Η παραποίηση της σημασίας των πανηγύρεων.

 Με αφορμή το κλείσιμο των Εκκλησιών λόγω κορονοϊου και της απαγόρευσης των όμορφων πανηγύρεων στα χωριά μας και στις πολιτείες, ας αναλογιστούμε τώρα που τα στερούμαστε όλα αυτά, ότι τότε που τα είχαμε στη ζωή μας δεν τα εκτιμούσαμε, σε πολλές περιπτώσεις από υπερβάλλοντα ζήλο, κενοδοξία, ή ανταγωνιστικές διαθέσεις, πολλοί άνθρωποι συμμετέχουν στις πανηγύρεις, που ενώ γίνονται προς τιμήν κάποιου Αγίου, αντιθέτως καταλήγουν στο να παραμερίζεται η Εκκλησία, σαν να μην υπάρχει καν, με αποτέλεσμα να προβάλλονται περισσότερο κάποια χόμπι–βίτσια, που παραποιούν την όλη σημασία των πανηγύρεων, ξεφεύγοντας από την ουσία τους.

Δεν νοείται να εορτάζει κάποιος Άγιος ή Αγία καί να προσέρχονται οι άνθρωποι όχι ως προσκυνητές που θα αγωνισθούν για να μιμηθούν την ζωή των Αγίων, αλλά βλασφημώντας, πίνοντας, καί τυραννώντας προκλητικά σε πολλές περιπτώσεις τα ζώα, να κάνουν επίδειξη του εγώ τους καί της ανωνυμίας τους καί αφού ξενυχτήσουν μπεκρουλιάζοντας, ακόμα καί σε ημέρες νηστείας, τραγουδώντας άσματα άσχετα με τη μουσική μας παράδοση, να ξημερώνονται χορεύοντας, αψηφώντας ότι έχουν την ανάγκη της ευλογίας των Αγίων, ως εικόνες Θεού που φέρουν αθάνατη ψυχή.

Έτσι, αγνοείται γενικώς καί παραμερίζεται πειρασμικά η σημασία της πανηγύρεως του Αγίου, που επικεντρώνεται στο εμπόριο και στην ύλη, μη κατανοώντας ότι ακόμα καί η προσφορά του παραδοσιακού φαγητού γίνεται για να καταλήξει σε μία «τράπεζα αγάπης» των ανθρώπων που θα πρέπει να ζούν αγαπημένοι «εν Χριστώ» καί ότι αυτό γίνεται για τους ανθρώπους οι οποίοι προηγουμένως συμμετείχαν στην Θεία Ευχαριστία, στην θυσία του Αμνού–Χριστού πάνω στην Αγία Τράπεζα της Εκκλησίας, γιατί εκεί είναι το επίκεντρο της πανηγύρεως καί όχι μόνο στον ιππόδρομο, στις πλατείες καί στους καφενέδες, αν καί κανείς δεν αφαιρεί το δικαίωμα στο να διασκεδάσουν οι άνθρωποι στην ώρα τους καί να χορέψουν με σωφροσύνη, έχοντας όμως συνείδηση ότι τα γλέντια δεν είναι το μόνο ζητούμενο σ’ ένα πανηγύρι.

Ούτε επίσης, αντί της αφομοίωσης του βίου του Αγίου ή της Αγίας να δίνεται ιδιαίτερη σημασία μόνο στους στολισμούς, αντί να λάμπει η ψυχή των ανθρώπων από τις αρετές καί αντί να ομιλούν οι άνθρωποι για τα κατορθώματα καί τους άθλους των Αγίων που έδωσαν καί την ζωή τους γι’ αυτό που πίστευαν, να ασχολούνται με ανούσια πράγματα καθώς καί άσεμνες συμπεριφορές μεθυσμένων, καυγάδες καί άλλες «εκδηλώσεις» αγιάτρευτων παθών.

Καταλήγουμε έτσι, στο συμπέρασμα που απορρέει από τον λόγο ενός Αγίου Γέροντος, ότι: «Ζωή χωρίς Χριστό, δεν είναι ζωή» άρα καί πανηγύρι χωρίς Χριστό, δεν είναι πανηγύρι. Οφείλουμε λοιπόν, να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να σεβόμαστε, ειδικά τώρα που μας απαγορεύουν ακόμα και τον εκκλησιασμό, κάποιες αιώνιες αξίες που διατηρήθηκαν ακόμα καί μέσα σε δύσκολα χρόνια δουλείας. Να τις διαφυλάξουμε από υλικά, κοσμικά καί ξένα στοιχεία, που αντί να ωραιοποιούν τις εκδηλώσεις, τις απομακρύνουν από την ουσία καί την Αλήθεια της Χριστιανικής πίστεως, τις εκκοσμικεύουν καί τις αλλοιώνουν, ξεφεύγοντας από τον σκοπό τους. Καλοί οι χοροί, τα άλογα και τα γλέντια εντός λογικών πλαισίων, αλλά πρωτίστως προέχει η συνειδητή και η πρέπουσα παρουσία του καθενός μας σε ότι έχει σχέση με τους εορτασμούς.