Στις αφηγήσεις του Παλλαδίου βρίσκομε αξιοπρόσεκτα γεγονότα κι' ωφέλιμα παραδείγματα επανορθώσεως του αμαρτωλού παρελθόντος.
Ο δίκαιος έχει ανάγκη μόνο από άγρυπνη προσοχή, για να μη του κλέψει ξαφνικά ο διάβολος τους καρπούς της αρετής του. Αλλά τί υπεράνθρωπο αγώνα χρειάζεται ο παραστρατημένος, για να βρει το δρόμο της αγιότητος! Μα τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο για τον άνθρωπο, πού θ' αγκαλιάσει η θεία Χάρις. Θαύμασα, γράφει ο Παλλάδιος, κι' έμεινα πολλή ώρα εκστατικός, όταν μου διηγήθηκαν πώς ο περίφημος ασκητής της Αφρικανικής ερήμου, Μωυσής ο Αιθίοψ, μεταστράφηκε από λήσταρχος κι' έγινε αγιότατος μοναχός. Αυτή είναι με συντομία η παραδειγματική του ιστορία...
Γέννημα καί θρέμμα της Μαύρης Ηπείρου ο Μωυσής, ήταν αγορασμένος δούλος κάποιου πλουσίου κτηματία. Σκληρός καί δύστροπος στο χαρακτήρα, αναστάτωνε καθημερινώς το σπιτικό τ' αφέντη του, φιλονικώντας με τους άλλους δούλους. Κατήντησε αφόρητος. Στό τέλος εκείνος τον βαρέθηκε και τον πέταξε στο δρόμο. Ο Μωυσής τότε βρήκε καταφύγιο σε μια ληστοσυμμορία. Με την τεραστία σωματική του δύναμη — ήταν σωστός μαύρος δαίμονας, πού βλέποντάς τον μόνο, παρέλυες από το φόβο σου - γρήγορα επιβλήθηκε στους άλλους ληστάς κι' έγινε αρχηγός τους. Χαρακτηριστικό της ωμότητός του είναι και το ακόλουθο:
Κάποτε απέτυχε σε μια από τις παράνομες νυκτερινές επιδρομές του από τ' άγρια γαυγίσματα των σκυλιών ενός κοπαδιού, πού έβοσκε εκεί γύρω. Τόσο πολύ οργίστηκε γι' αυτό, πού έβγαλε αμέσως την απόφαση να σφάξει τον τσοπάνη. Έπρεπε όμως να περάσει στην αντίπερα όχθη του Νείλου για να φθάσει στην καλύβα του. Όρμισε μέσα στα νερά πού είχαν αρχίσει να φουσκώνουν και δυσκόλευαν το πέρασμα. Ο Μωυσής έδεσε στο κεφάλι του τα ρούχα του, κράτησε με τα δόντια το πελώριο δίστομο μαχαίρι του, πού έφερνε παντού όλεθρο, καί κολυμπώντας πέρασε. Στό μεταξύ όμως ο τσοπάνης πρόλαβε κι' εξαφανίστηκε, για να σώσει τη ζωή του. Ο λήσταρχος πού έχασε τα ίχνη του, έπεσε με πρωτάκουστη μανία μέσα στο έρημο κοπάδι καί για εκδίκηση έσφαξε όσα πρόβατα βρεθήκανε μπροστά του. Σάν χόρτασε το μάτι του από αίμα, έδεσε μεταξύ τους από τις ουρές τέσσερα από τα καλλίτερα κριάρια, τα φορτώθηκε στον ώμο καί κολυμπώντας πάλι πέρασε στο Νείλο. Ύστερα έψησε τα κριάρια, έφαγε τα καλλίτερα κρέατα, ήπιε εικοσιπέντε λίτρες κρασί πού είχε φυλαγμένο, περπάτησε πενήντα μίλια χωρίς διακοπή κι' έφτασε στο κρησφύγετό του.
Κάποτε όμως το ανθρωπόμορφο αυτό θεριό, κυνηγημένο από την εξουσία για ένα σωρό εγκλήματα, πήγε να κρυφτεί βαθειά στην έρημο, οπού ζούσαν τότε οι πιο ονομαστοί από τους Αιγυπτίους Αναχωτηράς. Η συναναστροφή με τους αγίους, η κατανόηση και η στοργή, πού του έδειξαν, ημέρωνε σιγά - σιγά τα βάρβαρα ένστικτά του. Κι' ο Θεός, πού δεν θέλει το θάνατο, αλλά την επιστροφή του αμαρτωλού, επισκίασε την ψυχή του με τη σωστική Χάρι Του. Ο μαύρος αγριάνθρωπος ένοιωσε να μαλακώνει η καρδιά του, μετανόησε και ζήτησε τη λύτρωση.
Ποιος ξέρει αν το κολοσσιαίο τούτο έργο της Χάριτος δεν το παρακίνησε η ταπεινή προσευχή κάποιου αφανούς αγίου;
Η αλλαγή του ήταν ριζική. Πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι μπορούσε ακόμη να προβλέψει κι' ο πιο ευφάνταστος νους, ο Μωυσής έφτασε στα μέτρα των μεγάλων Πατέρων της ερήμου. Έγινε πρότυπο αρετής καί αγιότητος. Ζωντανό παράδειγμα για τους δύσκολους χαρακτήρας, πού επιθυμούν να στρώσουν, να γίνουν εύπλαστο ζυμάρι, για να τυπώσει επάνω τους τη σφραγίδα του ο Πλαστουργός.
Κάποτε τέσσερις ληστές, παλιοί σύντροφοι του Αιθίοπος, μπήκαν να ληστέψουν την καλογερική καλύβα του, χωρίς να φαντάζονται ποιόν μπορούσαν να βρουν μέσα. Σάν τον είδαν, κυριολεκτικά σαστίσανε. Εκείνος με μεγάλη ευκολία τους έπιασε, τους έδεσε καί τους οδήγησε στη συνάθροιση των Γερόντων.
- Τι προστάζετε να κάνω τους ανθρώπους αυτούς, ερώτησε, που ήρθαν να με ληστέψουν: Σέ μένα δεν αρμόζει πια να τιμωρήσω άνθρωπο.
Οι Πατέρες τον συμβούλεψαν να τους λύσει καί να τους αφήσει να φύγουν ανενόχλητοι. Εκείνοι όμως δε θέλησαν πια να φύγουν. Τους συγκλόνισε το παράδειγμα του πρώην αρχηγού τους. Έμειναν κοντά του για να βρουν κι’ αυτοί τον ίσιο δρόμο.
Ο Μωυσής ο Αιθίοψ πού αξιώθηκε να χειροτονηθεί και Πρεσβύτερος για τη μεγάλη αρετή του, όταν έφυγε από τον κόσμο, λέγουν πώς άφησε περίπου εβδομήντα μαθητάς. Η Ορθόδοξος Εκκλησία τον κατέταξε μεταξύ των Οσίων της καί τιμά την μνήμη του στις 28 Αυγούστου.
(Από το Γεροντικό)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου