Ἡ πλάνη τοῦ δωδεκαθεϊσμοῦ

Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος Β΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἑκάλης

Εἶναι σαφὲς ὅτι οἱ θεοὶ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων εἶναι ἀνύπαρκτοι. Εἶναι δημιουργήματα τῆς ὁμολογουμένως πλούσιας φαντασίας τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν στὸ ἔπακρο πολυθεϊστές. Ἂν οἱ πιστοί τῆς «πατρῴας» θρησκείας ἔχουν ἀντίρρηση, δὲν ἔχουν παρὰ νὰ ἀνέβουν ὥς τὸν Ὄλυμπο, προκειμένου νὰ πεισθοῦν μὲ τὰ ἴδια τους τὰ μάτια. Οἱ «ἀθάνατοι» θεοί, στοὺς ὁποίους πιστεύουν, πολὺ ἁπλὰ δὲν ὑπάρχουν. Ἂν πάλι ἔχουν μία ἄλλη, δική τους, ἀνώτερη ἰδέα περὶ θεῶν, τότε ἔρχονται σὲ σύγκρουση μὲ αὐτὰ ποὺ πιστεύει ἡ ἀρχαία θρησκευτικὴ παράδοση.

Ἡ πίστη στὸ δωδεκάθεο, συνοδεύεται δυστυχῶς κι ἀπὸ ἕνα σωρὸ ἄλλες παραδοξότητες ποὺ δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὴν πραγματικότητα. Ἂν λοιπὸν πιστέψουμε στοὺς θεοὺς τοῦ Ὀλύμπου, θὰ πρέπει ταυτόχρονα νὰ πιστέψουμε ὅτι τοὺς κεραυνοὺς τοὺς ρίχνει ὁ Δίας ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο, ὅτι τοὺς σεισμοὺς τοὺς προκαλεῖ ὁ θαμμένος στὴ γῆ γίγαντας Ἐγκέλαδος, ὅτι τὶς τρικυμίες στὴ θάλασσα τὶς προκαλεῖ ὁ ὀργισμένος Ποσειδώνας, ὅτι ἡ ἄνοιξη ἔρχεται γιατί ἐπιστρέφει ἡ Περσεφόνη ἀπὸ τὸν Ἅδη στὴ γῆ κλπ κλπ. Κατὰ τὰ ἄλλα, οἱ ὀλυμπιστὲς κατηγοροῦν τοὺς Χριστιανοὺς γιά... ἀμάθεια καὶ σκοταδισμό!

Ἡ θρησκευτικὴ παράδοση τῶν ἀρχαίων κάθε ἄλλο διεπόταν ἀπὸ ἐλεύθερο πνεῦμα. Στὴν Ἀθήνα τοῦ 5ου π.Χ. αἰώνα, ἂν κάποιος ἀρνιόταν τὴν ὕπαρξη τῶν θεῶν, κινδύνευε νὰ τιμωρηθεῖ. Ὅσοι ἀμφισβητοῦσαν τοὺς θεοὺς διώκονταν ποινικά. Γνωστότερη ὅλων, ἡ περίπτωση τοῦ Σωκράτη, ποὺ κατηγορήθηκε ὅτι εἰσάγει στὴν πόλη «καινὰ δαιμόνια» καὶ καταδικάσθηκε σὲ θάνατο. Τὴν κατηγορία τῆς ἀσέβειας ἀντιμετώπισε καὶ ὁ φιλόσοφος Ἀναξαγόρας, ἐπειδὴ ἐξηγοῦσε μὲ ἐπιστημονικὸ τρόπο τὰ φυσικὰ φαινόμενα. Παρόλα αὐτά, οἱ δωδεκαθεϊστὲς δὲν διστάζουν νὰ κατηγοροῦν τοὺς Χριστιανοὺς γιά... μισαλλοδοξία καὶ φανατισμό!

Θεοὶ ποὺ δὲν εἶναι τέλειοι δὲν μποροῦν νὰ εἶναι θεοί. Οἱ θεοὶ τοῦ Ὀλύμπου ὅμως, ὄχι μόνο δὲν ἦταν τέλειοι, ἀλλὰ ἦταν καὶ γεμᾶτοι ἀπὸ ἀνθρώπινα πάθη καὶ ἐλαττώματα. Ὁ Δίας, ἂν καὶ παντρεμένος μὲ τὴν ἀδερφὴ του τὴν Ἥρα, συχνὰ κατέβαινε στὴ γῆ, ἀκόμα καὶ μὲ μορφὴ ζῴου, γιὰ νὰ ἔλθει σὲ σαρκικὴ μείξη μὲ τὶς κοινὲς θνητές, διαπράττοντας τὸ ἁμάρτημα τῆς μοιχείας! Παράλληλα οἱ ἐρωτικές του προτιμήσεις ἀφοροῦσαν καὶ ἄνδρες, ὅπως π.χ. τὸν Γανυμήδη! Ἀκόμα καὶ ὡς πατέρας ἐπέδειξε χειρίστη διαγωγὴ πετώντας τὸ γιὸ του Ἥφαιστο ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὸν ἀφήσει κουτσό! Ἡ Ἥρα ζήλευε τὸ Δία καὶ συχνὰ τσακωνόταν μαζί του! Ὁ Ἑρμῆς ἔκλεψε τὰ βόδια τοῦ βασιλιᾶ Ἄδμητου! Ὁ Ἄρης ὄχι μόνο ἔβαζε τοὺς ἀνθρώπους νὰ πολεμοῦν, ἀλλὰ μετεῖχε κι αὐτὸς στὶς μάχες, σκοτώνοντάς τους! Ἄλλοτε πάλι οἱ θεοὶ φθονοῦσαν ἀκόμα καὶ τοὺς θνητούς! Γιὰ παράδειγμα, ἡ Νιόβη ἔχασε ὅλα τὰ παιδιά της, ἐπειδὴ τόλμησε νὰ καυχηθεῖ γιὰ τὴ γονιμότητά της στὴ θεὰ Λητώ, ποὺ εἶχε μόνο δύο! Ἂν ἦταν ὑπαρκτοὶ καὶ ζοῦσαν στὴν ἐποχή μας, θὰ πήγαιναν φυλακὴ γιὰ ἐγκλήματα τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου! Αὐτούς τούς... θεοὺς λατρεύουν καὶ θέλουν νὰ φέρουν πίσω οἱ δωδεκαθεϊστές;

Οἱ ἀρχαιόθρησκοι ἀμφισβητοῦν ὅτι ἡ ἀρχαία θρησκεία ἦταν εἰδωλολατρική. Δυστυχῶς ὅμως, ἦταν! Οἱ ἀρχαῖοι κατασκεύαζαν ἀγάλματα (εἴδωλα), δηλ. ὁμοιώματα θεοτήτων, στὰ ὁποῖα πίστευαν ὅτι κατοικοῦσαν οἱ ἴδιοι οἱ θεοί. Γι’ αὐτὸ καὶ φιλόσοφοι, ὅπως ὁ Ξενοφάνης καὶ ὁ Ἡράκλειτος, καυτηρίασαν τὸ φαινόμενο τῆς λατρείας τῶν εἰδώλων. Καὶ σὰν μὴν ἔφτανε ἡ λατρεία τῶν εἰδώλων, οἱ ἀρχαῖοι λάτρευαν ἀκόμα καὶ ἁπλὰ φυσικὰ ἀντικείμενα, ὅπως οἱ πέτρες καὶ τὰ δέντρα κι ἄλλοτε ὁρισμένα ζῷα, ὅπως ὁ ταῦρος, ὁ χοῖρος καὶ τὸ φίδι. Ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα γνώρισε ὅλες τὶς μορφὲς τῆς εἰδωλολατρίας, ἀκόμα καὶ τὴ λατρεία ἀνθρώπων. Στὴν Ἀθήνα π.χ. ἀπὸ τὸ 307 π.Χ. ὁ Ἀντίγονος καὶ ὁ γιὸς του Δημήτριος ὁ Πολιορκητής, τιμήθηκαν ὡς θεοὶ κι ἐπονομάσθηκαν... σωτῆρες! Πῶς λοιπὸν οἱ ἑλληνολάτρες ἀρνοῦνται ὅτι ἡ πίστη τους ἀποτελεῖ εἰδωλολατρία καὶ ἀνθρωπολατρία;

Ἡ λατρεία τῆς ἀρχαίας θρησκείας περιεῖχε πολλὰ στοιχεῖα, γιὰ τὰ ὁποῖα θὰ πρέπει νὰ αἰσθανόμασθε ντροπή. Γιὰ παράδειγμα, στὰ Διονύσια, οἱ ἑορταστὲς μεθοῦσαν, βωμολοχοῦσαν καὶ περιφέρανε ἕνα μεγάλο φαλλό, ἐνῷ στοὺς ναοὺς τῆς Ἀφροδίτης, οἱ ἱερόδουλες ἀσκοῦσαν τὴν «ἱερὰ πορνεία», ὡς... λατρεία πρὸς τὴ θεά! Ἄλλοτε πάλι ἡ λατρεία ἦταν ἐντελῶς βάρβαρη κι ἐγκληματική, ὅπως π.χ. συνέβαινε μὲ τὶς Μαινάδες (ἀκόλουθες τοῦ θεοῦ Διονύσου), οἱ ὁποῖες ὅταν βρίσκονταν σὲ κατάσταση ἔκστασης, ξέσχιζαν ζωντανὰ τὰ θύματά τους καὶ κατασπάραζαν ὠμὴ τὴ σάρκα τους! Παράλληλα λάβαιναν χώρα καὶ ἀνθρωποθυσίες πρὸς τοὺς θεούς! Εἶναι γνωστὴ ἡ ἀπόπειρα θυσίας τῆς Ἰφιγένειας ἀπὸ τὸν Ἀγαμέμνονα, προκειμένου νὰ πνεύσει εὐνοϊκὸς ἄνεμος καὶ νὰ ἀποπλεύσουν τὰ πλοῖα τῶν Ἑλλήνων πρὸς τὴν Τροία. Ἀνθρωποθυσίες γίνονταν στὴ Λέσβο, τὴ Χίο, τὴ Σπάρτη καὶ ἀλλοῦ. Κορυφαία θέση ἔχει ἡ θυσία βρέφους ἐπάνω στὸ βωμὸ τοῦ Λυκαίου Διὸς στὴν Ἀρκαδία, κατὰ τὴν ὁποία ἀκολουθοῦσε διανομὴ καὶ βρώση τῶν ψημένων τεμαχίων τοῦ θυσιασθέντος βρέφους! Στὸ τελετουργικό τῆς ἀρχαίας θρησκείας βρίσκεται ἀκόμα ἡ ἄσκηση τῆς σκοτεινῆς μαγείας καὶ τῆς μαντείας, ποὺ ἡ ἐπιβίωσή τους ἐξακολουθεῖ ἀκόμα καὶ σήμερα νὰ παραπλανᾶ τοὺς ἀνθρώπους. Παράλληλα λάτρευαν καὶ τὴ θεά... τύχη, κτίζοντας καὶ βωμοὺς πρὸς τιμήν της. Παρόλες τὶς ἀποτρόπαιες πράξεις καὶ τὶς ἀτέλειωτες προλήψεις καὶ δεισιδαιμονίες, οἱ νεοπαγανιστὲς πιστεύουν ὅτι ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ θρησκεία ἦταν ἀπὸ τὶς πλέον... φωτισμένες ποὺ γνώρισε ποτὲ ἡ ἀνθρωπότητα!

Ἀκόμα καὶ οἱ ἴδιοι ἀρχαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι, διέβλεπαν τὰ θρησκευτικὰ ψεύδη καὶ οἱ πιὸ τολμηροὶ ἀσκοῦσαν κριτικὴ σὲ μία τέτοια θρησκεία. Ὁ φιλόσοφος Ξενοφάνης (6ος π.Χ. αἰώνας) καταφέρθηκε ἐναντίον τῆς πολυθεΐας καὶ τῆς συνήθειας νὰ δημιουργοῦν οἱ ἄνθρωποι θεοὺς «κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση» τῶν ἀνθρώπων, γι’ αὐτὸ καὶ θεωρεῖ γελοία τὴν ἰδέα ὅτι οἱ θεοὶ κλέβουν, μοιχεύουν κι ἐξαπατοῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Ὁ ποιητὴς Εὐριπίδης σαρκάζει καὶ εἰρωνεύεται τὶς ἀντιλήψεις ποὺ εἶχαν οἱ σύγχρονοί του καὶ οἱ παλαιότεροι γιὰ τοὺς θεοὺς Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ σκέψη ἀντιλήφθηκε ὅτι ἡ καθιερωμένη θρησκεία δὲν μποροῦσε πιὰ νὰ δώσει βοήθεια στὴν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας περὶ Θεοῦ. Σὲ μία θρησκεία λοιπόν, ποὺ ἀπέρριψαν οἱ ἴδιοι οἱ ἀρχαῖοι ποιητὲς καὶ φιλόσοφοι, πιστεύουν ἀκόμα οἱ ὀπαδοὶ τοῦ δωδεκάθεου;

Καὶ μόνο ἀπὸ τὰ ὅσα ἐπιγραμματικὰ ἀναφέραμε παραπάνω, καθίσταται ὁλοφάνερο ποιὰ εἶναι ἡ δαιμονικὴ θρησκεία, τὴν ὁποία τὰ τέκνα τοῦ Ἰουλιανοῦ, θέλουν νὰ ἐπαναφέρουν στὴν πατρίδα μας. Ἀλλὰ εὐτυχῶς, τὰ ἀρχαῖα παρῆλθαν. Οἱ Ἕλληνες κατανόησαν τὴν ἀλήθεια καὶ ἐγκατέλειψαν τὸ ψεῦδος. Ὅσο κι ἂν οἱ νοσταλγοὶ τῶν φαντασμάτων τοῦ παρελθόντος διώκουν μὲ μῖσος τὸν Χριστιανισμό, μάταια κοπιάζουν. Ὅσο νωρίτερα ἀντιληφθοῦν ὅτι «εἶναι σκληρὸ πρᾶγμα νὰ κλοτσᾶς (τὰ πόδια σου) στὰ καρφιὰ» (Πράξ. κστ΄ 14) τόσο τὸ καλύτερο γιὰ τοὺς ἴδιους.