Διαβάζεις στο βιβλίο ιστορίας της έκτης δημοτικού το κεφάλαιο που αναφέρεται στον Μακεδονικό αγώνα και τον ήρωα Παύλο Μελά. Μόλις τελειώσεις το διάβασμα νομίζεις ότι ο Παύλος Μελάς ήταν ακόμη ένας άνδρας που έτυχε να τον λένε Παύλο, ένας τυχάρπαστος περίπου που απλώς πολέμησε και πέθανε τον Οκτώβριο του 1904 κάπου στη Μακεδονία. Πουθενά δεν αναφέρονται τα εγκλήματα των κομιτατζήδων, πουθενά δεν καταδεικνύεται η αδιαφορία της Αθήνας για τα βάσανα των χριστιανικών πληθυσμών που ήταν ακόμα στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Όλο το βιβλίο γραμμένο σύμφωνα με τις επιταγές της νέας τάξεως πραγμάτων που θέλει ανθρώπους αμνήμονες. Πουθενά το ηρωικό στοιχείο, η φιλοπατρία, πουθενά δύο-τρία στοιχεία για την οικογένειά του, την μεγάλη του απόφαση να αφήσει πίσω την τρυφηλή ζωή που του παρείχε η αριστοκρατική του καταγωγή και να πέσει υπέρ Πατρίδος. Εάν ο δάσκαλος δεν έχει ζέση για το αντικείμενο της εργασίας του, τα παιδιά όχι μόνο για τον Παύλο Μελά αλλά σχεδόν τίποτα δεν μαθαίνουν από αυτό το άθλιο βιβλίο με τη γλώσσα εγκυκλοπαίδειας.Ούτε συναίσθημα μήτε συγκίνηση...
Νίκος Διακογιάννης (Δάσκαλος στη Νίσυρο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου