Όταν βασίλευαν στην Αίγυπτο οι τελευταίοι των Πτολεμαίων, ένας εκ των οποίων κατά τον παλαιό καιρό, όταν αυτοί εξουσίαζαν την Παλαιστίνη, είχε συγκεντρώσει τους διδασκάλους των Ιουδαίων και τους είχε υποχρεώσει να κάμουν την μετάφραση της Αγίας Γραφής την καλουμένη των Εβδομήκοντα, στην δε Ιουδαία βασίλευαν οι τελευταίοι των Μακαβαίων και δη ο μισητός στους Ιουδαίους βασιλιάς αυτών Αλέξανδρος ο και Ιανναίος (104-78 π.Χ.), ήταν στα Ιεροσόλυμα ένας ευσεβής και Δίκαιος διδάσκαλος των Εβραίων ονόματι Συμεών, ο οποίος και δέχτηκε κατόπιν τον Χριστό στις αγκάλες του...
Τούτος κατ’ εκείνο τον καιρό, ογδόντα περίπου έτη προ της ενσάρκου του Χριστού οικονομίας, επιστρέφοντας με άλλους διδασκάλους των Εβραίων στα Ιεροσόλυμα από κάποια υπηρεσία, στην οποία είχαν αποσταλεί, συνομιλούσε με αυτούς περί διαφόρων ρητών περιεχομένων στις βίβλους των Προφητών. Μεταξύ άλλων λέγει ο Συμεών σε αυτούς: «Εγώ ερμηνεύοντας τον Προφήτη Ησαΐα, είδα να λέγει: «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί λήψεται και τέξεται Υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ» (Ησ. ζ΄14). Αυτό, αγαπητοί μου φίλοι, σημαίνει ότι μια Παρθένος μέλλει να συλλάβει στην κοιλία αυτής και να γεννήσει υιό και θα καλέσουν το όνομα αυτού Εμμανουήλ. Σε τούτο θαυμάζω υπερβολικά, διότι πως είναι δυνατόν παρθένος να γεννήσει; ή πως είναι δυνατόν Θεός να γεννηθεί; Δεν πιστεύω να γίνει αυτό ποτέ». Τότε πάραυτα είδε αοράτως κάτι σαν χέρι, που του έδωσε ηχηρότατο ράπισμα και φωνή ακούσθηκε λέγουσα προς αυτόν: «Και θα τον ιδείς τον Χριστόν και θα τον πιάσεις με τα χέρια σου».
Προχωρούντες οι διδάσκαλοι έφθασαν αργά σ’ έναν ποταμό, εκεί δε βγάζει ο Συμεών το δαχτυλίδι του και το ρίπτει στον ποταμό λέγοντας: «Εάν είναι αληθές τούτο το ρητό, τότε και εγώ να βρω πάλι το δαχτυλίδι μου». Προχωρήσαντες πάλι περαιτέρω έφθασαν στην πλησίον του ποταμού πόλη και αγόρασαν ψάρια για να μαγειρέψουν και να φάγουν κατά την εσπέρα εκείνη. Επειδή είχαν αλιεύσει τα ψάρια από τον ποταμό εκείνο, στον οποίο είχε ρίξει το δαχτυλίδι ο Συμεών, Θεού ευδοκία, στο ψάρι το οποίο έλαβε ο Συμεών να κόψει, βλέπει το δαχτυλίδι του να είναι στα σπλάχνα του ψαριού. Και τότε πλέον πίστεψε στην αλήθεια αυτή. Γι’ αυτό ανέμενε μετέπειτα πότε να δει τον Χριστό ως βρέφος και να τον δεχθεί στις αγκάλες του. Όταν δε γέρασε και δεν μπορούσε πλέον να περιπατεί, τόσο ώστε έφθασε σε εκατό δέκα έτη και περισσότερο, τότε καταξιώθηκε και είδε Εκείνον τον οποίον επιθυμούσε και ζητούσε η ψυχή του.
Δαμασκηνού Υποδιακόνου του Στουδίτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου