του Στρατή Ανδριώτη
Ως Βλάχοι χαρακτηρίζονταν στην ρωμαϊκή εποχή, οι ανεξαρτήτου καταγωγής λατινόφωνοι κάτοικοι της βαλκανικής επικράτειας, που ζούσαν απομονωμένοι ως νομάδες καί μετακινιόντουσαν (όχι μαζικά), ή άλλοτε διώκονταν ή και ξεκληρίζονταν μέσα σ’ ένα αχανές ρωμαϊκό-βυζαντινό κράτος. Έτσι διατήρησαν ένα ιδίωμα της λατινικής (μη ομοιογενούς) γλώσσας, αφού η λατινική ήταν η πρώτη επίσημη γλώσσα στα πρώτα χρόνια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Στην ουσία τα «Βλάχικα» ήταν λατινογενής διάλεκτος που όμως εμπεριείχε πλήθος ελληνικών λέξεων, που αποδεικνύει την Ελληνική τους καταγωγή. Οι μετέπειτα επιδρομές Σλάβων, Γερμανών, Γότθων, Αράβων, Ούνων, Φράγκων, Αβάρων, Βουλγάρων κ.α. που δεν άφησαν ποτέ να ησυχάσει αυτός ο τόπος, και η εγκατάστασή τους στην περιοχή, πρόσθεσε και άλλες λέξεις στη γλώσσα των Βλάχων, διαμορφώνοντας συνάμα τις ιδιαιτερότητες στις γλώσσες των σημερινών κρατών, αλλά και τις τοπικές διαλέκτους, σε Ανατολή και Δύση...
Πριν την τουρκοκρατία φέρονται κυρίως ως κτηνοτρόφοι στις περιοχές της Πίνδου και του Γράμμου, ομιλώντας ακόμα αυτό το λατινικό ιδίωμα, αλλά όταν κατέρχονται προς την Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο αφομοιώνουν την ελληνική γλώσσα. Μετά τον 14ο αιώνα, οι Οθωμανοί κυριεύουν την βαλκανική, οπότε οι λαοί διαχωρίζονται σε μιλλέτ με γνώμονα μόνο την θρησκεία. Οι Βλάχοι κατατάσσονται στο Ελληνικό μιλλέτ των Ορθοδόξων (Οικουμενικό Πατριαρχείο) μαζί και οι Αλβανοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι καί Σέρβοι. Διαμορφώνεται έτσι το Γένος των Ρωμαίων, συμμετασχόντων και των Βλάχων, που η ενοποιητική ρωμαίικη ταυτότητα των λαών αυτών, προσδιορίζεται κυρίως από την Ορθόδοξη πίστη τους και την επίγνωση ότι έχουν μια κοινή πολιτισμική κληρονομιά.
Έως τον 19ο αιώνα όλοι αυτοί οι Ορθόδοξοι λαοί, έχουν πνευματικό ηγέτη τον Έλληνα Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως, επίσημη γλώσσα-παιδεία την ελληνική, και μακράν κυρίαρχο πολιτισμό τον Ελληνικό. Οι Βλάχοι για 1.000 χρόνια έχουν ως κοιτίδα την Πίνδο και θεωρούνται ζωτικότατο τμήμα του Ελληνισμού. Μετακινούνται συνεχώς και εγκαθίστανται σε περιοχές της βαλκανικής και πέραν αυτής όπου κυριαρχεί και εκεί η ελληνική γλώσσα-παιδεία-πολιτισμός και μορφώνονται με την ελληνική παιδεία, αφού ποτέ δεν ανέπτυξαν κάποιο ξεχωριστό γραπτό λόγο. Από το 1769, οι Βλάχοι ξεκινούν την διασπορά και κινούνται προς τον βορρά. Από την Πίνδο κατακλύζουν τη Μακεδονία, φθάνοντας έως στη Ροδόπη, τον Δυτικό Αίμο, την Βουλγαρία, το Κόσοβο και τη Σερβία. Φθάνουν πέραν του Δούναβη και του Σάβου και ζουν στις υπάρχουσες ελληνορθόδοξες παροικίες στα μέρη των Αψβούργων και των Παραδουνάβιων ηγεμονιών, συντελώντας στην περαιτέρω εξάπλωση της Ελληνικής παιδείας.
Πριν την πτώση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και την δημιουργία των κρατών-Εθνών, οι Βλάχοι δεν έκρυψαν ποτέ την ελληνική τους υποστήριξη οπόταν χρειάστηκε και είχαν εμφανώς ταχθεί σε πολλές περιπτώσεις υπέρ της Ελλάδας. Στην περίοδο της τουρκοκρατίας πολλοί Βλάχοι εμφανίζονται ως άριστοι πολεμιστές - Κλέφτες και αρματολοί και έχουν μεγάλη συμμετοχή στην επανάσταση και στους αγώνες πριν και μετά το 1821. Μετά την πτώση του οθωμανισμού, συναντώνται διασκορπισμένοι σ’ όλη την βαλκανική χερσόνησο εν μέσω τεσσάρων κρατών (Ελλάδα, Ρουμανία, Σερβία, Αλβανία). Φυσικό επακόλουθο, οι εκτός Ελλάδας ευρισκόμενοι Βλάχοι, που ζώντας αποκομμένοι από τους εν Ελλάδι Βλάχους φέρουν σταδιακά διαφορετική συνείδηση λόγω των αναγκών επιβίωσης, καθώς και τις γλωσσολογικές διαφορές που αναπτύχθηκαν κυρίως από τον 5ο αι. μ.Χ., με αποτέλεσμα η παρουσιαζόμενη δήθεν συγγένεια στην γλώσσα μεταξύ Βλάχων και Ρουμάνων (έτος ίδρυσης 1859μ.Χ και πριν από αυτό τίποτα!), να έχει σημαντικότατες διαφορές που δεν καταδεικνύουν καμία κοινή καταγωγή. Παρά την ρουμάνικη προπαγάνδα που αναπτύχθηκε κυρίως από το 1860 – 1946, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνόβλαχων κράτησαν την ελληνικότητά τους και οι ολιγάριθμοι «ρουμανίζοντες» εξαλείφθηκαν από μόνοι τους. Αν και το ελληνικό «κράτος» φερόμενο βλακωδώς σε κάποια φάση της ιστορίας και πιεζόμενο ασφυκτικά από την ανακατωθείσα όπως πάντα «Δύση», αναγνώρισε «ρουμανική μειονότητα»(!) στην Ελλάδα, αλλά οι ίδιοι οι Βλάχοι απέρριψαν το να αρνηθούν την ελληνικότητά τους και να ταχθούν στα ρουμανικά συστήματα (παιδεία, εκκλησία κλπ), αποδεικνύοντας ακόμα και σήμερα ότι είναι αβάσιμη η έμμονη προπαγάνδα περί βλαχικής μειονότητας και πολεμώντας κάθε προσπάθεια των επιτηδείων που δρουν ανά τον κόσμο για να δημιουργούν προβλήματα.
Οι εν Ελλάδι Βλάχοι, διέπρεψαν σε πολλούς τομείς την κοινωνίας και του κράτους, και η Ελλάδα σήμερα καυχάται για τους πολλούς Βλάχους ευεργέτες που ωφέλησαν την χώρα. Το Ζάπειο, το Παναθηναϊκό στάδιο, το Μετσόβειο Πολυτεχνείο, το Αρχαιολογικό μουσείο, το Εθνικό αστεροσκοπείο κ.α. έχουν ιδρυθεί από Βλάχους επώνυμους, και είναι μνημειώδης η φράση: «όλοι οι ευεργέτες πλην του Συγγρού ήταν Βλάχοι»! Σε πολλές περιπτώσεις πρωταγωνιστούν στην πολιτική, και στην οικονομία της Ελλάδας, αφού μετά την δημιουργία των βαλκανικών κρατών (1912) οι Βλάχοι από τη Θράκη έως την Ρούμελη, είναι Έλληνες πολίτες, αν και πριν από αυτή την ταυτοποίησή τους, ανήκαν συνειδητά στην Ρωμηοσύνη. Είναι γνωστό δε, το τι υπέστησαν τα βλαχοχώρια από τους γερμανούς κατά τη διάρκεια της κατοχής, αποδεικνύοντας ότι οι Βλάχοι είναι Έλληνες.
Γι’ αυτό θεωρείτε άκρως «βλακώδης» και εκ του πονηρού, η προσπάθεια της Ε.Ε. που παρασύρετε από λιγοστούς «ανόητους» οι οποίοι αγνοούν εσκεμμένα την ιστορία και στοχεύουν στην δημιουργία προβλημάτων στις χώρες, όπως την Ελλάδα, που έχει ρίζες, ιστορία και πίστη στον Θεό, καθώς και αξίες, λαμπρό πολιτισμό και αντιστέκεται στην εδραίωση της παγκοσμιοποίησης (εβραιοκρατία), που τα όργανά της κάνουν λόγο για ύπαρξη μειονότητας(;) των Βλάχων στην Ελλάδα. Την στιγμή που οι Βλάχοι, όπως και οι Αρβανίτες αποδεικνύουν καθημερινά ότι είναι ποιο Έλληνες και από τους Έλληνες. Γεγονός πάντως είναι ότι οποιαδήποτε «προγράμματα» έχει επινοήσει η Ε.Ε. για απεξάρτηση των Βλάχων έπεσαν στο κενό και απορρίφθηκαν από τους ίδιους τους Βλάχους, αφού με υπερηφάνεια αυτοχαρακτηρίζονται και καυχώνται ότι είναι Έλληνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου