Ἡ ταπεινὴ πατρίδα μας ἔχει κάτι ποὺ δὲν τὸ ἔχουν ἄλλα μεγάλα κράτη....

 «Ἡ ταπεινὴ πατρίδα μας ἔχει κάτι ποὺ δὲν τὸ ἔχουν ἄλλα μεγάλα κράτη, κάτι ποὺ σήμερα ὑποτιμᾶται, περιφρονεῖται. Ποιό εἶν᾽ αὐτό; Ἡ Πίστι μας! "Αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν" (Α΄ Ἰω. 5,4)· ἡ πίστις ἡ Ὀρθόδοξος, αὐτὴ εἶναι τὸ καύχημά μας, αὐτὴ δίνει περιεχόμενο, βάθος, ἀξία στὸ γένος μας. Δυστυχῶς ἀκόμα κ᾽ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δὲν ἔχουμε ἐκτιμήσει πρεπόντως αὐτὸ τὸν πολύτιμο θησαυρό, αὐτὴ τὴν ἱερὰ παρακαταθήκη ποὺ μᾶς ἄφησαν οἱ πρόγονοί μας. Μοιάζουμε σὰν ἕνα χωριάτη ποὺ βρῆκε ἕνα λαχεῖο, δὲν ἤξερε νὰ τὸ διαβάσῃ, τὸ πέρασε γιὰ ἄχρηστο χαρτάκι, τό ᾽σχισε καὶ τό ᾽ρριξε στὴ φωτιά· κι ὅμως ἐκεῖνο κέρδιζε τὸν πρῶτο λαχνό. Ἔτσι καὶ σ᾽ ἐμᾶς ἔλαχε κλῆρος, ὁ μεγάλος κλῆρος, ἡ μεγάλη ἀποστολὴ ποὺ λέγεται Ὀρθοδοξία.

Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει φόβο, προσέχει νὰ μὴ βγῇ οὔτε μία γραμμὴ ἀπὸ τὴν παράδοσι τῶν ἁγίων πατέρων. Τρέμει ὅπως αὐτὸς ποὺ κυβερνάει τὸ πλοῖο στὸν ὠκεανό, ποὺ λίγο ἂν παρεκκλίνῃ θὰ πέσῃ στὰ βράχια· τρέμει νὰ μὴ βγῇ ἀπὸ τὸν βασιλικὸ δρόμο ποὺ χάραξε ὁ Χριστός, οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ οἰκουμενικὲς Σύνοδοι. Τί φοβᾶται; Φοβᾶται τὴν κατάρα ποὺ λέει ἡ Ἀποκάλυψις· Ἂν κάποιος προσθέσῃ κάτι σ᾽ αὐτά, ὁ Θεὸς θὰ ῥίξῃ πάνω του τὶς πληγὲς πού ᾽ναι γραμμένες στὸ βιβλίο τοῦτο· καὶ ἂν κάποιος ἀφαιρέσῃ κάτι ἀπὸ τὰ λόγια τῆς προφητείας αὐτῆς, ὁ Θεὸς θὰ σβήσῃ τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς. Οὔτε ἕνα γιῶτα δὲν ἀλλάζει· «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24, 35). Δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε προσθήκη οὔτε ἀφαίρεσις. Ἡ Ὀρθοδοξία φοβᾶται τὶς αἱρέσεις. Εἶπαν στὸν μέγα Ἀθανάσιο· –Γιατί νά ᾽σαι ἐξορία καὶ νὰ ὑποφέρῃς μακριὰ ἀπὸ τὰ πνευματικά σου παιδιά; –Θέλετε κάτι ἀπὸ μένα; –Δὲν θέλουμε τίποτ᾽ ἄλλο, βάλε μόνο ἕνα γιῶτα· ἐκεῖ ποὺ λέει "ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι᾽ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο", τὸ ὁμοούσιον νὰ γίνῃ ὁμοιούσιον. Κατάλαβε τὸν κίνδυνο ὁ μέγας Ἀθανάσιος καὶ τοὺς λέει· –Τὰ χέρια νὰ μοῦ κόψετε, τὸ γιῶτα δὲν τὸ προσθέτω· ἂν τὸ προσθέσω, τότε δὲν πιστεύω σὲ Θεὸ ἀλλὰ σ᾽ ἕναν ἄνθρωπο. Ὄχι! λέει. Κ᾽ ἔμεινε ἀκλόνητος. Ξέρετε, ἀδελφοί μου, πῶς εἶνε ἡ Ὀρθοδοξία; εἶναι σὰν τὸ μάτι. Ἔπεσε ποτὲ στὸ μάτι σας σκουπιδάκι; μιὰ τρίχα νὰ πέσῃ, τὸ μάτι δακρύζει, θέλει νὰ τὴ βγάλῃς· κι ὅταν τὴ βγάλῃς ἀνακουφίζεσαι. Τὸ μάτι δὲν δέχεται οὔτε τρίχα· καὶ ἡ Ὀρθοδοξία μας δὲν δέχεται οὔτε τὸ παραμικρὸ σκύβαλο· εἶνε ἡ ἀμόλυντη παρθένος τοῦ οὐρανοῦ.»

~ επίσκ. Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης