Άγιος Νικόλαος

Ο Άγιος Νικόλαος είναι ο προστάτης των ναυτικών και δεν υπάρχει μικρό ή μεγάλο πλεούμενο που να μην έχει την εικόνα του και Χριστιανός που να μην ζητάει την προστασία του. Διότι ο Άγιος δεν είναι μονάχα για τους θαλασσινούς. Η ίδια η ζωή είναι μία θάλασσα που πρέπει να την διαπλεύσουμε όσες φουρτούνες κι αν περάσουμε για να φθάσουμε στην αντίπερα όχθη της αιωνιότητας.

Ο Άγιος Νικόλαος έζησε στα μαρτυρικά και ματωμένα χρόνια των φοβερών διωγμών των τυράννων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού (240-334 περίπου). Γεννήθηκε στα Πάταρα της Μ. Ασίας. Οι γονείς του ήταν ευσεβέστατοι Χριστιανοί και δεν είχαν άλλο παιδί απ’ τον Νικόλαο. Μια παράδοση αναφέρει ότι από βρέφος ο Άγιος έδειχνε σε τι ύψη αγιότητας θα έφτανε και πως «Τετράδη και την Παρασκευή» δεν εβύζανε μητρικό γάλα απ’ τη στήθος της μητέρας του, παρά μόνο όταν βασίλευε ό ήλιος! Όταν μεγάλωσε τον έστειλαν να μάθει γράμματα προσέχοντας να μην χαλάσει κοντά στους δασκάλους και στους αμελείς συντρόφους η πίστη και το ήθος του. Από μικρός άρχισε να αγαπά την Εκκλησία, να ζει ένα εκκλησιαστικό τυπικό σα να ήταν μοναχός. Στην Εκκλησία εδραίωσε τα ορθά εκκλησιαστικά δόγματα και την αληθινή θεολογία με την οποία πολέμησε αργότερα τις αιρέσεις.

Παρ’ όλη τη νεότητά του ο κόσμος των Πατάρων βλέποντας τις αρετές του ζητούσαν να γίνει ιερέας. Ο Αρχιερέας του τόπου τον χειροτόνησε και προφήτευσε ότι: «…τούτος που χειροτονάται σήμερον ιερεύς, θέλει χειροτονηθεί Αρχιερεύς και πολλούς λυπημένους θέλει παρηγορήσει και πολλάς ψυχάς θέλει υπάγει εις την Βασιλείαν των Ουρανών». Ο Άγιος ως ιερέας έκανε πολλές καλοσύνες. Μέρα και νύχτα βοηθούσε πονεμένους και φτωχούς αδελφούς του Χριστού. Ζούσε με μεγάλη νηστεία, εγκράτεια, αγρυπνία και προσευχή. Υπήρξε η προσωποποίηση της ευσπλαχνίας, η ενσάρκωση της φιλαλληλίας, της απλοχεριάς και της αγάπης. Η ζωή του απλή, πηγαία, γλυκιά, προσηνής, γεμάτη πίστη και πραότητα. Έχει μείνει παροιμιώδης ο τρόπος που ο Άγιος ελεούσε. Όταν πέθαναν οι γονείς του, την περιουσία τους πήγαινε κρυφά και την μοίραζε στους φτωχούς, πονεμένους και θλιβομένους που υπέφεραν.

Όταν άδειασε ο επισκοπικός θρόνος των Μύρων Λυκίας, μαζεύτηκαν όλοι οι Αρχιερείς του τόπου να επιλέξουν νέο Αρχιερέα. Παρουσιάστηκε τότε Άγγελος Κυρίου στον γεροντότερο και υπέδειξε ότι ο φρόνιμος Νικόλαος έπρεπε να γίνει Μητροπολίτης και έτσι χειροτονήθηκε ο Άγιος. Μετά ήρθαν οι διωγμοί με τα φρικτά μαρτύρια όσων δεν προσκυνούσαν τα είδωλα. Ακολούθησε και ο Άγιος στη φυλακή τους Αγίους μάρτυρες, όπου δίδασκε και εγκαρδίωνε τους Χριστιανούς να μην αρνηθούν την πίστη στον Χριστού παρά τα βασανιστήρια. Και σαν έγινε αυτοκράτορας ο Μέγας Κωνσταντίνος άνοιξαν οι φυλακές και αφέθηκαν ελεύθεροι οι Χριστιανοί. Βγήκε και ο Άγιος Νικόλαος, πήγε ξανά στην Μητρόπολή του και με την δύναμη του Θεού νικούσε τους πειρασμούς και τους πολέμους των δαιμόνων.

Έλαβε μέρος στην Α΄ Οικουμενική σύνοδο και έφτασε στο σημείο να χαστουκίσει τον αιρετικό Άρειο μπροστά στον Βασιλέα. Οι τυπικοί άνθρωποι έβαλαν τον Άγιο στην φυλακή για το ράπισμα, αλλά παρουσιάστηκε εκεί ο Χριστός που έδωσε στον Άγιο ένα Ευαγγέλιο και η Παναγία του χάρισε ένα αρχιερατικό ωμοφόριο. Όταν είδαν το πρωΐ οι άλλοι Επίσκοποι τα θεία δώρα έπεσαν στα πόδια του Αγίου και τον προσκυνούσαν. Πολλές υπήρξαν οι θαυματουργικές ενέργειες του Αγίου για την σωτηρία του λαού απ’ την φοβερή πείνα, την σωτηρία των ναυαγισμένων θαλασσινών, των λυτρωμό καραβιών απ’ τις φουρτούνες, την ολόσωμη παρουσία του στις τρικυμίες πάνω στο πλοίο όταν οι ναύτες και οι καπεταναίοι μη ελπίζοντας να σωθούν προστρέχουν στον Άγιο που βοηθάει σε κάθε δυσκολία.

Ακόμα και σήμερα ο Άγιος επεμβαίνει θαυματουργικά και στις θάλασσες, λυτρώνει απ’ τις τρικυμίες όσους τον επικαλούνται με πίστη. Η θαυματουργός πίστη στον Χριστό, ο πλούτος των αρετών του, οι αγώνες εναντίον των αιρέσεων, η πλουσιότατη κοινωνική του δράση και το πλήθος των θαυμάτων, καταξίωσαν τον Άγιο να τιμάται σ’ όλο τον Χριστιανικό κόσμο με ιδιαίτερη ευλάβεια. Ακόμα και οι Τούρκοι τον θεωρούν μεγάλο Άγιο (Αziz Nikola). Η μνήμη του Αγίου της Ορθοδοξίας εορτάζεται στις 6 Δεκεμβρίου. Όλοι τιμούν τον Άγιο Νικόλαο «οι εν νόσοις τον ιατρόν, οι εν κινδύνοις τον ρύστην, οι αμαρτωλοί τον προστάτην, οι πένητες τον θησαυρόν, οι εν θλίψει την παραμυθίαν, τον συνοδίτην οι οδοιπόροι, οι εν θαλάσση τον κυβερνήτην, οι πάντες τον πανταχού θερμώς προφθάσαντα, μέγιστον Ιεράρχην…».