. …Τούτο το Σ, πόσα δηλώνει κατά τον αριθμό; Διακόσια! Αυτά τα διακόσια από πού αμέσως σύγκεινται; Από δύο εκατοντάδες. Διότι δίς εκατό, διακόσια. Ο εκατοστός αριθμός στη θεία Γραφή πως ονομάζεται; Τέλειος, αλλ’ επειδή ο εκατοστός αριθμός τέλειος, άρα ο δις εκατοστός υπερτέλειος. Ιδού λοιπόν ο υπερτέλειος αυτός αριθμός, που εικονίζει το υπερτέλειο, το απέραντο και ατελεύτητο της αιωνίου και μακαρίας ζωής.
Αλλ’ ω διαυγέστατο Ι, και του εκ του δύο ΟΟ συντεθειμένου Ω, πανέκλαμπρε Πρόδρομε, ευκταιότατε και πανευφρόσυνε του ΑΝ, του εν τω Άδη κειμένου Ν, προσκυνητά κληρονόμε του ΗΣ, αγιώτατε επτά αριθμέ, επτάφωτε λύχνε της Τρισηλίου Θεότητος, κρυφιώτατε μύστα και κατ’ αυτό μόνο το επτάστοιχο Ι.Ω.Α.Ν.Ν.Η.Σ, όνομα των απορρήτων του Θεού Μυστηρίων, χάρισέ μου παρακαλώ σε του Ν της αθλίας ψυχής μου το ΑΝ, τη απαύστω προς το Ω και ακοιμήτω πρεσβεία σου, και αξίωσον του ΗΣ πάντας ημάς τους ευλαβώς την σην πανένδοξο εορτάζοντας γέννηση".

Τα Θαυμάσια της Ορθοδόξου Πίστεως

Από τον βίο του Οσίου Παϊσίου του Μεγάλου

Θαυμαστός είναι ο βίος του Οσίου Παϊσίου του Μεγάλου που συντρίβει κάθε κακοδοξία αιρετικού, ή δύσπιστου ανθρώπου. Ως εκ τούτου καταδεικνύει την Αλήθεια της Ορθοδόξου πίστεως.
Γεννήθηκε στην Αίγυπτο γύρω στο 300μ.Χ. Αφιερώθηκε στον Θεό κατά θεία παραγγελία που απεκάλυψε Άγγελος Κυρίου στην μητέρα του. Επόθησε να γίνει μοναχός και αναχωρών στην έρημο υποτάχθηκε στον Αββά Παμβώ, ασκούμενος την υπακοή, την υπομονή, την ανάγνωση των Γραφών, προσευχόμενος και βασανίζοντας το σώμα με αγρυπνίες και νηστείες, στην αρχή τρώγων λίγο άρτο και άλας μόνο κάθε Σάββατο, αργότερα κάθε δύο Σάββατα, φθάνοντας σε σημείο να ζήσει νηστικός με την δύναμη του Θεού επί 70 έτη, μεταλαμβάνοντας κάθε Κυριακή των Αχράντων Μυστηρίων!
Για ακόμα περισσότερη άσκηση και ησυχία είχε αναχωρήσει βαθύτερα στην έρημο και κατοίκησε σε σπήλαιο που λάξευσε ο ίδιος, διδάσκοντας πολλούς ασκητές και λαμβάνοντας το χάρισμα να μεσιτεύει στον Θεό και να συγχωρούνται οι αμαρτίες όσων παιδεύονταν στον Άδη! Συχνά παρουσιαζόταν σ’ αυτόν Προφήτες, όπως ο Ιερεμίας ερμηνεύοντάς του απόκρυφα νοήματα. Άλλες φορές αρπάχτηκε εκστατικός στον ουρανό βλέποντας τα κάλλη του Παραδείσου, καθώς και όλους τους Αγίους! Άλλοτε έβλεπε τον Άγιο Κωνσταντίνο, ή και τάγματα Αγγέλων που φύλαγαν τους Μοναχούς.
Ακόμα και ο ίδιος ο Χριστός παρουσιαζόταν πολλές φορές ενώπιόν του και τον καθοδηγούσε στην ενάρετη βιωτή! Μία εξ’ αυτών, ενώ προσευχόταν ο θείος Παΐσιος στο κελί του, παρουσιάσθηκε ο Χριστός με δύο Αγγέλους, και του λέει: «Χαίροις Παΐσιε, σήμερα πρέπει να μας φιλοξενήσεις»! Ο Παΐσιος, μιμούμενος τον Πατριάρχη Αβραάμ, τους δεξιώθηκε με προθυμία, όχι όμως ετοιμάζοντας φαγητά και ποτά, αλλά φιλοξένησε τον πανταχού παρόντα με γνώμη καθαρά. Έπειτα έχυσε νερό μέσα στον νιπτήρα, ένιψε με την άκρα συγκατάβαση του Κυρίου τους αχράντους πόδας Του, και ενώ ο Παΐσιος επιμελώταν προθύμως την φιλοξενία, ο Σωτήρ έδειχνε σ’ αυτόν φιλανθρώπως την μεγάλη αγάπη Του. Επειδή από τα καλά της φιλοξενίας δεν είναι τίποτα άλλο πιο καταδεκτικότερο από το να πλύνει κανείς τα πόδια εκείνων οι οποίοι έρχονται προς αυτόν, γι’ αυτό έπραξε αυτό και ο Παΐσιος. Ο Κύριος λέγων προς αυτόν «ειρήνη σοι τω εκλεκτώ μου θεράποντι», έγινε άφαντος.
Ο θείος Παΐσιος, φλεγόμενος από τον θείο έρωτα της συνομιλίας του και μιμούμενος τον Κλεώπα, έχοντας όπως εκείνος καιομένη την καρδιά και δυσκολοκράτητη, έδραμε στο νερό εκείνο το απόνιμμα των ποδών Του που άφησε ο Σωτήρ, και έπινε αυτό προθύμως με μεγάλη επιθυμία, αφήνοντας λίγο για τον μαθητή του, ο οποίος έλειπε στην Αίγυπτο. Όταν ο μαθητής του επέστρεψε κατάκοπος από την οδοιπορία, του είπε ο Όσιος: «πήγαινε τέκνον, στον νιπτήρα και πιές το νερό που έχει μέσα για να σβήσεις την δίψα που έχεις από το καύμα του ήλιου». Ο μαθητής λέγοντας ότι θα κάνει την προσταγή του, έλεγε από μέσα του: ‘‘αντί να με στείλει στη βρύση να πιώ νερό καθαρό και δροσερό, με προστάζει αδιακρίτως να πιω το νερό του νιπτήρα, που είναι απόνιμμα’’; Ενώ αυτά συλλογιζόταν ο μαθητής, ο Όσιος του είπε πάλι: «πήγαινε τέκνον, στο νιπτήρα και πιες». Ο μαθητής είπε θα πάω, αλλά δεν πήγε. Για τρίτη φορά του είπε ο Όσιος να πιεί, αλλά δεν υπάκουσε. Τότε του είπε ο Όσιος: «απέλαβες ω τέκνον, την πληρωμή της παρακοής σου, διότι στερήθης τα θεία χαρίσματα». Αυτά ακούγοντας ο μαθητής λυπήθηκε πολύ, και πηγαίνοντας στον νιπτήρα δεν βρήκε τίποτα και είπε στο Γέροντα: «δεν βρίσκω πάτερ νερό στον νιπτήρα για να πιω». Και ο θείος Παΐσιος είπε σ’ αυτόν: «πως είναι δυνατόν να βρείς, αφού έκαμες ανάξιο τον εαυτό σου; διότι η παρακοή αποδιώκει από τον παρήκοο το χάρισμα, καθώς η υπακοή το προξενεί στον υπάκουο».
Λυπούμενος ο μαθητής για αυτά που άκουσε, ρώτησε ποιο ήταν το μέγα χάρισμα το οποίο στερήθηκε και πως εξαφανίσθηκε το νερό από τον νιπτήρα. Τότε ο Όσιος διηγήθηκε σ’ αυτόν όλα τα γενόμενα, λέγοντας και τούτο: «επειδή έμεινες στην παρακοή και δεν κατεδέχθης να πιείς εκείνο το νερό, το οποίο επροστάχθης τρεις φορές, για αυτό κατέβηκε από τον ουρανό Άγγελος Κυρίου, ο οποίος λαβών με κάθε ευλάβεια στα χέρια του το ιερό εκείνο απόνιμμα, ανέβηκε πάλι στον ουρανό. Ακούγοντας ο μαθητής αυτά έφριξε και τρόμαξε στο διήγημα, και έμεινε ώρα πολλή άφωνος. Έπειτα ερχόμενος στον εαυτό του έκλαιε και οδυρόταν για την συμφορά του φωνάζοντας θρηνωδώς: «Αλλοίμονο σ’ εμένα το πανάθλιο! πόσο μέγα αγαθό έχασα! ποιος φθονερός δαίμονας δεν με άφησε να το απολαύσω»! Αφού με αυτούς τους λόγους έκλαυσε τον εαυτό του και μετανόησε, ζητούσε με δάκρυα να βρει έλεος. Ευσπλαχνισθείς αυτόν ο Όσιος του είπε: «Ο Αδάμ, τέκνον μου, για την παρακοή του εξέπεσε από τον Παράδεισο και αντί της αιωνίου ζωής απέκτησε τον θάνατο, ως ανάξιος της δόξης εκείνης και των αγαθών εκείνου έγινε εξόριστος. Με αυτό τον τρόπο και συ, διότι παράκουσες την εντολή μου, εξέπεσες από την χάρη την οποία έμελλες να απολαύσεις. Επειδή όμως λυπάσαι πικρώς και μετανοείς, σήκω από το πτώμα της παρακοής και κάμε υπακοή, εξιλέωσε θερμώς τον Θεό και ζήτησε παρ’ αυτού την συγχώρησή σου, διότι ο Θεός ευσπλαχνίζεται τους μετανοούντας και ελεεί εκείνους οι οποίοι τον παρακαλούν». Έτσι παρηγορήθηκε ο μαθητής από τους λόγους του γέροντός του και υπέμεινε.

Ρόταρυ και λάϊονς

Η λέσχη Ρόταρυ δημιουργήθηκε το 1905 από τον Αμερικανό δικηγόρο Paul P. Harris στην πολιτεία Ιλλινόϊς στο εβραιοκρατούμενο Σικάγο των ΗΠΑ για να ενώσει εξέχοντες ανθρώπους, αλλά παρά τις καλές προθέσεις του, γρήγορα διείσδυσαν σ’ αυτήν οι «Ροδόσταυροι» που θεωρούνται ότι χειρότερο υπάρχει μέσα στη μαύρη μασονία. Έτσι η λέσχη Ρόταρυ μετατράπηκε σε παρακλάδι, προθάλαμο και προεισαγωγή της μασονίας (κύριο όργανο του Σιωνισμού) που δρα όπου επιβάλλεται, εξυπηρετώντας κρυφά τους καταστρεπτικούς σχεδιασμούς των μασονικών στοών ιδίως σε χώρες που πολιτικά και θρησκευτικά είναι αντίθετοι με τον Σιωνισμό (Εβραϊσμό) τον οποίο υπηρετεί η μασονία. Απόδειξη ότι ο Χίτλερ στη Γερμανία είχε κλείσει όλες τις λέσχες των Ρόταρυ, που εθεωρούντο μασονικά και σιωνιστικά κέντρα με μυστική δράση.
Οι τελετές για τους προσήλυτους των μασόνων, οι τρόποι βοήθειας των μελών, της νεολαίας, οι συνεστιάσεις, επιβλήθηκαν και στους Ρόταρυ που πολλοί εξ’ αυτών είναι και μασόνοι. Προβάλλονται ιδέες παγκοσμιοποίησης, πανθρησκείας, Σιωνισμού ακόμη και μαύρης μαγείας. Κόπτονται περί προστασίας του περιβάλλοντος, ενώ τα μέλη τους οι βιομήχανοι, οι εργοστασιάρχες κ.λ.π. είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τις μολύνσεις.
Το έμβλημα του Ρόταρυ, ο οδοντωτός τροχός καταμαρτυρεί ότι η λέσχη κινεί καί κινείται από έτερους αφανείς τροχούς με εμπλεκόμενους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο σε δεκάδες χιλιάδες λέσχες σε Αμερική, Ευρώπη (με κέντρο την Ελβετία όπου γίνονται τα συνέδρια), Αυστραλία, Αφρική, Ασία. Το δε ειδικό σήμα της λέσχης (σύμπλεγμα λευκού και αντεστραμμένου μαύρου τριγώνου) είναι των «Θεοσοφιστών» και η σημαία τους εικονίζει κεφαλή ειδωλολατρικής θεότητας!
Το 1917 ιδρύθηκε στο Σικάγο (που αλλλού;) η λέσχη λάϊονς (λέοντες), επιδιώκοντας ότι και η μασονία: κατανόηση μεταξύ των λαών, εφαρμογή αρχών, νομιμοφροσύνη, ανάπτυξη, ευημερία, φιλία. Με έμβλημα το γράμμα L και δύο κεφάλια λεόντων. Επίκεντρο στην Ευρώπη είναι επίσης η Ελβετία. Στην Ελλάδα εμφανίστηκαν περί το 1954 και διατείνονται τους πατριώτες και θρησκευόμενους ανθρώπους αν και οι εσωτερικοί κανονισμοί τους απαγορεύουν να ασχολούνται με θρησκευτικά ζητήματα.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

* Ποια στοιχεία αποδεικνύουν την ελληνικότη­τα της Μακεδονίας;

1) Οι Μακεδόνες ήταν πανάρχαια ελληνική φυλή, όπως οι Δωριείς, οι Ίωνες και οι Αιολείς. Μιλούσαν Ελληνικά σε διάλεκτο που συγγένευε ιδιαίτερα με τη δωρική και την αιολική διάλε­κτο.

2) Το όνομα Μακεδόνες και Μακεδονία είναι λέξεις ελληνικές και παράγονται από την αρχαία λέξη μάκος, Μακεδνός σημαίνει μακρύς, ψηλός που είναι δωρικός τύπος της λέξης μήκος.

3) Η Θρησκεία των αρχαίων Μακεδόνων ή­ταν ίδια και απαράλλακτη με τη θρησκεία όλων των υπόλοιπων Ελλήνων
4) Ο Ηρόδοτος, ο πατέρας της Ιστορίας, γράφει ολοκάθαρα ότι οι Μακεδόνες είναι Έλλη­νες. (Ηροδότου Ιστορία Α' 56, Η'43).

5) Η πιο σπουδαία είναι η μαρτυρία του αρχαίου γεωγράφου Στράβωνα με τη λακωνική φράση:
«έστιν ουν Ελλάς και η Μακεδονία».

6) Οι αρχαίοι Μακεδόνες είχαν τη δυνατότη­τα να γίνονται μέλη της Αμφικτυονίας των Δελφών, προνόμιο αποκλειστικά και μόνο για τους Έλληνες.

7) Οι αρχαίοι Μακεδόνες έπαιρναν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους εί­χαν δικαίωμα συμμετοχής μόνον Έλληνες.

8) Στην αρχαία Μακεδονία υπήρχαν ελληνικά θέατρα και παίζονταν ελληνικές τραγωδίες. Δε θα μπορούσαν οι Μακεδόνες να παρακολουθήσουν ελληνικές τραγωδίες, αν ήταν βάρβαροι.

9) Ο Μέγας Αλέξανδρος ξεκίνησε την εκστρατεία του ως αρχιστράτηγος όχι των Μακεδόνων, αλλά όλων των Ελλήνων. Στο Πανελλήνιο Συνέδριο της Κορίνθου το 335 π.Χ. όλοι οι Έλληνες πλην των Λακεδαιμονίων του παραχώρησαν την εξουσία.

10) Οι διάδοχοί του σε όλα τα βασίλεια ενήργησαν αποκλειστικά ως Έλληνες. Διέδωσαν την ελληνική γλώσσα από τη Μεσόγειο μέχρι τον Ιν­δό ποταμό.

11) Η περίοδος εκείνη των διαδόχων του Με­γάλου Αλεξάνδρου δεν ονομάστηκε Μακεδονι­κή, αλλά Ελληνιστική περίοδος.

12) Άλλη μαρτυρία ότι οι Μακεδόνες υπήρ­ξαν Έλληνες αποτελεί η γλώσσα τους. Κύρια ονόματα, τοπωνύμια, ονόματα μηνών, ονόματα ε­ποχών, ονόματα εορτών είχαν ετυμολογία ελληνική. Επίσης τα φωνητικά πάθη, οι κλίσεις και οι καταλήξεις ήταν όλα ελληνικά.

13) Τα αρχαιοελληνικά ευρήματα στο Δίον, στην Πέλλα, στη Βεργίνα, στη Σίνδο, στην Αιανή είναι όλα ελληνικά. Αρχιτεκτονική, ζωγραφι­κή, γλυπτική, διακοσμητική, ρυθμοί, πολεοδομία είναι όλα ελληνικά.

14) Όλες οι επιγραφές που βρέθηκαν στη Μα­κεδονία ήταν ελληνικές. Καμιάς άλλης γλώσσας επιγραφή δε βρέθηκε στην αρχαία Μακεδονία, ε­κτός από τη λατινική της Ρωμαιοκρατίας.

15) Στα αρχαία μακεδονικά νομίσματα όλες οι παραστάσεις είναι από το θεματολόγιο της αρχαίας ελληνικής τέχνης και στην ελληνική γλώσσα.

* Πότε ιδρύεται το ψευδοκράτος των Σκοπίων;

Στις 2/2/1944 ο Γιοζ Μπροζ Τίτο (δικτάτορας της Γιουγκοσλαβίας) συγκροτεί ομόσπονδο κρατίδιο, στο οποίο δίνει σκόπιμα το ψευδεπίγραφο όνομα: «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

* Ποιοι είναι οι Σκοπιανοί;

Το κράτος των Σκοπίων είναι εθνολογικά ένα κράτος πανσπερμίας και γλωσσολογικά ένα κρά­τος «Βαβέλ». Στο μικρό αυτό κράτος εκτάσεως 25.713 τ.χλμ., όσο η Πελοπόννησος, ζουν σύμφω­να με την απογραφή του 1991 εικοσιπέντε (25) περίπου εθνικές ομάδες (Βούλγαροι, Αλβανοί, Έλληνες, Σέρβοι, Τούρκοι, Τσιγγάνοι, Αρμέ­νιοι, Εβραίοι κ.λ.π.).

ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΝΕΡΟ

Κάποτε, ενώ περπατούσαμε στις όχθες της Νεκράς Θάλασσας, ο Γέροντάς μου κι’ εγώ, διηγείτο στους Αδελφούς ο Αββάς Δουλάς, ο μαθητής του Οσίου Βησσαρίωνος, κυριεύθηκαν από υπερβολική δίψα.
- Διψώ, Αββά, είπα στον Γέροντά μου.
- Πιές από τη θάλασσα, μου είπε.
Τον κοίταξα με απορία. Πινόταν εκείνο το νερό, που ήταν όλο αλμύρα και θειάφι; Ο Γέροντας όμως είχε σταθεί σε προσευχή και με το ευλογημένο χέρι του σταύρωνε τα νερά.
- Πιές, μου ξανάπε.
Υπήκουσα. Πήρα με τη χούφτα μου και ήπια. Το πικρό νερό της Νεκράς Θάλασσας είχε γίνει πιο γλυκό από το μέλι. Σαν είδα το θαύμα αυτό, ετοιμάστηκα να γεμίσω το μικρό λαγήνι που είχα μαζί μου.
- Γιατί το γεμίζεις; με ρώτησε ο Γέροντας.
- Για να το έχω όταν διψάσω πάλι, Αββά.
Με κοίταξε με αυστηρό βλέμμα:
- Ο Θεός που είναι εδώ, ολιγόπιστε, θα είναι και πιο κάτω.
Άλλη φορά θέλαμε να περάσουμε το ποτάμι και δεν βρίσκαμε βάρκα. Ο Γέροντας τότε, που βιαζόταν, έκανε την προσευχή του και πέρασε στην αντίθεση όχθη, περπατώντας πάνω στα νερά.
- Πως αισθανόσουν; τον ρώτησα αργότερα.
- Ένοιωθα το νερό ως τους αστραγάλους μόνο, μου αποκρίθηκε. Από κει και πέρα περπατούσα όπως στην ξηρά!

Από το Γεροντικό

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Γεννήθηκε το 1851 στη Σκιάθο και έζησε σ’ ένα καθαρά ελληνορθόδοξο περιβάλλον. Καταγόμενος από πατέρα ιερέα, δέθηκε με την Ορθοδοξία και την ψαλτική που υπηρέτησε σ’ όλη του τη ζωή. Έζησε σεμνός, πράος, άκακος, ασκητικός, πιστός στην Ορθοδοξία. Χαρακτηρίσθηκε ως ο Άγιος της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Σύμφωνα με το Γεώργιο Σεφέρη: «Ο Παπαδιαμάντης είναι ο πιο μεγάλος πεζογράφος της νέας ελληνικής λογοτεχνίας». Ο Κώστας Βάρναλης έλεγε: «Ο Παπαδιαμάντης είναι ο μεγαλύτερος νεοέλληνας συγγραφέας κι ο μόνος που μπορεί κανείς να τον διαβάζει και πάντα να τόνε βρίσκει νέον κι αναπάντεχο». Ο Μαλακάσης τον χαρακτήρισε ως το μεγαλύτερο Έλληνα ποιητή: «τον μόνο που κατόρθωσε να δώσει υποβολή στον ποιητικό λόγο». Κατά τον Π. Πάσχο: «Αυτός είναι ο ποιητής που μας αποκαλύπτει με τις λέξεις, τις φράσεις και τις εικόνες του, την ωραιότητα της κτίσεως, τη βαθιά ποίηση των έργων του Θεού, και όλων των στοιχείων της φύσεως».
Δείγμα της παπαδιαμαντικής γραφής είναι οι εξαίρετες περιγραφές του: «…φρίσσει το κύμα εις την επαφήν της ψυχράς πνοής, φρικιά ο πορφυρούς πόντος από την κραταιάν αύραν, ρυτιδούται η θάλασσα από την αλλεπάλληλον ραγδαίαν ριπήν, αγριαίνει το πέλαγος, ωρύεται μανιωδώς η καταιγίς, ρήγνυται το κύμα εις τους σκληρούς αιχμηρούς βράχους. Συννεφούται ο ουρανός από τας μαύρας κάπας των θυελλών τας σωρευομένας επάνω του, φαεινός στύλος προκύπτει εν ακαρεί, εν μέσω αχανούς κυκεώνος μελανών στροβόλων, ιδού η ακτίς θα διώξει το έρεβος, η γαλήνη θα εξώση τον τυφώνα. Ο φαεινός στύλος ήτο σίφων τρομακτικός, σχεδόν υπερφυές θέαμα, το οποίον ερρίζωσεν εν ριπή επί της θαλάσσης και εκορυφώθη έως εις τον ουρανόν…» (Γλυκοφιλούσα).
Η Όλγα Βότση σημειώνει: «Μόνο από την συγκίνηση ενός αληθινού ποιητή θα μπορούσαν να γραφούν τέτοιες παλλόμενες γραμμές… Είναι ως τη ρίζα του ποιητής. Μένει θαμπωμένος από τη μαγεία της φύσης! Θέλει να εισδύσει στις μυστηριακές δυνάμεις της, στη νύχτα και στη θάλασσα, στα δάση και στις ερημιές, ν’ αποκρυπτογραφήσει τα μυστικά της. Κυρίως, όμως, το μόνο που κάνει στο τέλος, είναι ν’ αφήνεται στην ομορφιά της, την ήρεμη και την άγρια, να στοχάζεται κοιτάζοντάς την… Η φύση γίνεται γι’ αυτόν λυτρωτικό μονοπάτι προς άλλους, υψηλότερους και ωραιότερους κόσμους. Εκεί είναι ή απόλυτη ομορφιά, η απόλυτη αρμονία, εκεί είναι η ευτυχία...».
Ο Παπαδιαμάντης υπήρξε κορυφαίος των ελληνικών γραμμάτων. Συνάρπαζε ακόμα και τον Οδυσσέα Ελύτη: «Όπου κι αν σας βρίσκει το κακό αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη».
Απολογούμενος σε όσους δεν ήξεραν γιατί ήρθαν στον κόσμο και η ζωή τους δεν είχε κάποιο σκοπό, παρά μόνο στόχευε στα περί της ύλης, τους έλεγε αποστομωτικά:"Το επ' εμοί, ενόσω ζώ και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστό μου, να περιγράφω μετ' έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια Ελληνικά ήθη".
Δίνοντας έτσι το στίγμα των αρχών και των ιδανικών του που ήταν η λατρεία στον Χριστό, ο έρωτας για την φύση που είναι η Κτίση του Θεού, και η αγάπη του για καθετί Ελληνικό!
Στρατής Ανδριώτης

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο επονομαζόμενος "Γέρος του Μοριά", αποτελεί μια από τις σπουδαιότερες φυσιογνωμίες της Ελληνικής ιστορίας. Πρωταγωνίστησε κατά την Επανάσταση του 1821 διακρινόμενος για την γενναιότητα, την ευφυΐα, την τόλμη, την διορατικότητα, τον πατριωτισμό και την Ορθόδοξη πίστη του. Γεννήθηκε στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας στις 3 Απριλίου 1770, σε μια εποχή που είχε αποτύχει άλλη μια επανάσταση (ορλοφικά) καί οι Τούρκοι ανελέητα έσφαζαν τον άμαχο πληθυσμό που έφευγαν αλλόφρονες για να γλιτώσουν. Ανάμεσά τους ήταν και η μάνα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, που ετοιμόγεννη ανέβηκε στο Ραμαβούνι και τον γέννησε κάτω από ένα δέντρο. Καταγόμενος από γενναίους Κολοκοτρωναίους κλεφταρματολούς από τους οποίους πάνω από εβδομήντα είχαν χάσει τη ζωή τους στον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Τούρκων και των Αλβανών (1779) που μάστιζαν την Πελοπόννησο. Το 1780 οι Τούρκοι πολιόρκησαν την Καστάνιτσα που ήταν ορμητήριο του πατέρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, του Κωνσταντή, προβάλλοντας ηρωϊκή αντίσταση 12 ημερών. Κατά την απεγνωσμένη έξοδο, σκοτώθηκε ο πατέρας του και δυο αδέλφια του. Ο μικρός Θεοδωράκης μαζί με τη μητέρα του και μια αδελφή του κατάφεραν να διαφύγουν.
Σε ηλικία 20 χρονών παντρεύτηκε την κόρη του προεστού Καρούτσου και εντάχτηκε στα σώματα των κλεφτών της Πελοποννήσου, όπου έγινε πρωτοπαλίκαρο και ανέπτυξε πλούσια δράση. «Εγώ, η φαμίλια μου, τ’ άρματά μου, ό,τι έχω είναι για την Ελλάδα». Χαρακτηριστική ένδειξη της παληκαριάς τους είναι η απάντηση προς τους τούρκους: «Μόνο ένας Έλληνας να μείνει, πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζεις πως την γην μας θα την κάμεις δική σου, βγάλτο από το νού σου»!
Το 1810 κατά τους μεγάλους διωγμούς που εξαπέλυσαν οι Τούρκοι, εγκαταστάθηκε οικογενειακώς για 15 χρόνια στη Ζάκυνθο, υπηρετώντας ως ταγματάρχης στον αγγλικό στρατό, στο Σύνταγμα Ελλήνων εθελοντών. Εκεί εκπαιδεύθηκε άριστα την στρατιωτική τέχνη και το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Στις 23 Μαρτίου 1821 απεστάλη στη Μάνη και μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη σήκωσε τη σημαία της Επανάστασης και απελευθέρωσε την Καλαμάτα: «'Οταν αποφασίσαμε να κάμομε την επανάσταση, δεν συλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε ‘‘που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα’’…Σὰν μία βροχὴ ἦρθε σὲ ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας καὶ ὅλοι, καὶ οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ γραμματισμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, ὅλοι συμφωνήσαμε στὸν ἴδιο σκοπὸ καὶ κάναμε τὴν ἐπανάσταση... Ἡ ἐπανάστασις ἡ ἐδική μας δὲν ὁμοιάζει μὲ καμμίαν ἀπὸ ὅσας γίνονται τὴν σήμερον εἰς τὴν Εὐρώπην. Τῆς Εὐρώπης αἱ ἐπαναστάσεις ἐναντίον τῶν διοικήσεών τους εἶναι ἐμφύλιος πόλεμος· ὁ ἐδικός μας πόλεμος ἦτο πλέον δίκαιος, Ἦτον ἔθνος μὲ ἄλλον ἔθνος… Πολεμοῦμε πρὸς τοὺς ἐχθρούς τοῦ Κυρίου μας... Ὁ πόλεμός μας δὲν εἶναι ἐπιθετικός, εἶναι ἀμυντικός, εἶναι πόλεμος τῆς δικαιοσύνης κατὰ τῆς ἀδικίας, τῆς χριστιανικῆς θρησκείας κατὰ τοῦ Κορανίου, τοῦ λογικοῦ ὄντος κατὰ τοῦ ἀλόγου καὶ θηριώδους τυράννου». « Είναι θέλημα Θεού. Είναι κοντά μας και βοηθάει, γιατί πολεμάμε για την πίστη μας, για την πατρίδα μας, για τους γέρους γονιούς, για τα αδύνατα παιδιά μας, για την ζωή μας, την λευτεριά μας… Και όταν ο δίκαιος Θεός μας βοηθάει ποιος εχθρός ημπορεί να μας κάνει καλά…;».
«Ἀφοῦ ὁ Θεὸς ὑπέγραψε τὴν ἐλευθερία τῆς ῾Ελλάδος, δὲν παίρνει πίσω τὴν ὑπογραφή του».«Καὶ ὅταν ὁ δίκαιος Θεός μᾶς βοηθάει ποιὸς ἐχθρὸς μπορεῖ νὰ μᾶς κάνει καλά;».«...Γιὰ νὰ ἰσάσετε τὴν πατρίδα, πρέπει νὰ ἔχετε θεμέλια τῆς πολιτείας, τὴν Ὁμόνοια, τὴν Θρησκεία καὶ τὴν Φρόνιμη Ἐλευθερία»... «καὶ μὴ στηρίζεστε στοὺς ξένους, ἀλλὰ στὸν ἑαυτό σας καὶ στὸν Θεό».
Ο Κολοκοτρώνης πρωταγωνίστησε σε πάμπολλες κρίσιμες μάχες (Βαλτέτσι, άλωση της Τριπολιτσάς, καταστροφή στρατιάς 30.000 ανδρών του Δράμαλη πασά στα Δερβενάκια κ.α.). «Έκατσα που εσκαπέτισαν με τα μπαϊράκια τους απεκατέβηκα κάτω. Ήταν μιά εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα την Ελλάς… Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ’ ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν. Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του. - Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι. -Ας μη είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλικάρια… Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρει πίσω την υπογραφή του».
Ανεδείχθη αρχιστράτηγος της Πελοποννήσου, συμμετέχοντας ενεργά και στην πολιτική. Κατά τον Εμφύλιο πόλεμο, ο Κολοκοτρώνης προσπάθησε να συμφιλιώσει τους αντιμαχόμενους, αλλά συκοφαντείται από κοτζαμπάσηδες και πολιτικούς. Οι εμφύλιες διαμάχες που επακολούθησαν είχαν ως αποτέλεσμα την άνανδρη δολοφονία του γιου του Πάνου, κάτι που τον στενοχώρησε πολύ με συνέπεια να παραδοθεί στις αρχές και να φυλακιστεί στις 6 Φεβρουαρίου του 1825 στη Μονή Προφήτη Ηλιού της Ύδρας.
Μετά την αμνηστία που του εδόθη, συγχωρεί τους εχθρούς «συμπατριώτες» του και οργανώνει ανταρτοπόλεμο κατά των Τούρκων του Ιμπραήμ που ανακαταλάμβαναν την Στερεά Ελλάδα και το Μοριά. Ο Κολοκοτρώνης δυσπιστούσε στις συμφεροντολογικές βοήθειες των ξένων και πίστευε ακράδαντα πως οι Έλληνες ήταν καλύτερα να πολεμήσουν μόνοι τους για την Ανεξαρτησία τους. Τάσσεται υπέρ του μεγάλου πολιτικού Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος δολοφονείται γιατί είναι η μοίρα αυτής της χώρας να μην αφήνουν σωστό άνθρωπο να κυβερνήσει. Μετά την εκλογή του Όθωνα αντιμετωπίζεται ψυχρά από τους Βαυαρούς και συκοφαντείται εκ νέου ως… συνωμότης επειδή ήταν «φιλοκαποδιστριακός». Ο ήρωας της Ελληνικής επανάστασης καταδικάσθηκε μαζί με τον Πλαπούτα σε θάνατο (αργότερα μειώθηκε η ποινή του σε 20ετή κάθειρξη) και φυλακίσθηκε κάτω από άθλιες συνθήκες στο Παλαμήδι του Ναυπλίου, σε ηλικία 63 ετών. Ο Γέρος του Μοριά έγραφε αργότερα στα απομνημονεύματά του: "Μ' έβαλαν έξι μήνες μυστική φυλακή, χωρίς να δω άνθρωπο εκτός του δεσμοφύλακα. Δεν ήξερα τι γίνεται για έξι μήνες, ούτε ποιος ζει, ούτε ποιος πέθανε, ούτε ποιόν [άλλον] έχουν στη φυλακή. Για τρεις μέρες δεν ήξερα πως υπάρχω, μου φαινόταν σαν όνειρο. Ρωτούσα τον εαυτό μου αν ήμουν εγώ ο ίδιος ή άλλος κανένας. Δεν ήξερα γιατί μ' έχουν κλεισμένο. Με τον καιρό μου πέρασε απ' το νου, πως ίσως η Κυβέρνηση, βλέποντας την υπόληψη που 'χε ο λαός προς εμένα, με φυλάκισε για να μου κόψει την επιρροή. Ποτέ δεν πίστεψα πως θα φτάσουν σε τέτοιο σημείο να φτιάξουν ψευδομάρτυρες." Το 1835, εξουθενωμένος, έχοντας χάσει σχεδόν το φως του, έλαβε χάρη και αποφυλακίσθηκε. Όπως λέει ο ίδιος: "η υποδοχή που μου έκαμε ο λαός, με έκαμε να λησμονήσω όλες τις δυστυχίες που πέρασα". Μόνο άνθρωπος του δικού του μεγαλείου, θα μπορούσε να το πει αυτό, μετά απ' όλα τα δεινά που τον βρήκαν.Έκτοτε έζησε στην πρωτεύουσα Αθήνα. Εκεί αναγνωρίσθηκε η ηρωϊκή προσφορά του στον απελευθερωτικό αγώνα.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης απηύθυνε (8 Οκτωβρίου 1838) στη Πνύκα τον ακόλουθο εκπληκτικό λόγο προς τους νέους του Α' Γυμνασίου της Αθήνας:
Παιδιά μου!
«Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ' αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ' αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, δια ταύτα σας λέγουν καθ' ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των.
Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ' απλούς ανθρώπους, χωρικούς καί ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν.
Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι καί τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ' εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ (αντιβασιλέα), έναν πατριάρχη και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες (προεστοί) εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα, διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καί τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε.
Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία.
Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: "πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα", αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.
Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Kωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα. Aλλά δεν εβάσταξε!. Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα τι να κάμομε; Είχαμε και αυτουνών την ανάγκη.
Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια. Και όταν έλεγες τον Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους ή να υπάγει εις τον πόλεμο, τούτος επρόβαλλε τον Γιάννη. Και μ' αυτόν τον τρόπο κανείς δεν ήθελε ούτε να συνδράμει ούτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε ένα αρχηγό και μίαν κεφαλή. Αλλά ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έριχνε και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο και ο άλλος το άλλο. Ίσως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά την γνώμη του. Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελειώνει. Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρινό και ο άλλος εις τον βορέα, σαν να ήτον το σπίτι εις τον αραμπά και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτο τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι ένας αρχιτέκτων, οπού να προστάζει πως θα γενεί.
Παρομοίως και ημείς εχρειαζόμεθα έναν αρχηγό και έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει και οι άλλοι να υπακούουν και να ακολουθούν. Αλλ' επειδή είμεθα εις τέτοια κατάσταση, εξ αιτίας της διχόνοιας, μας έπεσε η Τουρκιά επάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε, και εις τους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα. Εις αυτή την κατάσταση έρχεται ο βασιλεύς, τα πράγματα ησυχάζουν και το εμπόριο και ή γεωργία και οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα ή παιδεία. Αυτή η μάθησις θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά διά να αυξήσομεν, χρειάζεται και η στερέωσις της πολιτείας μας, η όποία γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του Θρόνου. Ο βασιλεύς μας είναι νέος και συμμορφώνεται με τον τόπο μας, δεν είναι προσωρινός, αλλ' η βασιλεία του είναι διαδοχική και θα περάσει εις τα παιδιά των παιδιών του και με αυτόν κι εσείς και τα παιδιά σας θα ζήσετε. Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος.
Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μια Θρησκεία. Και αυτοί, οι Εβραίοι, οι όποίοι κατατρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη τους. Να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε εις τους καφενέδες και τα μπιλιάρδα. Να δοθείτε εις τας σπουδάς σας και καλύτερα να κοπιάσετε ολίγον, δύο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι εις το επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσαρους - πέντε χρόνους τη νεότητά σας, και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθείτε εις τα γράμματα σας. Να ακούετε τας συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων, και κατά την παροιμία, "μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε". Η προκοπή σας και ή μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας.
Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ' ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε, και δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία…»
Ο Κολοκοτρώνης πέθανε πάμφτωχος, στις 4 Φεβρουαρίου 1843 από εγκεφαλική συμφόρηση, μετά το γάμο του μικρότερου γιου του, με μόνο πλούτο την αγάπη του κόσμου. Έφυγε ευτυχής που είχε δει έστω και ένα τμήμα της αγαπημένης του πατρίδας ελεύθερο.

Στρατής Ανδριώτης

Αυτός είναι πολιτικός!

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
Γεννηθείς στην Κέρκυρα το 1776, μαθήτευσε στο σχολείο της Μονής Αγ. Ιουστίνας. Η επιμελημένη Ελληνορθόδοξη αγωγή που δέσποζε στη ζωή του διαμορφώθηκε από την Ηπειρώτισσα μάνα του Αδαμαντία και μοναχούς της Μονής Πλατυτέρας. Σπούδασε Ιατρική στην Πάντοβα και το 1797 επιστρέφει διδάκτορας στην Κέρκυρα όπου ασχολείται με την πολιτική. Αποστασιοποιείται από το φράγκικο περιβάλλον που «εφοβείτο το έξοχον της φυσικής μεγαλοφυΐας των Ελλήνων και επροσπάθει να το καταβάλει με την αμάθειαν». Το 1808 στην Πετρούπολη προσκεκλημένος του Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας αναλαμβάνει υπηρεσία στο Υπουργείο. Σταδιακά διορίζεται ακόλουθος της Ρωσικής πρεσβείας στη Βιέννη, σύμβουλος του Κράτους, περατώνοντας επιτυχώς διπλωματικές αποστολές στην Ευρώπη. Καταρτίζει το σύνταγμα της Ελβετίας συμφιλιώνοντας αντιμαχόμενους κατοίκους (το καθεστώς αυτό ισχύει μέχρι σήμερα)! Ταυτόχρονα σπουδάζει Έλληνες νέους με δικά του έξοδα ώστε η νεολαία «να σχηματισθεί πρώτον ελληνιστί… και όχι ελβετιστί ή γαλλιστί. Η Ελλάς πρέπει πρώτον να μορφώνει ελληνικώς την απαλήν ψυχήν των τέκνων της», γιατί έτσι «το Έθνος φυλάσσει τον εθνικόν χαρακτήρα του, δεν νοθεύεται». Το ελληνοκεντρικό φρόνημά του ήταν κινητήρια δύναμη της διπλωματικής-πολιτικής δράσης του. Στη Βιέννη ιδρύει τη «Φιλόμουσο Εταιρεία» για την προώθηση και προβολή Ελληνικών σχεδίων. Το 1815 διορίστηκε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας αγωνιζόμενος και για τα Ελληνικά συμφέροντα με ακέραιη ελληνορθόδοξη συνείδηση. Ποτέ δεν ανήκε πνευματικά ή πολιτιστικά στη φραγκογεννημένη Δύση. Υπήρξε υποστηρικτής της ευρωπαϊκής ενότητας, αλλά χωρίς να αλλοιωθεί η δική μας παράδοση. Δεν απέβλεπε στην Ευρώπη του Καρλομάγνου, του Ναπολέοντος, του Μέττερνιχ, της κληρονομικής φεουδαρχικής ολιγαρχίας, αλλά στην Ευρώπη που προσδιοριζόταν από το ελληνορθόδοξο πιστεύω του καί απέρρεε από την βιωματική σχέση με την παράδοση του Γένους. Ο Καποδίστριας υπήρξε ο μόνος πολιτικός μας ηγέτης αφιερωμένος στην Πατερική Ορθοδοξία που ήταν η παράδοση της Ενωμένης Ευρώπης μέχρι το σχίσμα (1054). Ήταν Ρωμηός γνωρίζοντας ότι η ιστορική ύπαρξή μας είναι συνυφασμένη με την πίστη: «Η χριστιανική θρησκεία εσυντήρησεν εις τους Έλληνας και γλώσσαν και πατρίδα και αρχαίας ένδοξους αναμνήσεις και εξαναχάρισεν εις αυτούς την πολιτικήν ύπαρξιν της οποίας είναι στύλος και εδραίωμα… Πρώτα είμαι Έλληνας... γιατί γεννήθηκα σ’ αυτή τη χώρα... Είμαι Έλληνας από πατέρα και μητέρα· είμαι με τη χάρη του Θεού... Έλληνας εκ γενετής, από καθαρή αγάπη, από αίσθημα, από καθήκον και από θρησκεία». Η ένθεη ζωή του αποκαλυπτική: «Είναι έργον μοναδικόν της προστασίας του Θεού και των θαυματουργών Αγίων, που αναξίως επεκαλέσθην με δάκρυα ειλικρινούς καρδίας και αφοσιωμένης… πίπτων είς τους πόδας του θαυματουργού Αγίου μας και της Αειπαρθένου Πλατυτέρας». Θρεμμένος με Ελληνορθόδοξες παραδόσεις, δεμένος με την Ορθοδοξία και το Εκκλησιαστικό σώμα ως κιβωτό σύνολης της ζωής περιέχον την πνευματική και πολιτική ζωή του Έθνους.
Όταν το 1821 αρχίζει η Επανάσταση στην Ελλάδα προσπαθεί να πείσει τον τσάρο να βοηθήσει τους Χριστιανούς που υπέφεραν από τους Τούρκους που όμως αρνείται. Ο Καποδίστριας που πονάει για τα παθήματα των Ελλήνων, παραιτείται από τη ρωσική πολιτική. Το 1822 εγκαταστάθηκε στην Ελβετία καί φροντίζει με κάθε τρόπο να ενισχύσει το αγωνιζόμενο Ελληνικό έθνος. Εργαζόταν για την απελευθέρωση και προοδευτική ενοποίηση των ευρωπαϊκών επαρχιών, δηλαδή ανασύσταση της αυτοκρατορίας του Βυζαντίου. Αρχικά δεν τάχθηκε υπέρ του ένοπλου αγώνα κατά των Τούρκων γιατί δεν ήθελε απελευθέρωση μιας μικρής Ελλάδας –πιόνι των Δυτικών- αλλά να ξαναδημιουργηθεί η Βυζαντινή αυτοκρατορία. Πρότεινε να θεμελιωθεί η Φιλική Εταιρεία «ουχί επί της εθνότητος, αλλ’ επί της ευρείας και ζώσης Ορθοδόξου Εκκλησίας». Όταν εκδηλώθηκε η Επανάσταση ετάχθη στο πλευρό του αγωνιζομένου Γένους. Ανακούφισε χρηματικά τους αγωνιστές, άσκησε πιέσεις στο εξωτερικό με γνώμονα «τα δίκαια συμφέροντα της πατρίδος». Για την απελευθέρωση της Ελλάδος είχε αποφασιστική συμβολή όσο κανείς άλλος γιατί έσωσε την καταστολή της Επανάστασης αποτρέποντας επέμβαση των «Μεγάλων» της Ευρώπης. Βοήθησε στην ανάπτυξη του φιλελληνισμού και τη σύναψη συνθηκών υπέρ της Ελλάδας. Αντιτάχθηκε σε απόφαση να παραδοθεί η Ελλάδα στην προστασία των Άγγλων που για τον Καποδίστρια ήταν οι πιο φοβεροί εχθροί, μαζί με τον άλλο «φυσικόν εχθρόν» μας τους μουσουλμάνους. Η δυσπιστία έναντι των Ευρωπαίων ήταν λόγω των δυτικών προπαγανδών που επεδίωκαν αφελληνισμό-εκδυτικισμό της χώρας και αυτών «που εβγήκαν από τας μυστικάς εταιρείας της Γαλλίας και της Γερμανίας».
Τον Απρίλιο 1827 η Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας εκλέγει τον Καποδίστρια πρώτο Κυβερνήτη του νέου υποτυπώδους Ελληνικού κράτους. Στις 8 Ιανουαρίου 1828 ο Κερκυραίος πολιτικός γίνεται πανηγυρικά δεκτός στο Ναύπλιο. Η πρώτη προκήρυξή του στον Ελληνικό λαό άρχιζε με τη φράση: «Εάν ο Θεός μεθ' ημών, ουδείς καθ' ημών». Γνώριζε τα προβλήματα των εξαθλιωμένων Ελλήνων, αλλά και το αφιλόξενο κοινωνικοπολιτικό κλίμα με τις περισσότερες περιοχές κατεστραμμένες ή υποταγμένες στους Τούρκους. Κράτος, χρήματα, στρατός, δικαστήρια δεν υπήρχαν. Μόνο ερείπια, ελεεινοί κοτζαμπάσηδες και μερικοί αχρείοι πολιτικοί. Παρόλα αυτά, συγκροτεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ανασυντάσσει στρατό, στόλο. Με διπλωματική σοφία, προσωπικές φιλίες, πετυχαίνει ευρύτερα σύνορα. Κατορθώνει έργο πρωτοφανές. Επιχειρεί θεμελιώδεις αλλαγές για την ανάπτυξη, την τάξη. Οργανώθηκαν κρατικές υπηρεσίες, κόπηκε εθνικό νόμισμα, ιδρύθηκαν ταχυδρομεία, ορφανοτροφείο, σχολεία, βιβλιοθήκες, τυπογραφείο, ναυπηγεία, δικαστήρια, τράπεζα συνεισφέροντας ο ίδιος 25.000 τάλιρα, κατασκευάσθηκαν δρόμοι, έδιωξε τον Ιμπραήμ απ’ την Πελοπόννησο, απελευθέρωσε Στερεά Ελλάδα, κατέστειλε την πειρατεία σε Αιγαίο και Κρήτη. Εργαζόταν νυχθημερόν. Εξέπληττε με τη λιτότητα του φαγητού του, τον ζήλο, την αυτοθυσία, την αφιλοκέρδεια, την πίστη στον Θεό. Ξόδευε σχεδόν όλη την περιουσία του χάριν του Κράτους, αρνούμενος «χρηματική χορηγία» για να μην επιβαρύνει το Δημόσιο Ταμείο. Δεν ζήτησε, ούτε πήρε τίποτε, μόνο έδωσε τα πάντα για την Πατρίδα.
Για να πετύχει τους στόχους του συνεργάσθηκε με την Εκκλησία αναγνωρίζοντας ότι στα χρόνια της σκλαβιάς που δεν υπήρχε κράτος, η Εκκλησία στήριξε το Έθνος. Γράφει σε επιστολή: "Οι Πατέρες ημών ηνωμένοι δια της σταθεράς πίστεώς των, αντέτειναν εις την ολεθρίαν μάστιγα των Τούρκων, φυλάττοντες αγνάς τας αρχάς και τα ήθη, άτινα μόνα συνιστώσιν εν Έθνος δια της ενώσεως ανθρώπων τινών, λέγω την θρησκείαν και δι΄ εκείνης την γενικήν καταγωγήν του και την εκουσίαν υποταγήν του εις μίαν και την αυτήν κυριότητα". Ο χαρακτηρισμός του Καποδίστρια ως «του πρώτου και τελευταίου Κυβερνήτου που αγάπησε και ενδιαφέρθηκε ειλικρινώς για την Εκκλησία» δεν είναι υπερβολή. Αναγνωρίζει την Εκκλησία "ως πραγματική νησίδα σωτηρίας μέσα στον ταραγμένο κόσμο της σκλαβιάς και της βαρβαρότητας" που εξημερώνει ήθη, εμφυσεί ελπίδα, καλλιεργεί φιλαλληλία, προάγει φιλανθρωπία, τονώνει συνεργασίες, εργατικότητα, εμπεδώνει σύνεση, πειθαρχία-αυτοπειθαρχία, ως βασικές προϋποθέσεις για αναγέννηση της Ελληνικής κοινωνίας. Θέλει Εκκλησία και κράτος αδιάσπαστα ενωμένα κυρίως για την ηθική μόρφωση των πολιτών.
Μετά από αιώνες οι Έλληνες αποκτούσαν ελεύθερο κράτος. Εδώ όμως άρχιζαν τα χειρότερα. Η πραγματικότητα ήταν εφιαλτική. Οι ξένοι όταν έλεγαν “έχομεν ανάγκη μιας Ελλάδος” την εννοούσαν ως προτεκτοράτο της Αγγλίας κυρίως, όπως κατηύθυναν οι ιουδαϊκές στοές Αγγλίας-Γαλλίας και ο Μέττερνιχ. Καταδικαστική για τον Καποδίστρια ήταν η απαγόρευση συμμετοχής στη μασονία και κάθε μυστική οργάνωση καθώς και η αντίθεσή του στη Γαλλική Επανάσταση (1789), τις αντιθρησκευτικές αρχές της. Έτσι ήλθε σε σύγκρουση με τις εγχώριες και ξένες δυνάμεις που ήθελαν εξευρωπαϊσμό της Ελλάδος, αποσυνδεμένης από την υπόλοιπη Ρωμηοσύνη καί το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το κέντρο του Ελληνισμού. Η αφορμή δόθηκε στην προσπάθεια του Καποδίστρια να λυθεί το πρόβλημα σχέσεων της Ελλάδος με το Πατριαρχείο. Βιαζόταν να
αποκατασταθεί η σχέση αυτή «ίνα μη πέσει η υπόθεσις εις Φράγκων χείρας, και τότε εχάθημεν»! Οι Δυτικοί επεδίωκαν την οριστική διάλυση της Εθναρχίας που το Πατριαρχείο αντιπροσώπευε ως συνέχεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Ο Καποδίστριας διαφοροποιούταν από τα σχέδια της Ευρώπης για την Ορθόδοξη Ανατολή, διότι αυτά ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της Ελλάδας «επειδή πάντες ημείς… ουκ εγνωρίσαμεν άλλην μητέρα, ειμή την Μεγάλην Εκκλησίαν, ούτε άλλον Κυριάρχην, ειμή τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως… δια τούτο ουκ εφείται ημίν αποσπασθήναι άπ' αυτής και αποσκιρτήσαι». Οι «διαφωτιστές» στην Ελλάδα διαποτισμένοι με δυτικό πνεύμα, έχοντας προκαταλήψεις για το Βυζάντιο, έγιναν πολέμιοι του Καποδίστρια που ως Έλληνας-Ορθόδοξος διέβλεπε ότι η διακοπή του δεσμού της Ελλάδος με το εξαίρετης σημασίας Οικουμενικό Πατριαρχείο θα προκαλούσε διάλυση του Ελληνισμού.
Η φράγκικη Ευρώπη παρακολουθούσε τη ρωμαίικη -ελληνορθόδοξη- γραμμή του Καποδίστρια αποφασίζοντας την εξόντωσή του. Κυρίως η Αγγλία οργάνωσε μυστική εκστρατεία εναντίον του, χρησιμοποιώντας όργανά της εντός της Ελλάδος. Αντιπολίτευση, πρόκριτοι, κοτζαμπάσηδες, καπεταναίοι, «διανοούμενοι», συμφέροντα, εγωϊσμοί, όπλισαν τα χέρια των δολοφόνων. Οι Μαυρομιχαλαίοι ανέλαβαν την «υπόθεση». Το τραγικό είναι ότι ο Καποδίστριας δεν πίστευε ότι θα βρεθούν αδέλφια Έλληνες που θέλουν να τον σκοτώσουν: «…είμαι αποφασισμένος να θυσιάσω την ζωήν μου δια την Ελλάδα και θα την θυσιάσω. Εάν οι Μαυρομιχαλαίοι θέλουν να με δολοφονήσουν, ας με δολοφονήσουν. Τόσον το χειρότερον δι' αυτούς. Θα έλθει κάποτε η ημέρα, κατά την οποίαν οι Έλληνες θα εννοήσουν την σημασίαν της θυσίας μου». Στις 27 Σεπ. 1831 ο Καποδίστριας ως πιστός Ορθόδοξος πήγαινε όπως κάθε ημέρα (προσωπική φρουρά δεν είχε ποτέ), να παρακολουθήσει στις 6.30 το πρωΐ Όρθρο και Θ. Λειτουργία στον Αγ. Σπυρίδωνα. Πυροβολείται στα σκαλιά της Εκκλησίας από τους Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη. Ο πρώτος και μοναδικός ίσως ηγέτης του νεοελληνικού κράτους με Θεό και Ελλάδα στη ψυχή του, δολοφονείται από εκπροσώπους του λησταρχικού κοτζαμπασισμού και ξένων συμφερόντων. Επί του αίματος ενός αθώου ήρωα πολιτικού θεμελιώνεται το Ελληνικό κράτος που από τότε κατευθύνεται με άνομες σχέσεις ξένων εξουσιών και εγχώριων οργάνων τους. Ότι συμβαίνει μέχρι σήμερα θυμίζει τους συνωμότες του εγκλήματος αυτού. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια δεν κυβέρνησαν ποτέ οι ελεύθεροι Έλληνες αλλά κοτζαμπάσηδες, τζουτζέδες καί ξένοι ανθέλληνες. Το Έθνος εισέρχεται σε νέα δουλεία χειρότερη των Τούρκων. Επικρατεί περίοδος αναρχίας, εμφυλίου πολέμου. Οι «προστάτιδες» δυνάμεις θέτουν θεσμούς που οι ραγιάδες δεν είχαν ποτέ επιζητήσει. Ακόμα και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, αδελφός και πατέρας των δολοφόνων έλεγε: «Ανάθεμα τους Άγγλο–Γάλλους που ήταν η αιτία και εγώ να χάσω τους δικούς μου ανθρώπους και το Έθνος να χάσει έναν κυβερνήτη που δεν θα ματαβρεί. Το αίμα του με παιδεύει έως σήμερα». Φίλος του Καποδίστρια γράφει για τον αληθινό Πατέρα της Ελληνικής Πατρίδος: «Ο θάνατος του Κυβερνήτου είναι συμφορά δια την Ελλάδα, είναι δυστύχημα δι' όλην την Ευρώπην... Το λέγω με διπλήν θλίψιν: ο κακούργος, όστις εδολοφόνησε τον κόμητα Καποδίστρια, εδολοφόνησε την πατρίδα του».
Τον Καποδίστρια που σήμερα κάθε ιδεολογικός χώρος τον ταυτίζει περιέργως μαζί του και πολλοί ξένοι ομολογούν ότι «οργάνωσε την Ευρώπη ολόκληρη», οι σημερινοί πολιτικοί της Ελλάδας τον «τιμούν» δίνοντας το όνομά του στο σχέδιο εξόντωσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των χωριών μας. Ευτυχώς που κάθε χρόνο έρχονται Ελβετοί και καταθέτουν στεφάνια στον τάφο του!
(“Δος εις τον λαόν τούτον αρχήν μίαν και είναι ικανός να άρξη του κόσμου” Αριστοτέλης)

Στρατής Ανδριώτης

Η αγάπη προς τον πλησίον

Όταν ο Αββάς Θεόδωρος ήταν ακόμη υποτακτικός τον έστειλε ο Γέροντάς του στο φούρνο της Σκήτης να ψήσει τα παξιμάδια του. Εκεί βρήκε κάποιον άλλον που ήθελε να φουρνίσει τα δικά του, μα δεν έβρισκε βοηθό. Ο νεαρός Θεόδωρος άφησε κάτω τον τορβά του κι’ έδωσε ένα χέρι στον Αδελφό. Δεν πρόλαβε να τελειώσει και έφθασε άλλος με ψωμιά. Ο Θεόδωρος παρεχώρησε πάλι τη θέση του και πρόσφερε τη βοήθειά του. Σε λίγο ήλθε τρίτος και τέταρτος έως έξι. Ο Θεόδωρος βοήθησε τους Αδελφούς και τελευταίος από όλους έψησε τα δικά του παξιμάδια. Έδυε ο ήλιος πλέον όταν γύρισε στον Γέροντά του. Του είπε το λόγο που τον έκανε να καθυστερήσει τόσο πολύ, χωρίς να θεωρεί όμως ότι έκανε κάτι αξιόλογο.

(Από το Γεροντικό)

Περί Ιησού Χριστού

Αντίγραφον της επιστολής της ευρεθείσης εις τη εν Ρώμη βιβλιοθήκη των Λαζαριστών και μεταφρασθείσης εις την Ελληνικήν, εκ του πρωτοτύπου λατινικού κειμένου. Η επιστολή αυτή απεστάλη παρά του Πουβλίου Λεοντούλου, χρηματίσαντος Διοικητού της Ιουδαίας, προ του Ποντίου Πιλάτου, απευθύνεται δε προς τον τότε αυτοκράτορα και αφορά τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.

"Μεγαλειότατε"
«Ήκουσα, ω Καίσαρ, ότι επιθυμείς να μάθεις ότι σοι γράφω νυν, περί ανθρώπου λίαν εναρέτου, καλουμένου Ιησού Χριστού, ον ο λαός θεωρεί Προφήτην, Θεόν δε οι μαθηταί αυτού λέγοντες, ότι είναι υιός του Θεού του Δημιουργού του Ουρανού καί της γης και παντός, ότι εν αυτή ευρίσκεται και υπάρχει.
Τη αληθεία, ω Καίσαρ, ακούγονται καθ' εκάστην θαυμάσια πράγματα περί του ανθρώπου αυτού. Ανεγείρει νεκρούς και θεραπεύει ασθενείς δια μιας λέξεως. Ανήρ αναστήματος μετρίου, καλός την όψιν και μεγαλοπρέπειαν περιβεβλημένος, ιδίως κατά τό πρόσωπον, ούτως ώστε όσοι ατενίζουν αυτόν αναγκάζονται να αγαπώσι και να φοβούνται αυτόν.
Έχει την κόμην μέχρι μεν των ώτων, χρώματος καρύου, εκείθεν δε μέχρι των ωμοπλατών γενομένων γαιόχρουν, αλλά μάλλον στιλπνήν, διχάζεται δε αύτη εν τω μέσω άνωθεν κατά το σύστημα των Ναζωραίων. Το μέτωπόν Του είναι λείον και γαλήνιον, το πρόσωπόν Του δε άνευ ρυτίδος ή κηλίδος. Η ρις και τα χείλη αυτού κανονικότατα. Το γένειον είναι πυκνόν και χρώματος του αυτού τη κόμη, δεν είναι δε μακρόν και διχάζεται εις το μέσον. Το βλέμμα αυτού είναι σοβαρόν και εμποιούν φόβον, έχει δε δύναμιν ηλιακής ακτίνος. Ουδείς δύναται να ίδη Αυτόν ατενώς. Όταν επιτιμά εμποιεί φόβον, όταν δε τούτο ποιεί, κλαίει. Είναι αξιαγάπητος και χαρίεις μετά σοβαρότητος. Λέγουσιν, ότι ουδέποτε ώφθη γελών, αλλά πλειστάκις κλαίων.
Έχει ωραίας τας χείρας και τούς βραχίονας. Εν τη συνομιλία ευαρεστεί πάσι, καί δυσκόλως μεν εμφανίζεται, αλλ' όταν εμφανισθή που, φέρεται μετριοφρόνως, και έχει ωραιότατον παράστημα του κορμού.
Είναι ωραίος ως η μητέρα Του, ήτις εστίν η ωραιότερα γυνή, όσαι ποτέ εθεάθησαν εις τά μέρη ταύτα.
Εάν όμως η Μεγαλειότης σας, ω Καίσαρ, ποθεί να ίδη αυτόν ω μοί έγραφες άλλοτε, γνώρισόν μοι τούτο, ίνα αποστείλω σοι αυτόν πάραυτα. Καίτοι δε ουδέποτε εσπούδασε τι, είναι όμως κάτοχος πάσης επιστήμης. Περιπατεί ανυπόδητος και ασκεπής την κεφαλήν. Πολλοί βλέποντες αυτόν γελώσιν, αλλ' όταν ευρίσκονται ενώπιον αυτού τρέμουσι και θαυμάζουσιν αυτόν. Λέγουσιν ότι ουδέποτε άνθρωπος ως αυτός ενεφανίσθη εις τα μέρη ταύτα. Τη αληθεία, ως μοί λεγουσιν οι Εβραίοι, ουδέποτε εδόθησαν συμβουλαί, ουδέποτε εκηρύχθη διδασκαλία, ως η διδασκαλία Αυτού, πολλοί δε των Ιουδαίων θεωρούσιν Αυτόν Θεόν. Άλλοι πάλι λέγουσιν ότι είναι εχθρός της σης Μεγαλειότητός σας, ω Καίσαρ, πολλαχώς με παρενοχλούσιν οι μοχθηροί αυτοί Εβραίοι. Λέγουσιν, ότι αυτός ουδέποτε δυσηρέστησε τινά, αλλ' ότι μάλλον εποίησε τό αγαθόν. Όλοι όσοι γνωρίζουσιν αυτόν λέγουσιν ότι ευηργετήθησαν παρ' αυτού. Εν τούτοις ω Καίσαρ, είμαι πρόθυμος να υπακούσω εις την μεγαλειότά σας και ότι διατάξη θέλει εκτελεσθή.
Εν Ιερουσαλήμ Ινδικτιώνος 7. Σελήνη 11
Της σης μεγαλειότητος πιστότατος και ευπειθέστατος ΠΟΥΒΛΙΟΣ ΛΕΟΝΤΟΥΛΟΣ

Διοικητής της Ιουδαίας.

Περί Παρθενίας

Διήγηση Αγίου Κοσμά του Αιτωλού
Ήταν μία κόρη ονομαζομένη Μαρία. Ο πατέρας της ήταν Χριστιανός και ζητούσε να την παντρέψει, εκείνη δεν ήθελε, θέλουσα να φυλάξει παρθενία. Την έβαλε σ’ ένα μοναστήρι γυναικείο και την παρέδωκε της ηγουμένης να την έχει σαν παιδί της. Και αφού πέθανε ο πατέρας της, έγινε άλλος αφέντης στην χώρα εκείνη, ο οποίος βγήκε μία ημέρα και πήγε στο μοναστήρι οπού ήταν η Μαρία. Και ευθύς οπού την είδε ο αφέντης, ετρώθη η καρδιά του έρωτα σατανικό, και γυρίζοντας στο σπίτι του έστειλε γράμματα στην ηγουμένη και της έλγε: «Αμέσως να μου στείλεις την Μαρία, διότι την είδα και με είδε, με αγάπησε και την αγάπησα».
Διαβάζει το γράμμα η ηγουμένη, κράζει την Μαρία και της λέγει: «Παιδί μου, τι καλό είδες στον πασά και τον κοίταξες με αγάπη; Κοίταξε τι μου γράφει εδώ»!
Λέγει η Μαρία: «Εγώ δεν ξέρω τίποτα, τον κοίταξα με άλλον σκοπό και είπα: ¨Άρα, Θεέ μου, αυτή την δόξα οπού έχει εδώ τούτος ο πασάς, θα την έχει και στον άλλο κόσμο¨; Και αυτός με κοίταξε με διαβολικό σκοπό. Εγώ αν ήθελα παντρειά, με πάντρευε ο πατέρας μου και έπαιρνα Χριστιανό».
Τότε γράφει η ηγουμένη στον πασά: «Καλύτερα σου στέλνω το κεφάλι μου παρά την Μαρία».
Στέλνει πάλι ο πασάς και λέγει της ηγουμένης: «Ή να μου στείλεις την Μαρία, ή έρχομαι και την παίρνω μόνος μου και καίω το μοναστήρι».
Το ακούει η Μαρία και λέγει της ηγουμένης: «Όταν έλθουν οι απεσταλμένοι, στείλε τους στο κελί μου και εγώ τους αποκρίνομαι».
Ήλθαν οι απεσταλμένοι στο κελί της Μαρίας και τους ρώτησε τι θέλουν. Της είπαν εκείνοι: «Μας έστειλε ο πασάς να σε πάρουμε, διότι είδε τα μάτια σου και τα ορέχτηκε».
Τους είπε τότε να περιμένουν να υπάγει στην Εκκλησία. Τότε παίρνει ένα μαχαίρι και ένα πιάτο και πηγαίνει στο Ιησού Χριστό εμπρός και λέγει: «Κύριέ μου, μου έδωκες τα μάτια τα αισθητά διά να πηγαίνω στον καλό δρόμο, και εγώ να πηγαίνω με το θέλημά μου στον κακό δρόμο δεν είναι πρέπον. Και επειδή αυτά τα αισθητά θα μου βγάλουν τα νοητά, ιδού οπού τα βγάνω διά την αγάπη σου, διά να φύγω τον βόρβορο της αμαρτίας». Και ευθύς βάζει το μαχαίρι μέσα στο μάτι της και το βγάζει στο πιάτο. Πήγε εμπρός και στην Παναγία και βγάζει και το άλλο της μάτι και τα βάζει μαζί.
Τότε τα στέλνει του πασά, και αφού τα είδε ο πασάς, γύρισε ευθύς ο σατανικός έρωτας σε κατάνυξη και σηκώνεται ευθύς και πηγαίνει στο μοναστήρι και παρακαλεί τις καλογριές να υπάγουν να κάνουν δέηση στον Θεό, να ιατρευτεί η Μαρία. Πηγαίνουν πάραυτα όλες μαζί με τον πασά και πέφτοντας κατά γης παρακαλούσαν τον Κύριο και την Θεοτόκο να δώσει το φως της Μαρίας.
Εφάνη η Θεοτόκος τότε ως αστραπή στην Μαρία και της λέγει: «Χαίρε, Μαρία! Επειδή προτίμησε να βγάλεις τα μάτια σου για την αγάπη του Υιού και την δική μου, ιδού πάλι έχε τα μάτια σου και πλέον πειρασμός να μη σου συμβεί.
Βλέποντας δε το θαύμα οι παρόντες χάρηκαν πολύ και δόξασαν τον Θεό και την Παναγία. Έπειτα ο πασάς αφιέρωσε πολύ χρυσό στο μοναστήρι και πήρε συγχώρηση από τις καλογριές και ανεχώρησε και έκαμε καλά και εσώθη.
Ακούτε αδελφοί μου, τι έκαμε η Μαρία με την δύναμη της Παναγίας; Διά τούτο πρέπει και εμείς να τιμούμε την Παναγία Θεοτόκο με έργα καλά.

Περί Ιερέων

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως καί Κριμαίας

…Για τους Ιερείς που περιέκοπταν τις ακολουθίες ή δεν τις τελούσαν συχνά ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός θύμιζε το χωρίο του Προφήτη Ιερεμία: «Επικατάρατος πας ο ποιών τα έργα του Κυρίου αμελώς». Ο ίδιος τελούσε όλες τις ακολουθίες και λειτουργούσε με μεγάλη ευλάβεια και προσοχή, δίχως βιασύνες, περικοπές, συντομεύσεις. Συμβούλευε τους ιερείς με συνεχείς εγκυκλίους να τελούν καθημερινά τις ακολουθίες και να προσεύχονται υπέρ του ποιμνίου τους: «Έχουμε ναούς που είναι όλη την εβδομάδα κλειστοί, εκτός από την Κυριακή. Δεν πρέπει η Εκκλησία να είναι ανοιχτή κάθε πρωί και να χτυπάει η καμπάνα καλώντας τους πιστούς, έστω και για λίγο, να μπουν στο ναό πριν πάνε στην δουλειά τους; Αν ξέρει ο πιστός ότι κάθε πρωί η Εκκλησία είναι ανοιχτή, ή ότι ο ιερέας διαβάζει όρθρο, τις ώρες κ.λ.π. η χάρη του Θεού θα μιλήσει στον αδύνατο χριστιανό και θα τον προσελκύσει στο ναό, όπου θα δει ότι ο ιερέας του προσεύχεται γι’ αυτόν… Παρακαλώ τους ιερείς να τηρούν αυτήν την παράκλησή μου. Δεν είναι δύσκολο, ακόμη και όταν είναι ολομόναχος ο ιερέας, χωρίς ψάλτη, να διαβάζει τις ακολουθίες. Θα είναι μεγάλη ευλογία του Θεού γι’ αυτόν τον κληρικό, που θυμάται ότι τον έβαλε ο Θεός να προσεύχεται για το λαό… Εάν είναι χλιαρή η πίστη και η ψυχή του ιερέα πως μπορεί αυτός να ανάψει το φως της πίστης στις ψυχές που χάνονται, μη γνωρίζοντας τον Θεό στις ψυχές των ανθρώπων που ο Θεός του έδωσε να ποιμάνει και να προσεύχεται γι’ αυτούς… Ένας ιερέας που δεν έχει στοιχειώδη επίγνωση της αποστολής του, μπορεί μεν να λύσει ένα πρόβλημα καλύπτοντας κάποιο εφημεριακό κενό, όμως θα δημιουργήσει πολύ περισσότερα και σοβαρότερα προβλήματα…
Εσείς οι ιερείς έχετε αυτό το σκοπό στη ζωή σας, να θρέψετε το λαό του Θεού. Ή μήπως βλέπετε την ιεροσύνη σας σαν μέσο για να μπορείτε να τρώτε; Μήπως βλέπετε την διακονία σας σαν μια απλή εργασία, σαν ένα βιοποριστικό επάγγελμα; Να ξέρετε ότι τέτοιους ιερείς ο λαός τους καταλαβαίνει εύκολα… Πολλά ήταν τα χτυπήματα που δέχθηκε η Εκκλησία όλα αυτά τα χρόνια, πολλές οι πληγές, μεγάλες οι καταστροφές. Φυσικά όλα αυτά τα επέτρεψε ο Θεός για να μας συνετίσει, γιατί φταίμε και εμείς οι ίδιοι. Χρειάζεται να μετανοήσουμε… Όλα αυτά που περάσαμε δεν μας έγιναν μαθήματα, δεν μας δίδαξαν τίποτα. Και συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, ακόμη και χειρότερα από πριν. Γι αυτό και οι άνθρωποι απογοητεύονται, απομακρύνονται από την Εκκλησία και πέφτουν στα δίχτυα των αιρέσεων, με αποτέλεσμα να χάνουν την ψυχή τους».
Προέτρεπε τους ιερείς πάντοτε να κηρύττουν το λόγο του Θεού, έστω κι αν υπολείπονται σε θεολογική μόρφωση: «Αν ο ιερέας ζητεί τη χάρη του Θεού, αν ο νούς και η καρδιά του ιερέα χορτάσει με τα λόγια του Θεού, τότε το στόμα του θα μιλά από καρδιάς. Το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί στην καρδιά του ιερέα, αυτό θα κηρύττει με το ταπεινό στόμα του ιερέα… Στην Αγία Γραφή είναι τόσα πολλά τα θέματα για κηρύγματα, που εύκολα μπορεί κανείς να τα βρει αν την διαβάζει… Να θυμόσαστε αδελφοί, και τον Άγ. Σεραφείμ του Σάρωφ, ο οποίος κάθε εβδομάδα διάβαζε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη… Εάν δεν μπορείς να κηρύξεις με τον λόγο, κήρυξε με άλλα πράγματα. Να ευωδιάζεις μπροστά στους ανθρώπους με τη ζωή σου, την προσωπικότητά σου, με την αγάπη σου προς τον Χριστό, με το πνεύμα της χριστιανικής αγάπης, καθαρότητας και βαθιάς πίστης. Αν δεν έχεις εσύ αυτή την ευωδία, ούτε το χάρισμα του λόγου, τότε δεν θα είσαι ποιμήν, θα είσαι μισθωτός. Και τότε τι θα απολογηθείς στο φοβερό κριτήριο του Χριστού;
Η καρδιά του ιερέα είναι μια ειδική καρδιά, η οποία πάντοτε πρέπει να λάμπει από την πίστη στον Ιησού Χριστό. Η καρδιά του ιερέα πρέπει να είναι φωτιά, να λάμπει από το φως του Ευαγγελίου, να λάμπει από την αγάπη προς τον Σταυρό του Ιησού Χριστού».

Ένας αλλιώτικος "υπουργός" παιδείας!

Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας παρατηρείται μια γενικευμένη προσπάθεια διάλυσης της παιδείας! Ο εκάστοτε υπουργός δίνει όσες «κλωτσιές» προλάβει στο ήδη αρρωστημένο σώμα της ελληνικής παιδείας. Άλλος καταργεί το πολυτονικό σύστημα γραφής, άλλος αλλοιώνει την ιστορία μέσω νέων ύποπτων βιβλίων, άλλος πολεμά το μάθημα των Θρησκευτικών, άλλος το εθνόσημο με τον σταυρό, άλλος δεν επιθυμεί την έπαρση της σημαίας, την πρωϊνή προσευχή, τις εικόνες στις τάξεις κ.ο.κ.
Γυρνώντας αρκετά χρόνια πίσω, στα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας, όπου (ευτυχώς) δεν υπήρχε ελληνικό υπουργείο παιδείας, συναντάμε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, ο οποίος περιερχόμενος την ύπαιθρο χώρα (Ήπειρο, Αλβανία, Μακεδονία) για να σταματήσει τους υπόδουλους Έλληνες να τουρκεύουν, με βαθυτάτη λύπη διαπίστωνε ότι Ελληνικά σχολεία δεν υπήρχαν. Όλοι σχεδόν οι Χριστιανοί, άνδρες και γυναίκες, ήσαν αγράμματοι και στα δάκτυλα της μιας χειρός σε κάθε χωριό μετριόταν οι γνωρίζοντες ανάγνωση και γραφή. Με θερμότητα μιλούσε στον λαό περί της αξίας των γραμμάτων, της αναγκαιότητας της χριστιανικής παιδείας και ανατροφής της νέας γενιάς, η οποία αργότερα δημιούργησε το θαύμα της επαναστάσεως του 1821. Κηρύττοντας έλεγε: «Ανοίξατε σχολεία. Να σπουδάζετε και σεις, αδελφοί μου, να μανθάνετε γράμματα, όσον ημπορείτε. Και αν δεν εμάθατε οι πατέρες, να σπουδάζετε τα παιδιά σας να μανθάνουν τα Ελληνικά, διότι και η Εκκλησία μας είναι εις την Ελληνικήν. Και αν δεν σπουδάσεις τα Ελληνικά αδελφέ μου, δεν ημπορείς να καταλάβεις εκείνα όπου ομολογεί η Εκκλησία μας. Καλύτερον, να έχεις Ελληνικόν σχολείον εις την χώραν σου, παρά να έχεις βρύσες και ποτάμια, και ωσάν μάθει το παιδί σου γράμματα, τότε λέγεται άνθρωπος…».
Χάρη των ενεργειών του Αγίου Κοσμά κτίσθηκαν 210 Ελληνικά σκολεία, και λειτουργούσαν άλλα 1.100 κατώτερα σχολεία, στα οποία διδασκόντουσαν οι ελληνόπαιδες ανάγνωση και γραφή. Μόνος του ο Άγιος αναπλήρωσε την έλλειψη -σωστού- υπουργείου παιδείας επί τουρκοκρατίας. Χωρίς να έχει χρήματα αφού δεν είχε «μήτε σακούλα, μήτε σπίτι, μήτε κασέλα, μήτε άλλο ράσο από αυτό που φορώ…», έβλεπε ότι οι γυναίκες των ευπόρων αγαπούσαν την πολυτέλεια, ντυνόντουσαν με μεταξωτά ενδύματα και στολίζονταν με δαχτυλίδια, βραχιόλια, σκουλαρίκια, καδένες, ταινίες από χρυσά φλουριά. Τον άχρηστο αυτό πλούτο της ματαιότητας, ο Άγιος, έπεισε τις χριστιανές γυναίκες καί τον παρέδωσαν υπέρ του Γένους καί της ιδρύσεως και λειτουργίας Ελληνικών σχολείων.
Να ποιο είναι το έργο των υπουργών και όχι η νεογενιτσαρίστικη πολιτική.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και με δάκρυα Τον ζητώ. Πώς να μη σε ζητώ; Εσύ με ζήτησες πρώτος και μου έδωσες να γευθώ τη γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος, και η ψυχή μου Σε αγάπησε έως τέλους.
Τον πρώτο χρόνο της ζωής μου στο Μοναστήρι, γνώρισε η ψυχή μου τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα. Πολύ μας αγαπά ο Κύριος∙ αυτό το έμαθα από το Άγιο Πνεύμα που μου έδωσε ο Κύριος κατά το μέγα Του έλεος. Γέρασα και ετοιμάζομαι για το θάνατο, και γράφω την αλήθεια για χάρη του λαού.
Αδελφοί μου, πέφτω στα γόνατα και σας παρακαλώ. Πιστεύετε στον Θεό, πιστεύετε ότι υπάρχει το Άγιο Πνεύμα∙ το Άγιο Πνεύμα είναι αγάπη. Και η αγάπη αυτή πλημμυρίζει όλες τις ψυχές των ουρανοπολιτών αγίων. Και το ίδιο Άγιο Πνεύμα είναι στη γη, στις ψυχές όσων αγαπούν τον Θεό.
Η χάρη του Θεού δίνει δύναμη για να αγαπάς τον Αγαπημένο. Τότε η ψυχή μου έλκεται αδιάκοπα προς την προσευχή και δεν μπορεί να λησμονήσει τον Κύριο ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Τι να σου ανταποδώσω Κύριε ή ποιον ύμνο να Σου προσφέρω; Εσύ δίνεις τη χάρη Σου, για να φλέγεται αδιάλειπτα η ψυχή από αγάπη και δεν βρίσκει πια ανάπαυση ούτε νύχτα ούτε ημέρα από τη θεϊκή αγάπη.
Νοσταλγεί η ψυχή μου τον Θεό και προσεύχεται ημέρα και νύχτα, γιατί το όνομα του Κυρίου είναι γλυκό και πολυπόθητο για την ψυχή που προσεύχεται και την προσελκύει στην αγάπη του Θεού.
Έζησα πολύ καιρό στη γη και άκουσα και είδα πολλά. Η ψυχή ζει πολύ στη γη και αγαπά τα γήινα κάλλη. Αγαπά τον ουρανό και τον ήλιο, αγαπά τους όμορφους κήπους, τη θάλασσα και τα ποτάμια, τα δάση και τα λιβάδια. Αγαπά ακόμη η ψυχή και τη μουσική και όλα αυτά τα επίγεια την ευφραίνουν.
Όταν, όμως, γνωρίσει τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, τότε δεν θέλει πια να βλέπει τα επίγεια. Είδα επίγειους βασιλείς στη δόξα τους και πολύ το εκτιμούσα. Όταν, όμως, η ψυχή γνωρίσει τον Κύριο, λίγο θα ενδιαφέρεται για όλη τη δόξα των βασιλέων. Τότε η ψυχή διψά τον Κύριο και ποθεί αχόρταγα νύχτα και ημέρα να δει τον Αόρατο, να ψηλαφήσει τον Αψηλάφητο.
Γνωρίζω, Κύριε, πως αγαπάς το λαό Σου, αλλά οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την αγάπη Σου και θορυβούνται όλοι οι λαοί της γης και οι σκέψεις τους είναι σαν τα σύννεφα που τα παρασύρει ο άνεμος σε όλα τα μέρη.
Οι άνθρωποι έχουν λησμονήσει Εσένα, τον Δημιουργό τους, και ζητούν την ελευθερία τους, χωρίς να εννοούν ότι Εσύ είσαι Ελεήμων, αγαπάς, όσους μετανοούν, και τους δίνεις τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Όταν η ψυχή γνωρίσει εν Αγίω Πνεύματι τον Κύριο, τότε από τη χαρά της λησμονεί τον ήλιο και όλη την κτίση και παύει να ενδιαφέρεται για την επίγεια γνώση. Ο Κύριος μας έδωσε το Άγιο Πνεύμα και μάθαμε το άσμα του Κυρίου και από τη γλυκύτητα της αγάπης του Θεού λησμονούμε τα επίγεια. Η αγάπη του Θεού Κυρίου είναι φλογερή και σβήνει τη μνήμη της γης.
Όποιος την έζησε, αυτός την αναζητεί ακούραστα , ημέρα και νύχτα, και έλκεται από αυτήν. Απομακρυνόμαστε από την αγάπη με την υπερηφάνεια και την κενοδοξία, με την αντιπάθεια για τον αδελφό ή το φθόνο, με την κατάκριση του αδελφού. Μας εγκαταλείπει, όταν έχουμε εμπαθείς σκέψεις, όταν προσηλωνόμαστε στα γήινα. Για όλα αυτά απομακρύνεται η χάρη και έρημη η ψυχή πλήττει και ποθεί με πόνο τον Θεό, όπως έπληττε και ο Αδάμ ο πατέρας μας μετά την έξωσή του από τον παράδεισο και φώναζε με δάκρυα προς τον Θεό: «Σε νοσταλγεί η ψυχή μου, Κύριε, και με δάκρυα Σε ζητώ. Το ιλαρό και πράο βλέμμα Σου αιχμαλώτισε την ψυχή μου και το πνεύμα μου ευφραινόταν μέσα στον παράδεισο, όπου έβλεπα το πρόσωπό Σου».
Οι άνθρωποι αγνοούν τη δύναμη της θεϊκής ταπεινώσεως του Χριστού και γι’ αυτό ελκύονται από τα γήινα. Αλλά δεν μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος τη δύναμη αυτών των λόγων χωρίς το Άγιο Πνεύμα. Και όποιος τη γνώρισε αυτός δεν θα εγκαταλείψει την επιστήμη αυτή, έστω και αν του χάριζαν όλα τα βασίλεια του κόσμου.
Η ψυχή μοιάζει με τη νύμφη και ο Κύριος με Νυμφίο. Και αγαπούν ο ένας τον άλλο και ποθούν ο ένας τον άλλο. Ο Κύριος με την αγάπη Του ποθεί την ψυχή και λυπάται, αν δεν αναπαύεται σε αυτή το Άγιο Πνεύμα. Και η ψυχή που γνώρισε τον Κύριο ποθεί Αυτόν, γιατί σε Αυτόν κρύβεται η ζωή και η χαρά της.
Πολλοί πρίγκιπες και άρχοντες, όταν γνώρισαν την αγάπη του Θεού εγκατέλειψαν τους θρόνους τους. Και αυτό είναι ευνόητο, γιατί η αγάπη του Θεού είναι φλογερή.
Γλυκαίνει την ψυχή με τη χάρη του Αγ. Πνεύματος ως το σημείο που να δακρύζει, και τίποτε επίγειο δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της.
Όποιος γνώρισε τον Θεό με το Άγιο Πνεύμα, εκείνος λησμονεί τη γη, σαν να μην υπάρχει, αλλά μετά την προσευχή ανοίγει τα μάτια του και πάλι την ξαναβλέπει.
Κύριε ελεήμον, φώτισέ μας με τη χάρη Σου και αυτή θα θερμάνει τις καρδιές μας, για να Σε αγαπούμε.
Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Οι ομόφυλοι, οι Πολύτεκνοι καί το... κράτος!

Προσφάτως μία ΗΡΩΪΔΑ-ΓΥΝΑΙΚΑ-ΣΥΖΥΓΟΣ-ΜΑΝΑ-ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ εδώ στην Ελλάδα, που περίμενε το ΔΕΚΑΤΟ παιδί της(!!!), δήλωσε πανευτυχής που θα έσφιγγε μαζί με τον σύζυγό της στην αγκαλιά τους ακόμα ένα παιδάκι. Με αφορμή αυτή την ηρωϊκή για την εποχή μας περίπτωση που αντί να απασχολήσει τα ΜΜΕ που δήθεν ενημερώνουν την κοινή γνώμη καί να τσιγκλήσουν το ενδιαφέρον του κράτους για αυτούς τους πολύτεκνους-ΗΡΩΕΣ της χώρας μας, αντιθέτως ανήγαγαν σε μείζον θέμα τις σχέσεις των ομοφυλοφίλων με στόχο να «εκσυγχρονίσουν» ακόμα περισσότερο τη χώρα μας, γιατί χωρίς την αναγνώρισή τους θεωρούμαστε οπισθοδρομικοί!...

Χαρυποτερομανία

Τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται συνεχώς καινούργια παιχνίδια, κινούμενα σχέδια, βιβλία, και ταινίες που προβάλλονται από παντού και απευθύνονται σε παιδιά. Είναι γεμάτα από ιδέες αποκρυφισμού της «Νέας Εποχής» και του σατανισμού που κυριεύουν τα ενδιαφέροντα και τη σκέψη των παιδιών. Γνωστές πολυεθνικές της διασκέδασης και των media, έχουν αναλάβει την καθοδήγηση όλων των παιδιών του πλανήτη.
Στις ημέρες μας ένα από τα προβαλλόμενα με κάθε τρόπο ινδάλματα–πρότυπα των παιδιών όλου του κόσμου είναι ο μάγος Χάρυ Πότερ. Τα βιβλία και οι ταινίες του Χ.Π. είναι πρακτικοί οδηγοί της μαγείας που παρουσιάζεται «ωραιοποιημένη» καθώς καί του σατανισμού. Η μανία αυτή έχει καταλάβει τις χώρες κυρίως της Δύσης. Δαπανήθηκαν αστρονομικά ποσά για την έκδοση ακριβών πολυσέλιδων βιβλίων, που έγιναν παγκοσμίως ανάρπαστα, καθώς και για κινηματογραφικές ταινίες (υπερπαραγωγές). Οι πωλήσεις των βιβλίων ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια αντίτυπα σ’ όλο τον κόσμο (1η θέση στα μπέστ σέλερ) και έχουν μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες. Κυκλοφορούν σε περισσότερες από 200 χώρες, ενώ χιλιάδες βιβλία έχουν πωληθεί και στην Ελλάδα. Τα βιβλία είναι γεμάτα από αναφορές στη μαγεία και σε σατανικά σύμβολα και μηνύματα από τελετές μαγείας με λεπτομερείς οδηγίες. Η μαγεία και ο αποκρυφισμός, παρουσιάζονται στα παιδιά κατά τρόπο… ευχάριστο και αθώο.
Συγγραφέας είναι η πάμπλουτη Αγγλίδα Τζόαν Ρόουλινγκ, μέλος της… «εκκλησίας του σατανά»!!! (Τα μισά έσοδα από την χαρυποτερομανία θα δοθούν στην εκκλησία αυτή)! Η εταιρεία κολοσσός των media η «Τime warner» (χιλιάδες ταινίες καί τηλεοπτικές σειρές, με πολλούς τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς – CNN κ.α. καλωδιακά τηλεοπτικά δίκτυα, εφημερίδες, περιοδικά – Τime κ.α.), ανέλαβε τις ταινίες του Χ.Π. με σκηνοθέτη τον γνωστό Κ. Κολόμπους. Πρωταγωνιστής των βιβλίων και ταινιών αυτών είναι ένα παιδί που μαθητεύει σε σχολείο μάγων, ο Χάρυ Πότερ. Ο 11χρονος τότε πρωταγωνιστής επιλέχθηκε μέσα από 16000 υποψηφίους. Για τα γυρίσματα της πρώτης ταινίας δαπανήθηκαν 125 εκ. δολάρια. Ταυτόχρονα ένα πλήθος εμπορευμάτων κατέκλυσαν τον κόσμο, όπως video game, playstation, επιτραπέζια παιχνίδια, άλμπουμ με αυτοκόλλητα, τουβλάκια, καραμέλες, σεντόνια, σχολικά είδη κ.α. που προορίζονται για τα παιδιά. Τα διεθνή συμφέροντα, με βιομηχανίες κάθε μορφής (διαφημιστικές εταιρείες, επιχειρήσεις εκδόσεων και εκτυπώσεων κ.λ.π.), είναι τεράστια. Σε όλες τις χώρες δημιουργούνται τα Χάρυ Πότερ «fan club» (στην Ελλάδα έχουν περισσότερα από 8000 μέλη). Οι οπαδοί ζωγραφίζουν στο πρόσωπό τους τον κεραυνό όπως είναι χαραγμένος και στο πρόσωπο του Χ.Π. ως σύμβολο του αποκρυφισμού, που υποδηλώνει το θεό θώρ που ερμηνεύεται «σατανάς» και που το χρησιμοποιούν πολλά μουσικά συγκροτήματα κυρίως Rock και heavy metal που με το μουσικό τους… έργο εξυμνούν το σατανά.
Τα βιβλία του Χ.Π είναι γραμμένα με πονηρό τρόπο για να δημιουργήσουν στην αρχή συναισθήματα συμπάθειας και αγάπης προς τον… ήρωα που μένει ορφανός σε ηλικία μόλις ενός έτους και αναγκάζεται να ζήσει με την οικογένεια του θείου του μια φρικτή ζωή, χωρίς κανένα φίλο, με όλους να τον μισούν, ώσπου ένας μάγος γίγαντας τον οδηγεί σ’ ένα φημισμένο σχολείο μαγείας με καθηγητές μάγους ακόμα και φαντάσματα, όπου σπουδάζει ως μάγος! Αποκτά μαγικές ικανότητες και χαρίσματα, νικώντας ακόμα και τον μεγαλύτερο μάγο όλων των εποχών. Ζει με δράκους, φαντάσματα, ξωτικά, μαθαίνει να πετάει με σκουπόξυλο, μελετάει τον νυχτερινό ουρανό παρατηρώντας άστρα με την συνεργεία δαιμόνων, μαθαίνει να χρησιμοποιεί βότανα για μαγεία, διδάσκεται αριθμολογία πιστεύοντας στην πλάνη της μαγικής δύναμης των αριθμών, διδάσκεται ξόρκια, κατάρες, μάγια, μεταμορφώνει και μεταμο-ρφώνεται, εξαφανίζει και εξαφανίζεται, κινείται αόρατα και με το μαγικό ραβδί κατορθώνει τα πάντα.
Στα βιβλία του Χ.Π. γίνονται αναφορές σε πνευματικές τεχνικές και επιχειρείται η μύηση των παιδιών σε πνευματικά φαινόμενα δηλαδή επικοινωνία με νεκρούς (δαιμονικές παρουσίες), φαντάσματα και βρικόλακες (δαίμονες που παίρνουν μορφή νεκρών), στοιχειωμένα σπίτια, αυτόματη γραφή (μέντιουμ που γράφουν ή ομιλούν σε κατάσταση ύπνωσης μέσω δαιμονικής παρέμβασης), μαγικά θαύματα (ανύψωση ανθρώπων και αντικειμένων με τη δύναμη και την καθοδήγηση δαιμόνων), ύπαρξη νεράϊδων, καλικάτζαρων, ξωτικών και λυκανθρώπων (δαιμονικά όντα) με κίνητρο την απόκτηση δύναμης για να κατακτήσουν ότι επιθυμούν, ή για να εκδικηθούν και να καταστρέψουν ότι θέλουν νομίζοντας ότι είναι κάτι σαν… θεότητες.
Στα βιβλία του Χ.Π. και στις ταινίες του, με τις συνεχείς μαγικές δυνάμεις και επικλήσεις συνθλίβεται η παιδική ψυχή και δίνεται στο παιδί η ικανοποίηση της νίκης του καλού αφού το έχουν βομβαρδίσει με μηνύματα μαγείας που την παρουσιάζουν ότι είναι η μόνη που μπορεί να νικήσει το… κακό!!! Γι’ αυτό εξυμνούνται οι μάγοι και στις σειρές αυτές παρουσιάζονται και… καλοί δαίμονες. Επίσης προβάλλονται στα παιδιά όλα τα σύμβολα του σατανισμού, όπως φίδια, δράκοι, τέρατα, ακόμα και το τερατόμορφο σκυλί του σατανισμού που υπάρχει και στα εξώφυλλα δίσκων μουσικής heavy metal κ.λ.π. Προβάλλονται επίσης ο μονόκερως (μαγικό πλάσμα που δήθεν ανασταίνει νεκρούς και αποτελεί σύμβολο του αντίχριστου), νεκροκεφαλές, νυχτερίδες, αντίστροφη γραφή κ.α.
Έτσι αντί να πιστεύουν τα νέα παιδιά στον Θεό, αντιθέτως μαθαίνουν να πλανώνται και το χειρότερο να καθοδηγούνται στην μαγεία που ταυτίζεται με τον σατανά!
Στρατής Ανδριώτης

Ο εν Ελλάδι κομματικός φανατισμός

Αναμφίβολα ο υπέρμετρος κομματισμός έχει επηρεάσει αρνητικά την πορεία της χώρας μας, αφού με τον φανατισμό, την στείρα αντιπαράθεση και τους διαχωρισμούς που προκαλούνται έχουν δημιουργηθεί ποικίλα προβλήματα. Κανείς δεν ξεχνά στο παρελθόν τα αίτια της Μικρασιατικής καταστροφής με τις πολιτικές διαμάχες εν καιρώ πολέμου, τον εμφύλιο σπαραγμό μετά την γερμανική κατοχή και τα όσα τεκταίνονται μέχρι σήμερα, με τη διακυβέρνηση τα τελευταία χρόνια από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας να μην αφήνει κανέναν ευχαριστημένο και υπερήφανο για αυτή τη χώρα που αδικείται κατάφωρα ιδίως από τις διαιρέσεις του κομματισμού.
Αδικήθηκε και πρωτύτερα, επί ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησε για μια 20ετία τον τόπο, και παραδέχθηκε δια στόματος Πάγκαλου ότι: «επί Σημίτη διαλύσαμε την Ελλάδα», με τα ευχαριστώ στους Αμερικάνους για την ταπείνωση στα Ίμια, τα ζεϊμπέκικα με τους Τούρκους που ακόμα διεκδικούν, τους Κοσκωτάδες, την προδοσία Οτσαλάν, την απάτη του χρηματιστηρίου που κλάπηκαν 35τρισ. δρχ. του λαού, τις πανάκριβες αγορές άχρηστων οπλικών συστημάτων, τα 500.000 γιαούρτια, τις εταιρείες ενοικιάσεως εργαζομένων, τις χρηματοδοτήσεις επιχειρήσεων για να φύγουν από την Ελλάδα και να πάνε στα Σκόπια, στην Αλβανία και όπου αλλού μας «αγαπάνε πολύ», την λανθασμένη στάση σε καίρια ζητήματα όπως το σχέδιο Ανάν που θα έδινε την Κύπρο στους Τούρκους, μαζεύοντας στο κόμμα όσους πολεμούσαν να χώσουν μέσα τον Ανδρέα (Μάνο, Ανδριανόπουλο, Δαμανάκη), τον αντίχριστο Ανδρουλάκη με το βλάσφημο βιβλίο κατά του Χριστιανισμού, τις επιλογές Καραχασάν καί του μουσουλμάνου βουλευτή που ζήτησε από την Τουρκία να «διεκδικήσει» την Θράκη!!! Την απαράδεκτη στάση για το βιβλίο-προδοσία της Ρεπούση, τις προτάσεις να γίνει η Αγγλική επίσημη γλώσσα στη χώρα μας, να φυτευτεί κάνναβη στα μπαλκόνια, να έχουν δικαίωμα ψήφου οι μετανάστες, όχι όμως οι Έλληνες της διασποράς εκτός του νυν αρχηγού! Την επίδειξη ανικανότητας λίγες μέρες πριν αρχίσουν οι Ολυμπιακοί αγώνες της Αθήνας όταν δεν ήταν σχεδόν τίποτα έτοιμο!
Η τραγικότητα όμως του κομματισμού συναντάται στην ευρεία ζώνη της Αριστεράς! Η ανεκτικότητα της κοινωνίας, σε συνδυασμό με την διάβρωση στους κόλπους του κράτους που δημιούργησαν η διαφθορά, η συνδικαλιστική διαίρεση, η αδιαφορία, η ανηθικότητα, η αδυναμία και η χαλαρότητα έως σημείου ανικανότητας να διαφυλαχθούν οι πολίτες, προκαλεί την ολοένα αυξανόμενη αντιδραστικότητα κυρίως αριστερών στο φρόνημα στοιχείων που ξεθαρρεύουν, ονειρευόμενοι να επιβάλλουν την πολιτική τους, η οποία κατά γενική ομολογία ήταν αποτυχημένη όπου επιβλήθηκε (βλ. ανατολικό μπλοκ). Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι όπου κυβέρνησαν οι αντίθετοι πολιτικοί σχηματισμοί τα πράγματα ήταν ρόδινα. Οι παντός είδους αριστερόφρονες σήμερα αν και αδυνατούν να συνεννοηθούν αναμεταξύ τους και να έχουν ξεκάθαρο πολιτικό σχεδιασμό, παρουσιαζόμενοι διασπασμένοι, μεταπηδώντας απ’ το ένα κόμμα στο άλλο. Εκμεταλλευόμενοι δε την περισσή δημοκρατία, αναλίσκονται σε μια επιθετική αντιπολιτευτική προπαγάνδα κατά παντός επιστητού, περνώντας στον κόσμο μηνύματα ότι ενδιαφέρονται δήθεν για τους ασθενέστερους, ενώ στην πραγματικότητα επιθυμούν μία χαώδη κατάσταση σε όλους τους τομείς, γιατί έτσι νομίζουν ότι θα προσελκύσουν οπαδούς που θα πιστέψουν στις θεωρίες τους. Στην Ελλάδα που η κοινωνία της ανέχεται γενικώς, και η συντριπτική της πλειοψηφία δεν είναι ακραίοι αριστεροί, τους επιτρέπει ελεύθερα να κυκλοφορούν τα κάθε είδους έντυπα, την προπαγάνδα τους, να γράφουν συνθήματα σε τοίχους τα οποία σβήνουν εν καιρώ από τον ήλιο και την βροχή χωρίς κανείς να τους πειράζει. Μπορούν να έχουν τηλεοπτικούς σταθμούς καί να βγαίνουν σε τηλεοπτικά παράθυρα καθυβρίζοντας τον καθένα.
Η πλέον προκλητική δράση τους είναι ότι δραστηριοποιούνται πολεμώντας αξίες. Είναι φανερό ότι θέλουν την διάλυση του κράτους από όπου προσδοκούν ότι θα επωφεληθούν. Ο κόσμος ενοχλείτε, διότι καταλαβαίνει ότι δεν μπορούν τα αριστερά κόμματα να δείχνουν σε κάθε ευκαιρία ένα αντιπατριωτικό, αντιεξουσιαστικό, αντιχριστιανικό προσωπείο, διότι τυγχάνει η πλειοψηφία σ’ αυτή τη χώρα να είναι πάνω απ’ όλα πατριώτες και όχι υπήκοοι κόμματος, να σέβονται το κράτος που δημοκρατικά εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο από εκείνους που εκλέγει ο λαός καί δίνεται η δυνατότητα ακόμα και σε μειοψηφίες να συμμετέχουν σ’ αυτό. Όπου όμως κυβέρνησαν οι αριστεροί δεν επέτρεψαν την αντίθετη γνώμη κανενός! Είναι γνωστό τι έπαθαν επί κομμουνισμού στις ανατολικές χώρες όσοι αντιτίθονταν στον κομουνισμό. Μόνο επί Στάλιν θανατώθηκαν 66 εκατομμύρια Ρώσοι. Όσο για πραγματικές εκλογές στις κομμουνιστικές χώρες δεν ετίθετο καν λόγος.
Οι εν Ελλάδι αριστεροί σήμερα πολεμούν ομοθυμαδόν σε κάθε ευκαιρία τις εθνικές επετείους, δεν θέλουν την Επανάσταση του 1821 που μας ελευθέρωσε και μπορούν σήμερα να μιλούν και να γράφουν Ελληνικά έστω και βρίζοντας. Αντιθέτως, υποστηρίζουν την Οκτωβριανή επανάσταση του "κόμματος" το 1917 που επέφερε διχόνοιες και δεινά. Σαμποτάρουν τις παρελάσεις, το στρατό, τη σημαία, αψηφώντας ότι όλα αυτά τιμούν ανθρώπους που έχυσαν το αίμα τους για να υπάρχουν σήμερα όλοι αυτοί ακόμα και ως εξωμότες! Μακάρι οι αριστεροί πολιτικοί που πασχίζουν για την κατάργηση των όσων μας κάνουν υπερήφανους, να είχαν πείσει τους «γύρω-γύρω» μας, ώστε να σεβόντουσαν την ιστορία μας, τα σύνορά μας και να υπήρχε ειρήνη. Από την στιγμή όμως που απειλούμαστε από Τούρκους, Σκοπιανούς, Αλβανούς κ.α. που όλοι τους όλο και κάτι τους βάζουν να γυρεύουν, είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε στρατό και να το επιδεικνύουμε. Τολμούσε κανείς επί Λένιν και σία να αμφισβητήσει ή να πεί την παραμικρή κουβέντα για τον Κόκκινο στρατό; Αντί να ευχαριστούν τα δημοκρατικά πολιτεύματα στη χώρα μας που τους αφήνουν να εκφράζονται ελεύθερα, κάτι που δεν έκαναν εκείνοι όπου κυβέρνησαν, αντιθέτως διαμαρτύρονται, υβρίζουν, διαδηλώνουν, απειλούν. Δεν είναι πολλά χρόνια που μια φυλλάδα τους (Ριζοσπάστης) παραδεχόταν ότι η αποτυχία της Μικρασιατικής εκστρατείας το 1922 οφειλόταν σε εν Ελλάδι αριστερό «δάκτυλο». Επίσης, είναι γνωστό ότι επί εποχής Τίτο, είχαν ταχθεί υπέρ μιας ενοποιημένης «αριστερής» Μακεδονίας και αργότερα κατάλαβαν ότι αυτό ήταν βλακεία! Είναι αποδεδειγμένο ότι πίσω από τον κομμουνισμό ήταν ανέκαθεν ο σιωνισμός. Οι Μάρξ, Λένιν και πάμπολλοι συνεργάτες του ήταν Εβραίοι που επιδίωκαν με κάθε τρόπο να καταρρεύσουν τα κράτη ώστε να επωφεληθούν και να εξυπηρετηθούν συμφέροντα της κοσμοκρατορίας, της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου που κατά τα άλλα απεχθάνονται!
Εξωφρενικό είναι ότι σχεδόν όλοι οι αριστεροί διακατέχονται από μία υστερία κατά της επισήμου θρησκείας της χώρας μας, της Ορθοδοξίας, κατά της οποίας βάλουν μανιωδώς. Ποιοι; Εκείνοι που εν’ ονόματι της μαρξιστικής θεωρίας νομίζουν ότι θα νικήσουν μια Εκκλησία με διαρκή παρουσία 20 αιώνων που υπέστη συστηματικούς διωγμούς και πολέμους και άντεξε με όπλα το Ευαγγέλιο, το Σταυρό και τις εικόνες, καταφέρνοντας να συγκρατήσει το γένος των Ελλήνων που εξισλαμιζόταν και τούρκευε. Η Εκκλησία που πάντα σεβότανε κάθε άνθρωπο, όμως επί κομμουνισμού είναι γνωστά τα έργα των αντίχριστων σε Ορθόδοξες χώρες. Άραγε, σε ποια μουσουλμανική χώρα, ή όπου αλλού θρησκεύουν Ιουδαίοι, Ινδουιστές, κ.α. τολμούν να υβρίζουν και να πολεμούν την επικρατούσα θρησκεία, όπως στην Ελλάδα διάφοροι αντίχριστοι «Αλαβάνοι»;
Όσοι σοφοί κυβέρνησαν τον τόπο κατενόησαν ότι τους συνέφερε να έχουν ως πολίτες σωστούς Χριστιανούς και πατριώτες, γιατί σεβόντουσαν τους νόμους, ειρήνευαν και η κοινωνία γινόταν καλύτερη με την ομόνοια και όχι με την διαίρεση και τις διώξεις που επέβαλλαν ακραία κόμματα και αιμοδιψείς ηγέτες. Το να ακολουθούμε τυφλά κάποιο κόμμα απεδείχθη πολλάκις πλάνη!
Στρατής Ανδριώτης

Ταξίδι στο Αϊβαλί

«Απέναντι απ’ το σπίτι μου, είναι ‘‘ξένη χώρα’’».
Τούτη η μέρα, μοιάζει να είναι ονειρική και παράξενα όμορφη. Εδώ, στην άκρη του Αιγαίου όλα φαίνονται ειρηνεμένα. Η θάλασσα, το νησί, οι στεριές, τα βουνά, τ’ αντικρινά πανέμορφα μέρη. Στα καταγάλανα νερά του νησιού καθρεφτίζονται τα χρώματα της Ανατολής, μαζί με κάτι το μυστηριώδες που αποτυπώνεται στα πρόσωπά μας, την ώρα που το μικρό πλοιάριο της γραμμής, σαλπάρει από το λιμάνι της Μυτιλήνης, για ένα ασυνήθιστο ταξίδι, διαφορετικό από τα άλλα. Απομακρυνόμαστε ολοένα από το νησί πλέοντας πάνω στα ήρεμα νερά, χωρίζοντας στα δυο τη θάλασσα, που μοιάζει σαν μια απέραντη αγκαλιά που μας σφίγγει. Οι γλάροι κοιτούν απορημένοι, βουτώντας στα αφρισμένα απόνερα.
Αγναντεύουμε το πέλαγος, ψάχνοντας να ξεκαθαρίσουμε τις σκέψεις μας και να ξεδιαλύνουμε τα συναισθήματά μας για τον τόπο που ταξιδεύουμε. Το μαρτυρικό Αϊβαλί, οι Κυδωνίες της Μικράς Ασίας! Αρμενίζουμε αφήνοντας πίσω μας το κάστρο της Μυτιλήνης, πολιορκημένο από το μικρό του δασάκι. Παραδομένο στην λαμπρότητα του ήλιου. Ένα-ένα αφήνουμε πίσω μας τα πανέμορφα γραφικά χωριά που στολίζουν την ανατολική πλευρά του νησιού μας, σαν μεγάλες φωλιές χτισμένες στις πιο όμορφες γωνιές της Λέσβου, να γίνονται ένα με τη θάλασσα και κάποια άλλα να σκαρφαλώνουν στις βουνοπλαγιές, στη μέση των ελαιώνων. Η Μόρια, η Παναγιούδα, ο Αφάλωνας, τα Πάμφιλα, οι Πύργοι και η Θερμή, τα Μιστεγνά, οι Νέες Κυδωνίες…
Έχουμε ξανοιχθεί αρκετά. Περνάμε τα σύνορα! Τα ανθρώπινα τούτα σύνορα, που κάποτε δεν υπήρχαν, αλλά χαράχθηκαν πάνω στους χάρτες σε κάτι αλλοπρόσαλλους καιρούς με το αίμα αθώων ανθρώπων. Οι θάλασσες και η γη μοιράσθηκαν όπως συνέφερε στα μεγάλα συμφέροντα, που αψηφούσαν πάντα τον πόνο, τη δυστυχία, την προσφυγιά και τον θάνατο των ανθρώπων. Ένα ελαφρύ αεράκι έρχεται από το βοριά. Γίνεται δροσιά στα πρόσωπά μας και μαζί με τη μυρωδιά της θάλασσας και την αρμύρα γίνονται ένα με την αναπνοή μας. Ο ήλιος από ψηλά σκορπίζει τη λάμψη του, ασημώνοντας τη θάλασσα και τα μικρά-μικρά κύματά της. Εδώ μεσοπέλαγα ξεχύνονται όλες αυτές οι εξαίσιες χάρες, μακριά απ’ την ανθρώπινη κακία και τους παλιούς καιρούς τους δύσκολους.
Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που έγινε το κακό. Η συμφορά εκείνη η άδικη, που σκόρπισε θλίψη μεγάλη και έκανε πολλούς ανθρώπους να αισθάνονται ντροπή που ανήκαν στο ανθρώπινο γένος. Καθώς προσεγγίζουμε τα Μικρασιατικά παράλια, κάνω μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ξεγελάσω την καρδιά μου, φέρνοντας στη θύμηση μου τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη όταν περιγράφει την Λέσβο, γιατί τούτα τα παράλια της Μικρασίας τα τουρκεμένα μοιάζουνε πολύ με της Λέσβου: «τριανταφυλλένια βουνά που μπαίνουν το ένα στο άλλο… και καμπυλώνοντας… τους γυμνούς ώμους έξω από τα νερά… δροσερές αγκάλες γεμάτες διαύγεια…». Σκέφτομαι ότι τούτα τα τοπία είναι όμοια με τα μέρη όλου του κόσμου, όμως τα μάτια μου με προδίνουν, βουρκώνουν, γιατί τούτες οι εικόνες που ξανοίγονται μπροστά μου είναι σαν αυτές που αντικρίζεις κάθε πρωί όταν ανοίγεις το παράθυρο να μπει ο ήλιος και το αγέρι του Αιγαίου και μαζί ξεπροβάλουν οι εικόνες της αλησμόνητης τούτης πατρίδας, καθαρές, ζωντανές σαν τις αληθινές ιστορίες της γιαγιάς. Είναι οι πατρίδες που αγαπήθηκαν όσο τίποτα άλλο από πολλές γενεές Ελλήνων, που για 3000 χρόνια γίνανε η ιστορία τους, ο πολιτισμός, οι αξίες, η αγάπη και η ζωή τους, που τώρα τις αγκαλιάζουν τα βουνά, οι θάλασσες και έμειναν μόνο οι αναμνήσεις, οι διηγήσεις των δικών μας ανθρώπων και το τραγούδι, η ελπίδα, «Πάλι με χρόνια, με καιρούς…»
Τούτα τα Μικρασιατικά παράλια, είναι τώρα μπροστά μας. Μια ανάσα μας χωρίζει. Θέλεις να απλώσεις τα χέρια σου να τ’ αγγίξεις, να τα χαϊδέψεις, να δεις αν είναι αληθινά, όμως τούτη η γη που απλώνεται μπροστά μας, δεν είναι πια δική μας, δεν είναι εκεί οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας. Τους έδιωξαν! Επειδή δεν πρόδωσαν την πατρίδα τους και δεν αλλαξοπίστησαν, αλλά άντεξαν υπομονετικά τόσους αιώνες. Επειδή αγάπησαν τον τόπο τους και είχαν καμάρι και καύχημα που γεννήθηκαν εδώ. Ήταν Έλληνες, Χριστιανοί και έτσι ήθελαν να ζήσουν και να πεθάνουν. Γιατί εδώ σ’ αυτό το αχανές μέρος που τώρα ζουν κάθε λογής άνθρωποι των οποίων οι πρόγονοι αλλαξοπίστησαν και έγιναν Τούρκοι. Ενώ οι Έλληνες που είχαν χτίσει τις πολιτείες τούτες και είχαν δεθεί με τη γη αυτή την ευλογημένη, όσο κανένας άλλος από τα αρχαία χρόνια, εκδιώχθηκαν γιατί δεν θέλανε τα ξένα συμφέροντα να είναι μεγάλη η Ελλάδα. Θέλανε ανέκαθεν να μην υπάρχει καθόλου. Τους ενοχλούσε η Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, η δημιουργικότητα, η εξυπνάδα, ο πολιτισμός των Ελλήνων, που όλα αυτά διατηρήθηκαν και μέσα στη σκλαβιά. Ζήλευαν τους Έλληνες, τη σοφία που είχαν απ’ τα αρχαία χρόνια και που πάνω σ’ αυτή βασίστηκαν οι λαοί του κόσμου και έγιναν «άνθρωποι», φτιάχνοντας τους όποιους πολιτισμούς τους. Φθονούσαν τους Ορθοδόξους γιατί αυτοί διέσωσαν τον Χριστιανισμό από τους διωγμούς, τις αιρέσεις και μετέδωσαν το Ευαγγέλιο του Χριστού στους λαούς ανόθευτο.
Τέτοιου είδους σκέψεις έρχονται στο νου μου τώρα που πλησιάζουμε κοντά στα παράλια τούτα και δεν χορταίνεις τις καινούριες εικόνες που φανερώνονται μπροστά σου. Γιατί το ταξίδι τούτο είναι μια εμπειρία ανεπανάληπτη που σε συγκλονίζει. Είναι πραγματικά παράξενο. Πηγαίνεις σε μια «ξένη χώρα», σ’ έναν άγνωστο τόπο που απέχει ελάχιστα μίλια απ’ το σπίτι σου, τον αντικρίζεις κάθε μέρα και τον γνωρίζεις πολύ καλά, γιατί έχεις ακούσει τόσα πολλά. Ήταν η πατρίδα των προγόνων σου, που τους την πήραν. Εκεί πηγαίνεις τώρα, σαν ξένος στο σπίτι τους, στην χώρα τους την αγαπημένη, την παλιά. Όσο πλησιάζουμε στο Γυμνό νησί, έξω από τον κόρφο του Αϊβαλιού, οι σκέψεις δεν σταματούν να τριγυρνούν μέσα στο μυαλό μου. Κοιτάζω πέρα μακριά. Στο βάθος απλώνεται το όρος Ίδη, θεόρατο, επιβλητικό. Το Καζ Νταγ όπως το λένε σήμερα. Εκεί δεν κάθονται πια οι ψευτοθεοί του Ολύμπου να παρακολουθούν τον τρωικό πόλεμο, αλλά από εκεί ο Αληθινός Θεός «βλέπει… το Αϊβαλί και σταματάει ο Νους Του…».
Το Αϊβαλί, το βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου, μπαίνοντας μέσα στο μικρό κόλπο του. Πραγματικά δεν χορταίνεις ν’ αγναντεύεις τούτη τη θέα. Πώς να περιγράψεις τον τόπο αυτό; Τι λόγια να χρησιμοποιήσεις; Μόνο στις διηγήσεις του Φώτη Κόντογλου βρίσκεις λόγια που μπορούν να βοηθήσουν τις σκέψεις σου: «Αν λάχει να περάσεις με καράβι απ’ το μπουγάζι της Μυτιλήνης, θα δεις κατά κει που βγαίνει ο ήλιος κάτι χαμηλά βουνά, απάνω στη στεριά της Ανατολής. Αν σιμώσεις περσότερο στη στεριά, θέλεις απορέσει πως δε φαίνεται πουθενά η πολιτεία. Ένα σωρό ρημονήσια μικρά και μεγάλα είναι σκόρπια γύρου-γύρου. Τότε μπαίνεις μέσα σ’ ένα στενό μπάσιμο και σαν τραβήξεις παραμέσα, θα δεις ανέλπιστα να απλώνεται μπροστά σου ένας μεγάλος κόρφος, ίδια λίμνη, που δεν την υπόπτευες πισ’ απ’ τα βουνά. Μέσα ‘κει θα δεις την πολιτεία, σα να ‘ναι φωλιασμένη κρυμμένη από κάθε μάτι… Τ’ Αϊβαλί της Μικράς Ασίας ήταν σαν ένας κόσμος κρυφός περικλεισμένος σ’ ένα μπουγάζι. Κι απ’ όξω λες και τον φυλάγανε πλήθος νησόπουλα, ρημονήσια τα περσότερα…»
Αυτή είναι η πατρίδα της αγαπημένης μας γιαγιάς. Πάντα τη θυμάμαι να μας διηγείται ιστορίες αγαπημένες απ’ τ’ Αϊβαλί. Αυτά ήταν τα πρώτα μας παραμύθια, τα πρώτα μας γράμματα. Από αυτά μάθαμε τι σημαίνει Ελλάδα και τι Χριστιανοσύνη. Μας έκαναν να νιώθουμε το Αϊβαλί σα να ήταν και δική μας πατρίδα, σα να είχαμε γεννηθεί και ζήσει εκεί, κρατώντας από τότε την ενθύμηση των αξέχαστων πατρίδων.
Αρμενίζουμε ανάμεσα απ’ τις ξέρες κοντά στις στεριές, περνάμε τούτο το στενό μπάσιμο, το Ταλιάνι. Το ερειπωμένο μοναστήρι του Αϊ Γιάννη του Προδρόμου πάνω στο νησάκι στο έμπα του μπουγαζιού είναι το προμήνυμα. Από τη βορινή στεριά ο ελαιώνας που σφάχτηκαν άνθρωποί μας. Κοντά τα Μοσχονήσια κλαίνε το χαμό. Ο Ταξιάρχης αιχμαλωτισμένος, δακρυσμένος, μόνος! Στη θάλασσα αυτή του Αϊβαλιού αγναντεύουμε τώρα τη γη την Αιολική, την πολυβασανισμένη, την αδικημένη, την αιματοβαμμένη, τη μαρτυρική, την κατακαημένη, την αδικοχαμένη, την ορφανή, την τουρκεμένη.
Με τις μνήμες χαραγμένες στην καρδιά μας, αγγίζουμε το Αϊβαλιώτικο χώμα. Το Αϊβαλί, μας κυριεύει απ’ την πρώτη στιγμή. Περπατάμε αχόρταγα στους δρόμους της πολιτείας τούτης, νιώθω σα να προσκυνώ σε τόπο ιερό . Δεν υπάρχει στιγμή που να μη συγκινηθώ και να μη σκεφτώ τους ανθρώπους μας, που έζησαν εδώ και αναγκάστηκαν να φύγουν κυνηγημένοι. Πώς άντεξαν οι καρδιές τους, όταν έβλεπαν το Αϊβαλί τους για τελευταία φορά στη ζωή τους, εγκαταλείποντας για πάντα την αγαπημένη τους πατρίδα, τα σπίτια τους, αφήνοντας τους ανθρώπους τους αιχμαλώτους, τις Εκκλησιές, τους Αγίους τους, με τι κουράγιο άντεξαν τον πόνο του αποχωρισμού φεύγοντας διωγμένοι από τον δικό τους τόπο. Όλα είναι παράξενα. Ότι βλέπω με συγκλονίζει, γιατί νιώθω ότι το είχαν δει, το είχαν αγγίξει και το είχαν ζήσει και εκείνοι. Τα βουνά, τη θάλασσα, τους δρόμους, τα σπίτια… Θυμάμαι την αγαπημένη μας γιαγιά και κλαίει η ψυχή μου. Με βασανίζει η αγωνία της, η στεναχώρια της και η πίκρα της, όταν στεκόταν σε τούτο εδώ το μουράγιο αποχαιρετώντας την πατρίδα της, λούζοντας με τα δάκρυά της μαζί με τα κύματα το ακρογιάλι τούτο. Θυμάμαι το παράπονό της, που πάντα ήταν χαραγμένο στο γαλήνιο πρόσωπό της. Νιώθω παράξενα αντικρίζοντας το κάθε τι σ’ αυτή την πολιτεία, στον αγαπημένο αυτό τόπο, τον αγιασμένο, που όλα αισθάνεσαι να γίνονται ένα με τους χτύπους της καρδιάς σου και το αίμα που κυλάει μέσα σου.
Κοιτώ προσεχτικά τα όμορφα αλλά απεριποίητα σπίτια που μόνο Ελλάδα θυμίζουν, γιατί ήταν Ελλάδα. Τα περιεργάζομαι μέχρι να τα χορτάσω, σα να χαίρονται που είμαστε εδώ, σα να αναζητούν από τότε τους νοικοκυραίους τους, να ξαν’ ανάψουν το καντήλι στο εικονοστάσι και να θυμιάσουν τα σπίτια τους, να τα ράνουν με τον αγιασμό. Διαβάζω πάνω απ’ τις πόρτες, τις χρονολογίες που χτίστηκαν, τα χρόνια τα ευτυχισμένα που πέρασαν και έγιναν καταστροφή και διωγμός. Μπαίνω στους καφενέδες τους παλιούς, που τραγουδούσε και χόρευε ο παππούς μου στα νιάτα του. Βλέπω τα παλιά προσκυνήματα όσα απέμειναν, τις ενορίες τις ξακουστές, εκεί που ψάλανε οι προπαππούδες μου οι Μπακλάδες. Στη Ζωοδόχο Πηγή, την Κάτω Παναγιά, που τώρα την έκαναν τζαμί. Σιγοψάλλω και φέρνω μπροστά μου τους Χριστιανούς να μπαινοβγαίνουν και να εκκλησιάζονται αμέτρητες γιορτές, Κυριακάδες, εσπερινούς και αγρυπνίες.
Περπατώ στα καλντερίμια, εδώ που περπάτησε ο Αϊ Γιώργης ο Χιοπολίτης, το άγιο παλικάρι που μαρτύρησε για το Χριστό, εδώ στο Αϊβαλί. Πάνω στις πέτρες τις μισοφαγωμένες, σα να έχουν απομείνει τα χνάρια των ανθρώπων μας, από τότε που σεργιανούσαν, που βάδιζαν για να πάνε στη δουλειά τους, από τότε που έφευγαν για να γλιτώσουν τον ξολοθρεμό, την κατάρα αυτή που στο πέρασμα των καιρών μοιάζει σαν πληγή που έκλεισε, όμως το σημάδι της έχει απομείνει. Δεν ξεχνιούνται τέτοια πράγματα, όσα χρόνια και να περάσουν.
Από τότε ζουν εδώ άλλοι άνθρωποι, τούρκοι… Τους κοιτάζεις διαφορετικά. Τι άνθρωποι είναι τούτοι; Μοιάζουν σαν ξένοι. Δεν έχουν καμία σχέση με τον τόπο αυτό. Δεν τους ταιριάζει το μέρος τούτο, γιατί είναι ξένο, δεν το έχτισαν αυτοί, δεν το νοικοκύρεψαν και δεν το πόνεσαν όπως οι Έλληνες. Σα να το ξέρουν αυτό. Μέσα στο βάθος των ματιών τους και μέσα στις φλέβες και το αίμα τους, κρύβεται κάτι το μυστηριώδες, κάτι σαν μυστικό. Ναι, είναι φοβερό! Οι άνθρωποι τούτοι δεν μοιάζουν με τους αγριάνθρωπους, τη βάρβαρη φυλή που ήρθε από τα βάθη της Ασίας, μόνο για να καταστρέφει και να ματώνει τη γη. Μοιάζουν περισσότερο με τους Έλληνες, τους μεσογειακούς ανθρώπους. Από μέσα τους σα να αναδύονται φωνές μανάδων, που τις αρπάζουν τα αγόρια τους, για να τα κάνουν γενίτσαρους, που τις παίρνουν τα πιο όμορφα κορίτσια τους, βγαίνουν κραυγές και κλάματα, θρήνοι για τους εξισλαμισμούς και μοιρολόγια για τη σκλαβιά. Τούτοι οι άνθρωποι όλοι, έχουν οι πιο πολλοί μέσα τους Ελληνικό αίμα, μόνο που οι πρόγονοί τους δεν άντεξαν τη βία και το μαχαίρι στα χρόνια της σκλαβιάς και απαρνήθηκαν την πατρίδα τους και τον Χριστό, γίνανε τούρκοι, αποκτώντας τον τούρκικο «πολιτισμό», των αρπαγών και του φανατισμού, που φέρανε 5000 …άνθρωποι(;;;) από τα βάθη της Ασίας.
Καθώς τριγυρνάμε στα σοκάκια και τους μαχαλάδες του Αϊβαλιού, σταματώ στο «20 σοκάκι». Το σοκάκι της «αλεπούς», όπως το λέγανε. Εδώ μένανε οι δικοί μας. Ευθεία προς τη θάλασσα αράζανε οι παππούδες μου τα καΐκια, τις τράτες τους. Αγναντεύοντας τα σπίτια τούτα, ψάχνω μάταια για ένα καλωσόρισμα, ένα Ελληνικό φιλόξενο κάλεσμα. Περπατώ και φθάνω στο λιμάνι. Ένα μεγάλο μαύρο άγαλμα με υψωμένο το χέρι, σα να σε φοβερίζει, δείχνει προς την Ελλάδα. Διώχνει τους Έλληνες. Από πού διώχνεις άδικε τύραννε;…
Τι παράξενα που είναι όλα εδώ στην πολιτεία τούτη. Αισθάνεσαι ότι κάτι λείπει. Ναι, είναι μια Ελληνική πολιτεία χωρίς Έλληνες. Λείπουν οι άνθρωποί της, λείπει η Ελληνική λαλιά, η Ορθόδοξη Βυζαντινή ψαλμωδία και το Μικρασιάτικο τραγούδι. Οι Κυδωνίες, το τουρκεμένο Αϊβαλί είναι ορφανό, το έχουν εγκαταλείψει οι άνθρωποί του, που το γλυκοτραγουδούσαν, χορεύοντας Αϊβαλιώτικους σκοπούς παλικαρίσιους, που το γιόρταζαν, το επαινούσαν, το καυχιόντουσαν και το αγαπούσαν. Δεν χτυπάνε πια οι καμπάνες των έντεκα ενοριών, δεν τρέχουν οι πιστοί να προσκυνήσουν στο Αγίασμα, την Παναγιά την Φανερωμένη, για να κάνει το θαύμα της, δεν χαίρονται πια οι άνθρωποι όπως τότε τα παλιά τα χρόνια. Τώρα τα χώματα αυτά τα διαφεντεύουν άλλοι. Από το 1922 άλλαξαν όλα…
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, σαν μνημόσυνο, αναδύεται μέσα από την ψυχή μου, η προσευχή μου, αδύναμη, χλιαρή. Καθώς βασιλεύει ο ήλιος πίσω από τα βουνά της Λέσβου, στην αντικρινή στεριά ξεμακραίνει λίγο-λίγο το Αϊβαλί, βασιλεύει κι αυτό πίσω από τα ρημονήσια και τους μικρούς λοφίσκους την ώρα που επιστρέφουμε στο νησί μας. Ρίχνω ένα λουλούδι στη θάλασσα του Αϊβαλιού όταν εκείνο αρχίζει να χάνεται. Εις μνήμην «τῶν ἐν Μικρασία καί τῆ καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή μαρτυρησάντων Ἁγίων Ἱεραρχῶν καί τῶν σύν αὐτοῖς ὑπό τῶν πολεμίων ἀναιρεθέντων καί τελειωθέντων ἱερέων καί πάντων τῶν ἀπό τοῦ ἱεροῦ κλήρου καί τοῦ φιλοχρίστου στρατοῦ καί τοῦ πιστοῦ καί Ὁρθοδόξου λαοῦ θυμάτων, ἐκ τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης ἐκείνης. Εἰς μνήμην τῶν ἀναριθμήτων Νεομαρτύρων, ἀγνώστων καί ἀφανῶν ἀνδρῶν, γυναικῶν και παιδίων, ἀποκαρτερησάντων ἐν τῶ Παμμικρασιατικῶ διωγμῶ».
Ταῖς τῶν Ἁγίων Σου Μαρτύρων πρεσβείαις, Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. ΑΜΗΝ

Στρατής Ανδριώτης
http://pirgithermis.blogspot.com/