Εισήγηση της μοναχής Αγάθης Πέκ, στο Διορθόδοξο Μοναστικό Συνέδριο «Μοναστική ζωή καί Παράδοση», το οποίο πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης στα Χανιά.
Σε μια καταπράσινη πλαγιά, εξήντα χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Σεούλ, «ο πάσης Δημιουργός της κτίσεως», πριν 22 χρόνια, φύτεψε ένα όμορφο δενδράκι. Δεν είναι σαν τα άλλα πού καλύπτουν την περιοχή. Είναι πολύ εντυπωσιακό. Οι Ορθόδοξοι Κορεάτες, αλλά καί οι ξένοι, με συγκίνηση καί πολλή χαρά βλέπουν το όμορφο αυτό δενδράκι καί σπεύδουν να βρεθούν κάτω από τη σκιά του, να δροσιστούν ψυχικά, να αναπνεύσουν το ζωογόνο οξυγόνο πού εκπέμπει ως«οσμήν ευωδίας πνευματικής», καί να γευθούν τους εύγεστους καρπούς του...
Αυτό το δενδράκι, μοναδικό στο είδος του, σε ολόκληρη την ηπειρωτική Ασία, είναι το Μοναστηράκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στο Καπυόνγκ τή5 Κορέας. Πώς φύτρωσε εκεί; Είναι πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία.
Στις σχολικές διακοπές του θέρους του 1976, τα Ορθόδοξα παιδιά της Σεούλ πήγαν κατασκήνωση στο Καπυόνγκ. Έστησαν τις σκηνές τους δίπλα στο ποταμάκι για δροσιά. Τη νύχτα καταρρακτώδη βροχή έκανε το ποταμάκι να θεριέψει καί να γίνει ορμητικός χείμαρρος. Τα παιδιά πρόλαβαν κι ανέβηκαν σε ψηλότερο σημείο. Την άλλη μέρα η μία από τις σκηνές, παρασυρμένη από τα νερά βρέθηκε στη βάση της γέφυρας, 500 μέτρα πιο κάτω. Αυτό το συμβάν στάθηκε αφορμή να αγορασθεί, λίγο πιο πάνω στο βουνό, μια δασική έκταση τεσσάρων στρεμμάτων. Από τον επόμενο χρόνο στον χώρο αυτό γίνονταν οι κατασκηνώσεις μας, πού πήραν το όνομα «Θαβώρ». Η φύση γύρω πανέμορφη. Στήν άκρη της κατασκήνωσης κυλάει τα καθαρά νερά του ένα ρυάκι, πού κατεβαίνει από τις βουνοκορφές. Οι γύρω λόφοι καί τα βουνά καταπράσινα με πεύκα, καστανιές καί πολύχρωμα λουλούδια.
Αξέχαστες μένουν οι κατασκηνωτικές αναμνήσεις μας από τα παιδικά καί τα νεανικά μας χρόνια. Ναός τότε δεν υπήρχε. Οι θείες Λειτουργίες γίνονταν στη μεγάλη σκηνή. Μαζί με ολόκληρη τη φύση υμνούσαμε τον Δημιουργό καί απολαμβάναμε τα Τίμια Δώρα του Θεού, στη θεία Ευχαριστία.
Μετά 10 χρόνια, το 1986, αποφασίστηκε στον χώρο της κατασκήνωσης «Θαβώρ» να κτιστεί το Μοναστήρι «Μεταμορφώσεως του Σωτήρος».
Όταν είχε κουβεντιάσει το θέμα αυτό ο πατήρ Σωτήριος (αργότερα Μητροπολίτης) με τον αείμνηστο άγιο Γέροντα Πορφύριο, ο πατήρ Πορφύριος του είχε πει: «Καλά είναι να κτίσεις εκεί Μοναστήρι. Καί μάλιστα εκεί έχει τρία νερά». Καί πράγματι το νερό πού βρέθηκε σε μικρό σχετικά βάθος, μετά από ανάλυση στο χημείο, διαπιστώθηκε ότι είναι από τα καλύτερα της Κορέας.
Αλλά για να κτιστεί Μοναστήρι μέρα σε δασική περιοχή, σε επιτηρούμενη από τον στρατό ζώνη, σε καθεστώς δικτατορίας και μάλιστα χωρίς να υπάρχει δρόμος, ήταν τότε κάτι το αδιανόητο. Στήν ειδική συνεδρίαση του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου της Σεούλ, μετά από μακρά συζήτηση για το θέμα αυτό, ο γεροντότερος, στεναχωρημένος, είχε πει στον π. Σωτήριο: «Σινμπουμίμ, (πάτερ) πρέπει να το καταλάβετε. Είναι απολύτως αδύνατο να γίνει κτίριο στον χώρο αυτόν. Είδατε άλλο κτίριο εκεί, μέσα στο δάσος; Ρωτήσαμε καί μας είπαν ότι ο στρατός έχει αποτυπώσει σε χάρτες όλη την περιοχή, γιατί πιο πάνω είναι τα σύνορα με τη Βόρεια Κορέα. Κάθε τόσο κατεβαίνουν κατάσκοποι. Ο στρατός δεν δέχεται καμία μεταβολή στους χάρτες στους οποίους έχει αποτυπώσει τα πάντα. Καί δεν είναι μόνον η άδεια του στρατού. Χρειάζεται καί άδεια από τη δασική υπηρεσία πού δεν επιτρέπει ανέγερση κτιρίων σε χαρακτηρισμένες δασικές περιοχές. Επτά άδειες χρειάζονται για να κτισθεί εκεί Μοναστήρι. Αδύνατον να μας δοθούν». Καί όλοι συμφωνούσαν.
«Κύριε Πάβελ, τα καταλαβαίνω όλα αυτά -πήρε τον λόγο ο π. Σωτήριος- αλλά ένας Άγιος Γέροντας, με προορατικό χάρισμα πού ρώτησα, μου είπε ότι είναι καλά να γίνει εκεί Μοναστήρι. Αν ο Θεός θέλει, δεν θα βοηθήσει να γίνει»;
Καί ο πιστός, αείμνηστος τώρα, Πάβελ Κίμ, (είχε βαπτιστεί από τον δεύτερο Ρώσο Ιεραπόστολο στην Κορέα Πάβελ Ιβανόβσκυ) απάντησε συγκινημένος: «Α, αν το είπε ο Αγιος αυτός Γέροντας, πού λέτε, να προχωρήσουμε». Καί προχώρησαν.
Μετά από μια σειρά επεμβάσεων του Θεού, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο έλαβε καί τις επτά άδειες. Πώς; θα χρειαζόταν πολλή ώρα για να τα εξηγήσουμε. Καί για τη διάνοιξη του δρόμου τι έγινε; Πάλι φρόντισε ο Παντοδύναμος. Κατά την περίοδο πού ετοιμάζουν τα αρχιτεκτονικά σχέδια, μία Εταιρεία ανέλαβε να κόψει καί να μεταφέρει κορμούς μεγάλων δέντρων από το βουνό, πάνω από την Κατασκήνωσή μας καί έπρεπε να ανοίξει δρόμο για να περνούν τα αυτοκίνητα. Καί παρακάλεσαν το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο να δώσει την άδεια να περάσει ο δρόμος από την άκρη της Κατασκήνωσης! Καταλαβαίνετε τη χαρά όλων για το ανέλπιστο δώρο! Ας σημειωθεί ότι ο δρόμος αυτός, από την εταιρεία εκείνη, χρησιμοποιήθηκε μόνον ένα καλοκαίρι καί πότε άλλοτε! Καί αυτό το γεγονός έπεισε όλους ότι ήταν πράγματι θέλημα Θεού να κτιστεί εκεί το Μοναστήρι. Αυτό φάνηκε καί στη συνέχεια. Ενώ δεν είχε η Εκκλησία της Κορέας χρήματα για το χτίσιμο, εκείνη την περίοδο βρέθηκαν απρόσμενοι δωρητές από την Ελλάδα. ΟΙ εργασίες ανεγέρσεως του κτηρίου δεν είχαν καμία καθυστέρηση από έλλειψη χρημάτων! Ακόμα καί ο πλήρης εξοπλισμός του Μοναστηριού, καί όλα τα ξυλόγλυπτα του ναού, (πού έφτιαξε Ορθόδοξος Κορεάτης ξυλογλύπτης) έγιναν στην εντέλεια.
Ιδιαίτερη ευλογία την ημέρα των Εγκαινίων ήταν η παρουσία των αδελφών Ιωάννας, Θεοκτίστης καί Δομνίκης, από την Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Καρέα, πού ήλθαν καί έμειναν δυόμισι χρόνια στο Μοναστήρι μας για να το ξεκινήσουν.
Οι Ορθόδοξοι Κορεάτες διατηρούν τις καλύτερες αναμνήσεις από τις Ελληνίδες Μοναχές. Με το παράδειγμά τους μας έδειξαν τον τρόπο της μοναχικής ζωής καί της απόλυτης αφιερώσεως στον Χριστό. Οι πιστοί Κορεάτες καί οι ξένοι Ορθόδοξοι πηγαίναμε στο Μοναστήρι, είτε ατομικά είτε κατά ομάδες όπου οι αδελφές μας υποδέχονταν με ευγενικό χαμόγελο, χαιρετώντας μας στα Κορεατικά. Με ιδιαίτερη συγκίνηση ζούσαμε μαζί τους τις κατανυκτικές Ακολουθίες. Εμείς ψάλαμε Κορεατικά, αλλά πολύ μας ευχαριστούσε να ακούμε τις Αδελφές να ψάλλουν Ελληνικά όσους ύμνους δεν είχαν ακόμη μεταφραστεί στην Κορεατική. Γενικά, η φιλοξενία τους ήταν εντυπωσιακή. Μας έκαναν τραπέζι με κορεατικά φαγητά, πού έμαθαν καί ετοίμαζαν για εμάς οι ίδιες. Η αγάπη τους, προς όλους αδιακρίτως, πολύ μας συγκινούσε. Έτσι έβαλαν την καλή αρχή του Ορθόδοξου Μοναχισμού στο Μοναστήρι μας.
Αργότερα ήρθαν καί άλλες Μοναχές στην Κορέα: η αδελφή Νεκταρία από την Ιερά Μονή Οσίου Παταπίου Λουτρακίου, η οποία βοήθησε στο ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας μας καί αργότερα πήγε στην Ινδία, όπου εξακολουθεί καί εργάζεται. Η αδελφή Μακαρία, η οποία είχε γίνει μοναχή στα Ιεροσόλυμα καί έμεινε στην Κορέα μέχρι το έτος 1999. Το 1998 έγινε στη Μονή μας η ρασοφορία της αδελφής Σιλουανής Spencer από την Αγγλία. Όταν σπούδαζε κινεζική φιλολογία στο Πεκίνο, έμαθε για το Μοναστήρι μας. Ζήτησε να το επισκεφθεί. Ήλθε, της άρεσε καί έμεινε. Έκτοτε ανήκει στη Μονή μας.
Στό Μοναστήρι μας είχαν μείνει το έτος 1989 για τρεις μήνες καί δύο Φιλιππινέζες Μοναχές, για να γνωρίσουν τον Ορθόδοξο Μοναχισμό. Στή συνέχεια, με δύο ακόμα Μοναχές, συγκρότησαν την Ορθόδοξη Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Θεοτόκου στο νησί Masbate των Φιλιππίνων.
Ο ιερός ναός του Μοναστηριού μας φυλάσσει ως πολύτιμο πνευματικό θησαυρό τα Ιερά Λείψανα είκοσι τεσσάρων Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, πού έζησαν από τον 2ον μέχρι τον εικοστό αιώνα. Οι Άγιοι αυτοί με απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου θεωρούνται Προστάτες της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Κορέας και ή Σύναξη τους εορτάζεται, με την ειδική Ιερά Ακολουθία τους, την ημέρα της επετείου Εγκαινίων της Ιεράς Μονής μας, την 3η Οκτωβρίου. Αυτή την ημέρα, όπως καί την 6η Αυγούστου, της Μεταμορφώσεως, προσέρχονται στο Μοναστήρι όλοι οι Ιερείς μας με τον Ποιμενάρχη μας, καί πιστοί από τις επτά Ενορίες της Κορέας καί γίνεται μεγάλη πανήγυρις. Μετά τη θεία Λειτουργία ακολουθεί εορταστικό κοινό γεύμα.
