Υπάρχει ένα θαυμάσιο γεγονός από τη ζωή του Αγίου Ονουφρίου, τον οποίο εορτάζει η Εκκλησία μας στις 12 Ιουνίου. Όταν ήταν πολύ μικρός μπήκε σε ένα κοινόβιο, σύμφωνα με την εντολή του Θεού που δόθηκε μέσω ενός οράματος στους γονείς του οσίου. Ήταν λοιπόν πολύ μικρός, περίπου στην ηλικία των 5 με 6 ετών, ζώντας μέσα σε κοινόβιο, όταν συνέβη το εξής θαύμα:
Ως μικρός που ήταν, έτρωγε συχνότερα από τους άλλους πατέρες. Όταν πεινούσε, έτρεχε στον τραπεζάρη και του ζητούσε ψωμί, ελιές, φρούτα… Κάποτε όμως ο τραπεζάρης πρόσεξε ότι έπαιρνε συχνότερα ψωμί και εξαφανιζόταν.
–Κάποιο ζωάκι θα ταΐζει, σκέφθηκε.
–Ας πάω να δω, είπε μέσα του ο τραπεζάρης, πού τα πηγαίνει αυτά που του δίνω;...
Πράγματι, τον παρακολούθησε και τον είδε να μπαίνει στο Καθολικό της Μονής και να κλείνει πίσω του την πόρτα. Έτρεξε γρήγορα προς το παράθυρο του Ναού και με αυτά που είδε γούρλωσαν τα μάτια του! Ο μικρός Ονούφριος κουβέντιαζε με το Βρέφος Ιησούς που βρισκόταν στην αγκαλιά της Θεοτόκου στην εικόνα του τέμπλου!
–Σού ’φερα και σήμερα ψωμάκι, έλεγε στον εικονιζόμενο μικρό Χριστό, μια και δεν Σε ταΐζει κανείς, ούτε ακόμη και η Μητέρα Σου!
Και άπλωσε το χέρι και Του έδωσε μια φέτα ψωμί.
Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός άπλωσε το μικρό Του χέρι και πήρε το ψωμί και, όπως μάζεψε το χέρι Του μαζί με το ψωμί, εξαφανίσθηκε το ψωμί «μέσα» στην εικόνα!
Ευθύς αμέσως ο τραπεζάρης, με τη ψυχή γεμάτη έκπληξη και δέος, έτρεξε στον ηγούμενο και του διηγήθηκε τι ακριβώς συνέβη. Τότε ο ηγούμενος τού έδωσε εντολή να μη δώσουν του παιδιού καθόλου ψωμί, αλλά όταν αυτό παρακαλεστικά θα ζητούσε και πάλι, να του πουν:
–Να πας να ζητήσεις να σου δώσει ψωμί Εκείνος που μέχρι χθες εσύ τάιζες!
Την επόμενη μέρα, βλέποντας ο μικρός Ονούφριος ότι δεν του δίνουν ψωμί και ότι τον στέλνουν να ζητήσει από Εκείνον που μέχρι τότε έτρεφε, έτρεξε αμέσως στην Εκκλησία και, πηγαίνοντας μπροστά στην εικόνα, είπε στον μικρό Χριστό:
–Χριστούλη μου, δεν μου δίνουν ψωμάκι και μου είπαν να Σου πω να μου δώσεις από το δικό Σου. Τώρα πού θα το βρεις Εσύ, δεν ξέρω!
Και –ω, του θαύματος!– άπλωσε τότε το μικρό Του χέρι το Βρέφος Ιησούς και από την αγκάλη της Παναγίας Μητρός Του τού έδωσε ένα τεράστιο ψωμί, τόσο μεγάλο, που δεν μπορούσε να το σηκώσει! Μοσχοβολούσε και ευωδίαζε δε τόσο πολύ, που το ουράνιο και εξαίσιο αυτό άρωμα απλώθηκε, όχι μόνο μέσα στον Ναό, αλλά και σ’ όλο το Μοναστήρι και στον γύρω τόπο.
Έκπληκτοι και έκθαμβοι οι μοναχοί από τα γενόμενα, είδαν τον πενταετή Ονούφριο να βγάζει έξω τον τεράστιο αυτόν άρτο με πολύ κόπο. Έτρεξαν συνάμα και δυο μοναχοί να βοηθήσουν, αλλά ήταν όντως πολύ βαρύς! Για πολλές μέρες έτρωγαν, έτρωγαν, χόρταιναν, αλλά ο ουράνιος αυτός και «χριστόσδοτος» άρτος ήταν και παρέμενε αδαπάνητος! Είναι αυτό που λέει η Εκκλησία μας κατά τη θεία λατρεία: «Ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος».
Από τότε ευλαβούντο πολύ τον μικρό Ονούφριο, διότι γνώριζαν πλέον πολύ καλά ότι με την αύξηση της ηλικίας του θα αυξάνονταν και η αγιότητά του και θα γίνοταν ένας μεγάλος άγιος, όπως και πράγματι έγινε. Από έναν τέτοιο παρόμοιο άρτο τρεφόταν ο Άγιος Ονούφριος, όταν για εξήντα ολόκληρα χρόνια ζούσε μόνος του, μόνος μόνω Θεώ, στην απροσπέλαστη «εσωτέρα έρημο».
Άγιε πρέσβευε υπέρ ημών άμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου