Ο Γεννάδιος Σχολάριος και οι ανυπόστατες κατηγορίες εναντίον του.

(Δείτε πόσα ψέματα έχουν ειπωθεί από συκοφάντες και προπαγανδιστές κατά του πρώτου Πατριάρχη μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, που καταρρίπτονται με τεκμηριωμένα καταιγιστικά στοιχεία).

(πηγή στοιχείων: oodegr – Γεώργιος Κεκαυμένος)

Ο Γεννάδιος Σχολάριος θεωρείτε ως ένα από τα πιο συκοφαντημένα πρόσωπα στην ιστορία της Εκκλησίας.

Tον κατηγορούν ότι πριν την Άλωση, είχε συμφωνήσει με τον Μωάμεθ να γίνει Πατριάρχης.

Καταρχάς, αν υπήρχε τέτοια συνεργασία, δεν θα καθόταν ο Γεννάδιος μέσα στη σφαγή και τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης, περιμένοντας να συλληφθεί, να φυλακιστεί, να πουληθεί σε Τούρκο και να παραμείνει εκεί ως δούλος, με κίνδυνο μέσα σε όλο αυτό το διάστημα να χάσει το κεφάλι του έστω και κατά λάθος από κάποιον φανατισμένο Οθωμανό. Αν είχαν συνεννοηθεί, ούτε και ο Πορθητής δεν θα ήθελε να βάλει σε τέτοιο κίνδυνο τον Γεννάδιο Σχολάριο. Θα είχαν φροντίσει εγκαίρως να φύγει από την Κωνσταντινούπολη και να περιμένει κάπου ασφαλής. O Γεννάδιος επιλέχθηκε ως Πατριάρχης από τους υπόδουλους Έλληνες και δεν τον υπέδειξαν οι Τούρκοι. Oι πηγές δείχνουν ότι «ο κατακτητής άφησεν εις τους υποδούλους να υποδείξουν αυτοί το πρόσωπον του μέλλοντος Πατριάρχου».

Άλλη κατηγορία είναι ότι: «Ο Γεννάδιος Σχολάριος δίχαζε τον λαό έως την τελευταία στιγμή της επίθεσης από τους Τούρκους, ότι προφήτευε την Άλωση ρίχνοντας το ηθικό των πολιορκημένων, ήταν αρχηγός των Ανθενωτικών και των μοναχών που ήταν προδότες και εμπόδιζαν τους πατριώτες Ενωτικούς να σώσουν την Κωνσταντινούπολη».

Αυτά όλα είναι ψέματα. Ο Γεννάδιος ήταν ο ηγέτης των Ανθενωτικών, αυτών δηλαδή που δεν ήθελαν την ένωση με τους παπικούς και δεν πίστευαν ότι αυτοί θα έστελναν βοήθεια. Και οι βυζαντινοί όντως είχαν μείνει αβοήθητοι από τους Δυτικούς, παρά τις υποσχέσεις των Ενωτικών (αυτών που ήθελαν την ένωση με τους Καθολικούς) και του Πάπα.

Δυστυχώς, πολλοί αποδέχτηκαν χωρίς επιφυλάξεις το υβρεολόγιο των Ενωτικών με τους Καθολικούς κατά του Ανθενωτικού Γεννάδιου Σχολαρίου, και κανείς δεν αναγνώρισε τον ηρωισμό του μελλοντικού Πατριάρχη που έμεινε μέχρι τέλους μέσα στην περικυκλωμένη από χιλιάδες μανιασμένους Οθωμανούς Κωνσταντινούπολη, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτιστεί, να φυλακιστεί και να πουληθεί ως σκλάβος στην Αδριανούπολη, τη στιγμή που με τις γνωριμίες που είχε ως υψηλόβαθμος αξιωματούχος θα μπορούσε να είχε φύγει προ πολλού από εκεί.

Κατηγορείτε ότι «μέχρι την τελευταία στιγμή» ο λαός διχαζόταν εξαιτίας του Γεννάδιου, και ότι «τοιχοκόλλησε» και «ανάθεμα» κατά του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου την ώρα που ο Αυτοκράτορας με τους Γενουάτες αμύνονταν κατά των Τούρκων. Αυτές όλες οι κατηγορίες είναι επειδή ο Γεννάδιος δεν ήθελε την ένωση με τους παπικούς. Συκοφαντούν τον Γεννάδιο Σχολάριο, αποδίδοντάς του ανύπαρκτες προφητείες για την Άλωση, βάζοντας στο στόμα του δύο προφητείες που δεν υπάρχουν στο πρωτότυπο, οι οποίες σκοπό έχουν να δείξουν ότι για τον Γεννάδιο, ανεξάρτητα από την πραγματοποίηση της Ένωσης (η Ενωτική λειτουργία έγινε 40 ημέρες μετά), η Άλωση ήταν δήθεν αναπόφευκτη. Οι παραχαράξεις των συκοφαντών παίζουν μεγάλο ρόλο, διότι ο Σχολάριος, ουσιαστικά γράφει: «Μην εγκαταλείψουμε την πίστη μας, ώστε να διατηρήσουμε τις ελπίδες μας απέναντι στον κίνδυνο που μας απειλεί». Ενώ οι συκοφάντες το διαστρέφουν και λένε: «Η Άλωση θα γίνει έτσι κι αλλιώς, οπότε, ας μην χάσουμε και την πίστη μας μαζί με την Πόλη».

Επίσης, δεν ακριβολογούν λέγοντας πως, «όταν ο Παλαιολόγος πολεμάει τους Τούρκους […] ο Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης μετά την Άλωση τοιχοκολλούσε ανάθεμα εναντίον του Παλαιολόγου»!

Πρώτον, είναι φανερό ότι το κείμενο του Γεννάδιου Σχολαρίου δεν περιέχει κανένα απολύτως «ανάθεμα» κατά του αυτοκράτορα, ούτε μεταφορικά, αλλά ούτε και κυριολεκτικά, καθώς ο Γεννάδιος ήταν τότε ένας απλός μοναχός, άρα και να ήθελε, δεν μπορούσε να αφορίσει-αναθεματίσει κανέναν.

Επίσης, τίποτα δεν «τοιχοκόλλησε» ο Γεννάδιος την ώρα που ο Παλαιολόγος πολεμούσε, διότι το θυροκολλημένο κείμενο έχει ημερομηνία 1η Νοεμβρίου 1452 και μεσολαβούν μήνες μέχρι την τουρκική επίθεση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι βυζαντινοί πραγματοποίησαν την Ενωτική Λειτουργία στις 12 Δεκεμβρίου, ακριβώς επειδή πίστευαν ότι προλάβαιναν να σωθούν. Απλά, οι «τεράστιες» παπικές δυνάμεις δεν έφτασαν ποτέ, και έτσι, αντί οι ιστορικοί να κατηγορήσουν ως μοναδικό υπεύθυνο τον παραμυθά Πάπα, προτίμησαν να συκοφαντήσουν τον Γεννάδιο.

Οι συκοφάντες αποκρύπτουν να αναφέρουν ότι ο Γεννάδιος 6 μήνες πριν την Άλωση είχε σταματήσει οριστικά τις δημόσιες τοποθετήσεις κ΄ αφήνει το πεδίο ελεύθερο. Ανεμπόδιστα πλέον οι συμπολίτες του μπορούν να ελπίζουν στην παπική βοήθεια και έτσι, πραγματοποιούν την Ενωτική Λειτουργία στις 12 Δεκεμβρίου.

Όσο για τους «αφορισμούς» κατά του αυτοκράτορα που αναφέρουν, βλέπουμε ότι αποδεικνύονται ανύπαρκτοι. Αντίθετα, ο Σχολάριος εξομολογείται δημόσια την αγάπη του για την Πατρίδα και τον Αυτοκράτορα, και μάλιστα ενόρκως, με αντάλλαγμα τον κολασμό του («μη συγχωρήσαι μοι τας αμαρτίας ο Κύριος»)!

Είναι επίσης φανερό ότι ο φόβος έχει κυριεύσει τις τάξεις των πολιτών. Πλέον, «οι πολλοί» είναι αυτοί που του ζητούν να σιωπήσει διότι αυτό, λένε, είναι για το συμφέρον όλων. Και ο Γεννάδιος Σχολάριος, υπακούει! Εξακολουθεί να διαφωνεί με μια πλασματική Ένωση, επιθυμεί μόνο την πραγματική, δογματική Ένωση, όμως παραδέχεται, «ουκ έπεισα». Από εδώ και πέρα λοιπόν παραδίδει τη σκυτάλη στους Ενωτικούς: «από ταύτης της ημέρας εγώ σιωπώ, υμείς ποιείτε ως βούλεσθε, η πίστις ελευθέρα εστί».

Η απομόνωση του Σχολαρίου μήνες πριν από την Άλωση επιβεβαιώνεται. Ο Κριτόβουλος πιστοποιεί πως η Πόλη προετοιμάζεται για άμυνα χωρίς διχασμούς και κανείς δεν διχάζει τον λαό. Οι πάντες προετοιμάζονται για το κακό που θα ξεσπάσει, και πλέον τα μάτια όλων είναι στραμμένα στον Πάπα και τη βοήθεια που υποσχέθηκε στις 6 Ιουλίου 1439 με την υπογραφή του Ενωτικού Όρου και επαναβεβαίωσε ο Πάπας Νικόλαος Ε΄ στην (εκβιαστική) επιστολή που έστειλε στον Κων/νο Παλαιολόγο ενάμιση περίπου χρόνο πριν την Άλωση.

Η μελέτη των πηγών λοιπόν, δεν αφήνει αμφιβολία: τα περί «ηττοπαθών» και «φανατικών» που «διχάζουν» έως την τελευταία στιγμή αποτελούν ανιστόρητα παραμύθια χωρίς καμία βάση. Σύμφωνα με τον Γεννάδιο Σχολάριο, υποχρέωση όλων είναι να μην κοιτούν μόνο τον εαυτό τους και την περιουσία τους, διότι όσοι αδιαφορούν για την προστασία της πατρίδας αμαρτάνουν απέναντι στους νόμους της πολιτείας, αλλά και απέναντι στον Θεό.

Όσο για τις κατηγορίες περί «φιλοτουρκισμού» αποτελούν μια φτηνή πολεμική. Για τον Σχολάριο, κάθε άνθρωπος που δεν κάνει τα πάντα για να υπερασπίσει την πατρίδα του και τον λαό της, προδίδει τον ίδιο τον Θεό και γίνεται άξιος της Κολάσεως. Αυτή άλλωστε είναι η γνήσια Πατερική στάση όλων των αιώνων.

Ο Σχολάριος επέμενε να μιλά για τους πλουσίους, οι οποίοι όπως φαίνεται περίμεναν τους Λατίνους να σώσουν αυτούς και τις περιουσίες τους, ώστε να μην δαπανήσουν τίποτα για την άμυνα της πόλης. Μάλιστα, και ο Ιωσήφ Βρυέννιος επισημαίνει το ίδιο μόνιμο πρόβλημα: οι πλούσιοι, όσο περισσότερα χρήματα είχαν, τόσο λιγότερα ήθελαν να ξοδέψουν για το κοινό καλό.

Ο Σχολάριος βλέπει ότι οι δυτικοί δεν θα βοηθήσουν. Όμως, οι Ενωτικοί αποκοιμίζουν τον λαό με ψεύτικες υποσχέσεις και μύθους ότι χωρίς κόπο και θυσίες αρκούν τα λεφτά του Πάπα για να τους σώσουν από τους Τούρκους.

Κάποιοι Ενωτικοί παραδέχονται όταν πλέον ήταν αργά, ότι ζούσαν με τα ψέματα περί της δήθεν δυτικής βοήθειας, και ταυτόχρονα ομολογούν την φιλοπατρία και γενναιότητα των Ανθενωτικών, οι οποίοι θέλουν ν’ αντιμετωπίσουν τους Τούρκους με τις δικές τους δυνάμεις, διότι καμία παπική βοήθεια δεν θα έρθει.

Στο τέλος, αφού είχε γίνει το κακό, και οι Ενωτικοί ομολογούν για την φιλοπατρία και το αγωνιστικό πνεύμα των Ανθενωτικών, κάτι που βάζει οριστικά τέλος στα παραμύθια. Και βεβαίως, οι Ανθενωτικοί ήταν αυτοί που έβλεπαν τα πράγματα ρεαλιστικά και αποδείχτηκαν ορθοί στις προβλέψεις τους: «οι δυτικοί δεν θα βοηθήσουν»! Έτσι κι έγινε. Αποδεικνύεται ότι οι Ανθενωτικοί δεν ήταν… μελλοντολόγοι, απλά οι Ενωτικοί δεν ήθελαν να δουν αυτό που φαινόταν πεντακάθαρα από τις δύο μεγάλες ήττες της Δύσης απέναντι στους Τούρκους, στα 1396 και στα 1444.

Οι Ενωτικοί κατόπιν ομολογούν ότι δική τους ήταν η ευθύνη για την απραξία και την διασπορά ψεύτικων ελπίδων σχετικά με την υποτιθέμενη «περιουσία της των Εσπερίων δυνάμεως»!

Ο Ιωσήφ Βρυέννιος στη δημόσια ομιλία του έλεγε ότι οι χορηγίες 10 μόνο πλουσίων, θα επαρκούσαν για την αναστήλωση των τειχών! Ποιοι λοιπόν είχαν συμφέρον να περιμένουν άπρακτοι την ανέξοδη βοήθεια των δυτικών;

Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι ο Γεννάδιος Σχολάριος ήταν πατριώτης και ουδόλως ηττοπαθής ή «φιλότουρκος». Οι συκοφαντίες κατά του Σχολαρίου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά προσπάθεια των δυτικών να μεταθέσουν σε άλλους τις ευθύνες τους. Διότι, ο Πάπας με τους Ενωτικούς έμειναν οριστικά εκτεθειμένοι μετά την Ενωτική λειτουργία της 12ης Δεκεμβρίου 1452 οπότε αποκαλύφθηκε ότι οι υποσχέσεις και οι ελπίδες ήταν ψεύτικες.

Τον Σχολάριο δεν τον ήθελαν διότι αποκαλύπτει ότι ο Πάπας στην πραγματικότητα δεν ήθελε να βοηθήσει την Ανατολή, ούτε να αποσύρει τους Λατίνους επισκόπους από τις ορθόδοξες ελληνικές περιοχές, οι οποίες θα επέστρεφαν ξανά στη δικαιοδοσία της Ορθοδοξίας.

Το επιχείρημα ότι «η διανόηση ήθελε να είναι αναγεννησιακή, η Εκκλησία παρέμενε προσηλωμένη στα πάτρια κατά τρόπο φανατικό, αν όχι τίποτα παραπάνω» ηχούν ακατανόητες: Ποιο ήταν αυτό το ρεύμα «διανόησης» που δεν συμφωνούσε με τους Ανθενωτικούς; Ο μέγας διανοητής της εποχής του Σχολαρίου, ήταν ο Πλήθων Γεμιστός, και αυτός σε πλήρη ομοφωνία με τον Σχολάριο ήταν Ανθενωτικός! Το άλλο μεγάλο ρεύμα διανόησης, ήταν φυσικά ο Διαφωτισμός, και όμως ο ηγέτης των Ελλήνων Διαφωτιστών, ο Αδαμάντιος Κοραής εκφράζει ευγνωμοσύνη για τη στάση των Ανθενωτικών, η οποία οδήγησε στη σωτηρία του ελληνισμού! Άρα, ποιο ρεύμα ελληνικής «διανόησης» είναι αυτό που υπολείπεται και δικαιώνει τους Ενωτικούς; Μήπως αυτό των πλουσίων που ήθελαν την Ένωση για να γλυτώσουν τα λεφτά τους;

Άλλο ψέμα…. Από πού πηγάζουν οι ανυπόστατες φήμες ότι η Κωνσταντινούπολη δεν αλώθηκε αλλά δήθεν «παραδόθηκε»;

Κατηγορούν τον Γεννάδιο Σχολάριο και τους Ανθενωτικούς και λένε ψευδώς ότι η Πόλη δεν αλώθηκε, αλλά «η Εκκλησία» την παρέδωσε στους Τούρκους!

Οι σύγχρονοι της Άλωσης ιστορικοί, Δούκας και Κριτόβουλος, κλείνουν κάθε συζήτηση περί «παράδοσης» της Πόλης είτε ολικής, είτε μερικής. Η πόλη δεν παραδόθηκε, και γι’ αυτό ολόκληρη παραδόθηκε στη φωτιά, τον όλεθρο και την αιχμαλωσία.

Ουδεμία αναφορά σε συνθηκολόγηση υπάρχει είτε σε ελληνικές, είτε σε δυτικές, είτε σε τουρκικές πηγές σύγχρονες της Άλωσης παρά μόνο σε ψευδείς διηγήσεις που γεννήθηκαν αιώνες μετά την Άλωση από συκοφάντες.

Ο μύθος της μερικής συνθηκολόγησης γεννήθηκε με το επιχείρημα της διάσωσης άθικτων Εκκλησιών σε ορισμένες περιοχές, όμως τα στοιχεία καταρρίπτουν την δικαιολογία αυτή.

Η Κωνσταντινούπολη στα μέσα του 15ου αιώνα ήταν μια σκιά του παλιού εαυτού της. Για τους Τούρκους ήταν περισσότερο ένα σύμβολο παρά μια πόλη ικανή να τους δοξάσει λόγω της ισχυρής της αντίστασης. Από τις 50.000 του πληθυσμού, στην ιδανική περίπτωση θα μπορούσαν να προκύψουν 10.000 ένοπλοι όλοι κι όλοι απέναντι σε ένα στράτευμα περίπου 350.000 ανδρών (ένοπλοι και βοηθητικοί). Αν όμως οι Ανθενωτικοί είχαν πείσει, και οι πλούσιοι είχαν δαπανήσει εγκαίρως μεγάλα ποσά σε ισχυρά αμυντικά έργα έχοντας προετοιμάσει ταυτόχρονα συμφωνίες με μισθοφόρους για στρατό και πλοία, θα υπήρχαν κάποιες ελπίδες σωτηρίας. Ο Ιωσήφ Βρυέννιος και ο Σχολάριος που μιλούν για τα βαλάντια των πλουσίων, αποτελούν πηγές που μαρτυρούν ότι υπήρξε πλούτος που όμως ελάχιστοι θέλησαν να δαπανήσουν για τη σωτηρία της Πόλης, όπως ο Λουκάς Νοταράς.

Επίσης, η ηρωική άμυνα των πολιορκημένων έδειξε αδυναμίες στην πλευρά των Τούρκων και αν είχαν προετοιμαστεί σωστά οι βυζαντινοί θα μπορούσε ίσως η στρατηγική της κατά μέτωπο επίθεσης των Οθωμανών να είχε μετατραπεί σε μακροχρόνια πολιορκία με άγνωστη κατάληξη. Σε κάθε περίπτωση, όμως, όταν κάθονταν όλοι με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας ότι θα τους σώσουν οι δυτικοί, όπως ομολογεί ο Ιωάννης Αργυρόπουλος, τότε ο χρόνος κυλά εις όφελος των Τούρκων. Οι αμυνόμενοι ήταν τελικά ελάχιστοι και οι εχθροί πάρα πολλοί.

Άλλο ένα μέγα ψέμα που καλλιεργείται και στις ημέρες μας είναι κατά των Ορθοδόξων μοναχών που κατηγορούνται από «προοδευτικούς» νεοπαγανιστικών κύκλων καί λένε ότι κατά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους τo 1453 υπήρχαν από 200.000 έως και 500.000 μοναχοί(!) που κάθονταν στα μοναστήρια, ενώ ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είχε μόνο 5.000 στρατιώτες! Οι Ορθόδοξοι μοναχοί, από τον 14ο αιώνα έως και στην Τουρκοκρατία αποτελούσαν περίπου το 1% του συνολικού πληθυσμού. Αξιόπιστες πηγές αναφέρουν πως αρκετά χρόνια πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, βρίσκονταν μέσα στην πρωτεύουσα του Βυζαντίου 18 μοναστήρια. Επρόκειτο για μονές φημισμένες τις οποίες οι περιηγητές είχαν ιδιαιτέρως επισημάνει. Αν και δεν είναι γνωστός ο αριθμός των μοναχών που στέγαζε κάθε μία εξ αυτών στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, δεν θα ήταν όμως υπερβολή να υποθέσουμε πως ίσως να ήταν κατά μέσο όρο, μέχρι και 30 η κάθε μία, οπότε θα υπήρχαν συνολικά 540 μοναχοί, από τους οποίους αρκετοί θα ήταν ηλικιωμένοι, ανίκανοι να πολεμήσουν.

Αν υποθέσουμε πως από τους 540 μοναχούς της Κωνσταντινούπολης οι νέοι και ικανοί για μάχη ήταν οι 430, τότε οι 4.973 καταγεγραμμένοι στρατιώτες - υπερασπιστές της βυζαντινής πρωτεύουσας θα ήταν τελικά 4.540. Κατά συνέπεια, κάθε συζήτηση για ευθύνες των μοναχών στην Άλωση της Πόλης, καταντά σενάριο προτεινόμενο για βραβείο γελοιότητας… Και φυσικά, υπάρχουν πηγές και στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι μοναχοί συμμετείχαν ενεργά στην άμυνα της Πόλης κατά την Άλωση αλλά και σε όλους τους αμυντικούς και απελευθερωτικούς αγώνες.

Άλλη κατηγορία λέει ότι: «Ο Σχολάριος ήταν ανθέλληνας, μισούσε κάθε τι το ελληνικό, δεν ήθελε να ονομάζεται Έλληνας αλλά αυτοπροσδιοριζόταν μόνο ως Χριστιανός, και αυτό αποδεικνύει ότι Χριστιανισμός και Ελληνισμός είναι μεγέθη ασύμβατα».

Το σενάριο είναι γνωστό και χιλιοπαιγμένο: ο Σχολάριος είπε «ουκ αν ποτέ φαίην έλλην είναι δια το μη φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες […] αποκρινούμαι χριστιανός είναι», χωρίς να εξετάσουν τι άλλο έγραψε ο Σχολάριος επί του θέματος, βάζουν στο ιδεολογικό τους μίξερ μόνο τις δύο φράσεις και βγάζουν το συμπέρασμα ότι οι βυζαντινοί χριστιανοί των τελευταίων αιώνων δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους Έλληνες ως συλλογική ταυτότητα, αλλά μόνο όσοι αρνούνταν τον χριστιανισμό μπορούσαν να δεχτούν κάτι τέτοιο!

Ο Γεννάδιος σε άλλη επιστολή του, ονομάζει «Έλληνες» όλους τους βυζαντινούς της εποχής του. Επίσης, ο Σχολάριος σε άλλο έργο του γραμμένο υπό μορφή διαλόγου ανάμεσα στον ορθόδοξο Ανθενωτικό «Παλαίτιμο» ο Γεννάδιος) και στον λατινίζοντα Ενωτικό «Νεόφρονα» δίνει το στίγμα της συλλογικής ταυτότητας των βυζαντινών οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως απόγονοι των Ελλήνων και συνεχιστές του κλασικού ελληνικού παρελθόντος. Ο Γεννάδιος γράφει διάλογο στον οποίο δηλώνει ότι ο ίδιος και οι βυζαντινοί γενικότερα είναι παιδιά των Ελλήνων πατέρων τους.

Επίσης, κατηγορείται ο Γεννάδιος Σχολάριος επειδή κάποια στιγμή φέρεται να είπε «ουκ ειμί Έλλην».

Είναι εύλογο κάποιος να αναρωτηθεί ότι εάν ο Γεννάδιος ένοιωθε τόσο περήφανος που ήταν Έλληνας, τότε πώς εξηγείται η περίφημη δήλωσή του ότι δεν είναι έλληνας;

Ο Σχολάριος ήταν Έλληνας, το ήξερε πως ήταν Έλληνας και γι’ αυτό το δήλωνε παντού με κάθε ευκαιρία. Όμως, από την άλλη είχε κληρονομήσει από την βυζαντινή του παράδοση και μια ιδιαίτερα αρνητική σημασία για την λέξη έλληνας, αυτήν του ειδωλολάτρη. Δηλαδή η λέξη έλλην είχε την εποχή του Σχολάριου δυο σημασίες εντελώς αντίθετες μεταξύ τους: Μία εθνική και μία θρησκευτική. Έτσι, όποτε χρησιμοποιούσε την λέξη Έλλην με την εθνική της σημασία, ήταν γι’ αυτόν η πιο ευλογημένη και πιο αγαπημένη λέξη στον κόσμο. Όταν όμως την χρησιμοποιούσε με την θρησκευτική της σημασία, τότε του ήταν απεχθής.

Γι’ αυτό και όταν λέει ότι δεν είναι έλληνας, δεν λέει μετά ότι είναι Ρωμαίος, αλλά ότι είναι χριστιανός. Γιατί εκείνη την στιγμή χρησιμοποιούσε την λέξη αποκλειστικά και μόνον με την θρησκευτική της σημασία. Συζητούσε θρησκευτικά θέματα. Ενώ όποτε χρησιμοποιούσε την ίδια αυτή λέξη με την εθνική της σημασία, τότε δήλωνε Έλληνας με όλη του την καρδιά.

Ο Σχολάριος ήξερε πολύ καλά ότι για να ανήκεις σε ένα έθνος έπρεπε να έχεις τα τρία κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα που ορίζουν την σύσταση ενός έθνους, όπως τα είχε προσδιορίσει ο Ηρόδοτος: Κοινή καταγωγή (όμαιμον), κοινή γλώσσα (ομόγλωσσον), κοινή θρησκεία (ομόθρησκον).

Ο Πατριάρχης έλεγε συχνά «είμαστε Ελλήνων παίδες» και «συγγενείς Έλληνες». Ακριβώς για να εξασφαλίσει την κοινή καταγωγή, το ίδιο αίμα, με τους αρχαίους προγόνους και την μεταξύ μας φυλετική ενότητα. Γι’ αυτό τον είδαμε επίσης να χαρακτηρίζει τα (αρχαία) ελληνικά ως «ημετέραν φωνήν», ακριβώς για να εξασφαλίσει το ομόγλωσσον. Για τον ίδιο λοιπόν λόγο τον βλέπουμε να δηλώνει θρησκευτικά Χριστιανός και όχι έλληνας, για να εξασφαλίσει το ομόθρησκον, το τρίτο στοιχείο που ορίζει την ομοεθνία.

Ο Σχολάριος ήξερε πως οι αρχαίοι πρόγονοί του ήταν πολυθεϊστές. Όμως ήξερε επίσης πως το ελληνικό έθνος έκανε κάποτε μια κοσμοϊστορική επιλογή: Εγκατέλειψε την προγονική του θρησκεία και εγκολπώθηκε την χριστιανική πίστη. Από την στιγμή λοιπόν εκείνη και μετά, για τον Σχολάριο ο κάθε Έλληνας που ήθελε να παραμένει Έλληνας στην καταγωγή, δεν δικαιούνταν πλέον να είναι έλληνας στην θρησκεία.

Άλλωστε ο Πατριάρχης Γεννάδιος, μετά την άλωση υπόσχεται στους Έλληνες του καιρού του πως αν θα ξαναγίνονταν σωστοί και συνεπείς χριστιανοί ο Θεός θα τους χάριζε την ελευθερία τους από τον τουρκικό «ΖΥΓΟ». Και έτσι, το «κοινό των Ελλήνων» θα επανιδρύονταν, ΕΛΕΥΘΕΡΟ, και πάλι.

Άλλη συκοφαντία λέει: «Ο φανατικός Σχολάριος, η Εκκλησία και το σκοταδιστικό Βυζάντιο, εξόντωσαν τον Ιουβενάλιο για τις ελληνικές του ιδέες».

Ποιος ήταν αυτός ο Ιουβενάλιος που υποστηρίζουν ακόμα και σήμερα οι άθεοι;

Το μεγάλο «μυστικό» που μονίμως κρύβουν οι αντικληρικοί κύκλοι, είναι ότι ο Ιουβενάλιος δεν ήταν κάποιος «φιλόσοφος» που απλά πίστευε σε μια ειδωλολατρική θρησκεία, αλλά ήταν κάτι πολύ χειρότερο… Από το μίσος του για τον Χριστιανισμό οδηγήθηκε σε δαιμονική βιαιότητα («εξεβάκχευσεν», «εξέστησεν» και «εξέμηνεν» και δημιούργησε εγκληματική ομάδα ομοϊδεατών, η οποία εκτός από απάτες για να κερδίζει χρήματα, έκανε ληστείες, πλιάτσικο και τυμβωρυχίες και για το σκοπό αυτό πραγματοποιούσε καταλήψεις ή και ένοπλες επιθέσεις σε μοναστήρια, δολοφονώντας τους μοναχούς! Αυτό είχε ως φυσικό αποτέλεσμα να συλληφθεί και να καταδικαστεί από τις Αρχές («τοις δε κοσμικοίς άρχουσι ταις εσχάταις τιμωρίαις υπέκειτο»).

Αφορμή των κατηγοριών κατά του Πατριάρχη Γεννάδιου Σχολάριου είναι η φράση σε επιστολή του προς τον άρχοντα Μανουήλ Ραούλ Οισή σχετικά με τον εγκληματία Ιουβανάλιο: «τους γουν δυσσεβείς και αλάστορας τούτους ελληνιστάς», «ράβδιζε, είργε, είτα γλώσσαν αφαίρει, είτα χείρα απότεμνε, καν και ούτω μένη κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ» που υπάρχει σε όλες τις νεοπαγανιστικές ιστοσελίδες.

Καταρχάς, η αναφορά στους «δυσσεβείς και αλάστορας ελληνιστάς» μαζί με τη φράση «ουκ αν ποτέ φαίην έλλην είναι» κατά τη γνώμη των φανατικών αντικληρικαλιστών αποδεικνύει το «μίσος» του χριστιανισμού για τον ελληνισμό. Εμείς όμως γνωρίζουμε πλέον ότι τα εν λόγω «έλλην» και «ελληνιστάς» αναφέρονται στην ειδωλολατρία και όχι στο ελληνικό έθνος ή τη γλώσσα, αφού ο Σχολάριος είδαμε να δηλώνει ότι οι βυζαντινοί με υπερηφάνεια αισθάνονταν γλωσσικά και πολιτισμικά Έλληνες και μάλιστα, γνήσιοι κληρονόμοι («παίδες») του κλασικού παρελθόντος και του Ελληνισμού.

Επίσης, στην επιστολή αυτή περιγράφονται τα εγκλήματα του νεοειδωλολάτρη Ιουβεναλίου: απάτες, ληστείες, ιεροσυλίες, τυμβωρυχίες, φόνοι κ.α.

Δεν υπάρχει δηλαδή η παραμικρή αμφιβολία ότι οι νεοπαγανιστές, αλλά και άλλοι, σοβαρότεροι συγγραφείς, κατάφεραν διά της βίας να μετατρέψουν έναν εγκληματία, σε δήθεν «προοδευτικό φιλόσοφο» που πεθαίνει «ηρωικά» για τις… ιδέες του! Και όπως θα δούμε, ακόμα και η φράση «γλώσσαν αφαίρει, θαλάττης πέμπε βυθώ» κ.λπ., απομονωμένη από το υπόλοιπο κείμενο, είναι παραπλανητική για τον χαρακτήρα του Σχολαρίου διότι αν και αντιμετώπισε κατ’ επανάληψη τον Ιουβενάλιο ως ανώτατος δικαστής, ποτέ δεν ζήτησε γι’ αυτόν ποινή μεγαλύτερη από φυλάκιση ή εκτοπισμό. Όσο ο Σχολάριος κατείχε το δικαστικό αξίωμα, ο Ιουβενάλιος δεν έπαθε το παραμικρό. Ο Ιουβενάλιος δεν είχε κατηγορηθεί μόνο για εκστρατείες προσηλυτισμού, αλλά και για απάτες, ιεροσυλίες, τυμβωρυχίες, ληστείες και φόνους κατά συρροή. Ήταν λουλούδι αμύριστο!

Κατά συνέπεια, το γεγονός ότι ο Σχολάριος και η βυζαντινή διοίκηση άφηναν τον Ιουβενάλιο επί χρόνια να τριγυρνά από περιοχή σε περιοχή, καταρρίπτει την εντύπωση περί «αιμοσταγούς» Σχολαρίου που δημιουργεί η λογοκριμένη φράση του διαδικτύου. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι πηγές μαρτυρούν τον Ιουβενάλιο ως τον «μόνο βεβαιωμένα διωχθέντα και εκτελεσθέντα νεοπαγανιστή», παρά το γεγονός ότι είχε αποκτήσει οπαδούς και δρούσε ως αρχηγός ομάδας εγκληματιών.

Άλλη κατηγορία αναφέρεται στην καύση των «Νόμων» του Πλήθωνα Γεμιστού από τον Γεννάδιο.

Είναι αποδεδειγμένο ότι στόχος της εγκληματικής βίας του Ιουβενάλιου ήταν τα μοναστήρια, οι μοναχοί, ακόμα και τα νεκροταφεία στον περίβολο των μοναστηριών. Η συμπεριφορά αυτή θυμίζει τη διδασκαλία του Πλήθωνα Γεμιστού που ονειρευόταν μια πολιτεία που θα επέβαλε ακόμα και με τη βία την ειδωλολατρία στα πλαίσια μιας θεοκρατικής δικτατορίας. Ο Πλήθων Γεμιστός σκόπευε να ιδρύσει μια θεοκρατική τυραννία ως επίγεια εικόνα της μοναρχίας του Δία. Ο Γεννάδιος Σχολάριος γνώριζε ότι ο Πλήθων Γεμιστός, σκόπευε με την εξάπλωση των ιδεών του να επαναφέρει τους διωγμούς κατά των Χριστιανών. Ήταν φανερό σε όσους διάβαζαν το έργο του, ότι ο Πλήθων Γεμιστός είχε σκοπό να επαναφέρει τον Χριστιανισμό στην κατάσταση που βρισκόταν στους τρεις πρώτους αιώνες, αλλά και επί Κωνσταντίου, επί Ιουλιανού, επί Βάλη, επί Αναστασίου Α΄, επί Εικονομαχίας κ.λπ., εποχές που Ρωμαίοι και Βυζαντινοί τύραννοι χτύπησαν βίαια την Εκκλησία με διωγμούς και μαρτύρια.

Στα 1462 που ο Σχολάριος έκαψε το μεγαλύτερο μέρος του συγγράμματος του Πλήθωνα, αφήνοντας άθικτα τα περιεχόμενα και όλα τα χαρακτηριστικά αποσπάσματα που έδειχναν ότι είχε σκοπό να επαναφέρει την ειδωλολατρία, οι βυζαντινοί είχαν μπει ήδη στην πιο δραματική περίοδο του βίου τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, είχαν χάσει τα πάντα, ζώντας σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας και αγραμματοσύνης, κάτω από τον βίαιο και απάνθρωπο οθωμανικό ζυγό. Έχασαν την περιουσία τους, έχαναν τα παιδιά τους, βρισκόταν σε διαρκή κίνδυνο, και απολύτως τίποτα άλλο δεν είχαν για να τους δώσει μια ελπίδα για το μέλλον και να τους κρατήσει στη ζωή, παρά μόνο την χριστιανική πίστη τους.

Με τα δεδομένα αυτά, μια τυχαία διασπορά των πληθωνικών ιδεών και ένα κίνημα υποστηρικτών του μέσα στην φρίκη της τουρκοκρατίας, θα θύμιζε τις τραγικές στιγμές των εμφυλίων του ‘21, όπου ο Ιμπραήμ έκαιγε και έσφαζε, όμως οι Έλληνες αντί να μείνουν ενωμένοι, πολεμούσαν μεταξύ τους… Όπως γράφει ο σημαντικός βυζαντινολόγος Νικόλαος Τωμαδάκης κρίνοντας την πράξη του Σχολαρίου, «δεν πρόκειται περί πράξεως εκδικήσεως, αλλά πολιτικής σκοπιμότητος». Η καύση των «Νόμων» του Πλήθωνα, εξαφάνιζε τα σχέδια μιας τυραννικής δικτατορίας κατά των χριστιανών και επέτρεπε στους βυζαντινούς να διατηρήσουν απερίσπαστοι το μοναδικό εφόδιο που τους είχε απομείνει για να επιβιώσουν στην Τουρκοκρατία. Την πίστη τους!

Οι συκοφάντες δυστυχώς, «ξεχνάνε» τις τυραννικές νομοθεσίες του Πλήθωνα και τον βαφτίζουν με το ζόρι «ανθρωπιστή»; «Ξεχνάνε» τα εγκλήματα του Ιουβενάλιου και τον βαφτίζουν με το ζόρι «ιδεολόγο που πεθαίνει για τις… ιδέες του»;!

Όλα όσα προαναφέρθηκαν είναι ένα δείγμα των δολίων τρόπων που χρησιμοποιούν διάφοροι άθεοι

«κύκλοι» διαστρεβλώνοντας την αλήθεια, με σκοπό να πολεμήσουν με κάθε τρόπο την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Χρειάζεται διαρκής επαγρύπνηση, σωστή ενημέρωση, ανάδειξη της αλήθειας και καταπολέμηση των συκοφαντιών, διότι δυστυχώς είναι τόσο μεγάλη και αηδιαστική η προπαγάνδα που επηρεάζει αφελείς ανθρώπους οι οποίοι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να εξετάσουν την διαφορετική άποψη και να συγκρίνουν τα στοιχεία των ιστορικών πηγών.

Επιμέλεια: Στρατής Ανδριώτης.