Κατά καιρούς έχουν γίνει στο Μοναστήρι μας Ιερατικές Συνάξεις καί Βαπτίσεις ενηλίκων από κοντινές περιοχές, όπου δεν υπάρχουν ακόμη Ιεροί Ναοί με Βαπτιστήρια.
Καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, οι πιστοί προσέρχονται για πνευματική ενίσχυση καί σωματική ανάπαυση μακριά από τον θόρυβο των πόλεων, μέσα στην όμορφη φύση.
Ιδιαίτερα ευλαβούνται οι πιστοί τα Ιερά Λείψανα πού αναδύουν άρρητη ευωδία. Είναι συγκινητικό να βλέπεις τους πιστούς, πρίν καί μετά τις Ιερές Ακολουθίες, γονατιστούς μπροστά στα Ιερά Λείψανα, να αποθέτουν με δάκρυα τα ποικίλα προβλήματά τους στη Χάρη των Αγίων. Αλλά καί με δάκρυα χαράς καί ευγνωμοσύνης να ευχαριστούν τους Αγίους Προστάτες μας, για τη θαυματουργική πρεσβεία τους προς τον Πανοικτίρμρνα Θεό, πού αξιώθηκαν να εισακουσθούν. Πράγματι, είναι μεγάλη παρηγοριά καί Χάρη στους πιστούς.
Στή δημιουργία ατμόσφαιρας κατανύξεως συντελεί καί η αγιογράφηση ολόκληρου του ναού του Μοναστηρίου μας. Η αγιογράφηση έγινε το 1997 εθελοντικά από τον Αγιογράφο Καθηγητή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών κ. Σώζο Γιαννούδη καί τους συνεργάτες του. Στις τοιχογραφίες οι Άγιοι των οποίων έχουμε Ιερά Λείψανα, στέκουν ολόσωμοι σε στάση δεήσεως καί κάνουν ολοζώντανη την παρουσία τους ανάμεσά μας: ο Άγιος Χαράλαμπος, ο Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος, η Μεγαλομάρτυς Αικατερίνα, ο Όσιος Μακάριος, ο Άγιος Νεκτάριος καί τόσοι άλλοι. Το καντηλάκι πού καίει μέρα νύχτα ανάμεσά τους εκφράζει την ευγνωμοσύνη μας, για τη διηνεκή προστασία τους.
Εκτός από τους Ορθόδοξους έρχονται στο Μοναστήρι μας καί άλλοι Κορεάτες από τη γύρω περιοχή. Τα δύο τελευταία χρόνια προσκαλούμε κάθε άνοιξη τους κατοίκους του κοντινού οικισμού, πού μας αγαπούν καί θέλουν να μάθουν για την Ορθοδοξία. Η Χορωδία του Αγίου Νικολάου της Σεούλ παρουσιάζει μουσικό πρόγραμμα με ύμνους καί παραδοσιακά όργανα. Γίνεται προβολή περί της Ορθοδοξίας ανά τον κόσμο καί ακολουθεί πνευματική συζήτηση.
Τι χαρά κάνουν τα παιδιά από τις νότιες Ενορίες μας όπου δεν χιονίζει, όταν έρχονται στις χειμερινές διακοπές τους να παίξουν με το χιόνι! Δίνεται η ευκαιρία μαζί με τον Ιερέα τους να συμμετάσχουν στη θεία Λειτουργία, στην οποία ψάλλουν όλα μαζί, καί να συζητήσουμε θέματα πού τα ενδιαφέρουν.
Κατά καιρούς γίνονται θείες Λειτουργίες στα Ρωσικά, Αγγλικά, Ελληνικά, για Ρώσους, Αμερικανούς καί Έλληνες πού έρχονται στο Μοναστήρι μας όχι μόνον για πνευματική ανανέωση αλλά καί για να βοηθήσουν σε διάφορες εργασίες, κυρίως στους εξωτερικούς χώρους. Επιμελούνται τα Προσκυνητάρια με τις εικόνες από διάφορους σταθμούς της ζωής του Κυρίου, της Γεννήσεως, της Βαπτίσεως, της Μεταμορφώσεως, της κλήσεως των Μαθητών στη Γενησαρέτ, της Σταυρώσεως, της Αναστάσεως, καθώς καί της Ζωοδόχου Πηγής, δίπλα στη φιάλη στην αυλή της Μονής. Μερικοί μένουν περισσότερο για να βοηθήσουν σε ποικίλες άλλες εργασίες, πού πρέπει να γίνουν.
Πρίν δέκα χρόνια πού γιορτάσαμε τα 100 χρόνια της Ορθοδοξίας στην Κορέα, στο Μοναστήρι μας έγινε το Συνέδριο του Διορθοδόξου Συνδέσμου Νέων. Ήταν μεγάλη χαρά να γνωρισθούν τα Ορθόδοξα Κορεατόπουλα με νέους από άλλες χώρες του κόσμου.
Κάθε χρόνο επισκέπτονται το Μοναστήρι μας εκπρόσωποι του Πανελληνίου Συνδέσμου Παλαιμάχων Πολεμιστών Κορέας καί τελείται Τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως των 186 Ελλήνων πεσόντων κατά τον κορεατικό πόλεμο. Προς τιμήν τους έχουμε ανεγείρει στη Μονή γρανιτένιο Μνημείο, στο οποίο αναγράφονται τα ονόματα όλων των πεσόντων. Φυσικά τα ονόματά τους μνημονεύονται στην Αγία Πρόθεση κατά τις θείες Λειτουργίες και κατά τα Ψυχοσάββατα, στα κοινά μνημόσυνα.
Μεγάλη ευλογία ήταν για όλους μας στην Κορέα η επίσκεψη στο Μοναστήρι μας του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου μας κ. Βαρθολομαίου, κατά την πρώτη ποιμαντορική του επίσκεψη στήν Κορέα, το 1995. Η φωτογραφία του, πού χάρισε με ωραία αφιέρωση στη Μονή, κάνει αισθητή την πατρική στοργή του. Ας σημειωθεί ότι με Απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου το Μοναστήρι μας είναι η έδρα του Ιδρύματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Κορέας, από το 1996, πού αναγνωρίσθηκε επισήμως από τις Κορεατικές αρχές ως Νομικό Πρόσωπο.
Η χαρά μας ήταν μεγάλη όταν προ δύο ετών ήρθε στο Μοναστήρι μας ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος καί κατέθεσε τον θεμέλιο λίθο του Ασιατικού Ορθοδόξου Συνεδριακού καί Εκπαιδευτικού Κέντρου, στο οποίο προβλέπεται να λειτουργήσει καί θεολογική Σχολή. Με την οικονομική κρίση καθυστερούν οι εργασίες ανεγέρσεώς του. Ευχηθείτε το δυνατόν συντομότερα το όνειρο να γίνει πραγματικότητα.
Όπως αντιλαμβάνεστε ο Ορθόδοξος Μοναχισμός στην Κορέα βρίσκεται στο αρχικό στάδιο. Στό Μοναστήρι μας ζούμε μόνον δύο Μοναχές. Γι’ αυτό είμαστε ευγνώμονες στην Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής, πού μας φιλοξενεί τις ημέρες αυτές εδώ, για την πολύτιμη συμπαράσταση πού μας προσφέρει τα τελευταία τρία χρόνια. Ο ερχομός στην Κορέα της σεβαστής Γερόντισσας Θεοξένης για τη ρασοφορία μου, πριν δύο χρόνια, καί η συγκαταβίωση στη Μονή μας κάθε χρόνο δύο αδελφών της Χρυσοπηγής, για περίοδο τριών περίπου μηνών, είναι πολύ μεγάλη βοήθεια για μας. Γι’ αυτό καί από τη θέση αυτή θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου να ευχαριστήσω την σεβαστή Γερόντισσα καί όλες τις αδελφές.
Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να ευχαριστήσω τις σεβαστές Γερόντισσες καί τις αδελφές όλων των Μοναστηριών πού επισκεπτόμουν κατά τα χρόνια των σπουδών μου στήν Ελλάδα, για την πολλή τους αγάπη, την πρόθυμη φιλοξενία καί την πνευματική ωφέλεια πού μου πρόσφεραν. Χωρίς αυτή την επικοινωνία μου με τα Μοναστήρια της Ελλάδος καί την έμπνευση πού μου έδωσαν ίσως ποτέ μόνη μου στην Κορέα δεν θα αποφάσιζα να γίνω Μοναχή.
Λένε ότι αν δεν δούμε ποτέ θάλασσα είναι δύσκολο με λόγια να καταλάβουμε τί είναι η θάλασσα. Σας ευχαριστώ πού με βοηθήσατε να δω καί να καταλάβω τί είναι ο Μοναχισμός. Χρέος έχουμε καί εμείς, με τη σειρά μας, να δείξουμε έμπρακτα στούς συμπατριώτες μας τί είναι ο Ορθόδοξος Μοναχισμός.
Με τις καρδιές γεμάτες ελπίδα καί χαρά προχωρούμε. Το ότι είμαστε ακόμα δύο Μοναχές στήν Κορέα δεν μας αποκαρδιώνει. Ο μακαριστός Άγιος Γέροντας Παΐσιος είχε πει στόν π. Σωτήριο: «Ξεκινήστε! θα σας βοηθήσω κι εγώ να έλθουν Μοναχές στο Μοναστήρι». Καί ξέρουμε ότι φωτισμένοι Γέροντες σαν τον π. Παΐσιο δεν λένε λόγια!
Βεβαίως πρώτα απ’ όλα την πάσαν ελπίδα μας την έχουμε στον Κύριό μας καί την Παναγία μας, στους Αγίους Αγγέλους, στους 'Αγίους Αποστόλους καί όλους τους Αγίους μας.
Τελειώνοντας θα ήθελα να σας αναφέρω ένα σύντομο περιστατικό.
Το 1997, πού γύρισα από την Ελλάδα στην Κορέα, στο Μοναστήρι μας έμενε μία Μοναχή καί μία δόκιμη. Κατά καιρούς πήγαινα να μείνω εκεί, δύο-τρεις μέρες. Όταν σκοτείνιαζε, ειλικρινά, φοβόμουν πού είμαστε τρεις κοπέλες, μέσα στο δάσος στο βουνό. Γι’ αυτό ρώτησα τον π. Σωτήριο: «Πως μπορούν να μένουν εκεί μόνο 2-3 άνθρωποι»; Ο π. Σωτήριος μου απάντησε: «Εδώ είναι ένα κομμάτι του Παραδείσου. Είναι παρών ο Χριστός μας• η Παναγία μας. Οι Άγιοι Άγγελοι. Οι 12 Άγιοι Απόστολοι, οι 24 Προστάτες Άγιοι, των οποίων έχουμε εδώ τα ιερά Λείψανά τους. Βλέπεις, δεν είμαστε λίγοι. Είμαστε τόσο πολλοί! Δεν έχουμε καθόλου ανησυχία».
Ομολογώ ότι τότε δεν κατάλαβα καλά το νόημα των λόγων του. Φέτος τον Φεβρουάριο ήρθαν στο Μοναστήρι μας τα παιδιά από την Ενορία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Πουσάν. Χάρηκαν πολύ τα παιδιά. Μετά τον γυρισμό τους στο Πουσάν ένα από αυτά μου έστειλε γράμμα, πού περιείχε δύο ερωτήσεις. Η μία ερώτηση ήταν ακριβώς αυτή πού είχα κάνει εγώ στον π. Σωτήριο πριν 13 χρόνια! Γράφοντας στο παιδί ακριβώς την απάντηση πού μου είχε δώσει τότε ο π. Σωτήριος ένιωθα ιδιαίτερη συγκίνηση καί χαρά, διότι τότε δεν καταλάβαινα τό νόημα, αλλά εν τω μεταξύ το κατάλαβα καί μπορούσα τώρα από προσωπική εμπειρία καί πεποίθηση να δώσω αυτήν την απάντηση.
Φαινομενικά είμαστε λίγοι. Πνευματικά είμαστε τόσοι πολλοί, ενωμένοι μεταξύ μας με τον σύνδεσμο της αγάπης του Χριστού μας.
Σας ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας να ανεχθείτε τα πτωχά Ελληνικά μου.
Καί μην ξεχνάτε. Οι προσευχές σας είναι το μεγαλύτερο στήριγμα για τη Μονή μας, στήν Κορέα. Σας ευχαριστώ.
Από το περιοδικό «Πάντα τα Έθνη» - Τεύχος 114
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου