Από το πρωί σήμερα, βλέπουμε διάφορα «έκτακτα» δημοσιεύματα να μιλάνε περί συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος και Σκοπίων για την ονομασία της γείτονος χώρας. Θεωρούμε υποχρέωσή μας, να κάνουμε μία έστω και υποτυπώδη, ενημέρωση στους αναγνώστες μας, γύρω από αυτό το μείζον εθνικό θέμα του Μακεδονικού!
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Μαθαίνουμε την αλήθεια και την υπερασπιζόμαστε
Α. Τί είναι το Μακεδονικό ζήτημα;
Είναι η οικειοποίηση του ονόματος της Μακεδονίας από τους Σκοπιανούς και η προώθηση του ονείρου τους για την κατάκτηση της Ελληνικής Μακεδονίας.
Β. Ποια στοιχεία αποδεικνύουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας;...
1) Οι Μακεδόνες ήταν πανάρχαια ελληνική φυλή, όπως οι Δωριείς, οι Ίωνες και οι Αιολείς. Μιλούσαν Ελληνικά σε διάλεκτο που συγγένευε ιδιαίτερα με τη δωρική και την αιολική διάλεκτο.
2) Το όνομα Μακεδόνες και Μακεδονία είναι λέξεις ελληνικές και παράγονται από την αρχαία λέξη μάκος, Μακεδνός σημαίνει μακρύς, ψηλός. που είναι δωρικός τύπος της λέξης μήκος.
3) Η Θρησκεία των αρχαίων Μακεδόνων ήταν ίδια και απαράλλακτη με τη θρησκεία όλων των υπόλοιπων Ελλήνων. Πίστευαν τους ίδιους 12 «θεούς» και θεωρούσαν ότι το δωδεκάθεό τους κατοικούσε στο μεγάλο μακεδονικό βουνό, τον Όλυμπο.
4) Ο Ηρόδοτος, ο πατέρας της Ιστορίας, γράφει ολοκάθαρα ότι οι Μακεδόνες είναι Έλληνες. (Ηροδότου Ιστορία Α’ 56, Η’43).
5) Η πιο σπουδαία είναι η μαρτυρία του αρχαίου γεωγράφου Στράβωνα με τη λακωνική φράση: «έστιν ουν Ελλάς και η Μακεδονία».
6) Οι αρχαίοι Μακεδόνες είχαν τη δυνατότητα να γίνονται μέλη της Αμφικτυονίας των Δελφών, προνόμιο αποκλειστικά και μόνο για τους Έλληνες.
7) Οι αρχαίοι Μακεδόνες έπαιρναν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνον Έλληνες.
8) Στην αρχαία Μακεδονία υπήρχαν ελληνικά θέατρα και παίζονταν ελληνικές τραγωδίες. Δε θα μπορούσαν οι Μακεδόνες να παρακολουθήσουν ελληνικές τραγωδίες, αν ήταν βάρβαροι.
9) Ο Μέγας Αλέξανδρος ξεκίνησε την εκστρατεία του ως αρχιστράτηγος όχι των Μακεδόνων, αλλά όλων των Ελλήνων. Στο Πανελλήνιο Συνέδριο της Κορίνθου το 335 π.Χ. όλοι οι Έλληνες πλην των Λακεδαιμονίων του παραχώρησαν την εξουσία.
10) Οι διάδοχοί του σε όλα τα βασίλεια ενήργησαν αποκλειστικά ως Έλληνες. Διέδωσαν την ελληνική γλώσσα από τη Μεσόγειο μέχρι τον Ινδό ποταμό.
11) Η περίοδος εκείνη των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν ονομάστηκε Μακεδονική, αλλά Ελληνιστική περίοδος.
12) Άλλη μαρτυρία ότι οι Μακεδόνες υπήρξαν Έλληνες αποτελεί η γλώσσα τους. Κύρια ονόματα, τοπωνύμια, ονόματα μηνών, ονόματα εποχών, ονόματα εορτών είχαν ετυμολογία ελληνική. Επίσης τα φωνητικά πάθη, οι κλίσεις και οι καταλήξεις ήταν όλα ελληνικά.
13) Τα αρχαιοελληνικά ευρήματα στο Δίον, στην Πέλλα, στη Βεργίνα, στη Σίνδο, στην Αιανή είναι όλα ελληνικά. Αρχιτεκτονική, ζωγραφική, γλυπτική, διακοσμητική, ρυθμοί, πολεοδομία είναι όλα ελληνικά.
14) Όλες οι επιγραφές που βρέθηκαν στη Μακεδονία ήταν ελληνικές. Καμιάς άλλης γλώσσας επιγραφή δε βρέθηκε στην αρχαία Μακεδονία, εκτός από τη λατινική της Ρωμαιοκρατίας.
15) Στα αρχαία μακεδονικά νομίσματα όλες οι παραστάσεις είναι από το θεματολόγιο της αρχαίας ελληνικής τέχνης και στην ελληνική γλώσσα.
Γ. Πότε ιδρύεται το ψευδοκράτος των Σκοπίων;
Στις 2/2/1944 ο Γιοζ Μπροζ Τίτο (δικτάτορας της Γιουγκοσλαβίας) συγκροτεί ομόσπονδο κρατίδιο, στο οποίο δίνει σκόπιμα το ψευδεπίγραφο όνομα: «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Δ. Ποιοι είναι οι Σκοπιανοί;
Το κράτος των Σκοπίων είναι εθνολογικά ένα κράτος πανσπερμίας και γλωσσολογικά ένα κράτος «Βαβέλ». Στο μικρό αυτό κράτος εκτάσεως 25.713 τ.χλμ., όσο η Πελοπόννησος, ζουν σύμφωνα με την απογραφή του 1991 εικοσιπέντε (25) περίπου εθνικές ομάδες (Βούλγαροι, Αλβανοί, Έλληνες, Σέρβοι, Τούρκοι, Τσιγγάνοι, Αρμένιοι, Εβραίοι κ.λ.π.).
Ε. Ποιες είναι οι βλέψεις των Σκοπίων;
Το μακρόπνοο επεκτατικό πρόγραμμα των Σκοπιανών περιλαμβάνει την «απελευθέρωση» των υπόλοιπων τμημάτων της Μακεδονίας από τη Βουλγαρία, την Αλβανία και την Ελλάδα και την ένωση όλων αυτών με το κράτος των Σκοπίων.
=====
ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ
Στα βόρεια σύνορά μας ένα νεοϊδρυθέν κράτος αποκαλείται πλέον “Δημοκρατία της Μακεδονίας.” Ποια είναι όμως η αλήθεια και πώς φτάσαμε σε αυτή τη προκλητική αναγνώριση από μέρος των Η.Π.Α πριν μερικές μέρες; Ποια είναι η “Δημοκρατία της Μακεδονίας” και ποια η ιστορική πραγματικότητα;
Τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που θέλουν να πιστεύουν ή να υποστηρίζουν κάποιοι.
Μέχρι και το δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο η περιοχή της ΠΓΔΜ ανήκε στη σύνθεση του Σερβικού κράτους και ονομαζόταν Παλιά Σερβία, Νότια Σερβία ή Vardarska Banovina δηλ. διοίκηση του Βαρδάρη και οι κάτοικοι Νότιοι Σέρβοι και κανένας μέχρι τότε από τους μετέπειτα δημιουργούς της Λαϊκής Δημοκρατίας της «Μακεδονίας» δεν είχε μιλήσει για Μακεδονικό έθνος και Μακεδόνες.
Όλα αυτά όμως μέχρι τη σύνοδο στο Jajce, όταν την 29η Νοεμβρίου του 1943 στην ομώνυμη πόλη της Βοσνίας το Αντιφασιστικό Συμβούλιο Εθνικής Απελευθέρωσης της Γιουγκοσλαβίας ( Τίτο – Παρτιζάνοι) αποφάσισε την οργάνωση της χώρας σε ομοσπονδιακή βάση. Μία από τις ομοσπονδίες ήταν και η Λαϊκή Δημοκρατία της «Μακεδονίας».
Σ’ εκείνη τη χρονική στιγμή, ρίχτηκε ο σπόρος μιας τεχνητής προσπάθειας εθνογένεσης, που βάφτιζε με ελληνικό όνομα και χάριζε ελληνικά σύμβολα. Η ανακάλυψη της ΠΓΔΜ ανήκει στο Στρατάρχη Τίτο και τις επεκτατικές ορέξεις του.
Με το Μακεδονικό ο Τίτο απέβλεπε: Ως ελάχιστο στόχο του εξ’ αρχής, τη συγκράτηση και αφομοίωση της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας εντός της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας (φόβος γιατί οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους ήταν βουλγαρικής αυτοσυνειδησίας) και κατά δεύτερον, την επέκταση της Γιουγκοσλαβίας στην βουλγαρική και ελληνική Μακεδονία.
Για το σκοπό αυτό εργάστηκαν συστηματικά παραχωρώντας στη Λαϊκή Δημοκρατία της «Μακεδονίας» χωριστή κρατική οργάνωση, ιδιαίτερη γλώσσα στην οποία έπρεπε να μειωθεί και να συγκαλυφθεί με κάθε τρόπο η μεγάλη συγγένεια του ιδιώματος με τη βουλγαρική, και κατασκεύασαν μια νέα Μακεδονική ιστορία. Το σύνθημα όλη αυτή την περίοδο ήταν ότι μετά το δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο απελευθερώθηκε μόνο το ένα κομμάτι της Μακεδονίας, το γιουγκοσλαβικό.
Από το 1950 όπου έχουμε την αποκατάσταση των ελληνο-γιουγκοσλαβικών σχέσεων μέχρι και τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας (1991), κάθε φορά που υπήρχε αναφορά στο Μακεδονικό από τους Σκοπιανούς η κεντρική κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας προσπαθούσε να μας πείσει ότι τα Σκόπια ενεργούσαν ανεξάρτητα από αυτούς.
Την ίδια περίοδο χρησιμοποίησαν και την εκκλησία και με προσωπική παρέμβαση του Τίτο ιδρύθηκε «Αυτοκέφαλη Μακεδονική Εκκλησία», παρά τις έντονες αντιδράσεις του Σερβικού Πατριαρχείου, διασπώντας έτσι την πνευματική ενότητα της Ορθοδόξου Σερβικής Εκκλησίας.
Η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Σερβικής Εκκλησίας παρά τις πιέσεις του καθεστώτος στις 15 Ιουλίου του 1967 αποφάσισε να διακόψει τις λειτουργικές και κανονικές σχέσεις με την σχισματική Ιεραρχία των Σκοπίων, γιατί αυτοτελώς και αντικανονικά αποσχίστηκε από τη Μητέρα Εκκλησία και αποτέλεσε σχισματική θρησκευτική οργάνωση.
Η θέση αυτή έγινε και θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των άλλων επιμέρους Ορθοδόξων Εκκλησιών. Από τότε και μέχρι σήμερα έγιναν πολλές προσπάθειες προσέγγισης από την πλευρά της Σερβικής εκκλησίας. Το πρόβλημα και η αποτυχία των συνομιλιών συνίσταται στο γεγονός ότι οι εκπρόσωποι της λεγόμενης «Μακεδονικής Εκκλησίας» έμειναν, επίμονα, στο αίτημά τους για Αυτοκέφαλη Μακεδονική Εκκλησία.
Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ο ασφυκτικός εναγκαλισμός της εκκλησίας των Σκοπίων από το κράτος, αλλά και η χρησιμοποίηση της ως κρατικής υπηρεσίας για ξένους προς την πνευματική της αποστολή εθνικιστικούς στόχους.
Ως εκ τούτου, η απόφαση της Συνόδου της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της 15ης Σεπτεμβρίου του 1967 παραμένει σε ισχύ έως ότου η λεγόμενη «Μακεδονική Εκκλησία» δεν αποδεχθεί την κανονική τάξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ίσως σήμερα το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η άμεσα ενδιαφερόμενη Σερβική εκκλησία, σε συνεργασία με την εκκλησία της Ελλάδας αποτελέσουν έναν ισχυρό μοχλό πίεσης στο να υπάρξει μια λύση στο εκκλησιαστικό ζήτημα και το όνομα. Η εκκλησιαστική αναγνώριση αποτελεί πονοκέφαλο για τις κρατικές αρχές της ΠΓΔΜ εδώ και 40 χρόνια λόγω της απομόνωσής της από την υπόλοιπη Ορθόδοξη εκκλησία. Μια εκκλησιαστική αναγνώριση την οποία προσπαθούν με πάρα πολλούς τρόπους και υποσχέσεις να αποκτήσουν χωρίς όμως να τα έχουν καταφέρει.
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1990
Ως αφετηρία της αναβίωσης του Μακεδονικού, μπορούμε να θεωρήσουμε την ανάδειξη, ύστερα από τις πρώτες ελεύθερες πολυκομματικές εκλογές στην περιοχή μετά το 1938 της 11ης και 25ης Νοεμβρίου του 1990, της πρώτης μετακομμουνιστικής πολυκομματικής βουλής των Σκοπίων, η οποία σηματοδότησε και τις μετέπειτα εξελίξεις.
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1991
Πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται ο Κίρο Γκλιγκόρωφ (27/1/1991).
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1991
Στις 15 Απριλίου του 1991 έχουμε την ψήφιση του νέου Συντάγματος των Σκοπίων με την ψήφιση τροπολογιών ισχυουσών Συνταγματικών Διατάξεων, προς τη μετάβαση από καθεστώς σοσιαλιστικής δημοκρατίας, σε καθεστώς δυτικού τύπου δημοκρατίας, χωρίς φυσικά η μετάβαση αυτή να στερείται διαφόρων ιδιαιτεροτήτων.
Έχουμε διατάξεις περί μεταβολής συνόρων, οι οποίες βρίσκονται στο προοίμιο των άρθρων 3 – 68 και 74, αλλά και περί προστασίας μειονοτήτων σε γειτονικές χώρες άρθρο 49 παράγραφος 1 το οποίο λέει: «Η Δημοκρατία, μεριμνά για την κατάσταση και τα δικαιώματα του Μακεδονικού λαού στις γειτονικές χώρες». Εδώ αναφέρεται καθαρά σε πολίτες της Αλβανίας, Ελλάδας, Βουλγαρίας και Σερβίας, που τα Σκόπια θεωρούν ότι υπάρχει «μακεδονική μειονότητα».
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1991
Στις 16 Δεκεμβρίου του 1991, συνέρχονται στις Βρυξέλλες οι υπουργοί Εξωτερικών των «12» της Ε.Ο.Κ. σε μια συνεδρίαση η οποία θα αποδειχτεί ιστορική.
Είναι περασμένα μεσάνυχτα Δευτέρας προς Τρίτη, όταν κάτω από την ασφυκτική πίεση της Γερμανίας, καταλήγουν στην απόφαση να αναγνωρίσουν το δικαίωμα ανεξαρτητοποίησης των επί μέρους Ομόσπονδων Γιουγκοσλαβικών Δημοκρατιών (Σλοβενίας – Κροατίας).
Στις 19 Δεκεμβρίου, δύο μόλις ημέρες μετά την ανακοίνωση της απόφασης της Ε.Ο.Κ. συνέρχεται η βουλή των Σκοπίων και εγκρίνει διακήρυξη, με την οποία υιοθετεί τα κριτήρια που θέσπισε το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ο.Κ. ως προϋπόθεση αναγνώρισης ανεξάρτητων χωρών, οι οποίες προέρχονται από τη διάλυση κρατών του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού».
Στις 24 Δεκεμβρίου, η επιτροπή Μπανταντέρ απευθύνει ερωτηματολόγιο προς τα Σκόπια και στις 29 του ίδιου μήνα, έχουν έρθει και οι απαντήσεις από τους Σκοπιανούς με τα σχέδια για τις τροποποιήσεις στο Σύνταγμά τους, στα σημεία που πίεζε η Ελλάδα.
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1992
Μέσω, λοιπόν, αυτού του διπλωματικού ελιγμού, οι Σκοπιανοί πέτυχαν στις 17 Ιανουαρίου του 1992, στο Παρίσι, η επιτροπή Μπανταντέρ να εκτοξεύσει πραγματικά μια γνωμοδότηση υπ’ αριθμόν 6 «Για την αναγνώριση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και των κρατών – μελών της».
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1992
Ένα μήνα αργότερα (17/2/1992) στη Λισσαβόνα ο Πορτογάλος υπουργός Εξωτερικών Πινέιρο αναλαμβάνει τη διαμόρφωση του ομώνυμου «πακέτου», που προβλέπει: Αλλαγή των επίμαχων άρθρων του Συντάγματος, παύση της αλυτρωτικής προπαγάνδας και σύνθετη ονομασία. Τα Σκόπια φαίνονται να συμφωνούν. Στο παρασκήνιο ακούγονται τα ονόματα «Βόρεια Μακεδονία» και «Μακεδονία του Βαρδάρη». Την ίδια περίοδο έχουμε τα συλλαλητήρια σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας.
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1992
Στις 13 Απριλίου του ίδιου έτους η λύση Πινέιρο έχει άδοξο τέλος. Την ίδια μέρα στην Αθήνα συγκαλείται το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, με εξαίρεση το ΚΚΕ, όπου αποφασίζεται ότι εάν η Δημοκρατία των Σκοπίων επιθυμεί την αναγνώρισή της πρέπει να συμμορφωθεί με την απόφαση των Βρυξελλών (16/12/1991) προσφέροντας συνταγματικές και πολιτικές εγγυήσεις σχετικά με τις εδαφικές διεκδικήσεις, τις προπαγανδιστικές εχθρικές δραστηριότητες και φυσικά ονομασία που δεν θα έχει τον όρο Μακεδονία ή παράγωγά του. Εκτός κυβέρνησης τίθεται ο Α. Σαμαράς ενώ ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης αναλαμβάνει το υπουργείο Εξωτερικών. Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη προτείνει στη βρετανική προεδρία (18 Ιουνίου – Λουξεμβούργο) να αναγνωρίσουν οι «12» τα Σκόπια με «διπλή ονομασία» Δημοκρατία του Βαρδάρη για το εξωτερικό και για το εσωτερικό τους να μπορούν να αυτοαποκαλούνται όπως θέλουν. Εδώ ίσως ήμασταν πολύ κοντά σε μια καλή λύση. Δεν επιτυγχάνετε όμως τίποτα.
ΙΟΥΝΙΟΣ 1991
Στις 27 Ιουνίου στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής της Λισσαβώνας έχουμε την υποστήριξη της Ευρώπης στις Ελληνικές θέσεις. Η αναγνώριση των Σκοπίων συνδέεται με την προϋπόθεση ότι «το όνομα δεν θα περιέχει τον όρο Μακεδονία» Από βρετανικής πλευράς παραλαμβάνει τη σκυτάλη του προβλήματος από τον Πινέιρο ο εκπρόσωπος, πρέσβης Ο’ Νιλ. Η προεδρία της Βρετανίας επιμένει στη σύνθετη ονομασία σύμφωνα με τους όρους Πινέιρο.
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1992
Στις 6 Αυγούστου η Ρωσία με επιστολή του υπουργού Εξωτερικών Βιτάλη Τσούρκιν στον Γκλιγκόροφ αναγνωρίζει επισήμως τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία. 24 Αυγούστου τα Σκόπια επιλέγουν σημαία με το αστέρι της Βεργίνας.
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1993
Στις 7 Απριλίου του 1993 με απόφαση υπ’ αριθ. 817 του Συμβουλίου Ασφαλείας τα Σκόπια γίνονται δεκτά με το προσωρινό όνομα FYROM χωρίς το δικαίωμα ανάρτησης σημαίας και ξεκινούν νέες διαπραγματεύσεις με τη μεσολάβηση των Βάνς και Όουεν. Εδώ μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ελληνική επιτυχία. Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς οι μεσολαβητές Βάνς και Όουεν προτείνουν στην Ελλάδα το όνομα «Νέα Μακεδονία» (Nova Makedonija), η Αθήνα αντιπροτείνει το όνομα «Σλαβομακεδονία». Η κυβέρνηση των Σκοπίων αρνείται.
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1993
Έξι μήνες αργότερα (Δεκέμβριος 93 – Ιανουάριος 94) αρχίζουν να πέφτουν οι αναγνωρίσεις βροχή μεταξύ αυτών Η.Π.Α και Αυστραλία αναγνωρίζουν επίσημα τα Σκόπια ως FYROM.
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1994
Στις 16 Φεβρουαρίου του 1994 η ελληνική κυβέρνηση Α. Παπανδρέου αποφασίζει τον οικονομικό αποκλεισμό στα Σκόπια (εμπάργκο). Αρχίζουν οι πιέσεις από τους μεσολαβητές για άρση του εμπάργκο.
Η Ελλάδα παραπέμπεται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Το Δικαστήριο όμως δεν κάνει δεκτό το αίτημα για λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά της Ελλάδας.
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1995
Η Αμερική εντείνει τις πιέσεις της για άρση του εμπάργκο. Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1995 έρχεται στην Αθήνα ο υφυπουργός της Αμερικής Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ όπου έχει συνομιλίες με τον πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου και τον υπουργό Εξωτερικών Κάρολο Παπούλια. Την ίδια μέρα πάει και στα Σκόπια όπου έχει συνομιλίες με την εκεί ηγεσία. Έτσι από τα Σκόπια ο Χόλμπρουκ, από την Αθήνα ο επιτετραμμένος της πρεσβείας Τόμας Μίλερ και από την Ουάσινγκτον ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Νίκολας Μπέρνς ανακοινώνουν ταυτόχρονα την επίτευξη συμφωνίας Ελλάδας – Σκοπίων για απευθείας διάλογο υπό την αιγίδα του Σάιρους Βάνς, με σκοπό την υπογραφή μιας Ενδιάμεσης Συμφωνίας.
Αίρεται το εμπάργκο και στις 13 Σεπτεμβρίου του 1995 στην Νέα Υόρκη υπογράφεται η Ενδιάμεση Συμφωνία από τον κ. Παπούλια και τον Τσερβενκόφσκι. Η Συμφωνία προβλέπει: Τον σεβασμό των υπαρχόντων συνόρων. Την υποχρέωση από την Ελλάδα να αναγνωρίσει τα Σκόπια με την προσωρινή ονομασία Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Η ΠΓΔΜ θα πρέπει να προχωρήσει σε άμεση αλλαγή του συμβόλου που υπάρχει στη σημαία της. Η ΠΓΔΜ θα πρέπει να διακηρύξει ότι η ερμηνεία των επίμαχων άρθρων στο Σύνταγμά της δεν ερμηνεύονται ως διεκδίκηση ελληνικού εδάφους αλλά ούτε και ως ανάμιξη στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας.
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1995
Στις 12 Οκτωβρίου, το Μόνιμο Συμβούλιο του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη αποφασίζει, με τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας, την ένταξη των Σκοπίων με την ονομασία FYROM.
.
.
Από τότε, υποτίθεται πως ο διάλογος μεταξύ των δύο χωρών θα είχε προχωρήσει και θα βρισκόταν σε καλό σημείο, κυρίως δε πως θα τηρούνταν τα συμφωνηθέντα. Όμως η κυβέρνηση των Σκοπίων δεν δέχτηκε καμία συζήτηση για το θέμα του ονόματος και εμείς από την πλευρά μας το αφήσαμε σχεδόν να ξεχαστεί.
.
.
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2002
Το Σεπτέμβριο του 2002 έληξε η Ενδιάμεση Συμφωνία η οποία παρατείνεται «σιωπηλώς». Έκτοτε η Αμερική ενδιαφέρεται απλά και μόνο να κλείσει το θέμα των Σκοπίων αδιαφορώντας για τις συνέπειες μιας βεβιασμένης απόφασης.
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2004
Έτσι μία μόνο μέρα μετά τις εκλογές έρχονται με ένα ξαφνικό πλην όμως προκαθορισμένο διπλωματικό χτύπημα να αναγνωρίσουν τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα ως Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Υπήρχαν βέβαια οι ενδείξεις ότι κάτι δεν πάει καλά γιατί λίγο διάστημα πριν η Αμερική είχε υπογράψει δύο διακρατικές συμφωνίες με την ΠΓΔΜ, στις οποίες η χώρα αναφέρεται με το όνομα «Μακεδονία». Η πρώτη τον Ιούνιο του 2003 για την εξαίρεση των Αμερικανών πολιτών από τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και η δεύτερη στις 11 Οκτωβρίου του 2004 όταν ο Ντ. Ράμσφελντ υπέγραψε αμυντική συμφωνία με τα Σκόπια.
Η Αμερική χρησιμοποίησε ως επιχείρημα την πιθανή αναβίωση των διακοινοτικών διαφορών (Σλάβων και Αλβανών) και έγινε λόγος για κίνηση που θα ενίσχυε την κυβέρνηση της ΠΓΔΜ εν όψει του δημοψηφίσματος της 7 Νοεμβρίου (συμφωνία Αχρίδας 13/8/2001 Σλάβων και Αλβανών για το Νέο Διοικητικό Χάρτη ) για εκχώρηση περαιτέρω εξουσιών στην αλβανική μειονότητα της χώρας.
Τελικά, όπως ήταν αναμενόμενο, το δημοψήφισμα (7/11/2004) απέτυχε και η θέση των Αλβανών στα Σκόπια ενισχύεται.
=====
Η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών τον Απρίλιο του 1992 και η εθνική γραμμή για το Σκοπιανό
«Ελπίζω ότι οι σύμμαχοι και συνεταίροι μας θα καταλάβουν επιτέλους ότι δεν υπάρχει παρά μόνο μία Μακεδονία και η Μακεδονία αυτή είναι ελληνική.Αυτά τούς τα είπα και τους τα έχω γράψει» είχε πει φανερά συγκινημένος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, περί τα τέλη Απριλίου του 1992, όταν ήταν στο επίκεντρο το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων και τα συλλαλητήρια είχαν την τιμητική τους. Είχε προηγηθεί στις αρχές του ιδίου έτους η επιστολή του στους τότε ηγέτες της ΕΟΚ, στην οποία κυριάρχησε η εξής φράση: «Η αναγνώριση της αυτοαποκαλουμένης “Δημοκρατίας της Μακεδονίας” έχει θεμελιώδη σημασία για την Ελλάδα και το γνωρίζω καλύτερα από κάθε άλλον, αφού είμαι ο ίδιος Μακεδών. Η Δημοκρατία αυτή δεν έχει δικαίωμα ούτε εθνολογικά ούτε ιστορικά να λέγεται Μακεδονία».
Ακολούθησε στις 13 Απριλίου η περίφημη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, υπό την προεδρία του, για τα πρακτικά της οποίας τις τελευταίες ημέρες γίνεται μεγάλη συζήτηση. Ο τότε πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης έθεσε προχθές το θέμα των πρακτικών, αποδεχόμενος με ανακοίνωσή του ότι το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών του 1992- που πρότεινε είχε συμφωνήσει να εμμείνει η χώρα μας στην πολιτική ότι «δεν θα υπάρξει η λέξη “Μακεδονία”».
Με την ανακοίνωσή του υποστηρίζει ότι επεδίωξε να συγκληθεί εκ νέου το συμβούλιο για να αλλάξει την απόφασή του, αλλά αυτό- όπως αναφέρει- «κατέστη αδύνατον λόγω της απολύτου αρνήσεως του Ανδρέα Παπανδρέου» .
Στον Τύπο δημοσιεύθηκαν πολλές πληροφορίες, τόσο την εποχή εκείνη όσο και μετέπειτα, εφόσον τα πρακτικά προβλέφθηκε να μη δοθούν στη δημοσιότητα. Στη σύσκεψη μετείχαν οι τότε πολιτικοί αρχηγοί: ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ Ανδρέας Παπανδρέου, η πρόεδρος του Συνασπισμού κυρία Μαρία Δαμανάκη και η γενική γραμματέας του ΚΚΕ κυρία Αλέκα Παπαρήγα, ενώ στην αρχή παρέστη και ο υπουργός Εξωτερικών κ. Αντ. Σαμαράς, ο οποίος απομακρύνθηκε λίγες ώρες μετά.
Μετά τη λήξη της συσκέψεως έγινε η ακόλουθη δήλωση από τον τότε γενικό γραμματέα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, τον πρώην υπουργό Πέτρο Μολυβιάτη: «Σχετικά με το θέμα των Σκοπίων, η πολιτική ηγεσία της χώρας, με εξαίρεση το ΚΚΕ, συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον αν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ, στις 16 Δεκεμβρίου 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη “Μακεδονία”».
=====
Τι έγινε το 2008 στο Βουκουρέστι για τα Σκόπια – Η εθνική γραμμή Καραμανλή
Το ημερολόγιο έγραφε 3 Απριλίου 2008 όταν ο κ. Κώστας Καραμανλής ξεκαθάρισε την ελληνική θέση για το θέμα των Σκοπίων στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι.
Τι είχε συμβεί στο Βουκουρέστι το 2008
Η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας είχε εκφράσει από καιρό την πρόθεσή της για να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Εκκρεμούσε όμως το πρόβλημα της ονομασίας της που προέβαλε η ελληνική πλευρά και το οποίο δεν είχε λυθεί παρά τις διαπραγματεύσεις που είχαν πραγματοποιηθεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.
Η ελληνική κυβέρνηση είχε δηλώσει πριν από τη σύνοδο κορυφής την πρόθεσή της να ασκήσει βέτο στην ένταξη της ΠΓΔΜ, λόγω του ονόματος.
Βέτο στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ
Παρά τις πιέσεις των ΗΠΑ ο Έλληνας πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής στο επίσημο δείπνο εργασίας της πρώτης ημέρας της συνόδου ξεκαθάρισε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχτεί την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ από τη στιγμή που δεν έχει εξευρεθεί αμοιβαία αποδεκτή λύση, στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων και ότι οποιαδήποτε λύση βρεθεί θα πρέπει να έχει την έγκριση από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και να είναι μόνιμη και όχι προσωρινή.
Υπουργός Εθνικής Άμυνας ήταν στην κυβέρνηση Καραμανλή του 2008 ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης και υπουργός Εξωτερικών η Ντόρα Μπακογιάννη.
Την ελληνική θέση στο Βουκουρέστι στήριξε η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Γερμανία και η Γαλλία. Μάλιστα ο Γάλλος πρόεδρος Σαρκοζί δήλωσε χαρακτηριστικά: «είμαστε αλληλέγγυοι με τους Έλληνες, πιστεύουμε ότι πρέπει να βρεθεί λύση. Έχω ουγγαρέζικες ρίζες, αλλά έχω και ελληνικές και τις αποδέχομαι πλήρως». Την αντίθεσή τους στη στάση της Ελλάδας έδειξαν οι ΗΠΑ, η Τουρκία, η Σλοβενία, η Τσεχία, η Εσθονία και η Λιθουανία ενώ οι υπόλοιπες χώρες κράτησαν σχετικά ουδέτερη στάση.
Την επόμενη ημέρα ο τότε πρωθυπουργός απηύθυνε διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό.
Τα αντίποινα του Προέδρου Μπους για το Βουκουρέστι
«Αντίποινα» της κυβέρνησης Μπους στην κυβέρνηση Καραµανλή για το ΝΑΤΟΪΚΟ «βέτο»του Βουκουρεστίου απέναντι στην ΠΓ∆Μ ήταν το «κόψιµο» της Ελλάδας από το πρόγραµµα visa – waiver (κατάργηση της βίζας για τους Έλληνες που ταξιδεύουν στις ΗΠΑ) τον Οκτώβριο του 2008, την ώρα που επτά άλλες χώρες γίνονταν δεκτές. Όπως παραδέχεται σε τηλεγράφηµα που διέρρευσε από το Wikileaks ο αµερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα, η οργή της κυβέρνησης Μπους «είναι αυτή που καθυστερεί την ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραµµα».
Προκύπτει ακόµη ότι ενώ η ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να ψηφίσει τον Σεπτέµβριο του 2009 µε αµερικανική πίεση µια σειρά «αµφιλεγόµενων νοµικά συµφωνιών» –όπως τις χαρακτηρίζει η Ντ. Μπακογιάννη – για ανταλλαγή στοιχείων και έκδοση εγκληµατιών, εντούτοις δεν υπήρξε αποτέλεσµα.
Όπως προκύπτει από εµπιστευτικό τηλεγράφηµα (στις 29 Απριλίου του 2009), ο Ντάνιελ Σπέκχαρντ αναγνωρίζει ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην αναµονή για την άρση της βίζας και την είσοδο στο πρόγραµµα visa – waiver από το 1999 και ότι τα προβλήµατα ασφαλείας και η έλλειψη βιοµετρικών διαβατηρίων, σε συνδυασµό µε τις εξελίξεις µετά την 11η Σεπτεµβρίου ήταν αυτά που την κράτησαν εκτός για τόσο καιρό. Προσθέτει ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφή της λίστας για είσοδο στο πρόγραµµα το 2005 και ότι η ειδική οµάδα που επισκέφθηκε την Ελλάδα το 2007 την αξιολόγησε θετικά. Ωστόσο, το θέµα παρέµενε σε εκκρεμµότητα λόγω «πολιτικών και γραφειοκρατικών καθυστερήσεων».
Ο Σπέκχαρντ, ωστόσο, επιβεβαιώνει την αίσθηση ότι όταν η Ελλάδα «κόπηκε» από το πρόγραµµα τον Οκτώβριο του 2008, την ώρα που άλλες επτά ευρωπαϊκές χώρες εγκρίθηκαν (ανάµεσά τους οι Τσεχία, Εσθονία, Ουγγαρία, Λετονία), αυτό συνέβη λόγω του βέτο στο Βουκουρέστι. Σηµειώνει χαρακτηριστικά: «Η οργή της κυβέρνησης Μπους για το ελληνικό βέτο στο ΝΑΤΟ τον Απρίλιο του 2008 για την αίτηση της ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας, λόγω του ονόµατος, επιβράδυνε την υποψηφιότητα της Ελλάδας για το πρόγραµµα. Η Ελλάδα δεν ήταν ανάµεσα στις έξι ευρωπαϊκές χώρες και τη Νότια Κορέα που προσκλήθηκαν στο πρόγραµµα τον Οκτώβριο του 2008, ένα βήµα που ερµηνεύθηκε στην Ελλάδα ως πολιτική “τιµωρία”».
=====
Ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζ. Μπους και η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις είχαν φθάσει στο Βουκουρέστι, με τη μισή κυβέρνηση των Σκοπίων ως συνοδεία, βέβαιοι ότι θα επιτύχουν τη λύση για το όνομα που επιθυμούσαν, όπως άλλωστε ο ίδιος ο Τζ. Μπους είχε προαναγγείλει δύο μέρες πριν σε μεγάλη γερμανική εφημερίδα και είχε ετοιμάσει φαγοπότι από την Ουκρανία για το Βουκουρέστι βέβαιος ότι την άλλη μέρα τα Σκόπια θα λέγονταν Μακεδονία.
Δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι ο Καραμανλής θα αντιδρούσε. Προφανώς είχαν ως «πρότυπο» την υποχωρητική και βολική στάση του Γ. Παπανδρέου από τη θητεία του ως υπουργού Εξωτερικών των κυβερνήσεων Σημίτη. Και όχι μόνο…
Συνέβη λοιπόν το αναπάντεχο για κάποιους: Ο Κώστας Καραμανλής, στην αρχή κιόλας της συνεδρίασης, έθεσε με σαφήνεια το ζήτημα ότι η Ελλάδα δεν ήταν, σε καμία περίπτωση και με οιοδήποτε πολιτικό κόστος, διατεθειμένη να συζητήσει, εν όψει της σχεδιαζόμενης διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων.
Και τούτο διότι, όπως ο Κ. Καραμανλής τόνισε ρητώς, το ΝΑΤΟ ήταν –και πάντα είναι– αναρμόδιο forum ως προς την επίλυση του ονόματος των Σκοπίων. Και το ζήτημα αυτό ανάγεται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του ΟΗΕ, ο οποίος και έχει αναλάβει τη σχετική πρωτοβουλία με μεσολαβητή τον κ. Μ. Νίμιτς!
Ο Κ. Καραμανλής υποστήριξε μια αυτονόητη αλήθεια
Εκεί έληξε η συζήτηση.
Κανείς άλλος δεν παρενέβη για να μη συζητηθεί το θέμα του ονόματος των Σκοπίων. Άλλωστε κατά την επάνοδο του Κ. Καραμανλή στην Αθήνα η πατριωτική του στάση αναγνωρίσθηκε και χαιρετίσθηκε από όλους, ανεξαιρέτως. «Εχθρούς και φίλους»!
Σήμερα κάποιοι, ιδιοτελώς, επιχειρούν να αμφισβητήσουν εκείνη την εθνική επιλογή του Κ. Καραμανλή στο Βουκουρέστι για τα Σκόπια και προσποιούνται ότι δεν βλέπουν το αυτονόητο…
Ότι αν δεν έβαζε το βέτο ο Καραμανλής τα Σκόπια από τότε θα λέγονταν Μακεδονία.
=====
Ψήφισμα της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών για το θέμα ονομασίας της ΠΓΔΜ (2016)
Λαμβάνοντας υπόψη την αυξημένη κινητικότητα, που παρατηρείται τελευταία στο θέμα της ονομασίας του κράτους της FYROM και ύστερα από πρωτοβουλία πανεπιστημιακών και επιχειρηματιών της πόλης, 1.500 και πλέον Θεσσαλονικείς, εκπρόσωποι όλων των κοινωνικών τάξεων (δήμαρχοι, ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί, γιατροί, ανώτατοι αξιωματικοί, δικαστικοί, νομικοί, εκπαιδευτικοί, επιχειρηματίες κλπ.) αποφάσισαν να προχωρήσουν στο παρακάτω κείμενο-ψήφισμα:
«Ως Έλληνες πιστεύουμε και στηρίζουμε το δικαίωμα του κράτους των Σκοπίων να εισέλθει στους διεθνείς οργανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Αλλά θέλουμε να καταστήσουμε σαφές ότι δεν πρόκειται να δεχθούμε να χρησιμοποιεί το ιστορικό όνομα της Μακεδονίας. Ως Έλληνες Μακεδόνες αισθανόμαστε την τιμή και την ευθύνη να μην επιτρέψουμε την εξαφάνιση, κάτω από πολιτικές σκοπιμότητες, της ιστορικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Υπενθυμίζουμε ότι 20 και πλέον χρόνια το πολυεθνικό κράτος της FYROM παραβιάζει συστηματικά σε βάρος της Ελλάδας την «Ενδιάμεση συμφωνία» του 1995, τις σχετικές διεθνείς συνθήκες και το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Δεν συμμορφώθηκε με τις αποφάσεις του Σ.Α. του ΟΗΕ (817/1993, 845/1993), αγνοεί τις αποφάσεις της ΕΕ των Βρυξελλών στις 16.12.1991, του Γκιμαράες στις 3.5.1992, της Λισσαβώνας στις 27.6.1992, του Εδιμβούργου στις 12.12.1992 και του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008.
Αντίθετα, επικαλούμενο το γεγονός της τυπικής του αναγνώρισης από διάφορες χώρες με το όνομα «Μακεδονία» και κυρίως την αναγνώριση και την πολιτική του υποστήριξη από τις ΗΠΑ, εμμένει, αψηφώντας και την ιστορική αλήθεια και τις ελληνικές θέσεις, στη χρήση της ιστορικά πλαστής «μακεδονικής» εθνωνυμίας του. Επιπλέον επιμένει στον αυτόκλητο (και αποκλειστικό) αυτοπροσδιορισμό των κατοίκων της επικράτειάς του ως «Μακεδόνων» και της σλαβικής τους γλώσσας ως «μακεδονικής». Και, τέλος, οι ηγέτες της FYROM, ξεκινώντας από την αρχική αυτή απάτη, προχωρούν, επικαλούμενοι τον «μακεδονισμό» τους, στην προβολή «αλυτρωτικών» βλέψεων σε βάρος της ελληνικής Μακεδονίας, της όμορης δηλαδή με την επικράτειά τους και μεγαλύτερης περιφέρειας του ελληνικού κράτους.
Ουσιαστικά, δεν πρόκειται μόνο για απόπειρα εθνογένεσης (που αφορά ένα ιδιόμορφο και όψιμα δημιουργημένο κράτος), αλλά για την καλλιέργεια κλίματος έντασης που στρέφεται εναντίον μιας γειτονικής και φιλικής χώρας, της Ελλάδας, στην επικράτεια της οποίας ανήκει και η ιστορική Μακεδονία. Το κλίμα αυτό του ανιστόρητου και απαρχαιωμένου «αλυτρωτισμού» υποδαυλίζεται με ποικίλες ενέργειες, που ξεκινούν από την πλαστογράφηση της διδασκόμενης ιστορίας στην εκπαίδευση και καταλήγουν σε αλλόκοτο στήσιμο ανδριάντων ιστορικών προσώπων της αρχαίας μακεδονικής ιστορίας, ανάλογες μετονομασίες οδών και αεροδρομίων κλπ. Ανάλογες ενέργειες γίνονται από την FYROM και προς την Βουλγαρία.
Ως Έλληνες Μακεδόνες δεν μπορούμε να ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τον σφετερισμό της δικής μας ιστορικής και εθνικής ταυτότητας εν ονόματι κάποιας αδιευκρίνιστης (για τις μελλοντικές της συνέπειες) πολιτικής σκοπιμότητας. Οι λαοί, που αναζητούν κάποια εθνική ονομασία για να αυτοπροσδιοριστούν, δεν έχουν το δικαίωμα να το κάνουν σε βάρος άλλων –και μάλιστα γειτονικών– λαών.
Εξάλλου, και οι ίδιοι οι γείτονές μας έχουν κατά καιρούς ομολογήσει τα αδιέξοδα στα οποία τους οδηγεί η τακτική τους αυτή. Θυμίζουμε:
- τη δήλωση του πρώτου Προέδρου της FYROM Κίρο Γκλιγκόρωφ του 1992, ότι οι κάτοικοί της είναι Σλάβοι, ότι ήρθαν χίλια και πλέον έτη μετά το βασίλειο του Φιλίππου και του Μ. Αλεξάνδρου και ότι δεν έχουν
καμία σχέση με το ελληνικό κράτος των αρχαίων Μακεδόνων - το δημοσίευμα του διακεκριμένου Αμερικανού καθηγητή Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Berkeley, Calif., Stephen G. Miller στο επίσημο δελτίο του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ Archaeology Magazine
- την επιστολή 374 καθηγητών Πανεπιστημίων από όλον τον κόσμο προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Barack Obama, με την οποία καταγγέλλουν τον σφετερισμό εκ μέρους των Σκοπίων του ονόματος της Μακεδονίας, καταγγέλλοντας και την ανάλογη παραποίηση της ιστορίας
- το γεγονός ότι ως και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η γιουγκοσλαβική περιοχή της σημερινής FYROM δεν ονομαζόταν «Μακεδονία» ούτε οι κάτοικοί της «Μακεδόνες»
Τέλος, υπενθυμίζουμε ότι σε ανάλογες προγενέστερες περιπτώσεις (π.χ. της Αυστρίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Τσεχίας, της Σερβίας κλπ.), κατά τις οποίες είχε γίνει απόπειρα καταχρηστικής χρησιμοποίησης «εθνικής» ονομασίας μιας χώρας, επιβλήθηκε η δέουσα αλλαγή.
Ύστερα από τα παραπάνω: Kαλούμε τους αποδέκτες της έκκλησής μας να πράξουν το καθήκον, που τους επιβάλλει η θέση τους, ώστε να:
- καταστήσουν ανέφικτη την είσοδο της FYROM σε διεθνείς οργανισμούς με την πλαστή εθνωνυμία «Μακεδονία»
- να αποτρέψουν την προβολή διεκδικήσεων του κράτους αυτού σε βάρος των ομόρων κρατών (Ελλάδος και Βουλγαρίας) στο πλαίσιο που επιβάλλουν οι διεθνείς κανόνες στις σχέσεις καλής γειτονίας
- να αποθαρρύνουν την επιστράτευση της εκπαίδευσης στην καλλιέργεια αλυτρωτικής προπαγάνδας
- να ενθαρρύνουν τη συμμόρφωση της πολιτικής ηγεσίας της FYROM με τις παραπάνω αποφάσεις του ΟΗΕ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ
- να υποδείξουν την ανάγκη για την επιλογή της τελικής εθνικής ονομασίας της FYROM, που να είναι συμβατή με τη δική της ιστορία και τον πολιτισμό των δικών της υπηκόων
- να ενημερώσουν και τις κυβερνήσεις των χωρών που έσπευσαν να αναγνωρίσουν τη FYROM με το όνομα «Μακεδονία» για τις μελλοντικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει η τακτική τους αυτή στη σταθερότητα των Βαλκανίων.
Θα θέλαμε, στρεφόμενοι προς τους συμμάχους και εταίρους της Ελλάδας και τους διεθνείς οργανισμούς, να καταστήσουμε σαφές ότι, εάν προωθηθεί λύση στο πρόβλημα του ονόματος, που θα ταπεινώνει τους πολίτες της χώρας μας (και μάλιστα σε μια περίοδο δοκιμασίας των οικονομικών και κοινωνικών μας αντοχών), θα κλονιστεί όχι μόνο η εμπιστοσύνη των Ελλήνων προς τους θεσμούς αυτούς, αλλά και θα προκληθούν ανατροπές στην σταθερότητα και την ασφάλεια στον ευρύτερο χώρο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Με τη βεβαιότητα ότι οι σκέψεις μας αυτές θα τύχουν της δέουσας προσοχής σας και ότι θα έχουμε την συμπαράστασή σας.
Σας ευχαριστούμε.
Με τιμή
Οι συντονιστές:
Mήτκας Περικλής, Πρύτανης Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Ζαπράνης Αχιλλέας, Πρύτανης Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Βαλεργάκης Νικόλαος, Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
Βλαχογιάννης Εμμανουήλ, Α’ Αντι/δρος Εμπορικού & Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Θεσ/νίκης
Καραθανάσης Αθανάσιος, Πρόεδρος Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Mήτκας Περικλής, Πρύτανης Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Ζαπράνης Αχιλλέας, Πρύτανης Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Βαλεργάκης Νικόλαος, Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
Βλαχογιάννης Εμμανουήλ, Α’ Αντι/δρος Εμπορικού & Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Θεσ/νίκης
Καραθανάσης Αθανάσιος, Πρόεδρος Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Επικοινωνία: Καραθανάσης Αθανάσιος Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών
Εθνικής Αμύνης 4, Τ.Κ. 546 21 Θεσσαλονίκη
τηλ. 2310271204, φαξ 2310271501, e-mail ems@ems.gr, www.ems.gr
Εθνικής Αμύνης 4, Τ.Κ. 546 21 Θεσσαλονίκη
τηλ. 2310271204, φαξ 2310271501, e-mail ems@ems.gr, www.ems.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου