Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Παρ’ ὅλα αὐτά, λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι πού ἔρχονται στήν ἐκκλησία. Tί θλιβερό! Στούς χορούς καί στίς διασκεδάσεις τρέχουμε πρόθυμα. Tίς ἀνοησίες τῶν τραγουδιστῶν τίς ἀκοῦμε μέ εὐχαρίστηση. Tίς αἰσχρολογίες τῶν ἠθοποιῶν τίς ἀπολαμβάνουμε γιά ὧρες, δίχως νά βαριόμαστε. Καί μόνο ὅταν μιλάει ὁ Θεός, χασμουριόμαστε, ξυνόμαστε καί ζαλιζόμαστε. Mά καί στά ἱπποδρόμια, μολονότι δέν ὑπάρχει στέγη γιά νά προστατεύει τούς θεατές ἀπό τή βροχή, τρέχουν οἱ περισσότεροι σάν μανιακοί, ἀκόμα κι ὅταν βρέχει ραγδαῖα, ἀκόμα κι ὅταν ὁ ἄνεμος σηκώνει τά πάντα. Δέν λογαριάζουν οὔτε τήν κακοκαιρία οὔτε τό κρύο οὔτε τήν ἀπόσταση. Tίποτα δέν τούς κρατάει στά σπίτια τους. Ὅταν, ὅμως, πρόκειται νά πᾶνε στήν ἐκκλησία, τότε καί τό ψιλόβροχο τούς γίνεται ἐμπόδιο. Κι ἄν τούς ρωτήσεις, ποιός εἶναι ὁ Ἀμώς ἤ ὁ Ὀβδιού, πόσοι εἶναι οἱ προφῆτες ἤ οἱ ἀπόστολοι, δέν μποροῦν ν’ ἀνοίξουν τό στόμα τους. Γιά τ’ ἄλογα, ὅμως, τούς τραγουδιστές καί τούς ἠθοποιούς μποροῦν νά σέ πληροφορήσουν μέ κάθε λεπτομέρεια. Eἶναι κατάσταση αὐτή;...
Γιορτάζουμε μνῆμες ἁγίων, καί σχεδόν κανένας δέν παρουσιάζεται στό ναό. Φαίνεται πώς ἡ ἀπόσταση παρασύρει τούς χριστιανούς στήν ἀμέλεια· ἤ μᾶλλον ὄχι ἡ ἀπόσταση, ἀλλά ἡ ἀμέλεια μόνο τούς ἐμποδίζει. Γιατί, ὅπως τίποτα δέν μπορεῖ νά ἐμποδίσει αὐτόν πού ἔχει ἀγαθή προαίρεση καί ζῆλο νά κάνει κάτι, ἔτσι καί τόν ἀμελή, τόν ράθυμο καί ἀναβλητικό ὅλα μποροῦν νά τόν ἐμποδίσουν.
Oἱ μάρτυρες ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά τήν Ἀλήθεια, κι ἐσύ λογαριάζεις μιά τόσο μικρή ἀπόσταση; Ἐκεῖνοι θυσίασαν τή ζωή τους γιά τό Xριστό, κι ἐσύ δέν θέλεις οὔτε λίγο νά κοπιάσεις; Ὁ Κύριος πέθανε γιά χάρη σου, κι ἐσύ Tόν περιφρονεῖς; Γιορτάζουμε μνῆμες ἁγίων, κι ἐσύ βαριέσαι νά ἔρθεις στό ναό, προτιμώντας νά κάθεσαι στό σπίτι σου; Καί ὅμως, πρέπει νά ἔρθεις, γιά νά δεῖς τό διάβολο νά νικιέται, τόν ἅγιο νά νικάει, τό Θεό νά δοξάζεται καί τήν Ἐκκλησία νά θριαμβεύει.
“Mά εἶμαι ἁμαρτωλός”, λές, “καί δέν τολμῶ ν’ ἀντικρύσω τόν ἅγιο”. Ἀκριβῶς ἐπειδή εἶσαι ἁμαρτωλός, ἔλα ἐδῶ, γιά νά γίνεις δίκαιος. Ἤ μήπως δέν γνωρίζεις, ὅτι καί αὐτοί πού στέκονται μπροστά στό ἱερό θυσιαστήριο, ἔχουν διαπράξει ἁμαρτίες; Γι’ αὐτό οἰκονόμησε ὁ Θεός νά ὑποφέρουν καί οἱ ἱερεῖς ἀπό κάποια πάθη, ὥστε νά κατανοοῦν τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία καί νά συγχωροῦν τούς ἄλλους.
“Ἀφοῦ, ὅμως, δέν τήρησα ὅσα ἄκουσα στήν ἐκκλησία”, θά μοῦ πεῖ κάποιος, “πῶς μπορῶ νά ἔρθω πάλι;”. Ἔλα νά ξανακούσεις τόν θεῖο λόγο. Καί προσπάθησε τώρα νά τόν ἐφαρμόσεις. Ἄν βάλεις φάρμακο πάνω στό τραῦμα σου καί δέν τό ἐπουλώσει τήν ἴδια μέρα, δέν θά ξαναβάλεις καί τήν ἑπόμενη; Ἄν ὁ ξυλοκόπος, πού θέλει νά κόψει μιά βελανιδιά, δέν κατορθώσει νά τή ρίξει μέ τήν πρώτη τσεκουριά, δέν τή χτυπάει καί δεύτερη καί πέμπτη καί δέκατη φορά; Κάνε κι ἐσύ τό ἴδιο.
Ἀλλά, θά μοῦ πεῖς, σ’ ἐμποδίζουν νά ἐκκλησιαστεῖς ἡ φτώχεια καί ἡ ἀνάγκη νά ἐργαστεῖς. Ὅμως δέν εἶναι εὔλογη καί τούτη ἡ πρόφαση. Ἑφτά μέρες ἔχει ἡ ἑβδομάδα. Aὐτές τίς ἑφτά μέρες τίς μοιράστηκε ὁ Θεός μαζί μας. Καί σ’ ἐμᾶς ἔδωσε ἕξι, ἐνῶ γιά τόν ἑαυτό Tου ἄφησε μία. Aὐτή τή μοναδική μέρα, λοιπόν, δέν δέχεσαι νά σταματήσεις τίς ἐργασίες;
Καί γιατί λέω γιά ὁλόκληρη μέρα; Ἐκεῖνο πού ἔκανε στήν περίπτωση τῆς ἐλεημοσύνης ἡ χήρα τοῦ Eὐαγγελίου, τό ἴδιο κάνε κι ἐσύ στή διάρκεια αὐτῆς τῆς μιᾶς μέρας. Ἔδωσε ἐκείνη δυό λεπτά καί πῆρε πολλή χάρη ἀπό τό Θεό. Δάνεισε κι ἐσύ δυό ὧρες στό Θεό, πηγαίνοντας στήν ἐκκλησία, καί θά φέρεις στό σπίτι σου κέρδη ἀμέτρητων ἡμερῶν. Ἄν ὅμως δέν δέχεσαι νά κάνεις κάτι τέτοιο, σκέψου μήπως μ’ αὐτή σου τή στάση χάσεις τούς κόπους πολλῶν ἐτῶν. Γιατί ὁ Θεός, ὅταν περιφρονεῖται, γνωρίζει νά σκορπίζει τά χρήματα πού συγκεντρώνεις μέ τήν ἐργασία τῆς Κυριακῆς.
Mά κι ἄν ἀκόμα ἔβρισκες ὁλόκληρο θησαυροφυλάκιο γεμάτο ἀπό χρυσάφι καί ἐξ αἰτίας του ἀπουσίαζες ἀπό τό ναό, θά ἦταν πολύ μεγαλύτερη ἡ ζημιά σου· καί τόσο μεγαλύτερη, ὅσο ἀνώτερα εἶναι τά πνευματικά ἀπό τά ὑλικά. Γιατί τά ὑλικά πράγματα, κι ἄν ἀκόμα εἶναι πολλά καί τρέχουν ἄφθονα ἀπό παντοῦ, δέν τά παίρνουμε στήν ἄλλη ζωή, δέν μεταφέρονται μαζί μας στόν οὐρανό, δέν παρουσιάζονται στό φοβερό ἐκεῖνο βῆμα τοῦ Κυρίου. Ἀλλά πολλές φορές, καί πρίν ἀκόμα πεθάνουμε, μᾶς ἐγκαταλείπουν. Ἀντίθετα, ὁ πνευματικός θησαυρός πού ἀποκτοῦμε στήν ἐκκλησία, εἶναι κτῆμα ἀναφαίρετο καί μᾶς ἀκολουθεῖ παντοῦ.
“Nαί, ἀλλά μπορῶ”, λέει κάποιος ἄλλος, “νά προσευχηθῶ καί στό σπίτι μου”. Ἀπατᾶς τόν ἑαυτό σου, ἄνθρωπε. Bεβαίως, εἶναι δυνατόν νά προσευχηθεῖς καί στό σπίτι σου· εἶναι ἀδύνατον ὅμως νά προσευχηθεῖς ἔτσι, ὅπως προσεύχεσαι στήν ἐκκλησία, ὅπου ὑπάρχει τό πλῆθος τῶν πατέρων καί ὅπου ὁμόφωνη κραυγή ἱκεσίας ἀναπέμπεται στό Θεό. Δέν σέ ἀκούει τόσο πολύ ὁ Κύριος ὅταν Tόν παρακαλεῖς μόνος σου, ὅσο ὅταν Tόν παρακαλεῖς ἑνωμένος μέ τούς ἀδελφούς σου. Γιατί στήν ἐκκλησία ὑπάρχουν περισσότερες πνευματικές προϋποθέσεις ἀπ' ὅσες στό σπίτι. Ὑπάρχουν ἡ ὁμόνοια, ἡ συμφωνία τῶν πιστῶν, ὁ σύνδεσμος τῆς ἀγάπης, οἱ εὐχές τῶν ἱερέων. Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, οἱ ἱερεῖς προΐστανται τῶν ἀκολουθιῶν· γιά νά ἐνισχύονται μέ τίς δυνατότερες εὐχές τους οἱ ἀσθενέστερες εὐχές τοῦ λαοῦ, κι ἔτσι ὅλες μαζί ν’ ἀνεβαίνουν στόν οὐρανό.
Ὅταν προσευχόμαστε ὁ καθένας χωριστά, εἴμαστε ἀνίσχυροι· ὅταν ὅμως συγκεντρωνόμαστε ὅλοι μαζί, τότε γινόμαστε πιό δυνατοί καί ἑλκύουμε σέ μεγαλύτερο βαθμό τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Κάποτε ὁ ἀπόστολος Πέτρος βρισκόταν ἁλυσοδεμένος στή φυλακή. Ἔγινε ὅμως θερμή προσευχή ἀπό τούς συναγμένους πιστούς, κι ἀμέσως ἐλευθερώθηκε. Tί θά μποροῦσε, ἑπομένως, νά εἶναι πιό δυνατό ἀπό τήν κοινή προσευχή, πού ὠφέλησε κι αὐτούς ἀκόμα τούς στύλους τῆς Ἐκκλησίας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου