της Βασιλικής Ράλλη
Στήν αρχή του κόλπου Μοσχονησιού και Αϊβαλιού είναι το νησάκι «Άγιος Γιάννης Πρόδρομος». Το όνομα αυτό έχει πάρει από το ομώνυμο μοναστήρι που ήταν χτισμένο πάνω σ' αυτό. Η παράδοση λέγει πως το μοναστήρι αυτό είχε χτιστεί από αγιορείτες πατέρες στα χρόνια της μαύρης σκλαβιάς της Πατρίδας μας. Πολλοί καλόγηροι την εποχή αυτή ξεχύνονταν από το Άγιον "Ορος σαν ιεραπόστολοι, άλλοι στην ηπειρωτική Ελλάδα κι άλλοι στα νησιά, για να στηρίξουν με τη διδασκαλία τους τους βασανισμένους και καταποντισμένους από τους Τούρκους χριστιανούς να μην αλλαξοπιστήσουν. Έτσι, κατά τα δίσεχτα αυτά χρόνια, κράτησαν οι σκλαβωμένοι Έλληνες όχι μόνον την πίστη του Χριστού μας αλώβητη, αλλά και την ελληνική γλώσσα και την ελπίδα της λευτεριάς!...
Χάρη σ' αυτούς τους θεόσταλτους μοναχούς, πού η αποστολή τους και τα έργα τους ήταν πραγματική θυσία, αυταπάρνηση κι αυτοπροσφορά!...
Το μοναστήρι του Αγίου Γιάννη Προδρόμου ήταν πρώτα μετόχι του Αγίου Όρους. Έπειτα δόθηκε από το Πατριαρχείο στην Επισκοπή των Μοσχονησίων. Ήταν ένα θαυμαστό μοναστήρι κτισμένο μέσα σε μεγάλο περιβόλι κατάφυτο από οπωροφόρα δέντρα και καλλωπιστικά φυτά. Είχε 120 κελλιά γύρω από την εκκλησία και ωραίον διώροφο ξενώνα. Στό βόρειο μέρος του περιβολιού ανάβλυζε από τη γη το αγίασμα. Η παράδοση λέγει ότι στο σημείο αυτό είχε βρεθεί, η ασημένια εικόνα του αγίου Ιωάννου. Λέγει ακόμα ότι την εικόνα αυτή είχαν φέρει από ένα μεγάλο μοναστήρι του Αδραμυτίου δυο καλόγηροι κυνηγημένοι αγρίως από τους Τούρκους. Στό σημείο αυτό είχαν κρυφτεί ανάμεσα στις καλαμιές που αφθονούν πάνω στο νησάκι. Εκεί ασκήτεψαν αρκετά χρόνια. Κι εκείνοι έχτισαν την πρώτη σκήτη, την οποία μετέτρεψαν αργότερα οι αγιορείτες πατέρες σε μεγάλο μοναστήρι.
Στό μοναστήρι αυτό όλο το χρόνο δεν έλειπαν οι προσκυνητές. Στό γραφικό ομώνυμο νησάκι του, μια κι είναι τόσο κοντά στις δύο πόλεις, γίνονταν συχνότερα οι εκδρομές των κατοίκων τους. Τις Κυριακές του καλοκαιριού, και στις λιακάδες του χειμώνα, η ακρογιαλιά του γέμιζε από λογής-λογής βάρκες και τρεχαντήρια, πού πηγαινοέρχονταν κουβαλώντας τους εκδρομείς. Προπαντός την Καθαρή Δευτέρα και την Λαμπροδευτέρα εκεί γλεντούσαν οι Μοσχονησιώτες κι οι Αϊβαλιώτες. Αντιλαλούσε ολόκληρο το νησάκι άπο τ' Αϊβαλιώτικα βιολιά και σαντούρια κι από τα μερακλίδικα τραγούδια των Μοσχονησιωτών. Αντάμα με τους Ρωμιούς γλένταγαν κι οι Τούρκοι. Γιατί το εθνικό μίσος είχε τελείως ξεχαστεί και ζούσαν αδελφωμένα και μονιασμένα οι δύο λαοί, πριν από τον πρώτο ευρωπαϊκό πόλεμο πού έφερε ξανά το διχασμό ανάμεσά τους.
Στό πανηγύρι του Άγιου Γιάννη στις 29 Αυγούστου, από την παραμονή τα κελλιά του μοναστηριού γέμιζαν κόσμο. Κι ανήμερα της γιορτής του, μετά από τη Λειτουργία και το παραδοσιακό φαγητό που πρόσφερε το μοναστήρι, επακολουθούσε... γλέντι τρικούβερτο από τους Μοσχονησιώτες, τους Αϊβαλιώτες και τους κατοίκους όλων των περιχώρων. Οι μερακλήδες Μικρασιάτες ήξεραν να τιμούν μ' όλη τους την καρδιά τους Αγίους τους, αλλά και να χαίρονται γλεντώντας στα πανηγύρια τους, διώχνοντας μακριά κάθε καημό και κάθε έγνοια!...
Τώρα, καθώς το πλοίο μπαίνει στον μεγάλο κόλπο Μοσχονησιού κι Αϊβαλιού, και περνά κοντά από το γραφικό νησάκι του Άγιου Γιάννη Προδρόμου, βλέπει ο ταξιδιώτης Μικρασιάτης πρόσφυγας, με ματωμένη την καρδιά, τα ερείπια αυτού του άλλοτε περίλαμπρου μοναστηριού να ορθώνονται πεισματικά ενάντια στον καταλύτη χρόνο, ανάμεσα σε πεύκα κι αγριόδεντρα!...
Κι αναπολώντας με καημό την εποχή της δόξας του, σαν αφρισμένο κύμα ξεχειλίζει από τα βάθη της ψυχής του η αγανάκτηση και το πικρό παράπονο ενάντια στα βέβηλα χέρια που το ρήμαξαν.
Από το βιβλίο: «Μνήμες από τη Μικρασία» της Βασιλικής Ράλλη – Εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου