Τα τέσσερα καλά

Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Αυτά τα τέσσερα είναι τα ιατρικά σου. Το πρώτο είναι να συγχωρήσεις τους εχθρούς σου, το δεύτερο να εξομολογείσαι καθαρά, το τρίτο είναι να κατηγορείτε τον εαυτό σας, το τέταρτο να αποφασίζετε να μη αμαρτήσετε πλέον. Και αν μπορείτε να εξομολογείστε κάθε μέρα, ει δε και δεν μπορείτε καθ’ ημέρα, ας είναι μια φορά την εβδομάδα και μια φορά το μήνα, ή το λιγότερο τέσσερις φορές το χρόνο. Και συνηθίζετε τα τέκνα σας από μικρά στον καλό δρόμο, να εξομολογούνται. Εκείνα που σας δίδουν οι πνευματικοί, σαρανταλείτουργα, μετάνοιες, νηστείες και άλλα, δεν είναι ιατρικά, αλλά είναι για να μην τύχει και πέσετε άλλη φορά μέσα στην αμαρτία. Και όποιος τα βάλει μέσα στην καρδιά του αυτά τα τέσσερα, να πεθάνει εκείνη την ώρα, σώνεται. Ει δε χωρίς αυτά, χιλιάδες καλά να κάμει, στην κόλαση πηγαίνει.

1940/41 - Η Ελληνική Εποποιΐα

Να ποια είναι η Ελλάδα!

«...Κατά το 1940 σημειώθηκε ένα γεγονός το οποίο θα διατρανώνει αιωνίως ότι: Η Βία δεν αρκεί για να καταπνίξει τον πόθο και την αφοσίωση του ανθρώπου προς την Ελευθερία, και ακόμη κάτι περισσότερο: Την προσπάθεια του ανθρώπου να θυσιάσει την ζωή του για να ζήσει η Ελευθερία αυτή. Η Ιστορία θα κηρύξει ως ημερομηνία του γεγονότος αυτού την 28η Οκτωβρίου 1940» Franklin Roosevelt

«....Καθ' ην στιγμήν η κοιτίς του ευγενεστέρου πολιτισμού που εγνώρισε η Ανθρωπότης, η Χώρα εις την οποίαν οφείλομε ό,τι κάμνει την ζωή ανωτέρα και ωραιοτέρα, υφίσταται τοιαύτη άδικη επίθεση, η θέση όλων των αληθινών ανθρώπων είναι παρά το πλευρό της και υποχρέωσίς των είναι να της παράσχουν κάθε βοήθεια». Πρωθυπουργός Καναδά Μακένζι Κιγκ

«...Την 28η Οκτωβρίου 1940 παρεσχέθη στην Ελλάδα προθεσμία τριών ωρών και όχι τριών ημερών ή τριών εβδομάδων. Και τρία όμως χρόνια προθεσμία αν είχε δοθεί η απάντηση θα ήταν η ιδία: ΟΧΙ» Franklin Roosevelt

«...Η απόρριψη του ιταμού Ιταλικού τελεσιγράφου αποτελεί συνέχεια των Θερμοπυλών και του Μαραθώνα» Νέα Χρονικά Λονδίνου

"Αν η Ελλάς ενέδιδε στο τελεσίγραφο του Mussolini, ουδείς θα εδικαιούτο να την μεμφθεί... Ο Άξων θα εκυριάρχει στην Μεσόγειο... Η Συρία, το Ιράκ, η Περσία, η Κύπρος, θα καταλαμβάνονταν από τον Άξονα. Η Τουρκία θα κυκλωνόταν. Οι πετρελαιοπηγές της Εγγύς Ανατολής θα ήσαν στη διάθεσή του. Η οπίσθια θύρα του Καυκάσου θα ανοιγόταν γι' αυτόν... Χάρη στην ελληνική αντίσταση, μας δόθηκε ο καιρός να αποκρούσομε και να συντρίψομε την ιταλική στρατιά, η οποία κινήθηκε από τη Λιβύη κατά της Αιγύπτου, να εκκαθαρίσομε την Ερυθρά Θάλασσα από τα εχθρικά πλοία, να μεταφέρομε την αμερικανική βοήθεια προς την Εγγύς Ανατολή και να εξουδετερώσουμε έτσι την εχθρική απειλή εναντίον της... Αν το Στάλιγκραντ και ο Καύκασος κρατούν σήμερα, τούτο δεν είναι άσχετο προς την ελληνική αντίσταση, της οποίας επωφελούμεθα, μετά την πάροδο δύο ολόκληρων ετών. Ο κόσμος πραγματικά δεν δικαιούται να λησμονήσει τα ελληνικά κατορθώματα κατά την ιστορική εκείνη στιγμή." F. Noel Baker Βρετανός υπουργός

"Η απροσδόκητη και ισχυρή αντίσταση των Ελλήνων επιβράδυνε την επίθεση κατά της Ρωσίας για περισσότερο από δύο μήνες. Αν δεν υπήρχε η καθυστέρηση αυτή, η εξέλιξη του πολέμου θα ήταν διαφορετική, τόσο στο Ανατολικό μέτωπο όσο και στον πόλεμο γενικά, και άλλοι σήμερα θα ήσαν στην θέση του κατηγορουμένου" Γερμανός στρατάρχης Keitel

"Σημαντικότερο ακόμη από την αρχική υπερήφανη απόκρουση της εχθρικής προκλήσεως είναι το γεγονός, ότι η Ελλάς εξακολούθησε να μάχεται με κάθε μέσον το οποίον ημπορούσε να διαθέσει. Όταν η ηπειρωτική Ελλάς κατελήφθη από την εχθρική υπεροπλία, η αντίσταση εξακολούθησε από τις νήσους. Και όταν οι νήσοι έπεσαν, η αντίσταση εξακολούθησε από την Αφρική, από τις θάλασσες, από οιονδήποτε μέρος στο οποίο θα μπορούσαν να κτυπηθούν οι επιδρομείς. Σ’ εκείνους που προτιμούν να επιτύχουν ένα συμβιβασμό, να ακολουθήσουν πολιτική συνεννοήσεως ή κατευνασμού, να υπολογίσουν τις ζημιές και τα έξοδα της αντιστάσεως, μπορώ να τονίσω ότι η Ελλάς δημιούργησε το παράδειγμα, το οποίο ο καθείς από εμάς οφείλει να ακολουθήσει μέχρις ότου οι άρπαγες της ελευθερίας αχθούν τελικώς σ την δικαία εξόντωσή τους" Franklin Roosevelt

"Αν το αποτυχόν χάρη στην νικηφόρο αντίσταση της Ελλάδος μεσογειακό σχέδιο του Hitler πετύχαινε, η επίθεση της Γερμανίας εναντίον της Ρωσίας θα είχε όλως διάφορα αποτελέσματα. Οι ήρωες που έχουν βάψει με το αίμα τους την ιερά γη της Βορείου Ηπείρου, οι μαχητές της Πίνδου και οι άλλοι, θα είναι οδηγοί μαζί με τους Μαραθωνομάχους, θα φωτίζουν ανά τους αιώνας την οικουμένη." Antony Eden Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών

«...Οι μάχες της Πίνδου και της Κορυτσάς απέδειξαν πρώτες στους αμφιβάλλοντας και απογοητευμένους ουδετέρους, ότι η ανδρεία και η ικανότης θα ηδύναντο να υπερισχύσουν των υλικών μέσων και να νικήσουν μηχανοκινήτους εχθρούς.» Τάιμς Λονδίνου

"Προχωρούμε αργά στην Ελλάδα... Οι Έλληνες είναι γενναίοι μαχητές... Τα καταληφθέντα χαρακώματα είναι γεμάτα πτώματα... Και αυτός ο Φύρερ θαυμάζει ιδιαιτέρως το θάρρος των Ελλήνων. Ίσως υπάρχει ακόμη ένα ίχνος της παλαιάς ελληνικής καταγωγής σ' αυτούς." Joseph Goebbels

"Ενώπιον της Ιστορίας είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω ότι, από τους μέχρι τώρα αντιπάλους μας, ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με εξαιρετική γενναιότητα και δεν παραδόθηκε παρά όταν κάθε αντίστασή του ήταν αδύνατη. Ως εκ τούτου, απεφάσισα να μην κρατηθεί κανένας Έλληνας στρατιώτης αιχμάλωτος και οι αξιωματικοί να διατηρήσουν τα προσωπικά όπλα τους." Adolf Hitler

"Η κακή τροπή του πολέμου για τον Άξονα άρχισε από την περιττή και ανόητη επίθεση της Ιταλίας κατά της Ελλάδος, η οποία έδωσε την ευκαιρία στην Αγγλία να θέσει και πάλι τον πόδα της επί της Ευρώπης, στον Churchill να θριαμβολογήσει ότι η Αγγλία έχει και πάλι συμμάχους στον αγώνα της κατά του Άξονα, και στους εχθρούς του Ράιχ να αναθαρρήσουν". Adolf Hitler

"...Άνευ των δημιουργηθεισών υπό των Ιταλών δυσκολιών εκ της εκστρατείας των κατά της Ελλάδος, θα είχα επιτεθεί εναντίον των Ρώσων μερικές εβδομάδας νωρίτερα". Adolf Hitler

"Αν οι Ιταλοί δεν είχαν επιτεθεί στην Ελλάδα και δεν εχρειάζοντο την βοήθειά μας, ο πόλεμος θα είχε πάρει διαφορετική τροπή. Θα είχαμε προλάβει να κατακτήσομε το Λένινγκραντ και την Μόσχα, πριν πιάσει το Ρωσικό ψύχος". Adolf Hitler

"Στην Κρήτη ο Goering κέρδισε μια Πύρρειο νίκη, διότι με τις δυνάμεις που σπατάλησε εκεί θα μπορούσε εύκολα να κατακτήσει την Κύπρο, τη Συρία, το Ιράκ και ίσως ακόμη και την Περσία... Διέπραξε την ανοησία να αφήσει να του ξεφύγουν αυτές οι μεγάλες ευκαιρίες, με το να θυσιάσει τις αναντικατάστατες αυτές δυνάμεις σε έναν θανάσιμο αγώνα που διεξαγόταν συχνά σώμα με σώμα..." Winston Churchill

"Οι απώλειες των Γερμανών στην Κρήτη έσωσαν τη γενική κατάσταση στη Μεσόγειο, διότι καταστράφηκε μέγα μέρος από τα αεραγήματα του εχθρού και τεράστιος αριθμός αεροπλάνων… Προθύμως αναγνωρίζομε ότι οι Έλληνες σύμμαχοί μας είναι οι πρώτοι που με τις υπέροχους νίκες τους στην Βόρειο Ήπειρο, άνοιξαν τον δρόμο και κατάφεραν πλήγματα κατά της φασιστικής Ιταλίας. Οι επιτυχίες δεν είχαν μόνον τοπική σημασία, αλλά επηρέασαν την όλη εξέλιξη του πολέμου. Η άμυνα της Κρήτης έσωσε την Κύπρο, την Συρία, το Ιράκ και ίσως το Τομπρούκ." Άγγλος στρατάρχης Weyvell - (Απώλειες Γερμανών στη μάχη της Κρήτης: 4000 αλεξιπτωτιστές και πάνω από 170 αεροπλάνα).

«...Σήμερα στο Λονδίνο και σ’ όλο τον κόσμο όλοι σκέπτονται την Ελλάδα. Όλοι ενθυμούνται με ποιο τρόπο η μικρή Ελλάς αντιμετώπισε τότε την άνανδρη επίθεση του εχθρού όταν όλα τα Έθνη υπέκυπταν το ένα μετά το άλλο στην βία του Άξονα» Νόελ Μπαίκερ Άγγλος Υφυπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας

"Επολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και ενικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει άλλως, διότι είσθε Έλληνες. Κερδίσαμε χρόνο διά να αμυνθούμε. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευγνωμονούμε". Ραδιοφωνικός Σταθμός της Μόσχας

"Η χώρα μας, εις την οποίαν ιδιαιτέρως τιμάται η ανδρεία, παρακολουθεί με θαυμασμό τον αγώνα των Ελλήνων εις την Αλβανία, ο οποίος μας συγκινεί τόσον ώστε, παραμερίζοντες προς στιγμήν παν άλλο αίσθημα, αναφωνούμε "Ζήτω η Ελλάς"." Ιαπωνικές εφημερίδες

"… Ο τρόπος με τον οποίον ο Ελληνικός λαός, υπό την αξία εμπιστοσύνης ηγεσία σας, αντιμετώπισε τους κινδύνους και τις προκλήσεις των τελευταίων μηνών, κατέκτησε τον θαυμασμό του Βρετανικού λαού διά την Ελλάδα..." Winston Churchill

"Του λοιπού δεν θα λέγεται ότι οι Έλληνες πολεμούν ως ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν ως Έλληνες". Winston Churchill

«...Η Ελλάς δεν κατέπληξε μόνον τον κόσμο με τα ηρωικά της κατορθώματα, αλλ' υψούται ως σύμβολο ενός κόσμου ανορθωμένου διά να απωθήσει με την ισχύ του δικαίου του την θύελλα της καταστροφής». Αμερικανός Γερουσιαστής Μπρίτσες

«...Ελέχθη εις Αθήνας προ 2300 ετών ότι το μυστήριο της επιτυχίας είναι η Ελευθερία και το μυστήριο της Ελευθερίας είναι η Ανδρεία. Οι Έλληνες δίδουν νέα ζωή στην Μεγάλη αυτήν παράδοση». Υπουργός Εξωτερικών Αγγλίας Άντονυ Ήντεν

«...Διά της αποφασιστικής και λαμπράς αντιστάσεως ο ηρωικός αυτός Λαός της Ελλάδος ανέτρεψε δια παντός τον υπνωτιστικό εκείνο μύθο του αηττήτου του Άξονος. Με το κατόρθωμά του αυτό έδωσε σε μια σκοτεινή ώρα νέον θάρρος, νέα αποφασιστικότητα, νέα ελπίδα στις ψυχές και το πνεύμα των ανθρώπων». Σώμνερ Ουέλ Υπουργός Εξωτερικών της Αμερικής

«...Είναι μεγάλο πράγμα σήμερα στην Αγγλία το να είναι κανείς Έλλην. Ουδέποτε άλλοτε ευρέθησαν σε τόσο υψηλό επίπεδο το Ελληνικό γόητρο και ο θαυμασμός προς την Ελλάδα. Ο Αγγλικός Λαός λησμόνησε σχεδόν την μάχη της Αγγλίας και δεν ομιλεί παρά διά την Ελλάδα και πάντοτε διά την Ελλάδα». Δελτίον Ρώυτερ

«...Ο Κόσμος χρειάζεται τους Έλληνάς του. Δι' αυτούς που κέρδισαν τον Αλβανικό Αγώνα δεν μπορεί να σταθεί κανένα όριο σε όσα ο κόσμος θα περιμένει απ αυτούς στο μέλλον». Άγγλος συγγραφέας Α. R. Burn

«...Ο μικρόσωμος αλλά μαχητικός Ελληνικός Στρατός είναι κάτι που αξίζει να το δει κανείς και που θα το θυμάται πάντα... Είναι επικίνδυνο να περιφρονεί κανείς στρατιώτες σαν τους Έλληνας». Laland Strowe Αμερικανός πολεμικός ανταποκριτής

«...Εξορκίζομε τους Έλληνας να πιστεύσουν ότι οι απόγονοι του Βίκτωρος Ουγκώ, του Φαβιέρου, του Σατωβριάνδου, του Μαιζώνος, όλοι οι αληθινοί Γάλλοι είναι σήμερον παρά το πλευρό της Μικρής Ελλάδος, η οποία παρέχει και στα άλλα μεγαλύτερα Έθνη υπέροχο παράδειγμα. Αν σήμερον δεινές περιστάσεις εμποδίζουν τους Γάλλους να εκδηλώσουν τα πραγματικά των αισθήματα, η ψυχή των είναι μαζί με την λατρευτή Ελλάδα, η οποία θα προέλθει από τον αγώνα αυτόν μεγαλύτερη και ενδοξοτέρα παρά ποτέ». Γαλλικός Ραδιοφωνικός Σταθμός της Μπραζαβίλ

«...Ο πόλεμος αυτός παρουσίασε ιδιαιτέρας εκπλήξεις. Η κατάρρευση της Γαλλίας ήταν μεγάλη έκπληξη. Η αντίσταση της Ρωσίας ήταν επίσης έκπληξη. Ο Αγώνας όμως της μικρής Ελλάδος θα μείνει η μεγίστη των πολέμων έκπληξη». Δήλωση Ανωτέρου Αξιωματικού του Γερμανικού Στρατού

«...Η δύναμη του Άξονος δεν είναι κάτι το μυστηριώδες. Μια φούχτα Έλληνες της αφήρεσαν την λεοντή...» Αξιωματικοί των Ηνωμένων Εθνών

«...Η Ελλάς έσωσε την Μόσχα και τον Καύκασο. Όταν φτάσει η ώρα, αγνωμοσύνη απέναντι του Ελληνικού Λάου, θα ισοδυναμεί με προδοσία απέναντι ολοκλήρου της Ευρώπης». Pierre Bourdin

«...Στην Ιστορική στιγμή έδειξαν εγκαρτέρηση μα και μεγαλοψυχία, σπάνια σε όλους τους καιρούς και ιδιαίτερα σε πόλεμο, που γι' αυτήν την περίσταση ήταν ηρωική. Ο Ελληνικός Λαός με τη στάση του και με τη βοήθεια που έδωσε προς τους στρατιώτες μας, έδειξε πως δεν θεωρούσε την επιτυχία σαν μοναδικό κριτήριο της ζωής, ούτε τη νίκη σαν το μόνο δεσμό φιλίας». A.W. Gomme

Ο Μυροβλύτης Άγιος Δημήτριος

Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου Δημητρίου, θέλοντας ο Θεός να τον δοξάσει σε όλο τον κόσμο, οικονόμησε και εξερχόταν μύρο από το σώμα του τόσο πολύ, ώστε παρ’ όλο ότι και οι ντόπιοι και οι από άλλα μακρινά μέρη ερχόμενοι ελάμβαναν τούτο, όχι μόνο δεν εξαντλήθηκε, αλλά μάλλον αύξανε με τις πρεσβείες του Αγίου. Το μύρο τούτο είχε και την δύναμη να προξενεί μεγάλες ιατρείες και για αυτό οι άνθρωποι το ελάμβαναν μετά μεγάλης πίστεως και το έπιναν.

Κάποιος ασκητής, που κατοικούσε κάποτε σ’ ένα όρος, που ονομαζόταν του Χολομώντος, ακούγοντας ότι ο Άγιος αναβλύζει μύρο άφθονο από τον τάφο, δεν το πίστευε και συλλογιζόταν, ότι στο μέρος εκείνο υπάρχουν και άλλοι Άγιοι, οι οποίοι υπέμειναν περισσότερα Μαρτύρια για το όνομα του Χριστού, όμως δεν ανέβλυσαν μύρο, και αυτός για ποιο Μαρτύριό του δοξάστηκε τόσο από τον Θεό; Ο Θεός λοιπόν, θέλοντας να τον βεβαιώσει, ότι είναι αληθές το πράγμα, τι οικονόμησε; Μία νύκτα, αφού ανέγνωσε ο Ασκητής εκείνος την ακολουθία του, έπεσε να κοιμηθεί και φάνηκε σ’ αυτόν σα να βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, μέσα στην Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, και εκεί είδε μπροστά του έναν άνθρωπο, ο οποίος κρατούσε τα κλειδιά του τάφου του Αγίου προς τον οποίο είπε: «Άνοιξε με να προσκυνήσω». Του άνοιξε λοιπόν εκείνος και εισήλθε μέσα στο κουβούκλιο να προσκυνήσει. Ενώ προσκυνούσε, είδε ότι όλος ο τάφος ήταν καταβρεγμένος από μύρο και ευωδίαζε και είπε προς τον φύλακα του τάφου: «Σε παρακαλώ, έλα να σκάψουμε εδώ να δούμε από πού έρχεται το μύρο». Φάνηκε λοιπόν σ’ αυτόν σα να έφεραν εργαλεία και άρχισαν να σκάπτουν και ενώ έσκαβαν βρήκαν ένα μεγάλο μάρμαρο, το οποίο με πολύ κόπο το άνοιξαν, και παρευθύς φάνηκε το σώμα του Αγίου λαμπρό κατά πολλά και ωραίο, από το οποίο ανέβλυζε μύρο άφθονο που εκχυνόταν από τις οπές, τις οποίες άνοιξαν στο σώμα του Μάρτυρος οι λόγχες των ακοντίων. Τόσο ήταν το πλήθος του μύρου που εξερχόταν, ώστε περιερράνθη και ο φύλακας του τάφου. Ο δε Ασκητής από τον τρόμο του, φοβούμενος να μη πνιγεί, φώναξε μεγαλοφώνως: «Άγιε Δημήτριε, βοήθει». Μετά την φωνή αυτή, ω του θαύματος! συνήλθε στον εαυτό του και είδε ότι ήταν καταβρεγμένος όλος από το μύρο και αυτός και τα ενδύματά του. Τούτο το θαύμα είδε ο Ασκητής και σηκώθηκε παρευθύς από το όρος, στο οποίο ασκήτευε, και ήλθε στην Θεσσαλονίκη, κηρύττοντας το θαύμα του Αγίου και δοξάζοντας τον Θεό. Έμεινε εκεί στο Ναό αρκετές ημέρες και κατόπιν επέστρεψε στο ασκητήριό του λέγοντας: «Μέγας, αληθώς, είναι ο Άγιος Δημήτριος».

Πηγή: Απόσπασμα Λόγου εις το Μαρτύριο του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, του Υποδιακόνου Δαμασκηνού του Στουδίτου.

Η εμπιστοσύνη στον Θεό

Ο Όσιος Ιλαρίων καταγόταν από την Παλαιστίνη. Σπουδάζοντας στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου γνώρισε τον Χριστιανισμό και ακολούθησε στην έρημο τον Μέγα Αντώνιο που τον έκανε Μοναχό σε νεαρή ηλικία. Ακολούθως μετέβη για να ασκητεύσει σε σπήλαιο της Παλαιστίνης στην περιοχή Μαϊουμά όπου δρούσαν ληστές. Ο Όσιος χωρίς να τους φοβάται, απαντούσε με ηρεμία σε όσους τον συμβούλευαν να αναχωρήσει από τους κινδύνους του άγριου αυτού τόπου, ότι: «Όσοι φοβούνται τον θάνατο της ψυχής, δεν δειλιάζουν καθόλου για τον σωματικό, οποιοσδήποτε και αν είναι και οποτεδήποτε αν επέλθει». Σε ηλικία 18 ετών ευρισκόμενος στην καλύβι του, πήγαν ληστές να τον ληστέψουν, προσπαθώντας όλη την νύχτα να τον βρούν χωρίς να μπορέσουν, επειδή ο Κύριος τους τύφλωσε και δεν τον έβλεπαν. Όταν ξημέρωσε, τον είδαν μπροστά τους και έμειναν έκπληκτοι, διότι τον είχαν σχεδόν μέσα στα χέρια τους και δεν τον έβλεπαν. Γι αυτό κατάλαβαν ότι ήταν η δύναμη του Θεού, η οποία τους εμπόδιζε να τον βρούν. Τότε με δισταγμό είπαν προς τον Όσιο: «Εάν ερχόταν κλέπτες να σε βρουν, τι θα έκανες;» Ο Όσιος με πραότητα και ηρεμία τους απάντησε: «Ο γυμνός ληστές δεν φοβάται». Εκείνοι πάλι τον ρώτησαν: «Εάν δεν έχεις τίποτα να σου κλέψουν και σε φονεύσουν;» Ο Όσιος απεκκρίθηκε: «Όποιος είναι έτοιμος να πεθάνει, δεν φοβάται τον θάνατο». Αυτά ακούγοντας οι ληστές κατενύγησαν βοηθούμενοι από την Θεία Χάρη και ομολόγησαν την αμαρτία τους, έλαβαν την συγχώρηση του Οσίου υποσχόμενοι να διορθώσουν την ζωή τους.

Διαφορές Δυτικής καί Ανατολικής Εκκλησίας

του Οικουμενικού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου ΣΤ΄ (+1881)

«Ουδέν μίσος έχουμε με τους αδελφούς Χριστιανούς της Δυτικής Εκκλησίας, αλλά θέλουμε την αγάπη και επιθυμούμε και εμείς την ένωση περισσότερο από εσάς. Είναι έτοιμη δε, με ανοιχτές τις αγκάλες, η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, να δεχθεί όλα τα παιδιά της και να γίνουμε «Μία Ποίμνη» υπό ένα και τον αυτόν «Ποιμένα», τον Δεσπότη Χριστό, αρκεί να αφήσετε τις διαφορές, που μόνοι σας δημιουργήσατε, οι οποίες είναι οι εξής:

α) Το Εωσφορικό και δόλιο «Πρωτείο» του Πάπα Ρώμης, που στηρίζεται στο ψέμα. Διότι ο Απόστολος Πέτρος, ούτε πήγε ποτέ, ούτε ίδρυσε την Εκκλησία της Ρώμης... (βλ. Πραξ. κη΄ 19-30)

β) Το «Αλάθητον» του Πάπα Ρώμης, που τον κάνει ανώτερο από τις Ιερές Συνόδους.

γ) Το filioque (φιλιόκβε) δηλαδή την προσθήκη που εκάματε στο Σύμβολο της Πίστεως «Ότι το Πνεύμα το Άγιον εκπορεύεται και εκ του Υιού», ενώ η Ανατολική Εκκλησία δογματίζει την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος μόνον εκ του Πατρός, «Το εκ του Πατρός εκπορευόμενον».

δ) Το «ράντισμα» που κάνετε στη Δυτική Εκκλησία, αντί για το «Βάπτισμα» με τρείς καταδύσεις το οποίο κάνει η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος «Μία Πίστις, εν Βάπτισμα» (Εφεσ. δ΄5) και όπως διέταξε ο Κύριος «Πορευθέντες… βαπτίζοντες».

ε) Την υποχρεωτική «αγαμία» του ιερού Κλήρου. Ενώ η Ορθόδοξος Εκκλησία δέχεται ιερείς και διακόνους εγγάμους.

στ) Την Θεία Λειτουργία που κάνετε με άζυμο άρτο. Ενώ η Ορθοδοξία κάνει με ένζυμο.

ζ) Στους πιστούς δεν μεταδίδετε το Σώμα και Αίμα του Χριστού, αλλά τους δίνετε «Όστιες».

η) Μεταβάλατε την εξωτερική αμφίεση του ιερού Κλήρου (αφαιρέσατε το γένι και τα ράσα).

θ) Δέχεσθε το «καθαρτήριο (πουργατόριον) πυρ». Ότι δηλαδή, μετά θάνατον μπαίνουν οι ψυχές και καθαρίζονται σε κάποιον τόπο, όπου καίει το καθαρτήριο αυτό πυρ (Δηλαδή η Δυτική Εκκλησία δέχεται εκτός από τον Παράδεισο και την Κόλαση, τρίτη κατάσταση για τις ψυχές).

ι) Την αλλαγή του Εκκλησιαστικού Εορτολογίου και Πασχαλίου, εξ αφορμής του οποίου, συμπίπτει να κάνετε το Πάσχα προ του Εβραϊκού «Φάσκα», ή εορτάζετε μαζί με το Εβραϊκό, που η Ορθοδοξία θεωρεί απαράδεκτο, διότι πρέπει πάντα να προηγείται το Νομικό «Φάσκα» και να ακολουθεί το Πάσχα των Χριστιανών, όπως καθόρισαν και παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες, και θεσπίσθηκε Συνοδικώς κατά την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο.

ια) Εισαγάγατε αγάλματα στις εκκλησίες κατ’ απομίμηση των αρχαίων ειδώλων.

Και πολλές άλλες διαφορές δημιούργησε η Δυτική Εκκλησία, ώστε να αποκοπεί μόνη της από την Ανατολική Ορθοδοξία…

Αλλ’ εάν θέλετε αφήστε όλες τις κακοδοξίες σας και ενσωματωθείτε με την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν της Ορθοδοξίας, από την οποία αποσχισθήκατε και αποκοπήκατε μόνοι σας».

Η παρρησία των Αγίων

Όταν Αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ο Μαξιμιανός, μαρτύρησε στην Αίγυπτο γύρω στα 304 ο Άγιος Ούαρος, νεαρός ακόμη αξιωματικός κάποιας Ρωμαϊκής λεγεώνας. Ζηλωτής Χριστιανός, συνελήφθη μέσα στις φυλακές που πήγαινε κρυφά για ν’ ανακουφίζει και να δίνει θάρρος στους μάρτυρες. Ήλθε έτσι κι’ η δική του σειρά να χύσει το αίμα του για την αγάπη του Χριστού. Στον τόπο του μαρτυρίου του βρέθηκε, σταλμένη από τη Θεία Πρόνοια, μια πολύ ευσεβής Χριστιανή, η Κλεοπάτρα. Ήταν χήρα, αλλά πλουσιωτάτη κι’ είχε κοντά της το μικρό μοναχογιό της. Η ευγενής κυρία παρακολούθησε με βαθύ πόνο τα σκληρά βασανιστήρια, που έκαναν στο νέο για ν’ αρνηθεί την πίστη του. Όταν έμεινε πια άψυχο το μαρτυρικό σώμα, η Κλεοπάτρα έδωσε πολλά χρήματα στους δημίους και το πήρε. Με μεγάλη ευλάβεια το μετέφερε στ’ αρχοντικό της και το έθαψε σ’ ένα ιδιαίτερο δωμάτιο.

Ύστερα από λίγα χρόνια, όταν βασίλεψε ο Μέγας Κωνσταντίνος και σταμάτησαν οι διωγμοί εναντίον των Χριστιανών, η Κλεοπάτρα άφησε την Αίγυπτο για να γυρίσει πίσω στην πατρίδα της την Παλαιστίνη και πήρε μαζί της το λείψανο του Μάρτυρος, σαν πολύτιμο θησαυρό. Εκεί ξόδεψε ένα μεγάλο μέρος από την περιουσία της κι’ έκτισε μεγαλοπρεπέστατη Εκκλησία στο όνομα του Αγίου Ουάρου κι’ αφιέρωσε σ’ αυτήν το τίμιο λείψανο που φύλαγε μέσα σε ολόχρυση λάρνακα.

Όταν ήσαν πια όλα έτοιμα προσκάλεσε τον Επίσκοπο και τους κληρικούς της επαρχίας για τα εγκαίνια. Ύστερα από τη Θεία Λειτουργία, φιλοξένησε όλους τους πιστούς και τους έστρωσε πλούσιο τραπέζι. Η χήρα μαζί με το νεαρό γιό της, περιποιήθηκαν με τα ίδια τους τα χέρια όλους τους προσκαλεσμένους, χωρίς να βάλουν ψωμί στο στόμα τους. Σαν νύκτωσε και το σπίτι άδειασε από τον κόσμο, τσακισμένος από την κούραση ο νέος, πήγε στο δωμάτιό του να ξεκουραστεί. Σε λίγο πήγε κι’ η μητέρα να του πάει φαγητό. Τον βρήκε να καίγεται στον πυρετό. Ανήσυχη του έκανε τις περιποιήσεις που ήξερε, ξεχνώντας την πείνα και την κούρασή της. Αλλ’ όσο πέρναγε η ώρα, ο πυρετός ανέβαινε και προτού προφτάσει να έρθει ο γιατρός, ο νέος ξεψύχησε στη αγκαλιά της απαρηγόρητης μάνας. Αλλόφρονη εκείνη από την απροσδόκητη συμφορά, σήκωσε το νεκρό σώμα και το πήγε στην Εκκλησία του Μάρτυρος. Το ακούμπησε πάνω στη λάρνακα των λειψάνων και πέφτοντας στα γόνατα, ξέσπασε σε σπαρακτικό θρήνο. Με πονεμένα λόγια, θύμιζε στον Μάρτυρα, σαν να τον είχε ζωντανό μπροστά της, όσα είχε κάνει για χάρη του και απαιτούσε απ’ αυτόν να κάνει εκείνο που έκανε ο Ελισαίος για τη Σωμανίτιδα.

Ανάμεσα στα δάκρυα και στ’ αναφιλητά, συντριμμένη από τον πόνο, αποκοιμήθηκε. Είδε τότε ένα θαυμάσιο όνειρο, που παρηγόρησε τη μητρική καρδιά της. Άνοιξε μπροστά στα μάτια της ο Ουρανός και μέσα από φως υπέρλαμπρο παρουσιάστηκε ο Μάρτυς του Χριστού, στεφανωμένος μ’ ολόχρυσο στεφάνι. Η δόξα του δεν περιγράφεται. Κρατούσε από το χέρι, σαν φίλος τον φίλο του, το γιο της χήρας, που φόραγε κι’ αυτός ολάνθιστο στεφάνι στο όμορφο κεφάλι του.

- Μη με κατηγορείς για αγνωμοσύνη, Κλεοπάτρα, της είπε ο Μάρτυς με γλυκύτητα. Θυμάσαι πόσες φορές, γονατιστή μπροστά στο λείψανό μου, γύρευες χάριτες για το παιδί σου; Τι πιο μεγάλο χάρισμα μπορούσα να σου ανταποδώσω από τούτη τη δόξα που βλέπεις; Αν ύστερα απ’ αυτό, εξακολουθείς να τον γυρεύεις κοντά σου, είναι ελεύθερος να έλθει.

Και γυρίζοντας στο νέο, του έδειξε την πονεμένη μητέρα του.

- Φίλε μου, μπορείς να πας μαζί της.

Εκείνος όμως έπεσε στην αγκαλιά του Μάρτυρος, σαν να μην ήθελε ποτέ να τον αποχωριστεί και στρέφοντας στην μητέρα του ελαφρά το κεφάλι της είπε:

- Επιμένεις λοιπόν να μου στερήσεις αυτή την ευτυχία; Θέλεις ποτέ να με ξαναφέρεις από τα αιώνια στα πρόσκαιρα κι’ από τη χαρά στη λύπη. Πάψε μητέρα, να πενθείς και ετοιμάσου να μας συναντήσεις.

Βάλσαμο παρηγοριάς χύθηκε στην πληγωμένη καρδιά της χήρα, ύστερα από την οπτασία. Αφού έθαψε το παιδί της στην καινούργια Εκκλησία, μοίρασε στους φτωχούς όλη την περιουσία της, φόρεσε ταπεινά ρούχα κι’ έμεινε εκεί κοντά στον τάφο του Μάρτυρος και του παιδιού της. Επτά ολόκληρα χρόνια περιποιήθηκε το Ναό και πέθανε με φήμη Αγίας.

Εις δόξαν Θεού

Λόγος εις τον Απόστολο Λουκά

(Από τον «Νέο Θησαυρό» του Γεωργίου Σουγδουρή)

«…Ω! πόσα δάκρυα χύνει η ψυχή αοράτως και εμείς δεν την βλέπουμε! ω! πόσα λαλεί και παραπονείται και εμείς δεν την ακούμε! Γιατί; γιατί είμαστε όλως μεθυσμένοι από τις φροντίδες του κόσμου, απορροφημένοι στις μέριμνες του πλούτου, και μας τύφλωσε ο διάβολος στην αμαρτία. Αλλ’ εάν καθαρίσουμε τον εαυτό μας από την σύγχυση των βιοτικών φροντίδων, θα μπορέσουμε να εννοήσουμε τα υστερινά μας. Ας ελεήσουμε του πένητες, για να ελεηθούμε και εμείς από τον Κύριο. Ας αφήσουμε στους αδελφούς τα πταίσματα, για να αφήσει και ο Θεός τις δικές μας αμαρτίες. Ας έχουμε προς αλλήλους αγάπη αληθινή κατά Θεόν, για να μας αγαπήσει και ο Θεός. Ας βοηθήσουμε του αδυνάτους στην ανάγκη τους, για να τύχουμε και εμείς της παρά του Θεού βοηθείας. Ας δοξάσουμε τον Θεό με έργα, με λόγους και με τα μέλη μας.

Πως θα δοξάσουμε τον Θεό με έργα, πως με λόγους και πως με τα μέλη μας; Με έργα δοξάζουμε τον Θεό, εάν έχουμε την αγάπη, η οποία είναι το κεφάλαιο των αρετών, εάν φιλοξενία κατορθώσουμε, εάν ειρήνη αποκτήσουμε, εάν την καθαρότητα αγαπήσουμε, τότε δοξάζεται ο Θεός με έργα.

Με λόγους τον δοξάζουμε, εάν πιστεύουμε ορθοδόξως, εάν τον κηρύττουμε Θεό Αληθινό, εάν τον ευχαριστούμε στις θλίψεις μας, εάν ομολογούμε με την γλώσσα και την καρδιά το Μυστήριο της Πίστεώς μας.

Πως δοξάζεται ο Θεός με τα μέλη μας; Όταν νεκρώσουμε τα μέλη του σώματος, όταν αποστρέψουμε την όρασή μας από κάλλος γυναικών, όταν φυλάξουμε την ακοή μας από διηγήσεις απρεπείς, όταν σφαλίσουμε το στόμα μας από αργολογίες, όταν κρατήσουμε τα χέρια μας από αδικία, όταν εμποδίσουμε τα πόδια μας από το να τρέχουν στην εργασία της αμαρτίας, τότε δοξάζουμε τον Θεό στα μέλη μας, τα οποία είναι μέλη Χριστού…»

Άγιος Λογγίνος

Ο επί του Σταυρού Εκατόνταρχος

Ο Άγιος Λογγίνος, έζησε κατά τις ημέρες της ενσάρκου οικονομίας του Χριστού, ανήκοντας ως Εκατόνταρχος στην υπηρεσία του Πιλάτου. Την ημέρα της σωτηρίου Σταυρώσεως του Κυρίου, ο Λογγίνος είχε εντολή να φυλάγει με τους στρατιώτες του το Σώμα του Ιησού Χριστού, παραμένοντας κοντά Του και βλέποντας όλα τα θαυμαστά σημεία που συνέβησαν. Τον μεγάλο σεισμό, την συσκότιση του ηλίου, τους τάφους που ανεώχθησαν και τους νεκρούς που αναστήθηκαν, φωνάζοντας δυνατά «Αληθώς Θεού Υιός ην ούτος». Κατόπιν, στάθηκε στο μέσον της συναγωγής των Ιουδαίων και χωρίς να φοβηθεί κανέναν ομολόγησε ότι: «Θεού Υιός ήτο ο Ιησούς κατά αλήθειαν». Ακολούθως ο Πιλάτος πρόσταξε στον Λογγίνο να φυλάξει με την κουστωδία του τον Τάφο που είχαν ενταφιάσει το Σώμα του Ιησού, που Αναστήθηκε μπροστά στα μάτια τους! Ο Λογγίνος πήγε εκ νέου μαζί με τους στρατιώτες στη συναγωγή και μετέφεραν στους προεστώτες των Ιουδαίων τα όσα συνέβησαν. Τον σεισμό που έγινε καί τον Άγγελο που απεκύλησε τον λίθο του Τάφου. Διαβεβαίωσε δε, ότι ο Χριστός Αναστήθηκε αληθώς και ο Τάφος ήταν πλέον κενός!

Τότε οι Ιουδαίοι ντροπιασμένοι για την Ανάσταση του Χριστού, έδωσαν πολλά χρήματα στους στρατιώτες για να διαδώσουν ότι οι Μαθητές πήγαν κρυφά την νύχτα και Τον έκλεψαν. Μόνο ο Λογγίνος δεν δέχτηκε ούτε ένα αργύριο και αηδιασμένος από τα ψέματα των Ιουδαίων έφυγε κηρύττοντας την Αλήθεια που βίωσε. Ότι ο Χριστός είναι Θεός Αληθινός και Αναστήθηκε εκ νεκρών. Μαθαίνοντας ο Πιλάτος και οι Ιουδαίοι ότι ο Λογγίνος κήρυττε Χριστόν, άρχισαν να τον αναζητούν για να τον φονεύσουν. Ο Λογγίνος παρατάει το αξίωμα του Εκατόνταρχου, αφήνει τα πάντα και παίρνοντας ακόμα δύο στρατιώτες που πίστεψαν και αυτοί στον Χριστό, πηγαίνει στην Καππαδοκία όπου κηρύττουν ότι ο Εσταυρωμένος Χριστός είναι Θεός αληθινός, κάνοντας τους περισσότερους Καππαδόκες να πιστέψουν.

Εν τω μεταξύ, οι Ιουδαίοι παρασέρνουν δολερά τον Πιλάτο που κατά την «επιθυμία» τους, εξασφαλίζει βασιλικό πρόσταγμα από τον Καίσαρα, για να θανατώσουν τον Λογγίνο. Πράγματι οι Ιουδαίοι μετά την απόφαση αυτή, όρμησαν στην Καππαδοκία αναζητώντας τον Λογγίνο, που χωρίς να ξέρουν ότι είναι αυτός τον βρήκαν σ’ έναν αγρό έξω από την πόλη και μυστικά τον ρώτησαν αν ήξερε που κατοικούσε ο Εκατόνταρχος Λογγίνος! Καταλαβαίνοντας εκείνος γιατί τον ζητούσαν, τους είπε να τον ακολουθήσουν για να τους δείξει εκείνον που αναζητούν. Τους πήγε τότε στο σπίτι του και αφού τους φιλοξένησε αβραμιαία τους ρώτησε γιατί γυρεύουν τον Λογγίνο με τόσο πόθο. Εκείνοι του ομολόγησαν εμπιστευτικά την αλήθεια, ότι δηλαδή σκόπευαν να τον φονεύσουν μαζί με τους δύο συστρατιώτες του. Τότε ο Λογγίνος τους καθησύχασε, λέγοντάς τους να μείνουν δύο ημέρες στο σπίτι του και εκείνος θα τους παραδώσει και τους τρεις, χωρίς να χρειαστεί να τους αναζητούν. Ειδοποίησε τότε κρυφά τους δύο στρατιώτες του να έρθουν, περιποιούμενος συνάμα και υπηρετώντας με περισσή αγάπη τους επίδοξους φονευτές τους!

Πράγματι, όταν κατέφθασαν οι άλλοι δύο εν Χριστώ αδελφοί του, ο Λογγίνος ομολόγησε ότι εκείνος ήταν ο αυτός που αναζητούσαν. Οι Ιουδαίοι έμειναν έκπληκτοι, αισθανόμενοι άσχημα, και στενοχωρήθηκαν μη μπορώντας να πιστέψουν ότι ο άνθρωπος που θα φόνευαν ήταν εκείνος που όλες αυτές τις ημέρες, τους πρόσφερε αυτή την υπέροχη φιλοξενία. Ο Λογγίνος τους καθησύχασε, λέγοντας ότι ο θάνατός του, σήμαινε την απαρχή της ζωής του και Βασιλεία αιώνιος. Τους παρακάλεσε να μην λυπούνται καί τους παρηγόρησε λέγοντας ότι το τέλος του θα τον αξίωνε να συνευφραίνεται στον Παράδεισο με τον Χριστό, τον Αληθινό Θεό, υπενθυμίζοντάς τους τα όσα θαυμάσια συνέβησαν κατά την Σταύρωσή Του. Υποδεχόμενος τους δύο αδελφούς συστρατιώτες που ποθούσαν και αυτοί το μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού, ο Άγιος έδειξε ένας όρος στο οποίο επιθυμούσε να ενταφιασθεί. Κατόπιν οι Ιουδαίοι στρατιώτες απέκοψαν τις κεφαλές και των τριών Μαρτύρων και παίρνοντας την κεφαλή του Λογγίνου την έφεραν στον Πιλάτο, ο οποίος αφού εχρημάτησε τους στρατιώτες, διέταξε να πετάξουν την κεφαλή έξω από την πόλη μέσα στις κοπριές.

Τότε συνέβη το ακόλουθο Θαύμα. Μία γυναίκα χήρα με μεγάλη πίστη στον Θεό, που όμως ήταν τυφλή και συνοδευόταν από τον μοναχογιό της, μετέβη να προσκυνήσει στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Παίρνοντας χώμα από τους Αγίους Τόπους, το έθεσε στα μάτια της, παρακαλώντας να ιδεί το φώς της. Παραδόξως όμως, της ήρθε νέα μεγάλη συμφορά αφού ούτε εκείνη θεραπεύθηκε, αλλά και ο γιος της αρρώστησε και απέθανε. Θρηνούσα και μοιρολογώντας η γυναίκα για τις συμφορές που συνέβησαν στη ζωή της, καθώς αποκοιμήθηκε είδε στον ύπνο της τον Άγιο Λογγίνο να της λέγει ότι του έκοψαν την κεφαλή του και την έριξαν μέσα στην κοπριά έξω από την πόλη, προτάσσοντάς της να έρθει στον τόπο αυτό και αφού σκάψει και βρεί την κεφαλή του, να την αγγίξει στα μάτια της και θα αναβλέψει. Επίσης, θα αξιωθεί να δει και τον γιο της, πόση δόξα απολαμβάνει! Τότε η τυφλή γυναίκα με την βοήθεια κάποιου πιστού εξήλθε από την πόλη και φθάνοντας με κόπο στον τόπο που είχε υποδείξει ο Άγιος, σκάλισε την κοπριά και βρήκε την κεφαλή. Ευθύς ανέβλεψε, και κατασυγκινημένη αφού άλειψε με μύρα την τιμία κεφαλή, την έφερε στο σπίτι της. Την επόμενη νύχτα είδε πάλι στον ύπνο της τον Άγιο που κρατούσε τον γιό της σαν να ήταν παιδί του και της είπε να μην λυπάται για εκείνον διότι ο Θεός τον αξίωσε της Βασιλείας Του και ότι τον έχει εκείνος στη συνοδεία του. Την προέτρεψε δε, να θάψει την κεφαλή του μαζί με το λείψανο του γιού της και να ευχαριστεί τον Θεό. Η γυναίκα έπραξε όσα της υπέδειξε ο Άγιος, μεταφέροντας τα λείψανα στο χωριό Σανδάλη της Καππαδοκίας, χτίζοντας ναό προς τιμήν του Αγίου Λογγίνου. Ευχαριστώντας τον Θεό, κατενόησε για τα αγαθά που προσφέρει ο Κύριος σε όσους Τον αγαπούν, αναβοώντας την ομολογία του Αγίου: «Αληθώς Θεού Υιός ην ούτος»!

Ο μεγάλος μάγος που έγινε Χριστιανός

Ο Γιέλο ήταν μέχρι τα 55 του ένας από τους μεγαλύτερους μάγους στην Αφρική. Η δύναμη του σατανά είχε συγκεντρωθεί σ’ αυτόν…

«Γιάτρεψα πολλούς, όμως δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό δίχως τη βοήθεια του σατανά. Για μένα ήταν αποφασιστικά αναγκαίο να βρίσκομαι μαζί του σε άμεση σχέση, για να μπορεί να με οδηγεί σε όλα. Όταν με καλούσαν σ’ έναν άρρωστο, έπρεπε προηγουμένως να τον ρωτήσω, αν έπρεπε να πάω. Κάποτε έλεγε: μπορείς να πας, γιατί θέλω να θεραπεύσω τον άρρωστο (*Ο Γέροντας Παΐσιος έλεγε ότι:...

Η εξουσία "του δεσμείν καί λύειν"

Από το συναξάρι της 15ης Οκτωβρίου

Ένας μοναχός της Αιγύπτου δεχόμενος δαιμονικό πειρασμό, δεν έκανε υπακοή για ασήμαντη αιτία στο Γέροντά του, και αδιαφορώντας για το επιτίμιο που του επέβαλε έφυγε από την σκήτη πηγαίνοντας στην Αλεξάνδρεια, όπου διωκόντουσαν ανελέητα οι Χριστιανοί κατά την βασιλεία του Μαξιμίνου (308-311μ.Χ). Εκεί ο μοναχός συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες και επειδή δεν θυσίαζε στα είδωλα, τον έδειραν και τέλος τον αποκεφάλισαν, πετώντας το σώμα του στα σκυλιά. Κάποιοι ευσεβείς Χριστιανοί παρέλαβαν το μαρτυρικό λείψανό του, το έβαλαν σε λάρνακα και το τοποθέτησαν στο Άγιο Βήμα ενός Ναού για να τιμάται ως Μάρτυρας. Παραδόξως όμως, οπόταν γινόταν η Θεία Λειτουργία καί εκφωνείτο το «Όσοι κατηχούμενοι προέλθετε, οι κατηχούμενοι προέλθετε», βλέπανε όλοι οι παρευρισκόμενοι, να βγαίνει η λάρνακα μόνη της από το Ιερό και να φτάνει στο νάρθηκα του Ναού, όπου παρέμενε μέχρι την απόλυση. Κατόπιν γυρνούσε πάλι μόνη της, χωρίς να την ακουμπάει κανείς, στο σημείο του Ιερού όπου ήταν η θέση της.

Ένας διορατικός Πατέρας, πληροφορήθηκε το γεγονός και παρακάλεσε τον Θεό να του φανερωθεί η αιτία του θαύματος. Πράγματι, του παρουσιάστηκε Άγγελος και τον ρώτησε γιατί θαυμάζει και απορεί, εξηγώντας του ότι οι Απόστολοι του Χριστού, καθώς και οι διάδοχοί τους, είχαν λάβει εξουσία «του δεσμείν και λύειν», και ο αδελφός που αξιώθηκε να χύσει το αίμα του για τον Χριστό, αλλά δεν του επιτρέπεται να βρίσκεται μέσα στο Ιερό Βήμα όσο τελείται η αναίμακτη θυσία, είναι διότι τον διώχνει ο Άγγελος μέχρι το νάρθηκα. Και αυτό συμβαίνει επειδή, αν και υποτακτικός, αθέτησε την υπακοή και τον κανόνα με τον οποίο τον επιτίμησε ο Γέροντάς του. Συνεπώς, αν και έλαβε μαρτυρικό στεφάνι, ήταν δεμένος με το επιτίμιο και γι’ αυτό δεν μπορούσε να βρίσκεται μέσα στο Ιερό όταν τελούσαν τη Θεία Λειτουργία. Εκτός και αν του έλυνε τον κανόνα ο Γέροντας που τον έδεσε.

Μετά την πληροφορία από τον Θεό που είχε ο άγιος αυτός ασκητής, πήγε στον Γέροντα του μάρτυρα και αφού του διηγήθηκε όλα αυτά τα θαυμαστά σημεία, πήγαν στην Αλεξάνδρεια και στο Ναό που βρισκόταν το λείψανο του μάρτυρα, δίδοντάς του συγχώρεση, ασπαζόμενοι, προσευχόμενοι και δοξολογώντας τον Θεό, διότι από την στιγμή εκείνη ο μάρτυρας παρέμενε στο Άγιο Βήμα κάθε φορά που ετελείτο η Θεία Λειτουργία!

Τσίπρας δίχως τσίπα!

Σε συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ της Κυριακής (11-10-2009), ο αρχηγός (ονόματι Τσίπρας) του αθέου κομματιδίου ΣΥΡΙΖΑ, σε μια επίδειξη της αθεΐας του, προβάλει στον νέο πρωθυπουργό το αίτημά του να καταργηθεί ο θρησκευτικός όρκος (λες και εκείνος ορκίστηκε ποτέ) και να διαχωριστεί η Εκκλησία από το κράτος (λες και ήταν ποτέ ενωμένα). Δεν έφτανε στον αρχηγό του αυτοδιαλυόμενου ΣΥΡΙΖΑ ότι από το 17% στις δημοσκοπήσεις, κατάντησαν με τις ανόητες επιλογές τους (υποστήριξη κουκουλοφόρων, γήπεδο Παναθηναϊκού, λαθρομετανάστες, αντίχριστες-αντεθνικές και εξωμοτικές θέσεις κ.α.) να μπαίνουν… σύρριζα καί «καταϊδρωμένοι» στη Βουλή, αλλά συνεχίζουν τις προκλητικά βλακώδεις, δήθεν αντιπολιτευτικές καί προοδευτικές(;) «θεωρίες» τους, ξεχνώντας ότι στις χώρες όπου κυβέρνησαν οι ομοϊδεάτες τους, εάν τολμούσε οποιοσδήποτε να μιλήσει ενάντια σε οτιδήποτε εθεωρείτο αρχή(;), καταδικαζόταν άνευ απολογίας σε εξευτελιστικά μαρτύρια και βέβαιο θάνατο (και ήταν πολλά εκατομμύρια οι αδικοχαμένοι άνθρωποι). Και ενώ σήμερα η χώρα μας έχει τόσα και τόσα σοβαρά προβλήματα, ο ασήμαντος πολιτικάντης Τσίπρας, τα βάζει εκ νέου με την Εκκλησία, όπως σε λίγες μέρες θα ζητάει κατάργηση των παρελάσεων (μόνο ο Κόκκινος στρατός έπρεπε να παρελαύνει), ύστερα θα ειρωνεύονται την Επανάσταση του ’21 (μόνο η επανάσταση του Λένιν ήταν αναγκαία) κ.ο.κ.

Δικαιολογώντας την θέση του στο θέμα της ορκωμοσίας στη Βουλή, ο Τσίπρας δηλώνει, ως πολέμιος της Εκκλησίας, ότι «δεν θα γίνουμε Ιράν», αναμασώντας μια λιωμένη καραμέλα, που την πιπίλισαν κι’ άλλα «ομοειδή». Προσποιούμενος πονηρά ότι αγνοεί το γεγονός, πως αν δεν ήταν η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα, αναπληρώνοντας επί σειρά αιώνων το κράτος, διατηρώντας την Ελληνική συνείδηση, τη γλώσσα, τα γράμματα και τον πολιτισμό μας, τώρα ο εν λόγω πολιτικάντης θα ήταν μουσουλμάνος και θα προσκυνούσε το κοράνι θέλοντας και μη, διότι στις ισλαμικές χώρες δεν χωρατεύουν. Εάν ο παππούς του κάθε Τσίπρα, δεν παρέμενε Ορθόδοξος μέσα στην σκλαβιά της τουρκοκρατίας, αλλά πουλούσε την συνείδησή του όπως ο άθεος σήμερα εγγονός του (καί κάθε άλλος "πολύξερος"), τότε δεν θα ήταν αρχηγός του κομματιδίου ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα ήταν Τούρκος, διότι επί 400 και πλέον χρόνια όποιος άλλαζε πίστη (καί ήταν εκατομμύρια αυτοί) και από Ορθόδοξος γινόταν μουσουλμάνος, έπαυε να είναι Έλληνας καί χριόταν απευθείας Τούρκος.

Είναι δικαίωμα του κάθε Τσίπρα να πιστεύει ότι είναι απόγονος του πιθήκου, ή του Μάρξ, ή ατύχημα μιας τυχαίας διασταύρωσης, έχοντας οποιαδήποτε λανθασμένη θεώρηση της ζωής, που οδηγεί μόνο στην απώλεια. Όμως, μιας και τους ανέχεται η Δημοκρατία και οι Έλληνες πολίτες, και τους δίνεται το δικαίωμα να γράφουν, να μιλάνε και να λένε ότι θέλουν, καθυβρίζοντας ακόμη και την πίστη των περισσοτέρων, οφείλουν να σεβαστούν ότι η χώρα που ζουν έχει μια μακραίωνη ιστορία, και η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι κομματίδιο σαν τον ΣΥΡΙΖΑ με μια προσωρινή αδιάφορη παρουσία τα τελευταία μόλις χρόνια στο πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου, που δεν μπορούν ούτε αναμεταξύ τους να συνεννοηθούν πάμπλουτοι Αλαβαναίοι και κομματοσκυλαίοι, που δεν ξέρει κανείς αύριο σε πιο κόμμα θα μεταπηδήσουν για καινούργιους «αγώνες»… Αντιθέτως, η Εκκλησία έχει συνεχή παρουσία 20 αιώνων εν μέσω διωγμών, μαρτυρίων και αγώνων για την πίστη στην πραγματική Χριστιανική Αλήθεια που μόνο αυτή σώζει τον άνθρωπο. Το να είναι κανείς άθεος είναι δικαίωμά του. Αρκεί να μην είναι προκλητικός έναντι στους συνανθρώπους του, οι οποίοι πιστεύουν στον Θεό, διότι το μόνο που κατορθώνουν είναι να υποτιμούν τον ίδιο τον εαυτό τους ως πολίτη αυτής της ενδόξου χώρας.

Άλλωστε γιατί να επιβάλλουν την γνώμη τους οι άθεοι σ’ αυτή τη χώρα, που είναι λιγότεροι και από τους ψηφοφόρους του κομματιδίου ΣΥΡΙΖΑ και να μην γίνουν σεβαστές οι νομοθεσίες και το σύνταγμα των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων; Η Εκκλησία δεν έχει καμία ανάγκη από το αν θα ορκισθεί ο κάθε Τσίπρας, ή αν θα υπάρχει σχέση Εκκλησίας-κράτους, διότι η Εκκλησία δεν έχει αρχηγό τον κάθε Τσίπρα, αλλά τον Χριστό, καί άντεξε σε μακραίωνες περιόδους όταν το κράτος δεν υπήρχε και όχι μόνο αυτό, αλλά το ανέστησε από την δουλεία, βοηθώντας το ανελλιπώς να ορθοποδήσει όσο ουδείς άλλος. Η Εκκλησία στη χώρα μας είναι το σύνολο των Ελλήνων πολιτών που πιστεύουν στον Χριστό. Και οτιδήποτε ανήκει στην Εκκλησία, είναι απευθείας κτήμα και όλων των Ελλήνων που τυγχάνει να συναποτελούν και το κράτος. Υπό την έννοια αυτή, Εκκλησία και κράτος είναι στην πλειοψηφία τους μια κοινωνία ιδίων ανθρώπων. Συνεπώς Εκκλησία και κράτος είναι από μόνα τους το ίδιο και το αυτό, διότι οι πολίτες που ανήκουν στο κράτος ανήκουν ταυτόχρονα και στην Εκκλησία και αντιστρόφως.

Τι προσέφερε στο κράτος που υποτίθεται ότι υπηρετεί, ο κάθε Τσίπρας; Αγνοούν ότι ανέκαθεν, όταν δεν υπήρχαν νοσοκομεία, γηροκομεία, ορφανοτροφεία κ.α. η Εκκλησία ήταν και είναι μέχρι σήμερα ο μεγαλύτερος φιλανθρωπικός οργανισμός στην Ελλάδα καί όχι μόνο, προσφέροντας τα μέγιστα στην κοινωνία και το κράτος; Φαίνεται τελικά, ότι κάποιοι άνθρωποι, όσα λάθη και να κάνουν στη ζωή τους, όσες κατραπακιές και αν φάνε, μένουν εγωϊστικά αμετανόητοι καί υπόδουλοι σ’ ένα στείρο κομματισμό, προσπαθώντας να σαμποτάρουν και να φρενάρουν κάθε πρόοδο σ’ αυτή τη χώρα. Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να κάνουν τους κατά λάθος ή εν αγνοία ψηφοφόρους τους, να τους σιχαθούν ολοκληρωτικά και να κατεβάσουν τα ποσοστά του κομματιδίου σε δεκαδικά νούμερα του μηδέν!

Στρατής Ανδριώτης

«…παρατάξεως Κυρίου»

Οι δοκιμασίες

του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ

* Εάν επιτρέψει ο Κύριος να δοκιμάσει ο άνθρωπος ασθένειες, τότε Εκείνος θα του δώσει και τη δύναμη της υπομονής.

* Όποιος σηκώνει την αρρώστια με υπομονή και ευγνωμοσύνη στο Θεό, στεφανώνεται σαν μάρτυρας.

* Πρέπει να τα υπομένουμε όλα για χάρη του Θεού με ευχαρίστηση. Η ζωή μας, συγκριτικά με την αιωνιότητα, είναι μια στιγμή. Γι’ αυτό και ο απόστολος λέει πως «όσα υποφέρουμε τώρα, δεν ισοσταθμίζουν τη δόξα που μας επιφυλάσσει ο Θεός στο μέλλον» (Ρωμ. 8,18).

* Όπως το κερί, αν δεν ζεσταθεί και δεν μαλακώσει, δεν μπορεί να δεχθεί πάνω του σφραγίδα, έτσι και η ψυχή, αν δεν δοκιμαστεί με τους κόπους και τις ασθένειες, δεν μπορεί να δεχθεί πάνω της τη σφραγίδα της αρετής.

* Η απελπισία είναι η μεγαλύτερη χαρά του διαβόλου. Είναι αμαρτία θανάσιμη.

* Η ειρήνη της ψυχής αποκτάται με τις θλίψεις. Η Γραφή λέει: «Περάσαμε από τη φωτιά και τον κατακλυσμό των θλίψεων. Τελικά, όμως, μας οδήγησες σε τόπο αναψυχής» (Ψαλμ. 65,12).

Οι Αλεβήδες στην Τουρκία

Περίπου 20 εκατομμύρια Αλεβήδες ζουν σήμερα στην Τουρκία, που πιστεύουν σε μια μη ισλαμική θρησκεία, η οποία διαφέρει από αυτή των υπόλοιπων Τούρκων σουνιτών μουσουλμάνων, καθώς και από των σιϊτών μουσουλμάνων. Προέρχονται από τους Μπεκτασήδες, ενός τάγματος που εμφανίστηκε στη Μικρά Ασία το 14ο αι. μ.Χ. με ηγέτη τον Χατζή Μπεκτάς Βελή, διατηρώντας πολλά ορθόδοξα χριστιανικά στοιχεία στα κείμενα και στις τελετές τους, επειδή αποτελεί συνέχιση μιας χριστιανικής αιρέσεως των «Αγγελικών», που αναπτύχθηκαν αρχικά κατά τα πρωτοχριστιανικά χρόνια στη Φρυγία, καταδικαζόμενοι ως αιρετικοί από τη σύνοδο Λαοδικείας (363).

Οι Αλεβήδες θεωρούν ότι διαφέρουν σε όλα από τους Τούρκους, έχοντας διαφορετικό πολιτισμό και θρησκευτική πίστη. Διαμαρτύρονται συχνά επειδή παραγκωνίζονται και υποτιμούνται εσκεμμένα από τις τουρκικές νομοθεσίες και το σύνταγμα που δεν αναγνωρίζει ούτε καν το όνομά τους. Επιζητούν το δικαίωμα να έχουν δικές τους εκκλησίες (τζεμ) ως χώρους λατρείας, διότι ποτέ δεν μπαίνουν σε τζαμιά, θεωρώντας ότι αδικούνται κατάφωρα σε σχέση με τους μουσουλμάνους, οι οποίοι απολαμβάνουν δωρεές για το κτίσιμο χιλιάδων τζαμιών, σχολείων ιμάμηδων και χατίπηδων, κορανικών ιδρυμάτων εκπαίδευσης, με χιλιάδες «θρησκευτικούς» υπαλλήλους, χρηματοδοτούμενα όλα αυτά από το τουρκικό κράτος (ας τα βλέπουν αυτά οι «δικοί» μας εγχώριοι αντίχριστοι).

Οι Αλεβήδες δεν ακολουθούν καμία από τις 5 βασικές αρχές του Ισλάμ. Είναι αντίθετοι με το κοράνι, και δεν τηρούν την προσευχή των μουσουλμάνων, αλλά σε αντίθεση με αυτούς, εισέρχονται στους δικούς τους τόπους λατρείας, μαζί οι γυναίκες και οι άνδρες, όπως οι Χριστιανοί. Τηρούν την Ορθόδοξη νηστεία των 40 ημερών, προσευχόμενοι και απέχοντας από κρέας, ψάρια, γαλακτοκομικά και αυγά! Κάνουν ελεημοσύνη, βαπτίζονται με νερό, δεν κάνουν οι άνδρες περιτομή, οι γυναίκες δεν καλύπτονται σαν τις μουσουλμάνες, η σύζυγος είναι μία (μονογαμία), δεν παντρεύονται καί ούτε νυμφεύονται ποτέ με μουσουλμάνο ή μουσουλμάνα αντίστοιχα, παρά μόνο μεταξύ τους καί χωρίς να δέχονται να τελέσει τον γάμο τους ο ιμάμης. Τιμούν πολλούς Αγίους της Ορθοδοξίας, όπως για παράδειγμα στη Δ. Θράκη ταυτίζουν έναν δικό τους άγιο (Σαρή Σαλτίκ) με τους Αγίους Νικόλαο, Γεώργιο, Σπυρίδωνα, Συμεών κ.α. Επίσης, ταυτίζουν τον γαμπρό του Μωάμεθ, τον Αλί, ως όμοιο με τον Ιησού Χριστό και τον ζωγραφίζουν όπως Εκείνον. Τους δε δύο γιούς του Αλί, τους θεωρούν ότι είναι οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος, ενώ οι 12 ιμάμηδές τους, πιστεύουν ότι είναι οι 12 Απόστολοι του Χριστού, γι’ αυτό και φτιάχνουν εικόνες των Αγίων!

Από τα παραπάνω διαφαίνονται οι λόγοι που το τουρκικό (παρα)κράτος δεν επιθυμεί τον εκδημοκρατισμό και επιδιώκει συνεχώς εντάσεις με την Ελλάδα ως αντιστάθμισμα των εσωτερικών πιέσεων, φανατίζοντας τα πλήθη, ούτως ώστε να διατηρεί την υποτιθέμενη «ομοιογένεια» ενός κράματος λαοτήτων, φοβούμενοι ιδιαιτέρως τον «τουρκικό» αλεβισμό, καθώς και τις άλλες εθνότητες που σήμερα ζουν υπόδουλοι στην Τουρκία, υπό την ανοχή της Δύσης.

Στρατής Ανδριώτης

Κενοδοξία, υπερηφάνεια και ταπεινοφροσύνη

του Οσίου Ιωάννου του Σιναΐτου

«Στον κατάλογο των αμαρτωλών παθών τοποθετούν, και πολύ σωστά, την κενοδοξία πλάι στην υπερηφάνεια… Γιατί η κενοδοξία είναι η αρχή και η υπερηφάνεια η κατάληξη…

»… Ο κενόδοξος είναι ένας χριστιανός ειδωλολάτρης. Εξωτερικά δείχνει πως λατρεύει το Θεό, στην πραγματικότητα όμως επιδιώκει ν’ αρέσει στους ανθρώπους και όχι στο Θεό. Κενόδοξος είναι καθένας που θέλει να δείχνεται. Του κενόδοξου και η νηστεία και η προσευχή μένουν χωρίς μισθό. Γιατί και τα δυό τα κάνει για να κερδίσει τον έπαινο των ανθρώπων…

»… Είναι μεγάλο κατόρθωμα ν’ αποτινάξεις από την ψυχή σου τον έπαινο των ανθρώπων. Μεγαλύτερο όμως είναι ν’ αποκρούσεις τον έπαινο των δαιμόνων που σε σπρώχνει να καυχιέσαι και να υπερηφανεύεσαι εσωτερικά…

»… Όποιος υπερηφανεύεται για τα φυσικά του χαρίσματα, δηλαδή για την εξυπνάδα, την αντίληψη, την καλή ανάγνωση και προφορά και για όλα όσα έχει ο άνθρωπος χωρίς να κοπιάσει, αυτός ποτέ δεν θα κερδίσει τα υπερφυσικά χαρίσματα…

»… Υπάρχει η δόξα που χαρίζει ο Θεός, όπως ο ίδιος βεβαιώνει: ‘‘Αυτούς που με δοξάζουν θα τους δοξάσω κι εγώ’’ (Α΄Βασ. 2,30). Υπάρχει και η δόξα που προέρχεται από το διάβολο, με τους επαίνους των ανθρώπων. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος: ‘‘Αλίμονο όταν όλοι οι άνθρωποι σας επαινούν’’ (Λουκ. 6,26). Θ’ αντιληφθείς και θα γνωρίσεις καλά τη δόξα που χαρίζει ο Θεός, όταν λογαριάζεις σαν ζημιά σου τη δόξα των ανθρώπων και την αποφεύγεις με κάθε τρόπο, και όταν, όπου κι αν βρίσκεσαι, κρύβεις τον τρόπο της ζωής σου. Θα γνωρίσεις όμως καλά και τη δόξα των ανθρώπων όταν και το παραμικρό έργο σου το κάνεις ‘‘προς το θεαθήναι τους ανθρώπους’’…

»… Όταν αρχίσουν να μας επαινούν ή μάλλον να μας εξαπατούν, ας θυμηθούμε γρήγορα το πλήθος των αμαρτιών μας, και τότε οπωσδήποτε θα συναισθανθούμε ότι είμαστε ανάξιοι γι’ αυτό που λένε για μας… Όπου συνέβη πτώση σε κάποια αμαρτία, εκεί προηγήθηκε η υπερηφάνεια. Γιατί η υπερηφάνεια είναι το προμήνυμα κάθε πτώσεως…

»… Ο υπερήφανος άνθρωπος μοιάζει με το ρόδι, που ενώ από μέσα είναι σάπιο, εξωτερικά είναι γυαλιστερό. Στον υπερήφανο δεν χρειάζεται διάβολος, για να τον πολεμάει. Γιατί ο ίδιος έχει γίνει διάβολος και εχθρός του εαυτού του. Όποιος ενώθηκε αδιάσπαστα με την ταπείνωση, γίνεται περισσότερο απ’ όλους ήπιος, προσηνής, ευσπλαχνικός, και ευκατάνυκτος. Γίνεται ειρηνικός, χαρούμενος, ευάγωγος, άγρυπνος και ακούραστος…

»… Έχω τη γνώμη ότι μόνο οι άγγελοι στον ουρανό μπορούν να μην αμαρτάνουν τελείως. Γιατί άκουσα τον επίγειο άγγελο, τον απόστολο Παύλο, να λέει: ‘‘Είναι αλήθεια πως η συνείδησή μου δεν με ελέγχει για τίποτε, αλλά αυτό δεν αποδεικνύει πως είμαι πραγματικά αθώος. Αυτός που μπορεί να με κρίνει είναι μόνο ο Κύριος’’ (Α΄Κορ. 4,4)…

»… Γνωρίζοντας ο Κύριός μας ότι η εσωτερική αρετή συνδυάζεται και με την εξωτερική εμφάνιση, φόρεσε την ποδιά του υπηρέτη και έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, δείχνοντας σ’ εμάς τη μέθοδο που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, για να προχωρήσουμε στο δρόμο της ταπεινοφροσύνης. Γιατί η ψυχή μας επηρεάζεται από τις εξωτερικές μας ασχολίες, τυπώνει μέσα της όσα κάνουμε και συμμορφώνεται μ’ αυτά. Αν η υπερηφάνεια έκανε δαίμονες κάποιους αγγέλους, οπωσδήποτε η ταπεινοφροσύνη μπορεί να κάνει αγγέλους τους δαίμονες. Γι’ αυτό ας έχουν θάρρος όσοι έπεσαν.

Ας αγωνιστούμε μ’ όλες μας τις δυνάμεις για ν’ ανεβούμε στην κεφαλή της ταπεινοφροσύνης. Αν δεν μπορούμε αυτό, ας ανεβούμε τουλάχιστο στους ώμους της. Αν κι αυτό μας είναι δύσκολο, ας μη χάσουμε τουλάχιστο την αγκαλιά της. Γιατί όποιος τη χάσει κι αυτή, φοβάμαι πως δεν θα μπορέσει να κερδίσει τίποτα στην αιωνιότητα».

Ο δρόμος της ευτυχίας

του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

Τίποτα δὲν εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὴν καθαρὴ καρδιά, γιατὶ μία τέτοια καρδιὰ γίνεται θρόνος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τί εἶναι ἐνδοξότερο ἀπὸ τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ; Ἀσφαλῶς τίποτα. Λέει ὁ Θεὸς γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν καθαρὴ καρδιά: «Θὰ κατοικήσω ἀνάμεσά τους καὶ θὰ πορεύομαι μαζί τους. Θὰ εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου». (Β´ Κορ. 6, 16).

Ποιοὶ λοιπὸν εἶναι εὐτυχέστεροι ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους; Καὶ ἀπὸ ποιὸ ἀγαθὸ μπορεῖ νὰ μείνουν στερημένοι; Δὲν βρίσκονται ὅλα τ᾿ ἀγαθὰ καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὶς μακάριες ψυχές τους; Τί περισσότερο χρειάζονται; Τίποτα, στ᾿ ἀλήθεια, τίποτα! Γιατὶ ἔχουν στὴν καρδιά τους τὸ μεγαλύτερο ἀγαθό: τὸν ἴδιο τὸ Θεό!

Πόσο πλανιοῦνται οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀναζητοῦν τὴν εὐτυχία μακριὰ ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους, στὶς ξένες χῶρες καὶ στὰ ταξίδια, στὸν πλοῦτο καὶ στὴ δόξα, στὶς μεγάλες περιουσίες καὶ στὶς ἀπολαύσεις, στὶς ἡδονὲς καὶ σ᾿ ὅλες τὶς χλιδὲς καὶ ματαιότητες, ποὺ κατάληξή τους ἔχουν τὴν πίκρα! Ἡ ἀνέγερση τοῦ πύργου τῆς εὐτυχίας ἔξω ἀπὸ τὴν καρδιά μας, μοιάζει μὲ οἰκοδόμηση κτιρίου σὲ ἔδαφος ποὺ σαλεύεται ἀπὸ συνεχεῖς σεισμούς. Σύντομα ἕνα τέτοιο οἰκοδόμημα θὰ σωριαστεῖ στὴ γῆ...

Ἀδελφοί μου! Ἡ εὐτυχία βρίσκεται μέσα στὸν ἴδιο σας τὸν ἑαυτό, καὶ μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸ κατάλαβε αὐτό. Ἐξετάστε τὴν καρδιά σας καὶ δεῖτε τὴν πνευματική της κατάσταση. Μήπως ἔχασε τὴν παρρησία της πρὸς τὸ Θεό; Μήπως ἡ συνείδηση διαμαρτύρεται γιὰ παράβαση τῶν ἐντολῶν Του; Μήπως σᾶς κατηγορεῖ γιὰ ἀδικίες, γιὰ ψέματα, γιὰ παραμέληση τῶν καθηκόντων πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον; Ἐρευνῆστε μήπως κακίες καὶ πάθη γέμισαν τὴν καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αὐτὴ σὲ δρόμους στραβοὺς καὶ δύσβατους...

Δυστυχῶς, ἐκεῖνος ποὺ παραμέλησε τὴν καρδιά του, στερήθηκε ὅλα τ᾿ ἀγαθὰ κι ἔπεσε σὲ πλῆθος κακῶν. Ἔδιωξε τὴ χαρὰ καὶ γέμισε μὲ πίκρα, θλίψη καὶ στενοχώρια. Ἔδιωξε τὴν εἰρήνη καὶ ἀπόκτησε ἄγχος, ταραχὴ καὶ τρόμο. Ἔδιωξε τὴν ἀγάπη καὶ δέχτηκε τὸ μίσος. Ἔδιωξε, τέλος, ὅλα τὰ χαρίσματα καὶ τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ δέχτηκε μὲ τὸ βάπτισμα, καὶ οἰκειώθηκε ὅλες τὶς κακίες ἐκεῖνες, ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο ἐλεεινὸ καὶ τρισάθλιο.

Ἀδελφοί μου! Ὁ Πολυέλεος Θεὸς θέλει τὴν εὐτυχία ὅλων μας καὶ σ᾿ αὐτὴ καὶ στὴν ἄλλη ζωή. Γι᾿ αὐτὸ ἵδρυσε τὴν ἁγία Του Ἐκκλησία. Γιὰ νὰ μᾶς καθαρίζει αὐτὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, νὰ μᾶς ἁγιάζει, νὰ μᾶς συμφιλιώνει μαζί Του, νὰ μᾶς χαρίζει τὶς εὐλογίες τοῦ οὐρανοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνοιχτὴ τὴν ἀγκαλιά της, γιὰ νὰ μᾶς ὑποδεχθεῖ. Ἂς τρέξουμε γρήγορα ὅσοι ἔχουμε βαριὰ τὴ συνείδηση. Ἂς τρέξουμε καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕτοιμη νὰ σηκώσει τὸ βαρὺ φορτίο μας, νὰ μᾶς χαρίσει τὴν παρρησία πρὸς τὸ Θεό, νὰ γεμίσει τὴν καρδιά μας μὲ εὐτυχία καὶ μακαριότητα...

Η Νέα Κερκόπορτα

του Ανδρέα Β. Μπούτσικα

Το μόνο θετικό στοιχείο της Συνθήκης της Λωζάννης για την Ελλάδα ήταν ότι, με την ανταλλαγή των πληθυσμών η χώρα απέκτησε ποσοστό ελληνικής ομοιογένειας 99,9%. Δυστυχώς, όμως, οι ελληνικές μειονότητες, που άλλοτε ανθούσαν στις γειτονικές Βαλκανικές χώρες, με τη βιαιότητα και την καταπίεση που άσκησαν πάνω τους οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών, μειώθηκαν δραματικά ή εξαφανίστηκαν όπως υποστηρίζουν. Έτσι, στην Τουρκία οι 300.000 χιλιάδες Έλληνες της Κωνσταντινούπολης έγιναν 3.000, στην Ίμβρο και την Τένεδο, που είχαν αμιγή ελληνικό πληθυσμό, έμειναν κάπου 300 και οι άλλες πόλεις καθόλου. Κάτι ανάλογο έγινε και στην Βουλγαρία, τα Σκόπια, τη Ρουμανία κ.λ.π., ενώ στην Αλβανία, παρά τους διωγμούς, κατάφεραν να επιζήσουν πάνω από 400.000 και με καταπατημένη την αυτονομία που τους είχε παραχωρηθεί το 1914.

Ενώ λοιπόν οι γείτονες προσπάθησαν με κάθε τρόπο να εξαφανίσουν το ελληνικό στοιχείο, οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνον δεν αντέδρασαν σθεναρά σ’ αυτές τις γενοκτονίες, κάτι που αποθράσυνε τους διώκτες, αλλά και ανέχτηκαν, ιδιαίτερα τελευταία, την ασύδοτη είσοδο στη χώρα μας χιλιάδων αλλοδαπών απ’ όλες αυτές τις χώρες και ακόμη από την Ασία και την Αφρική. Και το χειρότερο, οι γείτονες με περισσή θρασύτητα φωνάζουν για δικές τους μειονότητες στη χώρα μας.

Τελευταία, όμως, η είσοδος αλλοδαπών στην Ελλάδα πέρασε κατά πολύ τα ανεκτά όρια και έφθασαν το 1.000.000 περίπου. Άραγε κατανοούμε και συνειδητοποιούμε τι θα πει αυτό; Είναι το 1/10 του πληθυσμού μας! Απ’ αυτούς οι πιο πολλοί είναι Αλβανοί, πολλοί από τους οποίους αυτοχαρακτηρίζονται Βορειοηπειρώτες, για να έχουν τη συμπάθεια και τη φροντίδα μας. Υπολογίζονται κοντά στις 800.000 και ανάμεσά τους όλα τα αποβράσματα των αλβανικών φυλακών που είτε σκόπιμα είτε λαθραία, ήρθαν στην Ελλάδα συνοδεία με Καλάζνικωφ για καλύτερη ζωή, σε βάρος της περιουσίας και της ασφάλειάς μας, με σωρό δολοφονίες, κακοποιήσεις, ληστείες και κάθε άλλου είδους βαρβαρότητες, χωρίς βέβαια, να ισχυριζόμαστε πως είναι κακοί στο σύνολό τους. Η Αθήνα δυστυχώς, έχει γίνει «μαφιόζικο Σικάγο» και η επαρχία δεν υστερεί και καταδυναστεύεται από τυχοδιώκτες και εγκληματίες. Ολόκληρα χωριά και πόλεις φωνάζουν πως θα πάρουν το Νόμο στα χέρια τους, ενώ οι φυλακές έχουν γεμίσει από κακοποιούς, που μάλιστα επαναστατούν απαιτώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Οι κάτοικοι και του πιο ακραίου χωριού ζουν με το φόβο των επιδρομών, κλείνονται νωρίς στα σπίτια, που τα φράζουν με σιδεριές και συναγερμούς και ο λαός δεινοπαθεί και πληρώνει τις τεράστιες οικονομικές δαπάνες, ενώ τα έσοδα αυτών μεταφέρονται εκτός Ελλάδας ή γίνονται ακίνητα. Έχουν αποκτήσει, μάλιστα, και συνδικαλιστική υπόσταση και οι εκπρόσωποί τους με πρωτοφανές θράσος παρουσιάζονται στα ΜΜΕ όχι μόνο για να δικαιολογήσουν τη δράση των ομοεθνών τους, αλλά και ν’ απαιτήσουν ευγενική μεταχείριση. Διαφορετικά, όπως υποστηρίζουν, η Ελλάδα θα γίνει… Κόσσοβο. Απειλούμεθα μέσα στη χώρα μας, αφού ούτε Κυβέρνηση, ούτε δικαιοσύνη δεν τους τράβηξε το αυτί.

Γέμισε κακοποιούς η χώρα και ενώ οι πολίτες κακοποιούνται, δεν έχουν το δικαίωμα ανάλογης απάντησης, γιατί αν τραυματίσουν κακοποιό, ακόμα και μέσα στο σπίτι τους (άραγε δεν είναι άσυλο πλέον;), συλλαμβάνονται και δικάζονται. Οι Κυβερνήσεις ανέχονται… δημοκρατικά την κατάσταση, κάνοντας τάχα κάποιες απελάσεις, για να επιστρέψουν πάλι οι κακοποιοί την επομένη. Άρχισαν οι απαιτήσεις για τζαμιά, αποζημιώσεις Τσάμηδων, σχολεία, υγειονομική περίθαλψη κ.λ.π. ενώ το πρόβλημα πολλαπλασιασμού τους, σε συνδυασμό με το δικό μας οξύ δημογραφικό, θα γίνει σε λίγο εκρηκτικό. Σίγουρα θα αντιμετωπίσουμε πρόβλημα πληθυσμιακής αλλοίωσης, αφού κάθε αλβανική οικογένεια έχει 5-6 παιδιά. Σε λίγα χρόνια, με τις αναλογίες, ο ένας στους τρεις κατοίκους της Ελλάδας δεν θα έχει ελληνική εθνική συνείδηση. Θα φτάσουμε σίγουρα σε συγκρούσεις, ενώ θ’ αντιμετωπίσουμε κίνδυνο αλλοίωσης του κοινωνικού ιστού και παραμόρφωση του εθνικού χαρακτήρα της χώρας.

Δεν είμαστε ούτε σωβινιστές, ούτε κήρυκες φυλετικών διακρίσεων. Αυτό το παραμύθι ας το αφήσουν οι δήθεν «προοδευτικοί» με τα αντεθνικά δημοκρατικά τους συνθήματα και τον σοσιαλιστικό πλουτισμό τους! Η Ελλάδα κινδυνεύει και κινδυνεύει άμεσα, αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα το πρόβλημα. Δεν είμαστε Γερμανία των 80.000.000. Είμαστε μια μικρή ειρηνική χώρα που πολιορκείται και συρρικνώνεται αδιάκοπα, ζει με δανεισμό και περιβάλλεται από εχθρούς, που κάθε στιγμή είναι έτοιμοι να την κατασπαράξουν.

Οι Βυζαντινοί πρόγονοί μας κάτι παρόμοιο το πλήρωσαν ακριβά με πονεμένες συνέπειες για όλες τις κατοπινές γενιές. Το πρόβλημα απαιτεί άμεσα διπλωματική λύση. Οι αλλοδαποί να έρχονται εποχιακά, σύμφωνα με τις ανάγκες σε εργατικά χέρια της χώρας, και στη συνέχεια να επιστρέφουν στη χώρα τους χωρίς εξαίρεση, βέβαια, και των Βορειοηπειρωτών που είναι απαραίτητο να μείνουν στις εστίες τους. Η ιθαγένεια να δίνεται μόνον σε όσους πληρούν τις ανάλογες προϋποθέσεις, όπως γίνεται και στις Η.Π. Αμερικής, με ολοκληρωμένες διαδικασίες ορκωμοσίας, ταυτότητας, στρατιωτικών υποχρεώσεων και εθνικής αφομοίωσης.

Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε το μέλλον των παιδιών μας. Διαφορετικά θα ξυπνήσουν ένα πρωΐ και θα ψάχνονται, ποιοι είναι και που ζουν. Αυτή τη φορά ας αποφύγουμε την εκ των «έσω» άλωση! Η Κερκόπορτα είναι ανοιχτή. Ας την κλείσουμε πριν είναι αργά.

Αναδημοσίευση από το Περιοδικό «Ποιμήν» της Ι. Μητροπόλεως Μυτιλήνης

Ποιοί μας κυβερνούν;

Διανύοντας μία κρίσιμη εποχή, παρατηρούμε ότι ολοένα και περισσότερο πληθαίνουν γύρω από τη χώρα μας διάφορες προκλητικές καταστάσεις, που σε συνδυασμό με τα ήδη υπάρχοντα πολλαπλά εσωτερικά προβλήματα, μοιάζουν με έναν κλοιό που περισφίγγει ανυπόφορα την ίδια τη ζωή μας. Αυτή τη στιγμή, όσον αφορά την Ελλάδα, συμβαίνει κάτι το ανεξήγητα παράλογο, μιας και όλοι οι γείτονές μας καθοδηγούνται παρασκηνιακά για να διεκδικούν εδάφη, δικαιώματα και οτιδήποτε άλλο συντελεί στην αποδυνάμωση της χώρας μας, την στιγμή που καμία άλλη χώρα δεν αντιμετωπίζει παρόμοιες καταστάσεις. Και όλα αυτά συμβαίνουν με δεδομένο ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι και σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που απειλούνται από επίδοξα μέλη της, υποχρεώνοντας την χώρα μας να δαπανά δυσβάσταχτα ποσά για την διαφύλαξή τους, ενώ ταυτόχρονα πιέζεται από τους εταίρους της για να βελτιώσει τα νούμερα της οικονομίας της!

Είναι ξεκάθαρο ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται η πολιτική της Αμερικής, που εξυπηρετεί συμφέροντα εταιριών της, ελεγχόμενων από τους Εβραίους Σιωνιστές, έχοντας ως «ηγεμόνα» στην περιοχή των Βαλκανίων τον Εβραίο Τζώρτζ Σόρος, ο οποίος κυριολεκτικά «λύνει και δένει». Μια πολιτική που εκφράζεται μέσω των συμφερόντων διαφόρων ανωνύμων εταιρειών, που ανήκουν σε επώνυμους μεγιστάνες της πλουτοκρατίας, που πολλοί εξ’ αυτών είναι μέλη κυβερνήσεων και επιδιώκουν να «κατοχυρώσουν» υπό τον έλεγχό τους, τις περιοχές που διαθέτουν πλούσιο υπέδαφος! Με τη μορφή εταιριών και ομίλων παζαρεύονται υπογείως οι επενδύσεις για την εξόρυξη ορυκτών, χωρίς να δημοσιεύονται τέτοιου είδους θέματα, αφού οι δημοσιογράφοι ως επί το πλείστον ασχολούνται με τα τετριμμένα! Για να εκπληρωθούν οι στόχοι τους, επιδιώκουν πρωταρχικά να δημιουργούν προβλήματα (εθνικά, μειονοτικά, μεταναστευτικά, οικονομικά κ.α.), ώστε κάθε περιοχή που τους ενδιαφέρει να μην ανήκει σε καμία χώρα αλλά να είναι διεκδικήσιμη μέχρι που να μεσολαβήσουν «ειρηνικά» εκείνοι οι ισχυροί και να την καταστήσουν δική τους μέσω των «δικών» τους οργάνων που υποστηρίζουν διπλωματικά.

Σχετικά με τη χώρα μας, τα αίτια όλων των προκλήσεων και των διεκδικήσεων από τους γείτονες, αφορούν το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχει πετρέλαιο (Αιγαίο και Ιόνιο) και πολύτιμα ορυκτά! Ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο κοιτάσματα ουρανίου, βρίσκεται στο νομό Καβάλας (όρος Σύμβολο), που η αξία του εκτιμάται σε δισεκατομμύρια Ευρώ!!! Επίσης, υπάρχουν στη Βόρεια Ελλάδα πολλά κοιτάσματα πολύτιμων, σπάνιων, ή και ανύπαρκτων στην Ευρώπη μετάλλων, τα οποία είναι χρήσιμα για την κατασκευή δορυφόρων και πυραυλικών συστημάτων. Σπουδαιότατα χαρακτηρίζονται και τα δύο κοιτάσματα χρυσού στη Θράκη, καθώς και της Κασσάνδρας, που θεωρούνται από τα αποδοτικότερα στον κόσμο! Η Ελλάδα είναι ήδη χαρτογραφημένη από Αμερικάνους και Γερμανούς επιστήμονες, διότι υπάρχει το ενδιαφέρον κυρίως από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αυτών, με σκοπό την ανάπτυξη (για πάρτι τους) της πυρηνικής βιομηχανίας. Αν και διαθέτουν ενεργειακά αποθέματα, ψάχνουν και καπελώνουν με μια ιμπεριαλιστική και πονηρά αρπακτική νοοτροπία, τις πηγές άλλων πιο αδύναμων χωρών, ώστε να έχουν το πάνω χέρι και να μην εξαντλούν δική τους ενέργεια. Η Ελλάδα υποκύπτοντας στις πιέσεις των Αμερικάνων είναι «εν κρυπτώ» δεσμευμένη από το 1976 να μην εξορύξει ειδικά το ουράνιο, για να μην αποκτήσει πλούτο και σηκώσει κεφάλι! Διότι είναι προτιμότερο να υπάρχει ως κράτος σαν ένας καταχρεωμένος πελάτης των «μεγάλων» που θα την κάνουν ότι θέλουν ανά πάσα στιγμή.

Οι κρίσεις των εθνικών μας θεμάτων, οι παραβιάσεις και οι κατά καιρούς εντάσεις με τους Τούρκους, αποσκοπούν στα πετρελαϊκά συμφέροντα και στην κατοχύρωση γεωγραφικών θέσεων σε εταιρίες που «παίζουν» πίσω από τις μεθοδεύσεις αυτές και που έντεχνα προωθούν οι αδρά αμειβόμενοι πολιτικοί, που είναι προσεκτικά επιλεγμένοι και τοποθετημένοι σε καίριες θέσεις, ώστε να ρυθμίζουν τις καταστάσεις τοιουτοτρόπως! Απόρροια όλων αυτών είναι οι κατευθυντήριες γραμμές προς την Τουρκία για να ξεσηκώνει τους μουσουλμάνους της Θράκης για αυτονόμηση και μετέπειτα ενσωμάτωση στη «μητέρα πατρίδα», καθώς και για το μοίρασμα του Αιγαίου. «Γραμμή» προς του ψευτομακεδόνες σκοπιανούς ώστε να διεκδικούν το όνομα «Μακεδονία» με περαιτέρω νοτιότερες βλέψεις! Ξεσηκώνοντας επίσης τους Αλβανούς με το ανύπαρκτο θέμα των Τσάμηδων ώστε να δημιουργηθούν γκρίζες ζώνες παράλληλα στο Ιόνιο. Στόχος όλων αυτών των μεθοδεύσεων είναι η εκμετάλλευση των εδαφών αυτών από τις «εταιρίες» των γνωστών λόμπι που κυβερνούν τον κόσμο.

Απορίας άξιον είναι το γιατί οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας δεν δρουν διπλωματικά (όταν οι «γείτονες» το πράττουν), ώστε να εκμεταλλευτούν αυτό τον ορυκτό πλούτο προς όφελος της χώρας μας, αλλά αντ’ αυτού ζητιανεύουν τους ξένους για δάνεια, υπερχρεώνοντας την Ελλάδα και καταφεύγοντας σε μια διαρκή άνευ αποτελέσματος ανυπόφορα βαριά φορολόγηση των πολιτών της, μέχρι σημείου εξουδενώσεως. Με το πλούσιο υπέδαφός της, η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι από τα πλουσιότερα κράτη στον κόσμο, αντί να σερνόμαστε πίσω από τον κάθε Αλμούνια, και οι διάφοροι νεογενίτσαροι της χώρας μας να κομματικοποιούν το λαό, διαιρώντας και διχάζοντάς τον για το τίποτα (διαίρει και βασίλευε), ώστε να τον έχουν υποχείριό τους οι «άνθρωποι» της παγκοσμιοποίησης.

Στρατής Ανδριώτης

ΠΡΟΤΡΟΠΗ: Οποιαδήποτε πολιτική ηγεσία μας κυβερνήσει, ή αντιπολιτευθεί τους κυβερνώντες, δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξουν τίποτα στην ζωή μας, εάν δεν φροντίσουμε να γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, αν όχι όλοι, έστω ένας ικανός αριθμός πολιτών καθώς και πολιτευτών. Διότι, ούτε ο καπιταλισμός, ούτε ο σοσιαλισμός, ούτε ο κομμουνισμός ή τα υπόλοιπα συναφή, δεν μπορούν να φτιάξουν τις κοινωνίες, γιατί απλούστατα απέτυχαν παταγωδώς όπου δοκίμασαν να εξουσιάσουν ανθρώπους. Αποδεδειγμένα η μόνη σίγουρη οδός για να γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ είναι το να κάνουμε τρόπο ζωής το Ευαγγέλιο και τη διδασκαλία του Χριστού.

Τι θα ψηφίσουμε;

Όταν πλησίαζε ο καιρός για τις εθνικές εκλογές, πολλοί προσκυνητές ερχόντουσαν και ρωτούσαν το Γέροντα (Παΐσιο) ποια ήταν η γνώμη του και ποιον εκείνος θεωρούσε άξιο, για να ψηφίσουν. Ο Γέροντας πάντα έλεγε:

- Να ψηφίσετε όποιον βλέπετε ότι είναι ο καλύτερος, όποιον αγαπά πιο πολύ το Θεό και την πατρίδα μας, αυτόν να ψηφίσετε.

Τότε εκείνοι, επί μονίμου βάσεως, του απαντούσαν:

- Γέροντα, όλοι το ίδιο είναι.

Κι εκείνος τους έλεγε:

- Βρε παιδιά, κοιτάξτε εδώ πέρα, όλες οι ελιές ίδιες είναι και όλες έχουν δάκο. Όμως, άλλες έχουν εκατό τοις εκατό, άλλες ογδόντα τοις εκατό, ενώ άλλες πενήντα τοις εκατό. Εμείς, λοιπόν, εφ’ όσον έχουμε ανάγκη από ελιές, πρέπει να κοιτάξουμε ποιες έχουν το λιγότερο δάκο, γιατί διαφορετικά δεν γίνεται. Και πάντα πρέπει να ψηφίζουμε με δυό κριτήρια: α) με το πόσο αγαπά ο υποψήφιος το Θεό και είναι συνειδητό μέλος της Εκκλησίας και β) με το πόσο αγαπά την πατρίδα και αποβλέπει στο γενικό καλό του τόπου κι όχι στο δικό του συμφέρον. Εάν κάποιος χρησιμοποιήσει κάποιο άλλο κριτήριο, εκτός απ’ αυτά τα δύο, τότε κινείται ιδιοτελώς και δεν είναι αυτό που κάνει χριστιανικό. Αργότερα θα επιτρέψει η θεία δικαιοσύνη να το πληρώσει.
Πηγή: "Ο Γέρων Παΐσιος" του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου