Η πίστη της Μπουμπουλίνας....

 «Ἔχασα τόν σύζυγό μου. Εὐλογητός ὁ Θεός!

Ὁ πρεσβύτερος υἱός μου ἔπεσε μέ τά ὅπλα ἀνά χεῖρας. Εὐλογητός ὁ Θεός!

Ὁ δεύτερος καί ὁ μόνος υἱός μου, δεκατετραετής τήν ἡλικία μάχεται μετά τῶν Ἑλλήνων καί πιθανῶς νά εὔρη ἔνδοξον θάνατον. Εὐλογητός ὁ Θεός!

Ὑπό τήν σημαίαν τοῦ Σταυροῦ θά ρεύση ἐπίσης τό αἷμα μου. Εὐλογητός ὁ Θεός!

Ἀλλά θά νικήσωμεν ἤ θά παύσωμεν μέν ζῶντες, ἀλλά θά ἔχωμεν τήν παρήγορον ἰδέαν, ὅτι ἐν τῷ κόσμω δέν ἀφήσαμεν ὄπισθεν ἠμῶν δούλους Ἕλληνες».

(Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, Υποναύαρχος)