Για την καύση των νεκρών (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Στον δημοσιογράφο Ι.Τ. που ερωτά

Με ρωτάτε, για ποιο λόγο η Ορθόδοξη Εκκλη­σία αντίκειται στην καύση των νεκρών. Πρώτ’ απ’ ό­λα, επειδή το θεωρεί βίαιο. Οι Σέρβοι, ακόμη και σή­μερα ανατριχιάζουν με το κακούργημα του Σινάν-πασά, ο οποίος έκαψε το νεκρό σώμα του Αγίου Σάββα στο Βράτσαρ*.

Μήπως καίνε οι άνθρωποι τα νεκρά ά­λογα, τους σκύλους, τις γάτες και τις μαϊμούδες; Εγώ δεν άκουσα κάτι τέτοιο. Άκουσα και είδα να τα θά­βουν. Γιατί λοιπόν να ασκείται βία στα νεκρά σώματα των ανθρώπων που είναι οι κύριοι όλων των ζώων πά­νω στη γη; Δεν θα ήταν, από κάθε άποψη πολύ πιο εύ­λογο, ένας αποτεφρωτήρας για τα ψόφια ζώα, ιδίως στις μεγάλες πόλεις, απ’ ό,τι για τους ανθρώπους;...

Δεύτερον, επειδή αυτή η παγανιστική και βαρβα­ρική συνήθεια εξαλείφθηκε από την Ευρώπη χάρη στον χριστιανικό πολιτισμό εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια. Όποιος θέλει να την επαναφέρει δεν επιθυμεί τίποτε άλλο, ούτε πολιτισμένο, ούτε μοντέρνο, ούτε και καινούριο, παρά κάτι αρχαίο που έχει από παλιά εκπνεύσει.

Στην Αγγλία, την οποία δύσκολα μπορεί κανείς να ονομάσει απολίτιστη, είναι πολύ λαομίσητη τούτη η μορφή του νεοπαγανισμού. Να σας διηγηθώ μια πε­ρίπτωση: στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έ­χασε τα λογικά του ένας διάσημος Γιουγκοσλάβος. Ε­ρωτηθείς πριν πεθάνει, δήλωσε ότι μοναδική του επι­θυμία είναι να καεί το σώμα του.

Τη συγκεκριμένη μέ­ρα, η μικρή μας γιουγκοσλαβική κοινότητα, βρέθηκε συναγμένη στο αποτεφρωτήριο του Golders Green. Ό­ταν το νεκρό σώμα εισήλθε στην πυρακτωμένη κάμινο αρχίσαμε να τρέμουμε από τη φρίκη. Ύστερα μας φώναξαν στην αντίθετη πλευρά της καμίνου, να περι­μένουμε «ένα τέταρτο» για να δούμε τον συμπατριώτη μας υπό μορφή στάχτης. Περιμέναμε πάνω από ώρα και απορούσαμε για το ότι η φλόγα παιδεύεται τόσο με τον νεκρό μας και ρωτήσαμε τον θερμαστή. Απολογήθηκε με το ότι η κάμινος ήταν παγωμένη: «δεν θερμαίνεται είπε κάθε μέρα, αφού σπάνια κάποιος παραδίδεται οικειοθελώς στην πυρά». Ακούγοντας αυτά διαλυθήκαμε, μη μπορώντας να περιμένουμε στην ά­κρη τον συμπατριώτη μας. Και πρέπει να γνωρίζετε ό­τι στο Λονδίνο πεθαίνουν καθημερινά πάνω από χί­λιες ανθρώπινες υπάρξεις.

Εγώ στην Αμερική, είδα τους τάφους των μεγάλων Προέδρων, Ουίλσον, Ρού­σβελτ, Λίνκολν και άλλων πολλών σημαντικών προ­σώπων. Κανείς από αυτούς δεν έχει αποτεφρωθεί. Πλέον αυτού, θα με ξένιζε το ότι ανάμεσα στους απο­γόνους του Αγίου Σάββα θα μπορούσαν να βρεθούν και ομοϊδεάτες του Σινάν-πασά!….

Όμως, για ποιο λόγο από τα ήδη λυμένα ζητήμα­τα να δημιουργούμε πάλι ζήτημα; Αν θέλουμε να φορτωθούμε με ανώφελες έγνοιες, τότε θα μπορούσε κάποια μέρα να μας ταλανίσει και το ερώτημα: μήπως να σκοτώνουμε τους υπέργηρους άνδρες και τις γυναί­κες όπως το πράττουν κάποιες πρωτόγονες φυλές; Και να κάνουμε και συλλόγους που θα προπαγανδίζουν αυτή την «ιδέα»!

Τέλος, με ποια λογική πολεμούμε τα κοιμητήρια, ιδιαίτερα σε τούτη τη χώρα όπου το κοιμητήριο λει­τουργεί σαν εθνική περηφάνεια, σαν πηγή έμπνευσης, και αν το θέλετε, σαν το βιβλίο του κράτους;

Ειρήνη υμίν και υγεία από Θεού.

____________________

* Ο Σινάν-πασάς του Βελιγραδίου, θέλοντας να εκδικηθεί τους Σέρβους που είχαν εξεγερθεί, έκαψε το έτος 1595 το ολόσω­μα σκήνωμα του Αγίου Σάββα, Α’ αρχιεπισκόπου των Σέρβων, στο λόφο του Βράτσαρ που βρίσκεται στο κέντρο της πόλεως του Βελιγραδίου.

 

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος 1956, ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”)

 

(Πηγή ηλ. κειμένου: impantokratoros.gr)