Γιατί;

 Γιατί επί 1128 χρόνια που οι Έλληνες είχαν πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, την επιτίθονταν Φράγκοι, Βησιγότθοι, Σαρμάτες, Πέρσες, Αλαμάνοι, Αλανοί, Κουάδοι, Γερμανοί, Ούνοι, Σαρακηνοί, Οστρογότθοι, Βάνδαλοι, Πέρσες, Άβαροι, Λομβαρδοί, Σλάβοι, Χάζαροι, Άραβες, Ρως, Νορμανδοί, Μαγυαροι, Ούζοι, Ούγγροι, Πετσενεγκοι, Ενετοί, Ρώσοι, Σταυροφόροι, Βούλγαροι, Σελτζούκοι, Σέρβοι, Καταλανοί, Ιωαννίτες, Οθωμανοί Τούρκοι, και από τότε που την πήραν οι Τούρκοι δεν τους επιτέθηκε, ούτε τους ενόχλησε ποτέ κανείς, και όταν πήγαν οι Έλληνες να την απελευθερώσουν το 1921 δεν τους άφησαν οι Γάλλοι και οι Ιταλοί;

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ (ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ)

Βασιλεύουσα Πόλη, δίπλα στον καταγάλανο Βόσπορο, ποιας άλλης πόλης η δόξα μπορεί ποτέ με τη δική σου να συγκριθεί;

Υπήρξες πεδίο μάχης φοβερό μεταξύ πνευματικών αντιπάλων: βλάσφημων αιρετικών και άγιων τού Θεού.

Σαν κόσκινο τούς ξεκαθάρισες όλους στο μακραίωνο πέρασμα των αιώνων, αποκαλύπτοντας τούς αποστάτες, αλλά και τούς υπηρέτες τού Θεού. στή Σελεύκεια ως χριστιανή και μαρτύρησε διά στραγγαλισμού .

Σπιλώθηκες με αμαρτίες πολλών και με τη δυσωδία των αμαρτωλών, αλλά καθαγιάστηκες με το ποτάμι αίματος των μαρτύρων.

Ποιος μπορεί να απαριθμήσει τις στρατιές όλων των πνευματικών σου ηρώων, όλες τις ουράνιες οπτασίες κι oλα τα μυστήριά σου;

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ

Ο Όσιος Ιωάννης γεννήθηκε περί το 1690 μ.Χ, σε ένα χωριό της λεγομένης Μικράς Ρωσίας, (σημερινή Ουκρανία), από γονείς ευλαβείς και ενάρετους. Στα χρόνια που βασίλευε στη Ρωσία ο Μέγας Πέτρος, ο Όσιος στρατεύθηκε και έλαβε μέρος στον Ρωσσοτουρκικό πόλεμο (1710–1711), όπου και συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τατάρους.

Η Αιχμαλωσία:

Οι Τάταροι τον πούλησαν σε έναν Οθωμανό αξιωματικό Ίππαρχο, που καταγόταν από το Προκόπι της Μικράς Ασίας, το οποίο βρίσκεται κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο αγάς τον πήρε μαζί του στο χωριό του και εκεί προσπάθησε, όπως συνηθιζόταν τότε, να τον πείσει να αλλαξοπιστήσει. Πολλοί από τους αιχμαλώτους συμπατριώτες του αρνήθηκαν την πίστη του Χριστού και έγιναν Μουσουλμάνοι, είτε γιατί κάμφθηκαν από τις απειλές, είτε γιατί δελεάστηκαν από τις υποσχέσεις και τις προσφορές υλικών αγαθών.

Η πυρπόληση του τουρκικού δικρότου στον όρμο Ερεσσού της Λέσβου.

 Στις 8:30 π.μ. της 27ης Μαΐου 1821, έγινε η πυρπόληση του τουρκικού δικρότου στον όρμο Ερεσσού της Λέσβου.

Ο Δημήτριος Παπανικολής από τα Ψαρά, πλεύρισε με επιτυχία το πυρπολικό του κάτω από την υψηλή πρώρα του εχθρικού πλοίου, που είχε 74 πυροβόλα και πλήρωμα άνω των 1000 ναυτών. Έβαλε μπουρλότο στο πυρπολικό του και αμέσως οι φλόγες που ξεπετάχθηκαν, άρχισαν να γλείφουν το ξύλινο δίκροτο. Οι 21 γενναίοι του Παπανικολή, υπό τα καταιγιστικά πυρά των Τούρκων, συνέχιζαν την προσπάθειά τους να δέσουν το φλεγόμενο πυρπολικό στο τουρκικό σκάφος και να προκαλέσουν την ολική καταστροφή του. Ο Παπανικολής και οι σύντροφοι του πήδησαν από το πυρπολικό στη βάρκα διαφυγής και επέστρεψαν στη βάση τους σώοι και αβλαβείς.

"... Θα λειτουργήσει και ο Παπαφλέσσας"!!!

 π. Ἀνανίας Κουστένης: «Χτυπᾶν τὴν Ἐκκλησία, χτυπᾶν τὴν Πατρίδα γιὰ νὰ φέρουν τὴν παγκοσμιοποίηση, ἀλλὰ θὰ ΄ρθεῖ ἡ ὥρα ποὺ θά λειτουργήσει καὶ ὁ “Παπαφλέσσας”»!

π. Ανανίας Κουστένης: "...όπου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις".

Ο αιώνας αυτός είναι ο αιώνας του Θεού.

Ο αιώνας της εκκλησίας.

Ο αιώνας της μετανοίας!

Ο αιώνας της προκλητικής αγάπης του Θεού.

Ο αιώνας της επιστροφής των ασώτων και παραστρατημένων στο μεγάλο μας Πατέρα.

Στην αγία μας εκκλησία που είναι η αγκαλιά του Χριστού.

Ο ομορφότερος τρόπος να λες σ' αγαπώ είναι οι πράξεις σου (Άγιος Νεκτάριος)

 

Η πληγή του Γένους μας είναι οι εντός Ελλάδος αφελληνισμένοι.

 

Δεν είναι τόσο οι Τούρκοι, οι Δυτικοί, ή κάποιοι σιωνιστικοί κύκλοι που εχθρεύονται το Γένος, την πίστη καί την πατρίδα μας, όσο οι εντός Ελλάδος αφελληνισμένοι εχθροί και πολέμιοι που μισούν ότι υγιές υπάρχει σ' αυτή τη χώρα.

Είναι το ίδιο "κύτταρο" που πάντα πρόδιδε και θανάτωνε αδέλφια.

Είναι το ίδιο παράσιτο που αρνιόταν τον Χριστό και την πατρίδα του και τούρκευε για να καλοπερνά, να έχει προνόμια και να εκμεταλλεύεται τον υπόδουλο λαό.

«Η απλότητα είναι φως» (π. Ανανίας Κουστένης)

– Ο Ρωμανός ο Μελωδός μιλάει σ’ έναν ύμνο του για τους Αποστόλους «που πρώτα ράβανε δίχτυα κι εξαφανίζουν τώρα των ρητόρων τις περιπλοκές με απλούστερα λόγια». Η απλότητα γιατί έχει χαθεί και υπάρχει μια σύγχυση σήμερα;

«Ο Παπαδιαμάντης λέει έχουμε δύο πράγματα που είναι σπουδαία: την απλότητα και τη λιτότητα. Τι ωραία που τα λέει. Η απλότητα είναι δύναμη, είναι φως. Διότι απλώνεται ο άνθρωπος δι’ αυτής σ’ όλο τον υπαρξιακό του χώρο…. Με τη Θεία Χάρη ο άνθρωπος έχει την ενότητα και την απλότητα. Κι οι Απόστολοι με την απλότητα του ευαγγελικού λόγου κατάργησαν τα κατασκευάσματα των ρητόρων. Τα έδιωξαν και μπήκε στις ψυχές των ανθρώπων η απλότης του Θεού, γιατί και το θείον είναι απλό. Η απλότητα κι η λιτότητα είναι εξίσου σπουδαία. Το να έχει κανείς μέτρο. Το μέτρο γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα. Κι όμως σήμερα οι Έλληνες είμαστε τόσο πολλαπλοί και φορτωμένοι που δεν αντέχουμε τον εαυτό μας. Βέβαια, όταν έρθει η Θεία Χάρις, μας κάνει ανάλαφρους, σαν να ‘χουμε φτερά. Πετάμε, χαιρόμαστε.

Μην μετράς γκολ.....

 Μη μετράς τα γκολ της ομάδας που νομίζεις ότι είσαι εσύ, αλλά μέτρα τις δικές σου προσωπικές επιτυχίες, τις δικές σου νίκες στη ζωή. Πόσους ανθρώπους βοήθησες, σε πόσους έκανες καλό, πόση χαρά έδωσες, πόσο ευτυχισμένα έκανες τα παιδιά και τη γυναίκα σου, πόσο υπερήφανοι είναι για σένα οι γονείς σου, πόσο χρήσιμος είσαι στην πατρίδα, στην κοινωνία και στη δουλειά σου, πόσο ευαρεστείται ο Θεός από τη ζωή που κάνεις.

Αυτές είναι Νίκες!!!

Πηγαίνω στην Εκκλησία, ναί!

 

Ο Μέγας Κωνσταντίνος πίστευε ότι μόνο με την αγάπη του Χριστιανισμού θα ειρήνευε και θα ενωνόταν ο κόσμος.

 

Ο Μέγας Κωνσταντίνος, επεδίωκε να πιστέψει όλος ο κόσμος στον Χριστό. Όλοι οι λαοί να γίνουν Χριστιανοί, γιατί έτσι ήταν σίγουρος ότι θα ζούσαν ενωμένοι, ειρηνικά. Μόνο με την αγάπη του Χριστιανισμού πίστευε ότι θα ειρήνευε και θα ενωνόταν ο κόσμος. Οι Χριστιανοί ήταν το πιο υγιές κομμάτι της αυτοκρατορίας και όχι οι υπόλοιποι ανήθικοι πολίτες της ακολασίας...

Από τον βίο του Μ. Κωνσταντίνου

Δύο μόνο άνθρωποι έχουν γράψει για τον Μέγα Κωνσταντίνο: ο Ευσέβιος και ο Ζώσιμος.

 Δύο μόνο άνθρωποι έχουν γράψει για τον Μέγα Κωνσταντίνο: ο Ευσέβιος και ο Ζώσιμος.

Ὁ Ζώσιμος, που έζησε 150 χρόνια μετά την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου, ἦταν φανατικὸς ὀπαδὸς τῆς ἀρχαίας θρησκείας καὶ ἔγραψε τὸ ἔργο«Ἱστορία Νέα» ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὸν Αὔγουστο καὶ τελειώνει τὸ 410, σὲ ἕξι βιβλία. Οἱ πηγές του εἶναι παγανιστικές. Οἱ πληροφορίες τὶς ὁποῖες δίδει δὲν διασταυρώνονται. Εἶναι ἀπορριπτικὸς ἔναντι τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καὶ εἶναι συγχρόνως λιβελογράφος. Ἡ ἐπιστήμη σήμερα δέχεται, κριτικά, ὅτι ὁ Ζώσιμος πραγματικὰ δὲν ὑπῆρξε ἱστορικὸς ἐπιστήμων.

Ὁ φανατισμὸς τοῦ Ζωσίμου καὶ ἡ λιβελογραφικὴ ἐπίθεση ἐναντίον τοῦ Κωνσταντίνου, φαίνεται στὸ ὅτι τοῦ ἀποδίδει τὴν παρακμὴ τῆς ἀρχαίας θρησκείας καὶ τῆς αὐτοκρατορίας σὲ στιγμὴ ὅπου στὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἡ αὐτοκρατορία, τῆς Ρώμης, ἀποκτᾶ τὴ μεγαλύτερη ἔκταση καὶ τὴ μεγαλύτερη ἑνότητα καὶ αἴγλη. Ἐντελῶς διαφορετικὰ δηλαδὴ εἶναι τὰ πράγματα ἀπ᾿ ὅ,τι τὰ παρουσιάζει ὁ Ζώσιμος.

Γιατί ο Θεός δημιούργησε αυτούς που γνώριζε ότι θα πέσουν σε μεγάλες αμαρτίες;

 Ο Θεός από αγαθότητα δημιουργεί εκ του μηδενός τα δημιουργήματά Του και είναι προγνώστης αυτών που θα συμβούν. Αν βέβαια δεν επρόκειτο να υπάρχουν, ούτε θα επρόκειτο να είναι κακοί και ούτε θα τους γνώριζε εκ των προτέρων.

Διότι η γνώση αναφέρεται σ’ αυτά που υπάρχουν και η πρόγνωση αναφέρεται σ’ αυτά που οπωσδήποτε θα συμβούν, προηγείται δηλαδή η ύπαρξη και μετά ακολουθεί η καλή ή κακή ύπαρξη.

Για τόν π. Ανανία Κουστένη - Εὐχαριστοῦμε τὸ Χριστό μας ποὺ σὲ ἔστειλε ραβασάκι τῆς ἀγάπης Του ἀνάμεσά μας.

 Συχνὰ ο π. Ανανίας Κουστενης λειτουργοῦσε στὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὰ Ἑξάρχεια, ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Ἰσαύρων. Τὸν ἀποκαλοῦσαν καὶ «παπὰ τῶν Ἑξαρχείων». Μάλιστα, ἦταν πάντα ἰδιαιτέρως ἀγαπητὸς στὴν περιοχή, ἐνῶ ὅταν ἐρωτήθηκε κάποτε σὲ τηλεοπτική του συνέντευξη γιὰ τὸ πῶς ἔνοιωθε ποὺ λειτουργοῦσε στὰ Ἑξάρχεια, εἶχε δώσει μία φοβερὴ ἀπάντηση ποὺ χαράχθηκε στὴν συνείδηση ὅσων χριστιανῶν τὸν γνώρισαν: «Πολὺ καλὰ νιώθω στὰ Ἑξάρχεια. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἀναρχία. Ἀναρχικὸς εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι οὔτε δοῦλος, οὔτε τύραννος τοῦ ἄλλου. Θέλει μαγκιὰ νὰ εἶσαι ἀναρχικός…»

Ιερός Ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ Κυδωνιών – Αϊβαλί.

Η ανέγερση του Ναού των Ταξιαρχών στις Κυδωνίες ταυτίζεται με την ίδρυση της πολιτείας στα τέλη του 16ου αιώνα με την εγκατάσταση Χριστιανών από την Λέσβο. Η ολοένα αυξανόμενη ανάπτυξη των Κυδωνιών, κυρίως λόγω της ελαιοκαλλιέργειας, ειδικότερα κατά τον 18ο αιώνα επισφραγίσθηκε με τα προνόμια που δόθηκαν στους Έλληνες από τον σουλτάνο το 1773, χάριν του ιερέα Ιωάννη Δημητρακέλλη – Οικονόμου, αφού εξασφαλιζόταν η διαμονή στην πολιτεία μόνο των Ελλήνων. Ανεγέρθηκαν πολλά περίφημα κτίρια και ιδρύματα, όπως η Ακαδημία (1803). Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της πόλης ανήγειραν πολλούς Ναούς. Όμως το 1821 με την έκρηξη της Ελληνικής επανάστασης, οι Τούρκοι κατέστρεψαν και τις Κυδωνίες ως αντεκδίκηση. Το 1832 επετράπη με φιρμάνι η επιστροφή των Αϊβαλιωτών στην πόλη τους. Από τότε άρχισε ξανά η ανασυγκρότηση σε όλους τους τομείς. Οι Ναοί επισκευάσθηκαν, ή χτίζονταν ξανά εκ θεμελίων.

Bυζάντιο. Το μεγάλο δέντρο της Ρωμηοσύνης.

 «Μέσα στη βάρβαρη ανθρωπότητα, το Βυζάντιο ήτανε η κιβωτός η σφραγισμένη, που φύλαγε μέσα της κάθε πνευματικό θησαυρό, αποχτημένον με τον πόνο και με την πίστη. Σαν χάλασε αυτή η κιβωτός, και σκορπιστήκανε οι θησαυροί της, ο κόσμος θράφηκε πνευματικά από τα ψίχουλα που μαζέψανε κάποιοι Έλληνες και τα πήγανε στα δυτικά έθνη.

Ωστόσο, μ’ όλο που κόπηκε το μεγάλο εκείνο δέντρο της Ρωμηοσύνης, η φύτρα σώθηκε και πέταξε καινούργιους βλαστούς, που λουλουδίσανε, κι ας πλάκωνε τον ραγιά η φοβέρα του θανάτου»

(Φώτης Κόντογλου, Η πονεμένη Ρωμιοσύνη)

Η Ελληνική καταγωγή των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου.

 

Σκοπιανοί, Βούλγαροι, εμμέσως και οι Ρώσοι, με τις ευλογίες ακόμα και των άσχετων Γερμανών, διεκδικούν να οικοιοποιηθούν την καταγωγή των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, επικαλούμενοι κυρίως Βούλγαρους ψευτοϊστορικούς, αψηφώντας ότι οι Βούλγαροι τον 9ο αιώνα δεν είχαν καμία σχέση με την Θεσσαλονίκη, απ' όπου καταγόταν οι Άγιοι.

Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος ήταν αποδεδειγμένα Έλληνες Θεσσαλονικείς αδελφοί και ουδεμία σχέση έχουν με σλαβική καταγωγή. Απλά υπήρξαν οι φωτιστές των Σλάβων. Ο εκχριστιανισμός των Σλάβων και η δημιουργία του σλαβικού αλφαβήτου είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των Αγίων.

11 Μαΐου - Τα εγκαίνια της Κωνσταντινουπόλεως.

Η Κωνσταντινούπολη ήταν γνωστή ως η πλουσιότερη πόλη του κόσμου. Διαφύλαττε σπουδαία έργα τέχνης ακόμα και από την αρχαία Ελλάδα. Ήταν η Θεοφρούρητη Βασιλίδα των πόλεων. Η θεία πολιτεία. Η Ιερή καί ένδοξη Ελληνική Πόλη. Η μεγάλη Χριστιανική πρωτεύουσα. Η μεγαλοπρεπής Κωνσταντινούπολη, οχυρωμένη με πανύψηλα τείχη. Εθεωρείτο Παράδεισος, όπου συνυπήρχαν η Νέα Ρώμη και η Νέα Ιερουσαλήμ. Η λαμπρότητα, η αίγλη, το κάλος και το γόητρο του Βυζαντινού κράτους ήταν μεγαλειώδη. Οι αυτοκράτορες στο σύνολό τους, δεν άφηναν «ουδέν αρρύθμιστον». Οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά, στρατιωτικά, η αυτοκρατορία ήταν αξιοζήλευτη. Αξιοσημείωτες είναι οι περιγραφές Ρώσων για την Πόλη: «…λαμπρή και όλη ευφροσύνης πλήρης και εν πάσι καιροίς ηύξανε και επληθύνετο και πάσι τοις καλοίς ήνθει και έλαμπεν εν πάσαις πόλεσι, ως μέγας ήλιος…». Αν και δεν έλειψαν οι παρατυπίες Βασιλέων και Πατριαρχών, υπήρξαν όμως Βασιλείς και Πατριάρχες που αγίασαν!

Ο Ιερός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής στο Αϊβαλί και ο κτήτωρ π. Ιωάννης Δημητρακέλλης – Οικονόμος.

Ο ιερέας Ιωάννης Δημητρακέλλης ο Οικονόμος (1735-1791), ήταν ουσιαστικά ο πραγματικός ιδρυτής της ιστορικής ελληνικής πολιτείας των Κυδωνιών, του Αϊβαλιού το 1773, και όπως περιγράφεται στο βιβλίο «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΙΣ ΚΥΔΩΝΙΕΣ Ν' ΑΝΘΙΣΟΥΝ» της Ειρήνης Βεκρή, υπήρξε μια μεγάλη προσωπικότητα, ήταν ο άνθρωπος που έκανε τις Κυδωνίες ν’ ανθίσουν ελεύθερες, ως πολιτεία αυτόνομη και καθαρά ελληνική.

Ελευθέρωσε το λαό από τον Τούρκο, εξασφαλίζοντας σημαντικά προνόμια για τους Αϊβαλιώτες , επειδή βοήθησε και φρόντισε κάποτε τέσσερεις Τούρκους ναυαγούς , ένας εκ των οποίων ήταν ο αξιωματούχος του τουρκικού στόλου (που συνετρίβη από τους Ρώσους) Χασάν πασά Τζεζάερλη Μαντάλογλου που μετέπειτα έγινε σπουδαίος και τρανός στην Υψηλή Πύλη της Κωνσταντινούπολη και δεν ξέχασε ποτέ την ευεργεσία του παπά Γιάννη και του ανταπέδωσε την υποχρέωση με την ελευθερία του Αϊβαλιού.