Ἡ πρώτη κίνησή μας ὅταν μαθαίνουμε ὅτι κάποιος ἄνθρωπος ἔφυγε ἀπό τή ζωή

«Θεός σχωρέσ’ τον»

Όταν πληροφορούμαστε την εκδημία κάποιου ανθρώπου, είτε γνωστού μας είτε αγνώστου μας, το πρώτο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να ευχηθούμε υπέρ αναπαύσεως του κεκοιμημένου. Στα μοναστήρια, όταν κοιμηθεί ένας αδελφός, χτυπάει πένθιμα η καμπάνα. Οι άλλοι μοναχοί, όπου κι αν βρίσκονται, στον κήπο, στο μαγειρείο, στο ξυλουργείο της μονής, μόλις ακούνε τον χαρακτηριστικό ήχο της καμπάνας, σταματούν αμέσως το διακόνημά τους και κάνουν την προσευχή τους υπέρ αναπαύσεως του κεκοιμημένου, χωρίς καν να γνωρίζουν ακόμη πως ονομάζεται ο αδελφός που αναπαύθηκε...

Η ίδια καλή συνήθεια υπάρχει μέχρι σήμερα και στα χωριά. Μόλις κοιμηθεί κάποιος χωριανός, χτυπάει πένθιμα η καμπάνα της εκκλησίας. Στο άκουσμα της καμπάνας οι συγχωριανοί του σταματούν προς στιγμήν τις δουλειές τους, κάνουν το σταυρό τους και λένε: «Θεός σχωρέσ’ τον».

Το ίδιο να κάνουμε κι εμείς. Όταν ακούμε ότι κάποιος συγχωρέθηκε, να ευχόμαστε να τον αναπαύσει ο άγιος Θεός στη Βασιλεία Του.

Πηγή: «Η φροντίδα μας για τους κεκοιμημένους», Αβραάμ Μ. Κοκάλη, Εκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», Αθήναι 2012
http://makkavaios.blogspot.gr/