Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια...

Επί βασιλείας του Ηρακλείου (610-641), το Βυζάντιο αφού προηγουμένως είχε δεχθεί επιθέσεις των Περσών (Χοσρόης Β΄) κατά τις οποίες αιχμαλωτίστηκαν 100.000 Χριστιανοί που πουλήθηκαν στους Εβραίους και θανατώθηκαν, δέχθηκε νέες επιδρομές από τους Πέρσες που είχαν στρατηγό τον Σάρβαρο, λεηλατώντας, κατακαίγοντας, σφάζοντας και αιχμαλωτίζοντας πολλούς Χριστιανούς. Τα στρατεύματά τους έφθασαν ως την Χαλκηδόνα, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, σχεδιάζοντας πλέον πως θα κυριεύσουν την Πόλη. Τότε ο Βασιλεύς Ηράκλειος, συγκεντρώνοντας μικρό στράτευμα, πήγε στην Περσία και επετέθη εκεί για αντιπερισπασμό ώστε να αναγκάσει τον Σάρβαρο να επιστρέψει. Όμως, εκτός από τους Πέρσες, την Κωνσταντινούπολη πολιόρκησε από την άλλη πλευρά της Πόλης δια ξηράς και θαλάσσης, με σκοπό να την καταλάβει, ο ηγεμόνας των Μυσών και των Σκυθών, ο Χαγάνος, εκμεταλλευόμενος την απουσία του Ηράκλειου.
Καθώς ο πατρίκιος Βώνος, που είχε αφήσει ως αντιπρόσωπο ο βασιλιάς, ενίσχυε την άμυνα, τον λαό της Κωνσταντινούπολης παρηγορούσε ο Πατριάρχης Σέργιος, εμψυχώνοντας τον κόσμο να ελπίζει στον Θεό και στην Πανάχραντο Θεοτόκο, λιτανεύοντας προσευχόμενοι την εικόνα της Παναγίας στα τείχη της Πόλης, καθώς και το Άγιο Μανδήλιο, τον Τίμιο Σταυρό που εσταυρώθη ο Χριστός και την Τιμία Εσθήτα της Θεομήτορος.
Καθώς τα δεκαπλάσια εχθρικά στρατεύματα περικύκλωσαν την Πόλη, βγήκαν από την θύρα της Σηλυβρίας λιγοστοί Χριστιανοί και νίκησαν το στράτευμα του Χαγάνου. Αναθάρρησαν τότε οι κάτοικοι της Πόλης και κάθε ημέρα επιχειρούσαν νικηφόρες επιθέσεις κατά των Σκυθών. Έχοντας ως προστάτιδα την Παναγία, οι Χριστιανοί έκαναν δεήσεις να λυτρωθεί η Πόλη τους από τους εχθρούς και τότε έπιασε μεγάλη τρικυμία από την άλλη πλευρά, απ’ όπου επιχειρούσαν οι Πέρσες να πορθήσουν την Πόλη και πνίγηκαν αρκετοί από αυτούς. Ο Χαγάνος από τα Δυτικά και ο Σάρβαρος από την Ανατολή προσπάθησαν ξανά να επιτεθούν, όμως όσοι πολεμούσαν από την στεριά έπαθαν πανωλεθρία και όσοι πολεμούσαν από τη θάλασσα βυθίσθηκαν τα πλοιάριά τους μπροστά στο Ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών από μεγάλη τρικυμία και ανεμοστρόβιλο. Τότε οι Χριστιανοί καταλαβαίνοντας ότι ο Χριστός και η Παναγία ήταν μαζί τους, επιτέθηκαν κατά των Σκυθών, διώκοντάς τους. Ο Πέρσης στρατηγός, ο Σάρβαρος βλέποντας την παταγώδη αποτυχία του Χαγάνου, φοβήθηκε και υποχώρησε, και καθώς ανέλαβε βασιλιάς των Περσών ο γιος του Χοσρόη, ο Σιρόης που σκότωσε τον πατέρα του, επισύναψε φιλικές σχέσεις με τον βασιλιά του Βυζαντίου, τον Ηράκλειο.
Με αυτό τον τρόπο η Παναγία έσωσε την Πόλη και τους Χριστιανούς καί ο λαός όρθιοι όλη την νύχτα ευχαριστούσαν την Θεοτόκο και την ακολουθία που έψαλλαν την ονόμασαν Ακάθιστο Ύμνο και από τότε ψάλλεται σε όλη την Χριστιανοσύνη. Κι’ άλλες φορές όμως διεσώθη η Πόλις. Το 672, επί βασιλείας Κωνσταντίνου Δ΄ του Πωγωνάτου, οι Αγαρηνοί με μεγάλο στόλο, πολεμούσαν επτά συνεχόμενα χρόνια, ώσπου καταστράφηκαν ολοσχερώς από μεγάλη τρικυμία. Επί βασιλείας Λέοντος Γ΄ του Ίσαυρου (717-741), πολιόρκησαν εκ νέου οι Αγαρηνοί την Κωνσταντινούπολη. Οι Χριστιανοί λιτάνευαν τον Τίμιο Σταυρό και την εικόνα της Παναγίας στα τείχη, ώσπου μετά από μεγάλη τρικυμία συνετρίβησαν τα εχθρικά πλοιάρια και επέπεσε μεγάλος λιμός, αναγκάζοντας του Αγαρηνούς να τρώγουν ανθρώπους για να επιζήσουν. Τότε πολλοί Αγαρηνοί παραδόθηκαν και όσοι διέφυγαν, έπεσαν σε μεγάλη τρικυμία στο Αιγαίο, μαζί και χαλάζι, με αποτέλεσμα να γλιτώσουν μόνο 13 πλοιάρια και να καταποντισθούν όλα τα υπόλοιπα, γεμίζοντας τα νησιά και τα παράλια με πνιγμένους Αγαρηνούς.

“Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια
Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια
Αναγράφω σοι η πόλις σου Θεοτόκε.
Αλλ' ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον
Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον
'Ινα κράζω σοι.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε”