ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ



ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Μέρος Α : Ορθόδοξη Πνευματικότητα.

Ορθοδοξία δεν υπάρχει χωρίς Ορθόδοξη Εκκλησία. Ορθοδοξία σημαίνει ορθή δόξα δηλαδή ορθή γνώμη, ορθή πίστη. Η Ορθοδοξία δεν είναι ιδεολογία, αλλά τρόπος ζωής :

Ασκητικός (όσον αφορά το καθήκον του Χριστιανού προς τον εαυτό του)

Αγαπητικός (όσον αφορά τα καθήκοντα του Χριστιανού προς τους συνανθρώπους του) και

Ευχαριστιακός (όσον αφορά τα καθήκοντα εκάστου προς τον Θεό).

Αντίθετα, Ιδεολογία είναι ένα σύστημα αξιών, που αποβλέπει στην μεταρρύθμιση της εκπαιδεύσεως, της ηθικής και του πολιτικού βίου, επί τη βάσει φυσιολογικών και

ψυχολογικών γνώσεων και απορρίπτει κάθε μεταφυσική και θρησκευτική επίδραση.

Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει χωρίς ¨Αγιο Πνεύμα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ιδρύθηκε με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, την ημέρα της Πεντηκοστής και έκτοτε συνεχίζει το έργο του Χριστού επί της γης, υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει Αποστολική διαδοχή και ανόθευτη Αποστολική διδασκαλία...

Ορθόδοξη Πνευματικότητα αναπτύσσεται μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία από Χριστιανούς, Πατέρες και Μητέρες, οι οποίοι πέραν των θεωρητικών τους γνώσεων, μικρών ή μεγάλων, διαθέτουν κυρίως, βιώματα της παρουσίας και της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος στην ζωή τους.

Μιλάμε για την Ορθόδοξη πνευματικότητα, γιατί έχουν και οι Παπικοί πνευματικότητα και οι Προτεστάντες και οι αλλόθρησκοι (Μουσουλμάνοι-Σούφι, Ινδουϊστές-Γκουρού, Βουδιστές-μοναχοί, Σαμανιστές-σαμάνοι και ανιμιστές μάγοι, πνευματιστές κ.λ.π). Οι διανοούμενοι επίσης και οι φιλόσοφοι διαφόρων φιλοσοφιών. έχουν την δική τους πνευματικότητα. Η πνευματικότητα των μη Χριστιανών (εκτός των προ Χριστού δικαίων, στους οποίους υπήρχε ο σπερματικός λόγος), είναι ως επί το πλείστον δαιμονική πνευματικότητα, διότι λείπει παντελώς το Άγιον Πνεύμα και επικρατούν οι δαιμονικές δυνάμεις, που προσπαθούν να παρασύρουν τον άνθρωπο σε λατρείες ψεύτικων Θεών. Η Ορθόδοξη όμως πνευματικότητα είναι ανώτερη όλων των άλλων, διότι είναι αυτή την οποία παράγει το ίδιο το ¨Αγιο Πνεύμα.

Στο βιβλίο της Γενέσεως στους πρώτους στίχους, συναντάμε το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Άγιο Πνεύμα. Ο Μωϋσής στο βιβλίο της Γενέσεως, μας λέει ότι στην αρχή του κόσμου «πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος» που κατεκάλυπτε τότε την γη. Επομένως το Παράκλητο Πνεύμα συμμετείχε ενεργά στην δημιουργία του κόσμου, όπως συμμετείχε και στην δημιουργία του ανθρώπου.

Το έργο του ήταν, να ζωοποιήσει την νεκρή ύλη η οποία ήρθε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, αλλά και κάποιο τμήμα αυτού του κτιστού κόσμου, το οποίο εκτός από την ύπαρξη απέκτησε και ζωή. Με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, άρχισε η ζωή επάνω στον πλανήτη σ΄ όλες της τις μορφές και προ παντός η ζωή του ανθρώπου.

Οι πρώτοι άνθρωποι συνυπήρχαν σε αγαστή συνεργασία με τον Θεό. Δεν είχαν ανάγκη θεϊκών εντολών, για να ρυθμίζουν την ζωή τους, διότι είχαν απευθείας σχέση με τον Θεό. Προικίστηκαν με το «κατ’ εἰκόνα» με προορισμό, κάνοντας υπακοή στο θέλημα Του, να φθάσουν στο «καθ’ομοίωσιν». Δυστυχώς, οι πρωτόπλαστοι δεν παρέμειναν στην υπακοή του Θεού. Με την θέλησή τους διέκοψαν την επαφή τους με τον Θεό και το Άγιο Πνεύμα.

Αυτή ήταν η πτώση του ανθρώπου γνωστή ως «προπατορικό αμάρτημα». Υπήρξε μια «ὓβρις»1 (με την Αρχαιοελληνική έννοια) του ανθρώπου κατά του Θεού. Ήταν η κίνηση που αποκαλύπτει, ότι οι πρώτοι εκείνοι άνθρωποι έπαψαν να πεινάνε και να διψάνε για τον Θεό και αυτονομήθηκαν από Αυτόν. Προτίμησαν να βάλουν κέντρο της ζωής τους, τον εαυτόν τους αντί τον Θεό. Και τότε το Πνεύμα απεσύρθη από τον άνθρωπο, αφού ο άνθρωπος Το έδιωξε. Θα έλεγε κανείς ότι έμεινε κάπου πλησίον του ανθρώπου, περιμένοντας τον άνθρωπο να Το καλέσει να ξαναμπεί στη ζωή του.

Ο Θεός κατέστρεψε την πρώτη γενεά των ανθρώπων με τον κατακλεισμό λέγοντας: «οὐ μή καταμείνῃ τό πνεῦμα μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τόν αἰῶνα, διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας» (βλ. Γεν. στʹ 3). Εξαίρεση αποτέλεσε η οικογένεια του πιστού Νώε, από την οποία αναπλάστηκε η νέα γενεά των ανθρώπων.

Πέρασαν έκτοτε πολλοί αιώνες και φθάνουμε στην εποχή του προφήτου Ιωήλ ο οποίος προφήτευσε την επάνοδο του Αγίου Πνεύματος στην ζωή του ανθρώπου: «και ἒσται μετά ταῦτα καί ἐκχεῶ ἀπό τοῦ πνεύματός μου ἐπί πᾶσαν σάρκα καί προφητεύσουσιν οἱ υἱοί ἡμῶν καί αἱ θυγατέρες ὑμῶν» (βλ. Ιωήλ γʹ 1). Προφητεύεται δηλ. ότι θα εκχυθεί το ¨Αγιο Πνεύμα, σε κάθε σάρκα, διότι ο άνθρωπος με την πτώση του έπαψε να είναι πνευματοφόρος και έμεινε μία απλή σάρκα, μία βιολογική ύπαρξη με σαρκικές σκέψεις, διαθέσεις και έργα.

Αυτό που προφητεύτηκε πολλούς αιώνες προ Χριστού από τον προφήτη Ιωήλ, πραγματοποιήθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής. Λέει ο Λουκάς «Καί ἐν τῷ συμπληροῦσθαι την ἡμέραν τῆς πεντηκοστής ἦσαν ἃπαντες ὁμοθυμαδόν ἐπί το αὐτό…και ὢφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ’ἓνα ἓκαστον αὐτῶν και ἐπλήσθησαν ἃπαντες Πνεύματος Ἁγίου» (βλ.Πραξ. βʹ 1-4) δηλ. πλημμύρισαν όλοι οι παρόντες στο υπερώο την ημέρα εκείνη από το Άγιο Πνεύμα. Από την Πεντηκοστή και μετά, το Άγιο Πνεύμα είναι εγκατεστημένο και πάλι στον κόσμο μας, μέσα στην Εκκλησία. Είναι πνεύμα ζωοποιόν. Αυτό είναι το έργο του, να δίνει ζωή. Στον αναβαθμό του δʹ ήχου ο ¨Οσιος

Θεόδωρος ο Στουδίτης μας λέει : «Ἁγίῳ πνεύματι πᾶσα ψυχή (δηλ. ζωή) ζωοῦται και καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται, τῇ τριαδικῇ μονάδι ἱεροκρυφίως» δηλ.«κάθε λογική ψυχή ζωογονείται υπό του Αγίου Πνεύματος, λαμπρύνεται και εξυψώνεται προς την Αγία Τριάδα με τρόπο ιερό και μυστικό». Ο Απ. Παύλος μας λέει, πως θα καταλάβουμε ότι κατέχουμε το ¨Αγιο Πνεύμα : όταν υπάρχουν στην ζωή μας οι καρποί του Αγ. Πνεύματος : «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθοσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (Γαλ.εʹ 22-23).

Επομένως, Ορθόδοξη πνευματικότητα είναι η ζωή «ἐν ἁγίῳ Πνεύματι». Είναι η πνευματική ζωή μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που τροφοδοτείται από τους λόγους των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, τους λόγους Χριστού στην Καινή Διαθήκη, των Αποστόλων και των αγίων θεοφόρων Πατέρων, τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και της εν γένει Ιεράς Παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτή η πνευματική ζωή είναι ένα αγώνισμα που θέλει χρόνο. Η κατάκτηση της δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αντίθετα είναι πολύ επίπονη. Θέλει συνεπή, συνεχή και ανύσταχτη προσπάθεια. Είναι ένας πνευματικός πρωταθλητισμός.

Μέρος Β : Παλαιά Διαθήκη

1. Εισαγωγή :

Ο όρος Παλαιά Διαθήκη δηλώνει την αρχαιότερη από τις δύο συλλογές βιβλίων που αποτελούν την Χριστιανική Αγία Γραφή, η οποία και αναφέρεται ειδικότερα στην αποκάλυψη του Θεού (Γιαχβέ), και στην αρχική συνδιαλλαγή του με το "περιούσιο" έθνος Ισραήλ, με σκοπό να ευλογηθεί πρώτα αυτό και στη συνέχεια όλη η ανθρωπότητα. Τα βιβλία που συγκροτούν την Παλαιά Διαθήκη, γράφτηκαν από διάφορους συγγραφείς σε διάστημα αρκετών εκατονταετηρίδων.

Η πρώτη χριστιανική εκκλησία αποκαλούσε αυτό το σύνολο των προγενέστερων βιβλίων «ο Νόμος και οι Προφήτες» ή απλά «οι Γραφές». Περίπου από τον 3ο αιώνα μ.Χ. ο όρος «Παλαιά Διαθήκη» άρχισε να χρησιμοποιείται ευρύτερα για τις Γραφές που είχαν ολοκληρωθεί πριν τον Χριστό. Αυτός ο όρος χρησιμοποιήθηκε σε αντιδιαστολή προς τη χρονικά μεταγενέστερη Καινή Διαθήκη, τη συλλογή των βιβλίων που αναφέρονται στην εκπλήρωση των επαγγελιών της παλαιάς και τη σύναψη της νέας διαθήκης δια του Ιησού Χριστού, μιας συμφωνίας μεταξύ Θεού και ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Η αρχαιότερη μετάφραση του εβραϊκού κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης έγινε στην ελληνική γλώσσα και έχει επικρατήσει να ονομάζεται Μετάφραση των Εβδομήκοντα. Πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Πτολεμαίου του Βʹ του Φιλαδέλφου (283-246 π.Χ) από 72 Ελληνιστές Εβραίους, κατά παράκληση της Εβραϊκής κοινότητος της Αιγύπτου. Αυτή μακρυά από την πατρική γη για μεγάλο χρονικό διάστημα, είχε ξεχάσει την Εβραϊκή γλώσσα. Η μετάφραση αυτή θεωρήθηκε «Θεόθεν οἰκονομηθεῖσα». Η μετάφραση διήρκεσε από τον 3ο μέχρι το 1ο αιώνα και γράφτηκε στη λεγομένη κοινή Αλεξανδρινή γλώσσα.

H Παλ. Διαθήκη, περιέχει την πρώτη αποκάλυψη που έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους. Περιέχει μεγάλες δογματικές και ηθικές αλήθειες. Αποτελεί την προετοιμασία της ανθρωπότητας να δεχθεί τον ερχομό του Χριστού, τον οποίο περιγράφει και προτυπώνει μέσω των προφητών, γεγονότων και κάποιων προσώπων. Επειδή η Καινή Διαθήκη είναι συνέχεια της Παλαιάς, αν απορρίψουμε την Παλ. Διαθήκη, η Καινή Διαθήκη κολοβώνεται ουσιαστικά. Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, εκτός από το γενεαλογικό δένδρο του Χριστού και την τοποθέτηση των προ Χριστού γενεών μέσα στην Ιστορία, αναφέρονται πολλές από τις προφητείες, που εκπληρώνονται στο πρόσωπο, στη ζωή και στο έργο του Χριστού.

2. Σχέση Παλαιάς και Καινής Διαθήκης κατά Ιερόν Χρυσόστομο (337-407μ.Χ)

Είναι αξιοθαύμαστη η ρήση του Ιερού Χρυσοστόμου για την σχέση των δύο Διαθηκών. Εκφωνήθηκε στην ομιλία του με θέμα «ἐξήλθε δόγμα παρά Καίσαρος Αὐγούστου» (βλ. Migne Pg. 50, 796) και έχει ως εξής: «Προέλαβε τήν Καινήν ἡ Παλαιά καί ἑρμήνευσε την Παλαιάν ἡ Καινή. Καί πολλάκις εἶπον, ὃτι δύο διαθῆκαι καί δύο παιδίσκαι καί δύο ἀδελφαί, τόν ἓνα Δεσπότην δορυφοροῦσι. Κύριος παρά προφήταις καταγγέλεταιˑ Χριστός ἐν Καινῇ κηρύσσεται. Οὐ καινά τά καινάˑ προέλαβε γάρ τά παλαιάˑ οὐκ ἐσβέσθη τά παλαιάˑ ἡρμηνεύθη γάρ ἐν τῇ Καινῇ».

Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχουν τα παρακάτω στοιχεία:

ο τύπος (π.χ. οι τρεις παίδες «ἐν καμίνῳ» προτυπώνουν την Υπεραγία Θεοτόκο),

το σημείον δηλ. το θαύμα (π.χ. το σημείο του Ιωνά, προτυπώνει την τριήμερη ταφή και Ανάσταση του Χριστού κ.λπ.),

η σκιά (δηλ. τα γεγονότα και οι πραγματικότητες, που σκιωδώς περιγράφονται) όπως π.χ. ή τριαδικότητα του Θεού υποδηλώνεται εμμέσως με τον πληθυντικό ποιήσωμεν (βλ. ποιήσωμεν ἂνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ’ ομοίωσιν»),

ο νόμος (Μωσαϊκός), που δίδεται στους ανθρώπους για να τους παιδαγωγήσει (παιδαγωγός εις Χριστόν) να τους μάθει να υπακούουν στις εντολές του Θεού, και

η επαγγελία (υπόσχεση) του Θεού για την έλευση του Μεσσία.

Στην Καινή Διαθήκη πραγματοποιούνται οι υποσχέσεις του Θεού, καταργείται ο Νόμος και έρχεται η χάρη, το φως, η Αλήθεια2 (που είναι το ίδιο το πρόσωπο του Χριστού). Στο πρόσωπο του Χριστού, που είναι ο νέος Αδάμ, εκπληρούνται οι προφητείες των προφητών. Έτσι χωρίς την Παλ. Διαθήκη, δεν κατανοείται πλήρως η Καινή Διαθήκη, η οποία είναι προέκταση και συμπλήρωση της Παλαιάς.

3. H Παλ. Διαθήκη στη λατρεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο μεγάλος Ορθόδοξος Θεολόγος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ3 σε σχετική του μελέτη λέει:

«Ὅ μελετητής τῆς κοινῆς λατρείας της Ὀρθόδοξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας εντυπωσιάζεται ἀπό τό πλῆθος τῶν παλαιοδιαθηκικῶν ἀναφορῶν, ὑπαινιγμῶν καί εἰκόνων μέσα σ’ ὁλες τις ἀκολουθίες καί τούς Ὓμνους. Ἡ ἑνότητα τῶν δύο Διαθηκῶν τονίζεται πέρα ὡς πέρα. Βιβλικές φράσεις καί ἰδέες ὑπεραφθονοῦν. Πολλοί Ύμνοι δέν εἶναι παρά παραλλαγές Ὓμνων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀπό τήν ᾤδην τοῦ Μωυσέως κατά τήν διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης μέχρι τοῦ Ὓμνου τοϋ Ζαχαρίου, τοῦ πατέρα τοῦ Ἰωάννου τοϋ Βαπτιστοϋ. Στίς μεγάλες γιορτές πολυάριθμες περικοπές ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη ἐπιλέγονται καί διαβάζονται γιά νά τονισθῆ ότι, ἡ χριστιανική τελείωση δέν εἶναι, παρά μιά ὁλοκλήρωση ἐκείνου ποῦ προεικονίστηκε και προεικάσθηκε, ἤ ἀκόμα καί ἐπί λέξει προλέχθηκε στά παλιά τά χρόνια (δηλ. στην Παλαιά Διαθήκη). Εἰδικά δέ στίς ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, αὐτή ἤ διά τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης προπαρασκευή, χρησιμοποιεῖται μέ ἰδιαίτερη ἔμφαση. Ἡ ὅλη λατρεία βασίζεται πάνω σ’ αὐτήν την πεποίθηση ὅτι : ἡ ἀληθινή Διαθήκη εἶναι πάντοτε μία, ὅτι ὑπῆρχε πλήρης συμφωνία μεταξύ τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἀποστόλων.

Ἕνα ἀπό τά πιό χτυπητά παραδείγματα της χρήσεως της Αγίας Γραφής στη λατρεία της Εκκλησίας, εἶναι ὅ περίφημος Μ έ γ α ς Κ α ν ώ ν4 τοῦ Αγ. Ἀνδρέα Κρήτης, πού διαβάζεται στο Μεγάλο Ἀπόδειπνο τήν Μεγ.Σαρακοστή. Ο Μέγας Κανών, εἶναι μιά ἔντονη παρότρυνση σε κάθε Χριστιανό, μιά ἔκκληση γιά μετάνοια. Γράφτηκε μέ πραγματική ποιητική ἔμπνευση καί στηρίζεται πάνω σε όλη την Ἁγία Γραφή. «Ὅλη ἤ σειρά τῶν ἁμαρτωλῶν ποῦ ἔμειναν ἀμετανόητοι, μνημονεύεται. Μπορεῖ κανείς νά χαθῆ μέσα σ' αὐτόν τόν ρέοντα χείμαρρο τῶν ὀνομάτων καί τῶν παραδειγμάτων. Ὑπενθυμίζεται μέ ἔμφαση ὅτι ὅλη αὐτή ἤ ἱστορία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀνήκει στούς Χριστιανούς. Ἐπανειλημμένα καλεῖται κανείς νά σκεφθῆ αὐτή τή θαυμαστή ἱστορία τῆς θείας καθοδηγήσεως, τῆς ἀνθρώπινης ἰσχυρογνωμοσύνης καί τῶν ἀνθρωπίνων σφαλμάτων. Ἡ Παλαιά Διαθήκη φυλάγεται σάν μεγάλος θησαυρός»

(π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, Θέματα Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, Θεσσαλονίκη 1979, σελ. 42, 43).

4. Η Παλ. Διαθήκη πρέπει να ερμηνεύεται Χριστολογικά

Εάν η Παλ. Διαθήκη ιδωθεί ως βιβλίο, που περιέχει την ιστορία του Εβραϊκού λαού και μερικές διηγήσεις για ηθική διδασκαλία, μπορεί να θεωρηθεί ρυπαρογράφημα. Διότι, δεν εξωραΐζει τις πράξεις των ανθρώπων, που με την τρέχουσα ηθική είναι ανήθικες. Έτσι, εάν δεν ερμηνευθεί θεολογικά και κυρίως Χριστολογικά (θα εξηγήσουμε παρακάτω τι σημαίνει αυτό), τότε η ανάγνωσή της δυνατόν να ζημιώσει και να σκανδαλίσει τον αναγνώστη.

Η Καινή Διαθήκη θαυμάζεται και οικοδομεί τους πιστούς, γιατί μέσα σ’ αυτήν ομιλεί και δρα, ο σαρκωμένος πλέον Υιός του Θεού. Μια προσεκτική μελέτη όμως της Παλ. Διαθήκης δείχνει ότι αυτή είναι βιβλίο της δράσεως του δεύτερου προσώπου της Αγ. Τριάδος, του Υιού πριν ακόμα σαρκωθεί.

Στην Παλ. Διαθήκη με την έκφραση «ο Άγγελος του Κυρίου» που στα εβραϊκά αποδίδεται με το : Mal’ak Jahvé, εμφανίζεται ένα μυστηριώδες πρόσωπο, που παρουσιάζεται ως Θεός και ονομάζεται ρητώς Jahvé.

Ο μακαριστός Καθηγητής Βασ. Βέλλας σε μία εξαιρετική του εργασία, στηριζόμενος στα κείμενα της Παλ. Διαθήκης και στην ερμηνεία τους από τους Πατέρες της Εκκλησίας, αποδεικνύει ότι ο «Άγγελος του Κυρίου» είναι, ο μη εισέτι σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού (το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος). Στο χωρίο του Ησαΐα (Ησ. θʹ, 6) ονομάζεται και «μεγάλης βουλής άγγελος», στο δε χωρίο του Μαλαχία (Μαλ. γʹ 1) χαρακτηρίζεται ως ο «άγγελος της Διαθήκης».

Πράγματι, ο Ιερός Χρυσόστομος, στην ομιλία του «Πρός τε Ἰουδαίους καί Έλληνας ἀπόδειξις, ὃτι ἐστί Θεός ὁ Χριστός» (βλ. MPG 48, 815) λέγει ότι: η Παλ. Διαθήκη αποκαλύπτει τον Χριστό (το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος) που δρα σ’ αυτήν, πριν την σάρκωσή του: «καί πρό τῆς παρουσίας τῆς ἐνσάρκου, πάντα αὐτός (εννοεί ο Χριστός) ὠκονόμει καί πάντα αὐτός ἒπραττε, νομοθετῶν, προνοῶ_________________ν, κηδόμενος (δηλ. φροντίζων) εὐεργετών».

5. Οι άγιοι Πατέρες πλην του Αυγουστίνου, θεωρούν τον «άγγελο Κυρίου» ως το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.

Οι Πατέρες, ερμηνεύοντας χριστολογικά την Παλ. Διαθήκη λέγουν ότι οι εμφανίσεις του Θεού αφορούν τον Ιησού Χριστό άσαρκο. Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι, όσα η Παλ. Διαθήκη λέγει για τον Θεό Πατέρα, στην Καινή Διαθήκη ο Απ. Παύλος τα αναφέρει στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού: « ἃ περί τοῦ Πατρός ὁ Μωϋσῆς λέγει, Παῦλος εἰς τόν Υἱό ἐκλαμβάνει, πολλήν τήν ἰσότητα δεικνύς» (βλ.ομιλία Χρυσοστόμου εις το Η ψαλμ. MPG 55, 120).

Παρακάτω αναφέρουμε μερικά παραδείγματα:

5α) Το α΄ και β΄ Κεφάλαιο της Γενέσεως, ομιλεί για τον Χριστό ως δημιουργό του κόσμου: «πάντα δι’ αὐτοῦ (δηλ. του Λόγου του Θεού) ἐγένετο καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέν» (Ιωάν. α΄ 3). Επίσης «ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τά πάντα» (Κολ. α΄ 16).

5β) Στο όρος Σινά, η Παλ. Διαθήκη παρουσιάζει τον Υιό και Λόγο του Θεού (δηλ τον άσαρκο Χριστό) ως Νομοθέτη. Επειδή λοιπόν ο Χριστός είναι ο χορηγός του Νόμου, έχει δικαίωμα και να τον διορθώσει (να τον συμπληρώσει) λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος (βλ. ομιλία εις το κατά Ματθ. ΙΣΤ΄, MPG 57, 244). Γι’ αυτό και στην επί του όρους ομιλία του ο Χριστός λέγει: «Ἠκούσατε ὃτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις…ἐγώ δέ λέγω ὑμῖν…».

5γ) Στον προφήτη Βαρούχ (τον βοηθό και συνεργάτη του Προφ. Ιερεμία) αναφέρεται ότι ο Χριστός «ἐξεῦρε πᾶσαν ὁδόν ἐπιστήμης καί ἒδωκεν αὐτήν Ἰακώβ» (Βαρ. γ΄ 37) δηλ.ότι ο Θεός Λόγος (το β΄ πρόσωπο της Αγ.Τριάδος) είναι ο δημιουργός της επιστή μης, την οποίαν μετά έδωσε στους ανθρώπους. Στον επόμενο στίχο ο προφήτης Βαρούχ λέγει περί αυτού: «Μετά ταῦτα ἐπί τῆς γῆς ὢφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαρ.γ΄ 38).

Εδώ προλέγεται η μελλοντική ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού.

5δ) Κατά την πορεία των Ισραηλιτών στην έρημο, ο Μωϋσής κτύπησε με την ράβδο του τον βράχο δύο φορές και βγήκε άφθονο νερό για να ξεδιψάσει ο λαός: (Εξ ιζ΄ 2-7) και (Αριθμ. κ΄ 7-11). Η πρώτη τοποθεσία ονομάστηκε Μασσά (δηλ. Πειρασμός) και η δεύτερη Μεριβά (δηλ. Λοιδορία), επειδή αγανάκτησαν οι Ισραηλίτες και προκάλεσαν τον Κύριο. Ο Απ. Παύλος, ερμηνεύει και τις δύο περιπτώσεις Χριστολογικά. Λέγει εις την Α΄ Κορ. ι΄ 1-4, για τους προγόνους του Ισραηλίτες ότι: «καί πάντες τό αὐτό πόμα πνευματικόν ἒπιον˙ ἒπιναν ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας, ἡ δέ πέτρα ἦν ὁ Χριστός» δηλ. όλοι τους ήπιαν το ίδιο θεόσταλτο ποτό˙ γιατί έπιναν νερό από τον θεϊκό βράχο που τους ακολουθούσε, κι αυτός ο βράχος ήταν ο ίδιος ο Χριστός.

Πράγματι, ο Ιησούς Χριστός (άσαρκος ακόμα), ακολουθούσε τους Ισραηλίτες στην έρημο και τους φρόντιζε, με όλα τα θαύματα που επιτελούσε. Γινόταν σκιερή νεφέλη την ημέρα, όταν βάδιζαν μέσα στην έρημο κάτω από τον καυτερό ήλιο. Γινόταν φωτεινή νεφέλη την νύχτα για να τους φωτίζει. Γινόταν μάννα, (είδος ψωμιού) που έπεφτε από τον ουρανό, ορτύκια για να ξεπεινάσουν, και νερό από τον βράχο για να ξεδιψάσουν.

Όταν οι Ισραηλίτες, εγόγγυσαν εναντίον του Θεού στην έρημο, –παραπονούμενοι ότι κινδύνευαν να πεθάνουν από την πείνα, διότι στην έρημο δεν έβρισκαν τις τροφἐς που είχαν στην Αίγυπτο-, πέθαναν από δαγκώματα φιδιών: «καί τινες αὐτῶν ἐπείρασαν5 (τον Θεό) καί ὑπό τῶν ὂφεων ἀπώλοντο» (Α΄ Κορ. ι΄ 9), σώθηκαν δε όσοι με μετάνοια προσέβλεψαν στο χάλκινο φίδι που ανύψωσε ο Μωϋσής στην έρημο. Το χάλκινο φίδι, ήταν «προτύπωση» του Τιμίου Σταυρού, (βλ. Αριθμ. κα΄ 4) που σώζει και τώρα, όσους ατενίζουν με πίστη τον Χριστό και ζητούν το έλεος του Θεού.

6. Εξαίρεση στη Χριστολογική ερμηνεία της Π.Δ. αποτελεί ο Ιερ. Αυγουστίνος.

Ενώ οι Άγιοι Πατέρες ερμηνεύουν Χριστολογικά την Παλ. Διαθήκη δηλ. ότι ο εμφανιζόμενος ως ο «Άγγελος Κυρίου» είναι «ο άσαρκος εισέτι Λόγος του Θεού», το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Ιερός Αυγουστίνος, ερμηνεύει λανθασμένα, ότι πρόκειται περί «κτιστού αγγέλου». Η λανθασμένη αυτή αντίληψη του Αυγουστίνου, προέρχεται από το λάθος του, ότι δεν έκανε διάκριση ουσίας και ενέργειας στον Θεό. Επομένως κατά την άποψη του Αυγουστίνου η Θεοφάνεια του λόγου του Θεού, εσήμαινε γι’ αυτόν φανέρωση της Θείας ουσίας, πράγμα αδύνατον, διότι «Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε» (Ιωαν. α΄ 18).

Αντίθετα η Ανατολ. Εκκλησία, μετά τις ησυχαστικες έριδες (1330-1340 μ.Χ), κάνει «διάκριση» : μεταξύ της ακτίστου Θείας ουσίας, η οποία είναι απρόσιτη από τον άνθρωπο και αμέθεκτη, και των ακτίστων θείων ενεργειών, οι οποίες σώζουν τον άνθρωπο και είναι προσιτές και μεθεκτές και κατά την διάρκεια της επιγείου ζωής του.

Κατόπιν αυτής της διακρίσεως οι Πατέρες απεφάνθησαν, ότι οι δίκαιοι της Παλ. Διαθήκης έβλεπαν, όχι την θεία ουσία, αλλά τις θείες ενέργειες. Πράγματι οι άνθρωποι, όπως απέδειξε ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς (άλλωστε ήταν και ο ίδιος θεόπτης) υπό ωρισμένες συνθήκες (ψυχικής καθαρότητας και απαθείας») μπορούν να έχουν, ενόσω ακόμα ζουν, Θεοπτικές εμπειρίες μέσω των των ακτίστων ενεργειών του Θεού.

Η λανθασμένη ερμηνεία του Ιερού Αυγουστίνου, ότι ο «Άγγελος Κυρίου» είναι κτιστό πλάσμα και όχι θείο πρόσωπο, έγινε η βάση της θεολογίας των Φραγκολατίνων. Για τον λόγο αυτό, υποτιμήθηκε από αυτούς η Παλ. Διαθήκη, την οποίαν ερμηνεύουν ως επί το πλείστον «ηθικολογικά»6. Εξ αυτού άλλωστε προκύπτει ότι, κατά την Αυγουστίνεια Θεολογία, οι μετά τον Αδάμ άνθρωποι, κληρονομούν την «ενοχή του» από το προπατορικό αμάρτημα, η οποία εξαλείφεται μόνο με την Σταυρική θυσία του Χριστού.

Κατά τον μακαριστό π. Ιωάννη Ρωμανίδη, η κακή κατανόηση της Παλ. Διαθήκης από τον Αυγουστίνο και οι πλάνες, που εισήγαγε αυτός στη θεολογία της Δυτ. Εκκλησίας οφείλονται, στην πλατωνική και μανιχαϊκή επιρροή του Αυγουστίνου, στα θέματα περί ανθρώπου, περί πτώσεως, περί Θεού και Παλ. Διαθήκης. (βλ. το βιβλίο του π. Ιωαν. Ρωμανίδη «Ρωμαίοι ή Ρωμιοί Πατέρες της Εκκλησίας» τόμος Α΄ Θεσσαλονίκη 1984 σελ. 118, 119). Διότι ο Ιερός Αυγουστίνος προτού βαπτισθεί Χριστιανός, είχε σπουδάσει πλατωνική φιλοσοφία και είχε προσηλυτισθεί στην αίρεση του, Περσικής προελεύσεως, Μανιχαϊσμού.

7. Ο ιερός Χρυσόστομος και οι Πατέρες δέχονται σωτηρία των δικαίων της Παλ. Διαθήκης.

Κατά τους αγίους Πατέρες, οι δίκαιοι της Παλ. Διαθήκης, ήσαν φίλοι του Θεού, και πριν από την «καταλλαγή» της Σταυρικής Θυσίας του Χριστού στον Γολγοθά, γι’ αυτό το μυστήριο του Σταυρού ενεργείτο και σ’ αυτούς7. Ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, αντίθετα με τους Φραγκολατίνους λέει: «ὁ τοῦ Χριστοῦ Σταυρός προανεκηρύττετο και προετυποῦτο μυστικῶς, ἐκ γενεῶν ἀρχαίων καί οὐδείς ποτέ κατηλλάγη τῷ Θεῷ χωρίς τῆς τοῦ Σταυροῦ δυνάμεως» (βλ. ὁμιλία ΙΑ΄ «εἰς τόν Τίμιον καί Ζωοποιόν Σταυρόν» ΕΠΕ 9,282 εξ). Δηλ. υπήρχε σωτηρία και στην Παλ. Διαθήκη, διά του «Αγγέλου του Θεού» (του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος) δηλ. δια του Mal’ak Jahvé.

Οι σύγχρονοι του Χρυσοστόμου εχθροί της Παλ. Διαθήκης, έλεγαν περιφρονητικά γι’ αυτήν ότι «οὐκ εἰσάγει εἰς τήν Βασιλείαν». Ο Χρυσόστομος, ο οποίος εδέχετο σωτηρία του προ Χριστού κόσμου διά της Παλ. Διαθήκης, τους απαντούσε: «Νῦν οὐκ εἰσάγει τούς μετά τήν Χριστοῦ παρουσίαν πολιτευομένους, ἃτε δή πλείονος ἀπολελαυκότας δυνάμεως (έχοντας απολαύσει περισσότερη δύναμη) καί μείζονα ὀφείλοντας ἀγωνίζεσθαι˙ἐπεί τούς γε αὐτῆς τροφίμους εἰσάγει ἃπαντας» δηλ. «δεν εισάγει στη βασιλεία του Θεού (μέσω της Παλ. Διαθήκης) αυτούς που υπήρξαν μετά τον Χριστό, διότι απήλαυσαν μεγαλύτερη δύναμη και όφειλαν να αγωνιστούν περισσότερο. Αντίθετα εισάγει όλους τους δίκαιους της Παλ. Διαθήκης στη βασιλεία του Θεού».

Υπάρχουν πολλά χωρία στην Παλ. Διαθήκη που δείχνουν ότι και οι προ Χριστού δίκαιοι, μετά τον θάνατόν τους απολαμβάνουν κάποιας «ἀναπαύσεως». Παραθέτουμε γνωστά χωρία από την Σοφία Σολομώντος :

6δ1) «Δικαίων ψυχαί ἐν χειρί Θεοῦ και οὐ μη ἂψηται αὐτῶν βάσανος» (Σοφ. Σολ.γʹ1)

6δ2) «Δίκαιος ἐάν φθάσῃ τελευτῆσαι ἐν ἀναπαύσει ἒσται» (Σοφ. Σολ.δ ʹ 7)

6δ3) «Τελευτήσαντος ἀνδρός δικαίου οὐκ ὂλλυται αὐτῷ ἐλπίς ˑυἱός γάρ δίκαιος γεννᾶται εἰς ζωήν καί ἐν ἀγαθοῖς αὐτοῦ καρπόν δικαιοσύνης τρυγήσει» (Σοφ. Σολ. ιʹ 32)

6δ4) Αλλά και στην Καινή Διαθήκη, είναι γνωστή η παραβολή «του πλουσίου και του Λαζάρου», η οποία εμφανίζει τον πτωχό Λάζαρο να απολαμβάνει θεία «θαλπωρή» και «ἀναψυχή» στους κόλπους του Αβραάμ (δηλ. σε μια παραδείσια κατάσταση), ενώ οπλούσιος «ὁδυνᾶται» στις φλόγες της κολάσεως.

8. Η Παλαιά Διαθήκη πολεμείται ως βιβλίο της ιστορίας του Εβραϊκού λαού. Από τους Έλληνες (αρχαιολάτρες κυρίως) η Παλαιά Διαθήκη απορρίπτεται για εθνικιστικούς λόγους. Είναι ανάξιο λένε για ένα Έλληνα απόγονο ενδόξων προγόνων και μαθητή μεγάλων φιλοσόφων (π.χ. του Σωκράτους, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη) να θεωρεί την Παλιά Διαθήκη ιερό κείμενο, η οποία παρουσιάζει το Ισραήλ ως εκλεκτό λαό του Θεού και τους Πατριάρχες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ ως « προπάτορες του» Και πάλι το λάθος δεν είναι ιστορικό αλλά θεολογικό. Διότι:

Πρώτον στην Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός αυτοπροσδιορίζεται ως ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, όχι ένας Θεός αόρατος, ακατασκεύαστος (δηλ. μη είδωλο) αφηρημένος (όπως ο ΜΑΤΣ, ο Θεός της μασσονίας), ή ένας Θεός «μπαμπούλας» πάνω από τα σύννεφα (ο Θεός στο Ισλάμ), αλλά ένας Θεός ζωντανός, που είχε προσωπική σχέση με τους Πατριάρχες και τους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης.

Δεύτερον: Ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου, όπως ο ίδιος ο Θεός τον προδιέγραψε κατά την δημιουργία του είναι η θέωση, δηλ. δηλ. η ομοίωση και η ένωση με τον Θεό. Ένωση που δεν είναι Ινδουϊστικού τύπου απορρόφηση (της ψυχής από το απρόσωπο θείον) αλλά συνύπαρξη, συνδοξασμός, απόλαυση της παρουσίας του Θεού και πρόοδος στη γνώση των μυστηρίων του Θεού.

Η θέωση, είναι κατάσταση υπερφυσική, δεν έχει καμμιά σχέση με εθνοφυλετισμό. Ο Θεός είναι απροσωπόληπτος, δεν κάνει διακρίσεις εθνικότητας, φύλου, ηλικίας, καταγωγής κ.λπ. Αποκαλύπτεται σε όσους έχουν καθαρή καρδιά [πρβλ. « μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὃτι αὐτοί τόν Θεόν ὂψονται» (Ματθ. ε΄ 8)] Εύγλωττο είναι το παράδειγμα της Παναγίας μας. Αυτή ήταν μια εβραιοπούλα, που επελέγη από τον Θεό, ως η πιο κατάλληλη γυναίκα για να γίνει μητέρα του Υιού Του. Του ενανθρωπήσαντος δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Επειδή η Παναγία μας δεν ήταν Ελληνίδα θα την απορρίψουμε; Η σωτηρία αφορά όλο το ανθρώπινο γένος, και είναι παγκόσμιο αγαθό. Δεν χωράνε στην «ἐν Χριστῷ σωτηρίᾳ» εθνοφυλετισμοί.

Τρίτον, πρέπει να πούμε ότι στην Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός παρουσιάζεται παγκόσμιος και μεριμνά για όλο τον κόσμο (π.χ. Ιωνάς και Νινεϋίτες ). Αν έβγαλε τους Ισραηλίτες από την Αίγυπτο, εξήγαγε επίσης τους Φιλισταίους από την Κιαφθώρ και τους Αραμαίουςαπό την Κήρ.

Η εκλογή του Αβραάμ και η δημιουργία του Ισραήλ ως του μόνου έθνους, που λατρεύει τον μόνον αληθινό Θεό, δεν σημαίνει κατά τον προφήτη Αμώς8 (βλ.Αμ. θ΄7), ότι ο Ισραήλ έχει δικαιώματα υπέρ τα άλλα έθνη. Σημαίνει όμως, ότι έχει ιδιαίτερες υποχρεώσεις, περισσότερο από τα άλλα έθνη, να τελεί το αγαθό. Και επειδή αυτό δεν γίνεται, θα τιμωρηθεί περισσότερο. (βλ. παραπομπή στο τέλος της παρούσης σελίδας). Επομένως ο Θεόςζητάει από τους Ισραηλίτες περισσότερες ευθύνες, δεν τους δίνει περισσότερα δικαιώματα.

Στην περίπτωση του Ιωνά και του Νινευϊτών, φαίνεται ότι ο Ιωνάς είναι δέσμιος της αντιλήψεως, ότι ο Θεός, είναι ο Θεός του Ισραήλ μόνο και τα άλλα έθνη είναι βδελυκτά, γι αυτό αντιλέγει στο Θείο κάλεσμα και αρνείται να πορευθεί στην Νινευή. Η διήγηση κατακλείεται με το μάθημα, ότι οι «εθνικοί» Νινευΐτες ήσαν καλύτεροι από τους Ισραηλίτες, διότι υπάκουσαν στο κήρυγμα του προφήτη Ιωνά, μετανοήσαν και σώθηκαν.

Η Παλαιά Διαθήκη παρουσιάζει τον Μεσσία ως παγκόσμια προσωπικότητα. Γι’ αυτό και τον θεωρεί ως την «προσδοκία των Εθνών» και την Βασιλεία Του να αποτείνεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο μέχρι αυτών των απωτάτων νήσων (Ησ. μβʹ 4-9).

9. Mια σοβαρή ένσταση κατά της Παλ. Διαθήκης αφορά, στους πολέμους στην Π.Δ και στον Θεό των Ισραηλιτών ως αρχηγού των πολέμων.

9α) Από την αρχή πρέπει να παρατηρήσουμε ότι κάποιοι πόλεμοι ήταν αναγκαίοι. Ο Μωϋσής ζούσε αυτοεξόριστος στην έρημο της γης Μαδιάμ (βορειοδυτικά της Αραβικής Χερσονήσου, στην περιοχή του κόλπου της Άκαμπα). Από εκεί με θαυμαστή ενέργεια του Θεού (μέσω της βάτου της φλεγομένης και μη κατακαιομένης) κλήθηκε από τον Θεό να αναλάβει την ηγεσία των Ισραηλιτών και να τον οδηγήσει έξω από την Αίγυπτο. Το έργο αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Διότι, έπρεπε να εμψυχώσει έναν λαό, που επί τέσσερις αιώνες καταδυναστεύονταν και εταλαιπωρείτο φρικτά από τους Αιγυπτίους, να τον πείσει να τολμήσει την φυγή του από την χώρα της τυραννίας του και να βαδίσει ένα μακρύ δρόμο, μέσα από έρημο και εχθρικά έθνη, μέχρι την εγκατάσταση του στη δική του χώρα, στη χώρα των πατέρων του, στη γη Χαναάν.

Ο Μωϋσής αποδείχθηκε ευφυέστατος, ικανότατος ηγέτης του λαού, αλλά και άνθρωπος μεγάλης πίστεως. Κατάφερε να ενώσει τις διάφορες σκορπισμένες φυλές και να τους δημιουργήσει την συνείδηση της εθνικής ενότητας. Να έχει την ίδια πίστη, στον ίδιο Θεό, τον Θεό των Πατέρων9 του (Εξ.γ΄6 και ιγ΄ 15-16) και με κοινή νομοθεσία δοσμένη από τον Θεό. Το ιστορικό αίτημα του υπόδουλου Ισραηλιτικού λαού, για συνένωση των διαφόρων φυλών του, αποτίναξη του ζυγού των Αιγυπτίων και επιστροφή του λαού στα πάτρια εδάφη, ανήγαγε τον Γιαχβέ καταχρηστικώς σε «Θεό του Ισραήλ»10 τον δε Ισραηλιτικό λαό σε «λαό του θεού» (βλ. Εξ γ΄ 6-7, ή 8 – 12 Κ2 κ.α). Είναι ο Γιαχβέ ο θεός που είδε την κάκωση του λαού του (βλ. Εξ γ΄7) και έστειλε τον Μωϋσή να τον βγάλει από την Αίγυπτο (Εξ.γ΄ 10).

9β) Οι πόλεμοι των Ισραηλιτών προς κατάκτηση της γης Χαναάν συνετέλεσαν, ώστε ο θεωρούμενος εθνικός τους Θεός και αόρατος αρχηγός τους, να προσλάβει πολεμικό χαρακτήρα, πράγμα που δεν είχε κατά την προηγούμενη Πατριαρχική εποχή. Έτσι οι πόλεμοι του Ισραήλ, χαρακτηρίζονται τώρα ως «πόλεμοι του Γιαχβέ» (βλ. Αριθμ. β14 και Α΄ Βασ. ιη΄17) και οι εχθροί του Ισραήλ χαρακτηρίζονται «εχθροί του Γιαχβέ» (βλ. Α΄Βασ. λ΄26). Όχι βεβαίως διότι ο θεός κάνει πολέμους και έχει εχθρούς. Διότι ο θεός δεν εχθρεύεται κανένα και είναι αγάπη. Αλλά, οι εκφράσεις αυτές λέγονται από τους Ισραηλίτες, από εθνική υπερηφάνεια και έχουν γίνει συνείδηση τους.

9γ) Ο θεός θεωρείται από τους Ισραηλίτες, ότι παρευρίσκεται αοράτως στις μάχες του, γι ΄αυτό η εκάστοτε νίκη αποδίδεται σ’ Αυτόν (βλ. Κριτ. ε΄ 4). Το χωρίο Εξ. ιε΄3, χαρακτηρίζει με υπερηφάνεια τον Γιαχβέ «άνδρα πολέμου» το δε χωρίο Εξ. ζ΄4, χαρακτηρίζει τον Ισραηλιτικό στρατό «στρατό του Γιαχβέ». Επίσης λόγω της θεωρούμενης παρουσίας του Γιαχβέ και το στρατόπεδο έπρεπε να είναι καθαρό από κάθε μολυσμό (βλ.Αριθμ. ε΄1 εξ.). Επίσης οι πολεμιστές υποβάλλονταν σε καθαρμούς. Κατά το χωρίο Α΄ Βασ. ιδ΄ 24, του πολέμου προηγείτο νηστεία και όλο το διάστημα του πολέμου, οι πολεμιστές απέφευγαν κάθε τι που θα τους μόλυνε (βλ. Β΄Βασ. ια΄10,11).

9δ) Όλες οι παραπάνω εκφράσεις « Θεός του Ισραήλ», «λαός του Θεού», «πόλεμος του Γιαχβέ», «εχθρός του Γιαχβέ» είναι ανθρωπομορφικές εκφράσεις, που χρησιμοποιούνται από τους Ισραηλίτες μια ορισμένη περίοδο, την περίοδο που το Ισραήλ επιστρέφει από την Αίγυπτο και κατακτά σταδιακά την γη της επαγγελίας. Όλα τα παραπάνω πρέπει να ιδωθούν κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες που έγιναν. Δεν μπορούν να γενικευθούν για όλες τις εποχές. Είναι εκφράσεις που λέγονται από τον ισραηλιτικό λαό «καταχρηστικώς» για μια εμπόλεμη περίοδο.

10. Η Παλαιά Διαθήκη περιφρονείται λόγω αγνοίας της υψηλής της θεολογικής διδασκαλίας.

Όσοι μιλούν περιφρονητικά για την Παλαιά Διαθήκη, προδίδουν την άγνοια τους, ως προς το περιεχόμενό της. Κανένα εξωβιβλικό κείμενο δεν περιέχει τόσο υψηλή ηθική και θεολογική διδασκαλία, σαν αυτή που βρίσκουμε στις σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης, ούτε βεβαίως στα κείμενα των Ελλήνων φιλοσόφων. Και αυτό εξηγείται εύκολα, διότι τα κείμενα των φιλοσόφων είναι δημιουργήματα του ανθρώπινου νου, σε αντίθεση με τα θεόπνευστα κείμενα των συγγραφέων της Παλιάς Διαθήκης, τα οποία είναι αποκάλυψη Θεού. Γι’ αυτό και τονίζεται ιδιαιτέρως η φράση «Τάδε λέγει Κύριος». Ως παραδείγματα μπορούμε να αναφέρουμε τον « δεκάλογο» των ηθικών εντολών του Μωϋσέως και την ηθική διδασκαλία του προφήτη Αμώς. Η προέλευση της υψηλής αυτής διδασκαλίας, δεν δύναται να ερμηνευθεί παρά μόνο αν ο προφήτης είχε λάβει ανωτέρα μόρφωση. Στην πραγματικότητα ήταν ένας απλός βοσκός γεννηθείς σε ένα απόμερο χωριό. Μόνο από θεία φώτιση θα μπορούσε να προέλθει μια τέτοια διδασκαλία.

Γενικώς αναφερόμενοι στο περιεχόμενο της Παλαιάς Διαθήκης, μπορούμε να πούμε ότι έχει τρία στοιχεία:

α. Το εκπληρούμένο : είναι οι προτυπώσεις, οι τύποι και οι προφητείες περί του Μεσσία, που εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, με την σάρκωση Του στον κόσμο.

β. Το συμπληρούμενο : είναι η περί πίστεως και ηθικής, διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης, την οποία ο Χριστός όχι μόνο δεν κατάργησε αλλά και συμπλήρωσε. (σφόδρα επέτεινε λέει ο Χρυσόστομος) ( βλ. ομιλία εις το κατά Ματθαίον Λ ε΄)

γ. Το καταργούμενο : Είναι οι αυστηρές τελετουργικές διατάξεις του Νόμου, που δόθηκαν ειδικά στον Ιουδαϊκό λαό εξ αιτίας της σκληρότητας και της παχυλότητας του. Οι άνθρωποι της Παλιάς Διαθήκης αναζητούσαν τον Θεό αλλά είχαν στρεβλή ιδέα περί αυτού. Νόμιζαν ότι ο Θεός ευαρεστείται με παχυλές θυσίες κριών και μόσχων, προσφορές ελαίου, σίτου και άλλων αγαθών. Έφθαναν να νομίζουν, ότι για την άφεση των αμαρτιών τους έπρεπε να θυσιάσουν το πρωτότοκο παιδί τους. Ο προφήτης Μιχαίας στο χωρίο (Μιχ. στʹ. 6-8) τους απαντά: « Σου αναγγέλθηκε τι ο Γιαχβέ ζητάει από σένα. Τίποτε άλλο παρά δικαιοσύνη και αγάπη να εξασκείς και να πορεύεσαι ταπεινόφρονα προς τον Θεόν σου». Δικαιοσύνη, αγάπη προς τον συνάνθρωπο και ευλάβεια προς τον Θεό, ζητάει πάντοτε ο Θεός από τον άνθρωπο. Δηλ. να θυσιάσει ο άνθρωπος το δικό του αρρωστημένο θέλημα και να αγαπήσει τον συνάνθρωπό και τον Θεό.

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι : Η σε βάθος κατανόηση της Παλαιάς Διαθήκης αίρει κάθε παρερμηνεία και περιφρόνηση. Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη άλληλοσυμπληρώνονται και συνιστούν την ενιαία αποκάλυψη του Θεού.

Χρήστος Σπ. Χριστοδούλου

Αθήνα 16 – 3- 2012

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ι

Οι σπουδαιότερες προφητείες της Παλ. Διαθήκης, που πραγματοποιήθηκαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού

α. Θα προηγηθεί του Χριστού, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος (βλ Ησ. μ΄3 και Μαλ. γ΄1) Ησ. μ΄3 : «Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε την ὁδόν τοῦ Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τάς τρίβους τοῦ Θεοῦ», Μαλ. γ΄1: «Ἰδού ἐγώ ἐξαποστέλλω τον ἂγγελόν μου, και ἐπιβλέψεται πρό προσώπου μου, και ἐξαίφνης ἢξει εἰς τον ναόν ἑαυτοῦ Κύριος, ὃν ἡμεῖς ζητεῖτεν και ὁ ἂγγελος τῆς Διαθήκης11 ὃν ἡμεῖς θέλετεˑ Ἰδού ἒρχεται, λέγει Κύριος παντοκράτωρ»

β. Θα συναναστραφεί με τους ανθρώπους (Βαρουχ γ΄30) « μετά τοῦτο ἐπί τῆς γῆς ὢφθη και τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη»

γ. Θα φύγει εις Αίγυπτον (διωκόμενος), από όπου ο Θεός θα μετακαλέσει Αυτόν (βλ : Ωσηέ, ια΄1: «ἐξ Αἰγύπτου μετεκάλεσα τα τέκνα αὐτοῦ» και Ματθ. β΄15: «ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τον Υἱόν μου».

δ. Ότι η έλευσή Του θα είναι έλευση Θεού εν μέσω των ανθρώπων(Εμμανουήλ= μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός) (βλ Ησ. ζ΄14 και Ματθ α΄23) Ησ. ζ΄14 : «διά τοῦτο δώσει Κύριος αὐτός σημεῖονˑἰδού ἡ παρθένος ἒξει ἐν γαστρί και τέξεται υἱόν, και καλέσεις το ὂνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ»

ε. Θα γίνει αντικείμενο άδικου μίσους εκ μέρους του λαού Του (βλ Ψαλμ. ξη΄4-5) Ψαλμ. ξη΄4,5: (4) «ἐκοπίασα κράζων, ἐβραγχίασεν ὁ λάρυγξ μου, ἐξέλιπον (έσβησαν) οἱ ὀφθαλμοί μου, ἀπό τοῦ ἐλπίζειν ἐπί τον Θεόν. (5) «ἐπληθύνθησαν ὑπέρ τάς τρίχας τῆς κεφαλής μου οἱ μισοῦντες με δωρεάν (αναιτίως), ἐκραταιώθησαν (γίναν ισχυρότεροι) οἱ ἐχθροί μου οἱ ἐκδικοῦντες με (όσοι ζητούν τον χαμό μου) αδίκως ἃ οὐχ ἣρπαζον τότε ἀπετίνυον (ζητούν να επιστρέψω αυτά που δεν άρπαξα)»

 

στ. Θα προδοθεί υπό οικείου Του προσώπου (του Ιούδα) (βλ Ψαλμ. νδ΄13-14) Ψαλμ. νδ΄13,14: «Ὃτι εἰ ὁ εχθρός ὠνείδησέ με, ὑπήνεγκα ἂν, και εἰ ὁ μισῶν ἐπ’ ἐμέ ἐμεγαλορρημόνησεν, ἐκρύβην ἂν ἀπ’αὐτοῦ . Σύ δε ἂνθρωπε ἰσόψυχε (έμπιστε), ἡγεμών (φίλε) μου καί γνωστέ μου, ὃς ἐπί τό αὐτό ἐγλύκανάς μοι ἐδέσματα, ἐν τῷ οἲκῳ τοῦ Θεοῦ ἐπορεύθημεν ἐν ὁμονοίᾳ…»

ζ. Θα πωληθεί αντί τριάκοντα αργυρίων, με τα οποία θα αγορασθεί αγρός από ένα κεραμέα (βλ Ζαχ. ια΄12-13 και Ματθ κστ΄15, κζ. 9-10) Ζαχ. ια΄12-13 : «και έστησαν τον μισθόν μου τριάκοντα αργυρούς … καί έλαβον τούς τριάκοντα ἀργυρούς και ἐνέβαλον αὐτούς εἰς τον οἶκον Κυρίου, εἰς τό χωνευτήριον»

η. Θα υποστεί εξευτελισμούς και παθήματα, για τις αμαρτίες μας, ως ο έσχατος των ανθρώπων και ότι θα ραπίσουν Αυτόν (βλ Ησ. νγ΄6) Ησαΐα νγ΄3,4,5 : «Ἀλλά το εἶδος (πρόσωπο) αὐτοῦ ἂτιμον και ἐκλεῖπον παρά πάντας τους υἱούς τῶν ἀνθρώπωνˑἂνθρωπος ἐν πληγῇ ὦν …ἠτιμάσθη και οὐκ ἐλογίσθη. Οὑτος τάς αμαρτίας ἡμῶν φέρει και περί ἡμῶν ὀδυνᾶται … αὐτός δε ἐτραυματίσθη διά τας ἁμαρτίας ημων και μεμαλάκισται (εξουθενώθηκε) διά τάς ἀνομίας ἡμῶν…και τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς άθημεν»

θ. Θα οδηγηθεί ως πρόβατον επί σφαγήν χωρίς να εκστομίσει παράπονο (βλ Ησαΐα νγ΄7, αλ. λζ΄ 13-14) Ησαΐα νγ΄7 : «και αὐτός διά το κεκακῶσθαι (ένεκα του βασανισμού) οὐκ ανοίγει τό στόμα αὐτοῦ· ως πρόβατον ἐπί σφαγῇ ἢχθη και ὡς ἀμνός ἐναντίον τοῦ κείροντος (του κουρέα) αὐτὀν ἂφωνος, οὓτως οὐκ ἀνοίγει το στόμα» Ψαλμ λζ΄ 13-14 : «καί ἐξεβιάζοντο οἱ ζητοῦντες την ψυχήν μου, καί οἱ ζητοῦντες τά κακά μοι ἐλάλη- αν ματαιότητας και δολιότητας, ὃλην την ἡμέραν ἐμελέτησανˑ ἐγώ δέ ὡσεί κωφός οὐκ ήκουον και σεί ἂλαλος οὐκ ἀνοίγων το στόμα αὐτοῦ»

ι. Θα υποφέρει δίψα και σ’ αυτή θα τον ποτίσουν ξύδι με χολή (βλ. Ψαλμ. ξη΄22) Ψαλμ. ξη΄22: «ἒδωκαν εἰς το βρῶμά μου χολήν και εἰς την δίψαν μου ἐπότισάν με ὂξος»

ια. Θα τρυπήσουν τα πόδια Του και τα χέρια Του (βλ. Ψαλμ. κα΄16-17) Ψαλμ. κα΄17 : «ὢρυξαν (τρύπησαν) χεῖρας μου και πόδας»

ιβ. Θα σταυρωθεί μετά κακούργων (βλ.Ησαΐα νγ΄12) Ησαΐα νγ΄12 : «και ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλογίσθη»

ιγ. Θα αρχίσει το κήρυγμά Του εκ των ορίων των φυλών Ζαβουλών και Νεφθαλείμ (βλ. Ησαΐα θ΄1-2, Ματθ δ΄12-16) Ησαΐα θ΄1,2 : «χώρα Ζαβουλών, ἡ γῆ Νεφθαλίμ ὁδόν θαλάσσης και οἱ λοιποί κατοικοῦντες αι πέραν τοῦ Ἱορδάνου, Γαλλιλαία τῶν ἐθνῶν τά μέρη τῆς Ἰουδαίας. Ὁ λαός ὁ πορευόμενος ν σκότει, ἲδετε φῶς μέγαˑοἱ κατοικοῦντες ἐν χώρᾳ και σκιᾷ θανάτου φῶς λάμψει ἐφ’ἡμᾶς»

ιδ. Θα εισέλθει στην Ιερουσαλήμ θριαμβευτικά καθήμενος «ἐπί πώλον όνου» (βλ Ζαχ. θ’ 9, Ιωάν ιβ΄15). Ζαχ. θ’ 9 : «Χαῖρε σφόδρα θύγατερ Σιώνˑκήρυσσε θύγατερ Ἱερουσαλήμˑ ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἒρχεταί σοι, δίκαιος και σώζων αὐτός,, πραΐς καί ἐπιβεβηκώς ἐπί ὑποζύγιον καί πῶλον νέον».

ιε. Το κήρυγμά Του θα συνοδεύεται με έκτακτα σημεία θεραπείας τυφλών, χωλών, κωφών, ασθενών (βλ. Ησαΐα λε΄5) Ησαΐα λε΄5: «τότε ἀνοιχθήσονται ὀφθαλμοί τυφλῶν, καί ὦτα κωφῶν ἀκούσονται , τότε ἁλεῖται ὡς ἒλαφος ὁ χωλός, τρανή δε ἒσται γλῶσσα μογγιλάλων».

ιστ. «ἐπί τῷ θανάτῳ Του» η φύσις θα πενθήσει (σκότος ἐγένετο) (βλ Αμώς η΄9, Ματθ κζ΄45, Μαρκ ιε΄33, Λουκ κγ΄44) . Αμώς η΄9 : «και πενθήσει πᾶς ὁ κατοικῶν ἐν αὐτῇ… και ἒσται ἐν τῇ ἡμέρα ἐκείνη, λέγει Κύριος ὁ Θεός,καί δύσεται ὁ ἣλιος μεσημβρίας, και συσκοτάσει ἐπί τῆς γῆς ἐν ἡμέρᾳ τό φῶς»

ιζ. Ότι θα διαμοιράσουν τα ενδύματά Του και δια τον χιτώνα Του θα ρίξουν κλήρο (βλ Ψαλμ. κα΄19, Ματθ κζ΄35, Λουκ κγ΄34) Ψαλμ. κα΄19 : «διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καί ἐπί τόν ἱματισμόν μου ἒβαλον κλῆρον»

Υπάρχουν και πολλές άλλες προφητείες εκπληρωθείσες στο όνομα του Χριστού, που αναγράφονται στα Ευαγγέλια, εξ’ών οι σπουδαιότερες είναι όσες ανεγράφησαν πιο πάνω.

Χρήστος Σπ. Χριστοδούλου

ΑΘΗΝΑ 23-2-2012

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΙΙ

Χαρακτηριστικές τιμωρίες που επιβλήθηκαν στην Παλ. Διαθήκη από τον Θεό για συνετισμό των Εβραίων.

α).Τιμωρία Ισραηλιτών που προσέφεραν θυσίες σε ξένους Θεούς και επόρνευσαν με ειδωλολάτρισσες (Αριθμ. κε΄ 1-9).

Η προσπάθεια του Θεού να διατηρήσει τον λαό Του αμόλυντο από την ειδωλολατρεία υπήρξε συνεχής και χαρακτηριστικά φαίνεται και στο παρακάτω περιστατικό. Στο βιβλίο των Αριθμών (αναφέρεται, ότι όταν οι Ισραηλίτες κατοίκησαν στην Σιττείμ (πόλη της Μωάβ)-στο μέσον και ανατολικά του ποταμού Ιορδάνη-και ήρθαν σε επιμειξία με γυναίκες Μωαβίτισσες. Αυτές, τους προσκάλεσαν να λάβουν μέρος στις θυσίες των Θεών τους.

Εκείνοι έφαγαν από τις θυσίες και λάτρευσαν τους Θεούς των. Ο Θεός οργίστηκε πολύ και διέταξε τον Μωϋσή να θανατώσει αυθημερόν, όλους όσους λάτρευσαν ξένους Θεούς και επόρνευσαν με Μωαβίτισσες. Αυτοί που θανατώθηκαν εκείνη την ημέρα ήσαν είκοσι τέσσερις χιλιάδες.

β). Τιμωρία με θανατηφόρα φίδια στην έρημο-Σωτηρία από το χάλκινο φίδι που ύψωσε ο Μωϋσής (Αριθμ. καʹ 4-9, Ιωαν. γʹ 14-15) .

Παρόλα τα φοβερά θαύματα που είδαν οι Ισραηλίτες , μετά την διάβαση της Ερυθράς θάλασσας («μάννα» εξ ουρανού και ορτύκια για να χορτάσουν, νερό από την πέτρα για να ξεδιψάσουν, νεφέλη υπό την οποίαν βάδιζαν μέσα στην έρημο, φωτεινή την νύχτα και σκιερή την ημέρα κ.α), γόγγυζαν συνεχώς κατά του Θεού και του Μωϋσέως.

¨Οταν οι Ισραηλίτες έφυγαν από το όρος ¨Ωρ, πήραν την κατεύθυνση της Ερυθράς θάλασσας. Στην διάρκεια της πορείας, άρχισαν να χάνουν την υπο μονή τους και να τα βάζουν με τον Θεό και τον Μωϋσή λέγοντας : «Γιατί μας έβγαλες από την Αίγυπτο, για να πεθάνουμε μέσα στην έρημο από πείνα και δίψα; Ούτε ψωμί υπάρχει εδώ ούτε νερό και αηδιάσαμε πια αυτή την άθλια τροφή (εννοούσαν το μάννα)». Ο Θεός τιμώρησε τους Ισραηλίτες για την αχαριστία τους στέλνοντας δηλητηριώδη φίδια, που τους δάγκωναν και πέθαιναν. Μπροστά σ’ αυτή την τιμωρία και στον άμεσο κίνδυνο του θανάτου, μετανόησαν και ζήτησαν από τον Μωϋσή να προσευχηθεί στον Θεό και να του ζητήσει να απομακρύνει τα φίδια. Ο Θεός διέταξε τον Μωϋσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι και να το υψώσει πάνω σε ένα στύλο. «¨Οποιος δαγκωνόταν από φίδι δεν πέθαινε αν κοίταζε το χάλκινο φίδι.

Το χάλκινο φίδι αποτέλεσε προτύπωση του Τιμίου Σταυρού.

γ).Τιμωρία θανατική όσων ελάτρευσαν το χρυσό μοσχάρι κατά την διάρκεια της απουσίας του Μωϋσέως στο όρος Σινά, όπου έλαβε από τον Θεό τις εντολές. (Εξοδ. λβʹ 25-35).¨Όταν ο Μωϋσής επανήλθε από το όρος Σινά, όπου είχε λάβει τις εντολές του Θεού γραμμένες σε λίθινες πλάκες και είδε τους Ισραηλίτες να λατρεύουν το χρυσό μοσχάρι θύμωσε πολύ και πέταξε τις πλάκες το νόμου από τα χέρια του και τις έσπασε στους πρόποδες του βουνού. Πήρε το μοσχάρι, που είχαν φτιάξει οι Ισραηλίτες, το έκαψε στη φωτιά και το κομμάτιασε, ώσπου έγινε σκόνη. Την σκόνη την έριξε στο νερό και τους την έδωσε να την πιούν. Ρώτησε τότε τον Ααρών : «Γιατί παρέσυρες τον λαό σε τόσο μεγάλη αμαρτία ;» Ο Ααρών απάντησε: «Ξέρεις ότι ο λαός αυτός είναι κακός. Αυτοί μου είπαν: Κάνε μας Θεούς να προπορεύονται στον δρόμο μας, γιατί ο Μωϋσής που μας έβγαλε από την Αίγυπτο δεν ξέρουμε τι απέγινε. Και εγώ τους είπα:¨Οποιος έχει χρυσαφικά ας τα βγάλει από πάνω του. Μου τα έδωσαν, τα έριξα στη φωτιά και βγήκε αυτό το μοσχάρι.» Τότε ο Μωϋσής στάθηκε στην είσοδο του στρατοπέδου και φώναξε :«¨Οποιος είναι με τον Κύριο ας έρθει μαζί μου» Συγκεντρώθηκαν τότε κοντά του όλοι οι απόγονοι του Λευΐ. Ο Μωϋσής τους είπε : «Ο κύριος Θεός του Ισραήλ προστάζει, να ζωσθεί καθένας σας το σπαθί του και να διασχίσετε το στρατόπεδο από την μια είσοδο ως την άλλη και να σκοτώσετε καθένας, τον αδελφό του, τον φίλο του και τον συγγενή του (υποτίθεται, από όσους ελάτρευσαν το χρυσό μοσχάρι». Οι Λευΐτες εκτέλεσαν την διαταγή του Μωϋσή. Εκείνη την ημέρα θανατώθηκαν από τον λαό, περίπου τρείς χιλιάδες άνδρες. Τότε ο Μωϋσής τους είπε : «Σήμερα τελέσατε την πράξη της καθιέρωσής σας, αφού δεν διστάσατε να σκοτώσετε καθένας τον συγγενή του τον φίλο του τον αδελφό του (που είχαν λατρεύσει το χρυσό μοσχάρι) και ο Κύριος σας ευλόγησε» Την άλλη μέρα ο Μωϋσής είπε στον λαό : «¨Εχετε διαπράξει μεγάλη αμαρτία. Θα ανέβω στον Κύριο και ίσως πετύχω την εξιλέωση γι’ αυτή την αμαρτία». Πράγματι ο Μωϋσής ζήτησε συγχώρηση από τον Θεό και Εκείνος του είπε : «Αυτόν που αμάρτησε σε μένα, αυτόν θα διαγράψω από το βιβλίο μου. Τώρα πήγαινε. Οδήγησε τον λαό στον τόπο που σου είπα και ο άγγελός μου θα προπορεύεται μπροστά σου. ¨Όταν έρθει ο χρόνος της ανταπόδοσης, θα τους τιμωρήσω για την αμαρτία τους»

δ). Ανταρσία κατά του Μωϋσή, των Κορέ, Δαθάν και Αβιρώμ και 250 πρεσβυτέρων που τους ακολούθησαν και η παραδειγματική τους τιμωρία. (Αριθμ.Κεφ. ιστʹκαι ιζʹ)

Ο Κορέ από οικογένεια Λευϊτών και οι Δαθάν και Αβιρώμ απόγονοι του Ρουβήμ, μαζί με 250 αρχηγούς της κοινότητας (εκπροσώπουςψτου λαού), επαναστάτησαν εναντίον του Μωϋσή και του Ααρών, λέγοντας : «Γιατί εσείς υψώνετε τον εαυτόν σας παραπάνω από την κοινότητα του Κυρίου ;» ¨όταν το άκουσε αυτό ο Μωϋσής, έπεσε με το πρόσωπο στη γή και είπε στον Κορέ και στην ομάδα του: «Αύριο το πρωΐ ο Κύριος θα μας δείξει, ποιος ανήκει σ’ Αυτόν, και ποιος εἰναι Ἁγιος, ώστε να του επιτρέπετε να το πλησιάζει. Θα πάρετε θυμιατήρια, θα βάλετε φωτιά καιθα ρίξετε λιβάνι ενώπιον του Κυρίου. ¨Οποιον διαλέξει ο Κύριος, αυτός θα είναι ¨Αγιος» Είπε επίσης στον Κορέ :«Ακούστε Λευΐτες : «Ο Θεός σας ξεχώρησε από την Ισραηλιτική κοινότητα, να μπορείτε να Τον πλησιάζετε και να υπηρετείτε την σκηνή του Μαρτυρίου. Μικρό πράγμα είναι αυτό και τώρα ζητάτε και την ιεροσύνη; Γι’ αυτό ξεσηκωθήκατε εναντίον του Κυρίου και εναντίον του Ααρών;» Ο Μωϋσής κάλεσε τους τρεις αρχηγούς για συζήτηση. Αυτοί όμως δεν δέχθηκαν να τον συναντήσουν και απάντησαν : «Δεν φθάνει που μας έβγαλες από μια χώρα που έρεε μέλι και γάλα, για να μας πεθάνεις μέσα στην έρημο. Είναι ανάγκη να μας κυβερνάς σαν τύραννος ; Θέλεις να ρίξεις στάχτη στα μάτια αυτών των ανθρώπων ; Δεν ερχόμαστε.» Στην συνέχεια ο Μωϋσής είπε στον Κορέ : «Ἑσύ και η ομάδα σου, να παρουσιασθείτε αύριο ενώπιον του Κυρίου· εσύ, αυτοί και ο Ααρών. Να πάρετε ο καθένας το θυμιατήρι του και να ρίξετε μέσα λιβάνι. Εσείς και ο Ααρών θα ρίξετε λιβάνι στα θυμιατήριά σας και θα παρουσιασθείτε στην είσοδο της σκηνής του Μαρτυρίου». Ο Κορέ είχε συγκεντρώσει ὀλη την κοινότητα εναντίον του Μωϋσή και του Ααρών, στην είσοδο της σκηνής του Μαρτυρίου. Τότε παρουσιάστηκε η δόξα του Κυρίου μπροστά σ’ όλη την κοινότητα και ο Κύριος είπε στον Μωϋσή και στον Ααρών :«Απομακρυνθείτε από αυτή την κοινότητα. Θα την εξαφανίσω σε μια στιγμή». Τότε ο Κύριος είπε στον Μωϋσή :«Πές στην κοινότητα να φύγουν μακριά από τις κατοικίες του Κορέ, Δαθάν και Αβιρώμ». Απομακρύνθηκαν λοιπόν όλοι από τις σκηνές των τριών στασιαστών. Οι Κορέ Δαθάν και Αβιρώμ, βγήκαν και στάθηκαν στην είσοδο των σκηνών τους μαζί με τις γυναίκες τους τους γυιούς τους και τα άλλα μέλη των οικογενειών τους. Τότε ο Μωϋσής είπε : «Να πως θα γνωρίσετε ότι ο Κύριος με έστειλε για να κάνω αυτά τα έργα και ότι δεν ενεργώ από μόνος μου. ¨Αν οι άνθρωποι αυτοί πεθάνουν με φυσιολογικό θάνατο, τότε δεν με έστειλε ο Κύριος. ¨Αν όμως ο Θεός κάνει κάτι ανήκουστο, να ξέρετε ότι οι άνθρωποι αυτοί περιφρόνησαν τον Κύριο». Καθώς τελείωνε τα λόγια του, σκίστηκε η γη κάτω από τα πόδια τους, άνοιξε το στόμα της και τους κατάπιε. Αυτούς, τις οικογένειές τους, τους ανθρώπους και όλα τα υπάρχοντά τους. Κατέβηκαν στον ¨Αδη ζωντανοί μαζί με τις περιουσίες τους· η γη έκλεισε από πάνω τους και έτσι εξαφανίστηκαν όλοι οι στασιαστές μέσα από την κοινότητα. Μετά ο Κύριος έστειλε φωτιά και κατάκαψε τους διακόσιους πενήντα άνδρες που είχαν προσφέρει το λιβάνι μαζί με τους στασιαστές.

ε) Τιμωρία του Θεού στην γενιά όσων βγήκαν από την Αίγυπτο και στον Μωϋσή να πεθάνουν μέχρις ενός μετά από σαράντα χρόνια περιπλάνηση στην έρημο στην έρημο. (Αριθμ. ιγʹ 1-33, ιδʹ 1-35, Δευτ. αʹ 19-38)

Πριν μπουν στη γη Χαναάν, οι Ισραηλίτες έστειλαν κατασκόπους, έναν από κάθε φυλή, για να κατασκοπεύσουν την χώρα, τις πόλεις, τα οχυρά τους, τους ανθρώπους και τα προϊόντα από την γη τους. Μετά από σαράντα μέρες εξερεύνησης, οι κατάσκοποι επέστρεψαν στον καταυλισμό φέρνοντας μαζί τους προϊόντα, που φανέρωναν μια εύφορη γη. Ανέφεραν επίσης ότι οι πόλεις είναι καλά οχυρωμένες, οι κάτοικοι δυνατοί και πολυπληθείς και ότι οι Ισραηλίτες δύσκολα θα μπορούσαν να τις κατακτήσουν με τις δυνάμεις που διέθεταν. Μόνο ο Χάλεβ, γυιος του Ιεχοννή, καθησύχασε το λαό που ήταν γύρω στο Μωυσή και τους είπε: «Τώρα πρέπει να προχωρήσουμε και να καταλάβουμε αυτή τη χώρα! Το δίχως άλλο θα νικήσουμε, με την βοήθεια του Θεού». Οι άντρες όμως που είχαν πάει μαζί του έλεγαν: «Δεν μπορούμε να επιτεθούμε σ’ αυτό το λαό, γιατί είναι ισχυρότερος από μας». Οι δέκα κατάσκοποι διηγούντο πράγματα φοβερά και αποθαρρυντικά για τους εισβολείς Ισραηλίτες: «¨Ότι η χώρα που πήγαμε να εξερευνήσουμε, είναι μια χώρα που κατατρώει τους κατοίκους της, και όλοι όσους είδαμε εκεί είναι άντρες μεγαλόσωμοι. Είδαμε ακόμα εκεί γίγαντες, τους απογόνους του Ανάκ, από τη γενιά των γιγάντων! Εμείς νιώθαμε σαν ακρίδες μπροστά τους, αλλά και στα δικά τους μάτια εμείς έτσι φαινόμασταν».

Οι πληροφορίες αυτές καταθορύβησαν τον λαό, ο οποίος ξενύχτησε κλαίγοντας. Παρεπονούντο κατά του Μωϋσή και του Ααρών, ότι καλύτερα να είχαμε πεθάνει στην Αίγυπτο, παρά σ’αυτήν την έρημο. Τώρα καλύτερα να ορίσουμε νέο αρχηγό και να γυρίσουμε στην Αίγυπτο. Ο Μωϋσής ικέτευσε τον Θεό να συγχωρήσει τον λαό. Ο Θεός του είπε :«Τους συγχωρώ, όπως μου το ζήτησες. Αλλά ορκίζομαι στον εαυτό μου και στην δόξα μου. Επειδή όλοι αυτοί είδαν την δόξα μου και τα θαύματά μου στην Αίγυπτο και στη έρημο και ωστόσο επανειλημμένα έβαλαν σε δοκιμασία την υπομονή μου και αρνήθηκαν να με υπακούσουν, κανένας από αυτούς που με περιφρόνησαν δεν θα δει την χώρα που υποσχέθηκα με όρκο στους προγόνους τους. Εκτός από τον δούλο μου Χάλεβ, επειδή έχει άλλο φρόνημα και με ακολούθησε πιστά, θα τον φέρω στην χώρα που εξερεύνησε και θα την κληρονομήσουν οι απόγονοι του». Ο θεός τιμώρησε όλη εκείνη την γενεά, που έφυγε από την Αίγυπτο και τον Μωϋσή μαζί, να περιπλανώνται σαράντα χρόνια στην έρημο, μέχρι να πεθάνουν ‘ολοι εκεί. Μόνο δύο άνθρωποι εξαιρέθηκαν από αυτή την τιμωρία. Ο Ιησούς του Ναυή, βοηθός του Μωϋσή και διάδοχος στην αρχηγία του λαού μετά από αυτόν, και ο Χάλεβ. Αλλά και τους δέκα κατασκόπους -που εκτός από τον Ιησού του Ναυή και τον Χάλεβ- αποθάρρυναν τους Ισραηλίτες, διαδίδοντας διάφορα πράγματα για τους ανθρώπους της γης Χαναάν, τιμώρησε αμέσως με θάνατο ο Θεός (βλ. Αριθμ. ιδʹ 35,37) .

στ)Καταστροφή του Ναού του Σολομώντος και της Ιερουσαλήμ από τον βασιλέα των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορα.

Η Βασιλεία του Σολομώντα διήρκεσε 40 χρόνια. Κατά την διάρκεια αυτής ο βασιλεύς Σολομών, συνήψε πολλούς γάμους σκοπιμότητος (συμμαχίες με γειτονικούς λαούς). Τελικά ο Σολομών πήρε πάνω από 1000 γυναίκες, πολλές από τις οποίες ήσαν ειδωλολάτρισσες και αναγκάστηκε να κτίσει ειδωλολατρικούς βωμούς μέσα στα όρια του κράτους του. Αυτό αποδοκιμάστηκε με βδελυγμία από τον Θεό και επέφερε την τιμωρία του Θεού. Το κράτος, μετά τον θάνατο του Σολομώντα στα 926 π.Χ, στην διάρκεια της βασιλείας του διαδόχου του Σολομώντα Ροβοάμ διασπάστηκε στα δύο. Στο Βόρειο τμήμα, που περιέλαβε τις 10 φυλές, με πρωτεύουσα την Σαμάρεια και ονομάστηκε κράτος του Ισραήλ με βασιλέα τον υπηρέτη του Σολομώντα Ιεροβοάμ. Ο Ιεροβοάμ εισήγαγε αμέσως στο κράτος την λατρεία ειδωλολατρικών Θεών. Το Νότιο τμήμα με βασιλέα τον διάδοχο του Σολομώντα Ροβοάμ, που περιείχε μόνο δύο φυλές (την φυλή του Ιούδα και την φυλή του Βενιαμίν) με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ ονομάστηκε κράτος του Ιούδα.

Στα 721 π.Χ, ο βασιληάς των Ασσυρίων Σαργών κατέλυσε το κράτος του Ισραήλ, έσυρε πολλούς Ισραηλίτες αιχμαλώτους εκτός Παλαιστίνης και έφερε στην θέση τους εποίκους ειδωλολάτρες. Αυτοί αναμείχτηκαν με τους εντόπιους Ισραηλίτες και ονομάστηκαν Σαμαρείτες. ¨Εκτοτε, οι Σαμαρείτες έπαυσαν να θεωρούνται από τους Ιουδαίους γνήσιοι Ισραηλίτες και δεν είχαν καλές σχέσεις μαζί τους. Οι Ιουδαίοι τους απέφευγαν συστηματικά και τους φέρονταν εχθρικά (πρβλ. «Οὐ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις» Ιωαν.δʹ 9).

Στα 586 π.Χ, ο στρατός των Βαβυλωνίων καταλαμβάνει αρχικά το Βόρειο Βασίλειο (κράτος του Ισραήλ) και στην συνέχεια το Νότιο Βασίλειο (κράτος του Ιούδα) και καταστρέφει ολοκληρωτικά τον Ναό του Σολομώντα, την πόλη Ιερουσαλήμ και σέρνει στην αιχμαλωσία χιλιάδες Ιουδαίους. Το γεγονός αυτό είναι γνωστό ως «μετοικεσία Βαβυλώνος» και διήρκεσε 70 χρόνια. Σ’ όλα αυτά τα χρόνια, οι Ισραηλίτες ξέχασαν τις φορές τον αληθινό Θεό και λάτρευσαν ξένους Θεούς, παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις των προφητών.

Η μετοικεσία Βαβυλώνος έληξε με τον πρίγκηπα Ζοροβάβελ, οποίος ήταν ο κληρονόμος του θρόνου του Ιούδα (Α' Παραλειπομένων 3,17-19). Ο βασιλιάς των Περσών Κύρος επέτρεψε στους Ιουδαίους να επιστρέψουν στη γη των προγόνων τους και τοποθέτησε τον πρίγκηπα Ζοροβάβελ έπαρχο της Ιουδαίας και επιστάτη για τα σκεύη του Ναού του Θεού (Έσδρας 1,8-11 και 5,14). Ο Ζοροβάβελ, οδήγησε στην Ιερουσαλήμ τους πρώτους Ιουδαίους που επέστρεψαν από την αιχμαλωσία και ανέλαβε τον συντονισμό για την ανοικοδόμηση και τη λειτουργία του Ναού.

 

ζ) Καταστροφή του Ναού και της πόλεως της Ιερουσαλήμ.

Η τελευταία και πιο μεγάλη τιμωρία των Ισραηλιτών στην Ιστορία, ήταν η καταστροφή του Ναού και της πόλεως της Ιερουσαλήμ, το 70 μ.Χ, από τα Ρωμαϊκά στρατεύματα, υπό τον Ρωμαίο στρατηγό Τίτο. ¨Ηταν η απάντηση της «θείας Δίκης» σε εκείνο το φοβερό «το αἷμα αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς και ἐπί τά τέκνα ἡμῶν» Ματθ. κζʹ 25), που εξεστόμισε ο όχλος των Ιουδαίων ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου, για να επιτύχει την θανατική καταδίκη του Χριστού. Τώρα μετά παρέλευση 40 ετών, έρχεται η τιμωρία του Θεού φοβερή και αδυσώπητη να πέσει επάνω στα παιδιά των σταυρωτών του Ιησού Χριστού.

Η πρώτη πολιορκία της Ιερουσαλήμ έγινε από τον Ρωμαίο Κυβερνήτη της Συρίας Κούρτιο Γάλλο, επικεφαλής μιας στρατιωτικής δύναμης 30.000 ανδρών δηλαδή 5 λεγεώνες. Αυτός, επιτέθηκε εναντίον της Ιερουσαλήμ καταστρέφοντας και λεηλατώντας στο πέρασμά του όλη τη Γαλιλαία, τη Σαμάρεια και τέλος την Ιουδαία. Τον Οκτώβριο του 66 μ.Χ., ο Γάλλος έφτασε έξω από την Ιερουσαλήμ και ξεκίνησε την πολιορκία της. Ο ίδιος όμως αντιλήφθηκε πολύ γρήγορα ότι δεν είχε τα απαραίτητα μέσα και πολεμοφόδια (πολιορκητικές μηχανές και ειδικά εκπαιδευμένους στρατιώτες) για να φέρει σε πέρας αυτή την επιχείρηση κι αποφάσισε να σταματήσει την πολιορκία και να επιστρέψει στη βάση του. Οι Ιουδαίοι όμως βρήκαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν αυτό το λάθος των Ρωμαίων με ευφυΐα και αποφασιστικότητα. Με αρχηγούς τους Σίμων Μπεν Γκιόρα και Ελεάζαρ Μπεν Σίμων, κατάφεραν να παγιδέψουν τους υποχωρούντες λεγεωνάριους και επέφεραν σε αυτούς τρομακτικές απώλειες. Σκότωσαν 6.000 περίπου στρατιώτες, και ανάμεσα στα λάφυρα που πήραν ήταν και ο χρυσός αετός, το ιερό σύμβολο των ρωμαϊκών λεγεώνων. Αυτό ήταν μεγάλη προσβολή για την υπερήφανη Ρώμη. Έπρεπε με κάθε τρόπο να τιμωρηθούν σκληρά και παραδειγματικά οι Παλαιστίνιοι και οι Ιουδαίοι.

Εκείνη την εποχή αυτοκράτορας στη Ρώμη, ήταν ο Νέρωνας, ένας εγωμανής, εκδικητικός και πανούργος χαρακτήρας. Δεν ήθελε με κανένα τρόπο να επαναληφθεί το λάθος του διοικητή της Συρίας Γάλλου που απέτυχε και το χειρότερο ντροπιάστηκε γιατί δεν έλαβε σοβαρά υπόψη του την αποφασιστικότητα των Εβραίων. Ο Νέρωνας μελέτησε προσεκτικά όλα τα μέτρα, έτσι ώστε το σχέδιο κατά της Ιουδαίας να πετύχει με κάθε τρόπο. Έθεσε επικεφαλής για αυτή την επιχείρηση τον Φλάβιο Βεσπασιανό, έναν από τους καλύτερους στρατηγούς του. Ο ίδιος ο Νέρωνας έδωσε σαφείς διαταγές, ώστε η επανάσταση των Εβραίων να πνιγεί στο αίμα. Το 67 μ.Χ. ο Βεσπασιανός έφτασε στην Πτολεμαΐδα με δύο λεγεώνες, με χιλιάδες βοηθητικές μονάδες και με βαρειές πολεμικές μηχανές. Ο γιος του ο Τίτος ερχόταν από την Αίγυπτο μέσω θαλάσσης, επικεφαλής της 15ης λεγεώνας. Ο αριθμός των ρωμαϊκών στρατευμάτων ήταν 60.000 περίπου, μια τρομακτική δύναμη για εκείνη την εποχή, απέναντι στους φτωχά οπλισμένους Ιουδαίους. Η ρωμαϊκή λαίλαπα ξεκίνησε από το βορρά και συγκεκριμένα από τις πόλεις και τα χωριά της Γαλιλαίας. Η ηρωική αντίσταση που προέβαλ-λαν οι επαναστάτες της Γαλιλαίας δεν ήταν αρκετή για να σταματήσει τον πανίσχυρο ρωμαϊκό στρατό.

Κατά την δεύτερη πολιορκία, το 70 μ.Χ., ο Ρωμαϊκός στρατός, υπό την ηγεσία του μελλοντικού Αυτοκράτορα Τίτου, πολιόρκησε και κατέλαβε την πόλη. Η πόλη παραδόθηκε σε λεηλασίες κατά τη διάρκεια των οποίων καταστράφηκε ο Δεύτερος Ναός του Σολομώντα, που είχε κτισθεί από τον Ζοροβάβελ. Τα ιερά σκεύη του Ναού και του αγιαστηρίου κάηκαν ή έγιναν λάφυρα των Ρωμαίων στρατιωτών. Οι Ρωμαίοι κατέσκαψαν εκ θεμελίων την πόλη και μόνο τα υπόγεια σώθηκαν. Μοναδικό απομεινάρι του είναι ο περίφημος Τοίχος των Δακρύων. Όταν αποχώρησαν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες στους χειμερινούς στρατώνες τους, άφησαν πίσω τους σωρούς από ερείπια, θρήνο και 56.000 νεκρούς, ενώ άλλοι 30.000 Ισραηλίτες αιχμαλωτίστηκαν και πουλήθηκαν ως δούλοι.

Η καταστροφή του Ναού είναι ορόσημο στην ιστορία και την παράδοση των Εβραίων. Διότι εκτός από τον Ναό κατεστράφησαν τα αρχεία των Αρχιερέων και διεκόπη έκτοτε η Αρχιεροσύνη των Εβραίων Επίσης αποτελεί σημαντικό γεγονός της χριστιανικής θεολογίας, διότι είχε προφητευθεί λεπτομερώς από τον Ιησού Χριστό12 Το ιστορικό αυτό γεγονός αφηγείται λεπτομερώς ο Εβραίος Φλάβιος Ιώσηπος, ο οποίος προτού γίνει ιστορικός, υπηρέτησε στο ρωμαϊκό στρατόπεδο. Οι Χριστιανοί κατάφεραν και έφυγαν, όπως αναφέρει ο Ευσέβιος εκκλησιαστικός ιστορικός του 4ου αι. έπειτα από θεία αποκάλυψη του Χριστού μετά το τέλος της πρώτης πολιορκίας και εγκαταστάθηκαν στην Πέλλα της Δεκάπολης μέχρι το 134 μ.Χ. οπότε και επέστρεψαν στην νεοανεγειρόμενη Ιερουσαλήμ από τον Αδριανό.

Χρήστος Σπ. Χριστοδούλου

ΑΘΗΝΑ 23-1-2012

 

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΙΙΙ

Θαύματα που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη

Στην Αγία Γραφή υπάρχουν αρκετές περικοπές που αναφέρονται σε θαύματα. Θαύματα έγιναν από τον Ιησού Χριστό για να φανερωθεί η θεότητά Του, αλλά και για να δοξαστεί το όνομά Του, από τους μαθητές του με την εξουσία που τους είχε δοθεί από τον Ιησού, καθώς και από προφήτες και υπηρέτες του Θεού για να φανερωθεί η δόξα Του και η δύναμη Του.

Θαύμα Πρόσωπο που συσχετίζεται Περικοπή

Το ραβδί μετατρέπεται σε φίδι Μωυσής Έξοδος 4:2-5

Το χέρι του Μωυσή γεμίζει λέπρα Μωυσής Έξοδος 4:6

Το χέρι του Μωυσή γιατρεύεται Μωυσής Έξοδος 4:7

Το ποτάμι μετατρέπεται σε αίμα Μωυσής-Ααρών Έξοδος 7:19-21

Η Αίγυπτος γεμίζει βατράχια Μωυσής-Ααρών Έξοδος 8:5-6

Η Αίγυπτος γεμίζει κουνούπια Μωυσής-Ααρών Έξοδος 8:16-17

Η Αίγυπτος γεμίζει μύγες Μωυσής Έξοδος 8:20-24

Πεθαίνουν τα ζώα των Αιγυπτίων Μωυσής Έξοδος 9:1-7

Σπυριά και εξανθήματα στην Αίγυπτο Μωυσής-Ααρών Έξοδος 9:8-11

Χαλάζι πλήττει την Αίγυπτο Μωυσής Έξοδος 9:22-26

Το χαλάζι σταματάει Μωυσής Έξοδος 9:33-35

Ακρίδες γεμίζουν την Αίγυπτο Μωυσής Έξοδος 10:12-15

Σκοτάδι καλύπτει την Αίγυπτο Μωυσής Έξοδος 10:21-23

Θανατώνονται τα πρωτότοκα Μωυσής Έξοδος 12:1-29

Η Ερυθρά θάλασσα χωρίζεται στα δύο Μωυσής Έξοδος 14:15-22

Οι Αιγύπτιοι πνίγονται Μωυσής Έξοδος 14:26-31

Το πικρό νερό της Μερά γίνεται γλυκό Μωυσής Έξοδος 15:15-26

Βγαίνει νερό από το βράχο της Χωρήβ Μωυσής Έξοδος 17:5-6

Ο Θεός στέλνει το μάννα Μωυσής Έξοδος 16:11-31

Η απρόσμενη ήττα των Αμαληκιτών Μωυσής-Ααρών Έξοδος 17:8-14

Βγαίνει νερό από το βράχο στην Κάδη Μωυσής Αριθμοί 20:2-11

Η καταστροφή του Κορέ, Δαθάν και

Αβειρών (τους κατάπιε η γή) Μωυσής Αριθμοί 16:28-32

Η θεραπεία με το χάλκινο φίδι Μωυσής-Ααρών Αριθμοί 21:7-9

Τα νερά στον Ιορδάνη διαχωρίζονται Ιησούς του Ναυή Ιησού του Ναυή 3:10-17

Κατάληψη της πόλης της Ιεριχώ Ιησούς του Ναυή Ιησού του Ναυή 6:6-20

Ο ήλιος και η σελήνη σταματούν Ιησούς του Ναυή Ιησού του Ναυή 10:12-14

Η καταστροφή των Μαδιανιτών Ιησούς του Ναυή Κριτές 7:16-22

Βροχή και βροντές σε εποχή θερισμού Σαμουήλ Α' Σαμουήλ 12:18

Η παράλυση του χεριού το Ιεροβοάμ ο προφήτης του Ιούδα Α' Βασιλέων 13:4

Η αποκατάσταση του χεριού το Ιεροβοάμ ο προφήτης του Ιούδα Α' Βασιλέων 13:6

Τα κοράκια τρέφουν τον Ηλία Ηλίας Α' Βασιλέων 17:2-6

Μεγάλη ανομβρία Ηλίας Α' Βασιλέων 17:1

Ανάσταση του γιου της χήρας Ηλίας Α' Βασιλέων 17:17-24

Το κάψιμο του θυσιαστηρίου Ηλίας Α' Βασιλέων 18:36-39

Το τέλος μεγάλης ξηρασίας Ηλίας Α' Βασιλέων 18:41-46

Ο θάνατος ανθρώπων από φωτιά Ηλίας Β' Βασιλέων 1:9-13

Τα νερά στον Ιορδάνη διαχωρίζονται Ηλίας Β' Βασιλέων 2:7-8

Η αρπαγή του Ηλία στον ουρανό Ηλίας Β' Βασιλέων 2:11

Το σκίσιμο του λιονταριού Σαμψών Κριτές 14:5-6

Ο θάνατος των Φιλισταίων Σαμψών Κριτές 14:19, 15:15

Η μεταφορά της πύλης της Γάζης Σαμψών Κριτές 16:1-3

Η καταστροφή του ναού του Δαγών Σαμψών Κριτές 16:29-30

Η θεραπεία του Εζεκία Ησαΐας Β' Βασιλέων 20:1-7

Η μετακίνηση της σκιάς Ησαΐας Β' Βασιλέων 20:8-11

Τα νερά στον Ιορδάνη διαχωρίζονται Ελισσαιέ Β' Βασιλέων 2:11-14

Τα νερά καθαρίζονται Ελισσαιέ Β' Βασιλέων 2:19-22

Τα παιδιά κατασπαράσσονται από αρκούδες Ελισσαιέ Β' Βασιλέων 2:23-24

Το λάδι της χήρας πολλαπλασιάζεται Ελισσαιέ Β' Βασιλέων 4:1-7

Ανασταίνεται ο γιος της Σουναμίτιδας Ελισσαιέ Β' Βασιλέων 4:32-35

Η θεραπεία του Νεεμάν Ελισσαιέ Β' Βασιλέων 5:9-14

Ο Γιεζεί πιάνει λέπρα Ελισσαιέ Β' Βασιλέων 5:25-27

Το σίδηρο επιπλέει Ελισσαιέ Β' Βασιλέων 6:4-7

Οι Σύριοι τυφλώνονται Ελισσαιέ Β' Βασιλέων 6:18

Οι Σύριοι ξαναβρίσκουν την όρασή τους Ελισσαιέ Β' Βασιλέων 6:20

Η ανάσταση ενός ανθρώπου Ελισσαιέ Β' Βασιλέων 13:21

Η σωτηρία των τριών παίδων από το καμίνι Σεδράχ-Μισάχ-Αβεδναγώ Δανιήλ 3:19-30

Η σωτηρία του Δανιήλ από τα λιοντάρια Δανιήλ Δανιήλ 6:17-25

Κατάρα στο βασιλιά Ναβουχοδονόσορ Δανιήλ 4:25-30__

1 «Ὓβρις» με την Αρχαιοελληνική έννοια είναι η αυθάδης βία, πηγάζουσα από υπερβολική συναίσθηση δυνάμεως, η αυθάδεια, η αλαζονεία, η προπέτεια .

2 Αλήθεια σημαίνει επιστροφή από την λήθη. Διότι η ανθρωπότητα μετά την πτώση των πρωτόπλαστων ξεχνάει τον αληθινό Θεό. Περιπίπτει στη λήθη του Αληθινού Θεού. Τότε έρχεται ο Χριστός, ο οποἰος είναι η αυτο-αλήθεια, για να επαναφέρει την ανθρωπότητα, από την λήθη στη γνώση του Αληθινού Θεού .

3 Ο Πρωθιερέας Καθηγητής Γεώργιος Βασίλιεβιτς Φλωρόφσκι ή Φλορόφσκυ (ρωσ. Георгий Васильевич Флоровский,1893-1979), ήταν ένας από τους πιο επιφανείς Ορθόδοξους Θεολόγους και Ιστορικούς της χριστιανικής σκέψεως, και διερμηνευτής της Ρωσικής Φιλολογίας. Ο ίδιος αποτέλεσε μια από τις πλέον σημαντικές προσωπικότητες της Ρωσικής ορθοδόξου σκέψεως, με παγκόσμια εμβέλεια, αφού η επιστημονική του κατάρτιση τον έφερε να διδάσκει σε μερικά από τα σημαντικότερα πανεπιστήμια και κολέγια των Η.Π.Α. Υπήρξε επίσης ένας εκ των ιδρυτών του Ορθοδόξου Θεολογικού Ινστιτούτου ¨Αγιος Σέργιος στο Παρίσι. Πέθανε στο Πρίνστον του Νιού Τζέρσεϊ σε ηλικία 86 ετών, στις 11 Αυγούστου 1979.

4 Αρχίζοντας τον Μεγάλο Κανόνα, ὁ Άγιος Ανδρέας παρατηρεί με πολύ ταπείνωση: «Πόθεν ἂρξόμαι θρηνεῑν τάς τοῦ ἀθλίον μου βίου πράξεις; Ποίαν ὰπαρχήν ὲπιθήσω Χριστέ τῇ νῡν θρηνωδίᾳ; Ὰλλ΄ ὡς εὕσπλαχνος μοι δὸς, παραπτωμάτων ἂφεσιν» δηλ. «Από που να αρχίσω να θρηνώ, τις άθλιες μου πράξεις της ζωής μου; Και ποια να βάλω πρώτη, Χριστέ μου, στην τωρινή μου θρηνωδία; Όμως Εσύ ως εύσπλαχνος δώσε μου την συγχώρηση των αμαρτημάτων μου»

Ο Μεγάλος Κανόνας είναι ένας ποταμός κλαυθμού και δακρύων, που πηγάζει από την Αγία Γραφή. Δεν αφήνει σχεδόν καμία ιστορία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, από τον Αδάμ και την Εύα (της Παλ. Διαθήκης) μέχρι τους Αποστόλους (της Καινής Διαθήκης), που να μην συγκρίνει με την ζωή της ψυχής του. Άλλοτε για τις καλές πράξεις των προσώπων της Αγ. Γραφής, πως δεν τις ακολούθησε. Προτρέπει δε με ταπείνωση την κάθε ψυχή να μιμηθεί τα καλά έργα των αγίων· ¨Αλλοτε, κακίζει και ταλανίζει την ψυχή του που ακολούθησε τις κακές πράξεις που αναφέρονται στην Αγ. Γραφή,. Προτρέπει δε κάθε ψυχή σε μπρακτη μετάνοια, δάκρυα και επιστροφή στο Θεό.

Τελειώνει με το κατανυκτικώτατο κοντάκιό του, απευθυνόμενος στην δική του ψυχή, για να την ξυπνήσει από τον λήθαργο της ακηδίας (αδιαφορίας, αφροντησιάς): «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα τι καθεύδεις; Το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι∙ ἀνάνηψον οὖν, ἳνα φείσηταί σου Χριστός ὁ Θεός, ὁ πανταχού παρών καί τά πάντα πληρῶν» δηλ. «Ψυχή μου, ψυχή μου, σήκω επάνω, για τι κοιμάσαι; Το τέλος πλησιάζει και θα θορυβηθείς· ξύπνα και ανάνηψε πνευματικά, για να σε λυπηθεί ο Χριστός ο Θεός που είναι παντού παρών και πληροί τα πάντα» . Στο τέλος κάθε στροφής επαναλαμβάνομεν το κατανυκτικό εφύμνιον: «Ἐλέησον με ὁ Θεός, ἐλεησόν με»

 

5 Εκπειράζω ή πειράζω τον Θεό, σημαίνει ότι προκαλώ τον Θεό, όταν εκθέτω τον εαυτόν μου σε κίνδυνο ζητώντας από τον Θεό να επέμβει και να με σώσει. Κάτι τέτοιο απαγορεύεται στην Παλ. Διαθήκη με την εντολή «οὐκ ἐκπειράσεις Κὐριον τον Θεόν σου»(βλ. Ματθ. δʹ 7, Δευτ. στʹ 16 ), πράγμα το οποίον χρησιμοποιεί και ο Κύριος για να απαντήσει με «γραφικό λόγο» στον δεύτερο πειρασμό του διαβόλου, όταν εκείνος τον ανέβασε στο πτερύγιο του Ναού και του είπε να πέσει από εκεί πάνω, για να αναγκάσει τους αγγέλους να τον αρπάξουν στον αέρα, ώστε να εντυπωσιάσει όσους θα τον έβλεπαν.

6 Η ηθικολογική ερμηνεία της πτώσεως συνιστά μια λανθασμένη κατανόηση της Σωτηριολογίας της Εκκλησίας. Η ουσιαστική αμαρτία των πρωτόπλαστων υπήρξε, η λόγω αμετανοησίας διακοπή, των σχέσεών τους με τον Θεό. Η Σταυρική Θυσία επέφερε την καταλλαγή Θεού και ανθρωπότητας, που άνοιξε την θύρα του θείου ελέους στον άνθρωπο. Επομένως η σωτηρία δεν είναι απλώς «εξάλειψη ενοχής», ΄όπως δέχεται η «ηθικολογική ερμνηνεία» της Δυτ. Εκκλησίας, αλλά η «καταλλαγή» Θεού και ανθρωπότητας, δηλ. η αποκατάσταση των σχέσεων με τον Θεό και η δυνατότητα επικρατήσεως του θείου ελέους.

7 «Το Μυστήριο του Σταυρού» είναι η καταλλαγή Θεού και ανθρωπότητος, που επήλθε με την Σταυρική Θυσία του Χριστού. Ο Κύριος επί του Σταυρού «ἢπλωσε τάς παλάμας και ἢνωσε τά τῷ πρίν διεστῶτα». ¨Εκτοτε μπήκε στον κόσμο «το μέγα έλεος», δηλ. η δυνατότητα σωτηρίας κάθε αμαρτωλού, εφ’ όσον μετανοήσει και ζητήσει το έλεος του Θεού.

8 Ο προφήτης Αμώς γεννήθηκε στο χωριό Θεκουέ της γης του Ιούδα. Ήταν βοσκός προβάτων, αλλά η χάρη του Θεού ανέδειξε τον Αμώς προφήτη. Προφήτευσε 800 χρόνια προ Χρίστου, τότε που βασιλιάς του Ιούδα ήταν ο Οζίας και του Ισραήλ ο Ιεροβοάμ, γυιος του Ιωάς. Στις προφητείες του χρησιμοποιεί σκληρή γλώσσα και ελέγχει αυστηρά τον αποστάτη λαό του Ισραήλ. Να τι λέει ο Θεός με το στόμα του προφήτη Αμώς, στο λαό που γνωρίζει, αλλά καταφρονεί το Νόμο Του: "«πλήν ὑμᾶς ἒγνων ἐκ πασῶν τῶν φυλῶν τῆς γῆς, διαά τοῦτο ἐκδικήσω εφ’ ὑμᾶς πάσας τάς ἁμαρτίας ὑμῶν» (Αμ. Γ΄2) δηλ. «Γνωρίζετε καλά, ότι εγώ σας εξέλεξα σαν λαό μου από όλες τις φυλές της γης και απολαύσατε από μένα πολλά υλικά και πνευματικά αγαθά. Επειδή, όμως, σεις καταφρονήσατε το Νόμο μου και αμαρτήσατε, γι' αυτό θα σας τιμωρήσω για όλες τις αμαρτίες σας, περισσότερο από όσο τα άλλα έθνη» .Στην προφητεία του ο Αμώς, εκφράζει την πίστη του για την Παγκοσμιότητα και την τέλεια Δικαιοσύνη του Θεού.

9 Η ιδιότητα αυτή τονίζεται ιδιαιτέρως, διότι δεν πρόκειται περί ενός Θεού μη περιγραπτού, όπως τα είδωλα, αλλά του θεού που είχε προσωπική σχέση με τους Πατριάρχες και με πολλούς άλλους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης.

 

10 Και εμείς, το Ελληνικό έθνος, για τον ίδιο λόγο, κατά τους Εθνικούς μας αγώνες, ονομάσαμε την Υπεραγία Θεοτόκο, την Παναγία μας, «Υπέρμαχο στρατηγό».

 

11 Το πρόσωπο , το οποίο ο προφήτης ονομάζει « ἂγγελο τῆς Διαθήκης», είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας ριάδος, ο «ἂσαρκος» ακόμα Ιησούς Χριστός, που δρα και θαυματουργεί ως Γιαχβέ σε όλη την Παλ. Διαθήκη.

12 Ο Χριστός είχε πεί :«όταν δε ίδητε κυκλουμένην υπό στρατοπέδων την Ιερουσαλήμ, τότε γνώτε ότι ήγγικεν η ερήμωσις αυτής. Τότε οι εν τη Ιουδαία φευγέτωσαν εις τα όρη, και οι εν μέσω αυτής εκχωρείτωσαν, και οι εν ταις χώραις μη εισερχέσθωσαν εις αυτήν, ότι ημέραι εκδικήσεως αύται εισί του πληρωθήναι πάντα τα γεγραμμένα» (Λουκ. κα' 20-22).

  

 

πηγή: users.sch.gr/amalsk/.../2OrthodoksiPnevmatikotita.