Ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴν Ὀρθόδοξο Πίστι μας εἶναι προϋπόθεσις τῆς σωτηρίας μας. Γι' αὐτὸ καὶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἀφοῦ ὁμολογοῦμε πίστι στὰ τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁμολογοῦμε ὅτι πιστεύουμε καί «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν». Εἶναι γνωστὸς ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ ὅτι: «ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία» ἤ ὅτι «δὲν δύναται νὰ ἔχῃ τὸν Θεὸν πατέρα ἐκεῖνος, ὅστις δὲν ἔχει τὴν Ἐκκλησίαν μητέρα». Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς διὰ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων μᾶς συσσωματώνει καὶ μᾶς κάνει μέλη Του. ∆ιὰ τοῦ Χριστοῦ ἑνωνόμεθα καὶ κοινωνοῦμε μέ τὴν Ἁγίαν Τριάδα καὶ μεταξύ μας. Ἔτσι τὰ πρώην διασκορπισμένα τέκνα τοῦ Θεοῦ συνάγονται ἀπὸ τὸν Χριστὸ εἰς ἕν (Ἰωάν. ια' 52). Γινόμεθα πάλι οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, λαὸς τοῦ Θεοῦ, βασίλειον ἱεράτευμα...
... Ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία, ἀποκαταλάσσεται (συμφιλιώνεται) μέ τὸν Θεό, δικαιώνεται, ζωοποιεῖται, φωτίζεται, ἁγιάζεται, σώζεται, γίνεται Θεὸς κατὰ χάριν, ἐφ' ὅσον βέβαια καὶ ὁ ἴδιος προσφέρει διὰ τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς ὑπακοῆς στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ τὴν ἐλευθερία του στὸν Θεό. Στὴν Ἐκκλησία ὁ Χριστιανὸς ξεπερνᾶ τὸν νοσηρὸ ἀτομικισμό, τὴν φιλαυτία καὶ ἀποκτᾶ τὴν ἁγίαν ἐν Χριστῷ κοινωνικότητα καὶ ἀδελφωσύνη.
... Γιὰ μᾶς τούς Ὀρθοδόξους προηγεῖται ἡ Ἐκκλησία καὶ ἕπεται ἡ σωτηρία. ∆ικαιούμεθα καὶ σωζόμεθα, ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς μᾶς κάνει μέλη τοῦ Σώματός Του.
... Σωζόμεθα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο εἶναι «στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας» καὶ ποὺ κατὰ τὸν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Κυρίου εἶναι θεμελιωμένη «ἐπὶ τὴν πέτραν» (τὴν ὁμολογία τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ) καὶ γι' αὐτὸ οὔτε αἱ πῦλαι τοῦ Ἅδου θὰ κατισχύσουν αὐτῆς.
Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου † Ἀρχιμ. Γεώργιος
Ἀποσπάσματα ἀπὸ ἄρθρο μέ τίτλο «Ἐκκλησία καὶ Ἐνορία»,
δημοσιευθὲν εἰς τὸν συλλογικὸν τόμον «ΕΝΟΡΙΑ», ἐκδ. «ΑΚΡΙΤΑΣ», Νέα Σμύρνη, 1990.
Ἀποσπάσματα ἀπὸ ἄρθρο μέ τίτλο «Ἐκκλησία καὶ Ἐνορία»,
δημοσιευθὲν εἰς τὸν συλλογικὸν τόμον «ΕΝΟΡΙΑ», ἐκδ. «ΑΚΡΙΤΑΣ», Νέα Σμύρνη, 1990.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου