Ο Μυροβλύτης Άγιος Δημήτριος.

Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου Δημητρίου, θέλοντας ο Θεός να τον δοξάσει σε όλο τον κόσμο, οικονόμησε και εξερχόταν μύρο από το σώμα του τόσο πολύ, ώστε παρ’ όλο ότι και οι ντόπιοι και οι από άλλα μακρινά μέρη ερχόμενοι ελάμβαναν τούτο, όχι μόνο δεν εξαντλήθηκε, αλλά μάλλον αύξανε με τις πρεσβείες του Αγίου. Το μύρο τούτο είχε και την δύναμη να προξενεί μεγάλες ιατρείες και για αυτό οι άνθρωποι το ελάμβαναν μετά μεγάλης πίστεως και το έπιναν.

Κάποιος ασκητής, που κατοικούσε κάποτε σ’ ένα όρος, που ονομαζόταν του Χολομώντος, ακούγοντας ότι ο Άγιος αναβλύζει μύρο άφθονο από τον τάφο, δεν το πίστευε και συλλογιζόταν, ότι στο μέρος εκείνο υπάρχουν και άλλοι Άγιοι, οι οποίοι υπέμειναν περισσότερα Μαρτύρια για το όνομα του Χριστού, όμως δεν ανέβλυσαν μύρο, και αυτός για ποιο Μαρτύριό του δοξάστηκε τόσο από τον Θεό; Ο Θεός λοιπόν, θέλοντας να τον βεβαιώσει, ότι είναι αληθές το πράγμα, τι οικονόμησε; Μία νύκτα, αφού ανέγνωσε ο Ασκητής εκείνος την ακολουθία του, έπεσε να κοιμηθεί και φάνηκε σ’ αυτόν σα να βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, μέσα στην Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, και εκεί είδε μπροστά του έναν άνθρωπο, ο οποίος κρατούσε τα κλειδιά του τάφου του Αγίου προς τον οποίο είπε: «Άνοιξε με να προσκυνήσω». Του άνοιξε λοιπόν εκείνος και εισήλθε μέσα στο κουβούκλιο να προσκυνήσει. Ενώ προσκυνούσε, είδε ότι όλος ο τάφος ήταν καταβρεγμένος από μύρο και ευωδίαζε και είπε προς τον φύλακα του τάφου: «Σε παρακαλώ, έλα να σκάψουμε εδώ να δούμε από πού έρχεται το μύρο». Φάνηκε λοιπόν σ’ αυτόν σα να έφεραν εργαλεία και άρχισαν να σκάπτουν και ενώ έσκαβαν βρήκαν ένα μεγάλο μάρμαρο, το οποίο με πολύ κόπο το άνοιξαν, και παρευθύς φάνηκε το σώμα του Αγίου λαμπρό κατά πολλά και ωραίο, από το οποίο ανέβλυζε μύρο άφθονο που εκχυνόταν από τις οπές, τις οποίες άνοιξαν στο σώμα του Μάρτυρος οι λόγχες των ακοντίων. Τόσο ήταν το πλήθος του μύρου που εξερχόταν, ώστε περιερράνθη και ο φύλακας του τάφου. Ο δε Ασκητής από τον τρόμο του, φοβούμενος να μη πνιγεί, φώναξε μεγαλοφώνως: «Άγιε Δημήτριε, βοήθει». Μετά την φωνή αυτή, ω του θαύματος! συνήλθε στον εαυτό του και είδε ότι ήταν καταβρεγμένος όλος από το μύρο και αυτός και τα ενδύματά του. Τούτο το θαύμα είδε ο Ασκητής και σηκώθηκε παρευθύς από το όρος, στο οποίο ασκήτευε, και ήλθε στην Θεσσαλονίκη, κηρύττοντας το θαύμα του Αγίου και δοξάζοντας τον Θεό. Έμεινε εκεί στο Ναό αρκετές ημέρες και κατόπιν επέστρεψε στο ασκητήριό του λέγοντας: «Μέγας, αληθώς, είναι ο Άγιος Δημήτριος».

Πηγή: Απόσπασμα Λόγου εις το Μαρτύριο του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, του Υποδιακόνου Δαμασκηνού του Στουδίτου.