Η σκλάβα η Πόλι

Η σκλάβα η Πόλι κάθεται ’ς το Βόσπορο και κλαίει

Κι’ ο φιδωτός ο Βόσπορος την συμπονεί και λέει:

«Πές μου κυρά μου ζηλευτή, πεντάμορφη κυρά μου,

Γιατί ποτίζεις δάκρυα τα γαλανά νερά μου;

Σαν τ’ είνε που μου ζήτησες κ’ εγώ να μη σ’ το φέρω

Μήπως σ’ ελύπησα ο φτωχός και δίχως να το ξέρω;

Στα κάτασπρα τα πόδια σου δε πέρασεν ημέρα,

Πού να μη σούφερα σκυφτός δώρ’ απ’ τον κόσμο πέρα,

Τα μύρα της Ανατολής και τα μεταξωτά της

Και τα χαλιά τ’ ατίμητα, τα μυριοπλουμιστά της

Και της φραγκιάς τ’ ασημικά, και τα χρυσά στολίδια,

Και τ’ άλλα της τα ξακουστά, τα τόσα της παιχνίδια,

Πες μου λοιπόν γιατί μου κλαίς, πεντάμορφη κυρά μου,

Γιατί ποτίζεις δάκρυα τα γαλανά νερά μου;»

«Στα κάτασπρα τα πόδια μου δεν πέρασεν ημέρα

Που να μη μούφερες σκυφτός δώρ’ απ’ τον κόσμο πέρα.

Μόν’ ένα δώρ’ ολημερίς κι’ ολονυχτίς προσμένω,

Κι’ ακόμα δεν μου τόφερε το κύμα σου αφρισμένο,

Μόν’ ένα δώρο λαχταρούν τα μάτια μου και κλαίνε,

Ατίμημτο ’ς τ’ ατίμητα – ελευθεριά το λένε.»

Ο Βόσπορος που τάκουσε κυττάζει την κυρά του

Κι’ αναστενάζει θλιβερά ’ς τα γαλανά νερά του.

Κωνσταντίνου Μάνου (+1913)

"Λόγια της Καρδιάς"