"Πάει η Ελλαδίτσα μας..."

του Στρατή Ανδριώτη

Πριν από μερικά χρόνια, όταν ακόμα δεν υπήρχε καν η υπόνοια της επικείμενης οικονομικής κρίσεως, τότε που ζούσαμε νομίζοντας ότι ιδανική ζωή είναι το να καλοπερνάς με δανεικά και με αρπαχτές εις βάρος των συνανθρώπων σου και του ευρύτερου συνόλου, τότε που φαινόταν απίθανο να φθάσει η χώρα στη σημερινή κατάσταση, ακουγόταν παράξενα κάτι "φωνές" διαφορετικές από αυτές που μας ζαλίζουν καθημερινά, παραπλανώντας τους ανθρώπους και παραβιάζοντας τις συνειδήσεις μας. Ήταν κάτι αλλιώτικες φωνές που προειδοποιούσαν για τα επερχόμενα. Άνθρωποι διορατικοί, προορατικοί, πνευματικοί με ζωή αγιασμένη, βασισμένη στου Χριστού το Ευαγγέλιο, μιλούσαν άλλες φορές συνεσκιασμένα, ή και προφητικά και αναφέρονταν συγκεκριμένα και λεπτομερώς για την κρίση που θα μάστιζε την Ελλάδα. Μιλούσαν με ακρίβεια για τα όσα ζούμε σήμερα. Ακόμα δε, και για τα ακόμα χειρότερα που αν επιτρέψει ο Θεός θα έρθουν...

Ήταν ένα βράδυ όπως όλα τα άλλα, της ξελογιάστρας εκείνης εποχής. Στη ραδιοφωνική εκπομπή ακουγόταν η φωνή ενός Γέροντος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που ομιλούσε σ' ένα από τα πολλά ψυχοφελή κηρύγματά του. Τότε που κανείς δεν καταλάβαινε και δεν φανταζόταν τους κινδύνους και τις παγίδες που ελλόχευαν για την Ελλάδα μας. Κι όμως, με την πνευματική καθαρότητά του έβλεπε μακρυά και φώναζε γοερά προειδοποιώντας: "Πάει η Ελλαδίτσα μας...". Η γεμάτη συγκίνηση και αγάπη για την πατρίδα φωνή του έσπαζε, η καρδιά του έκλαιγε επαναλαμβάνοντας κάθε τόσο: "Πάει η Ελλαδίτσα μας...".

Από τότε η λυπηρή αυτή φωνή αντηχεί μέσα στη συνείδηση του καθενός πατριώτη που αγαπά αυτή τη χώρα. Και όταν άρχισαν να διαφαίνονται τα πρώτα πυκνά σύννεφα της καταδυνάστευσης, τα λόγια αυτά έμοιαζαν ολοένα και πιο αληθινά. Γινόταν πραγματικότητα: "Πάει η Ελλαδίτσα μας...". Και ο πόνος μεγάλωνε. Κανείς δεν ήθελε να πιστέψει ότι η φωνή πραγματώνεται με τον πιο εφιαλτικό τρόπο. Και η φωνή ερχόταν απειλητική ξανά και ξανά από το παρελθόν: "Πάει η Ελλαδίτσα μας...". Η φωνή που εκλιπαρούσε, μιλώντας με πόνο σα να έκλαιγε και ακουγόταν σαν μοιρολόγι για τη χώρα που χάνεται. Κανείς δεν ήθελε να ακούσει τη φωνή, παρά μόνο να ζει τον οίστρο μιας απατηλής ζωής, που οδηγούσε στο πουθενά. Και η φωνή επέμενε: "Πάει η Ελλαδίτσα μας...", σαν να ήξερε αυτό που δεν γνώριζαν οι άλλοι, μαγεμένοι από μια ψεύτικη ουτοπία. Παθιασμένοι και τυφλωμένοι μέσα στην αμαρτία του εγωϊσμού, της πλεονεξίας, της κενοδοξίας, της φιλαυτίας, της οίησης.

Και η φωνή γινόταν απεγνωσμένα πιο γοερή, για να ακουσθεί καλύτερα. Όμως, εις μάτην. Ήταν φωνή βοώντος εν τη ερήμω: "Πάει η Ελλαδίτσα μας..."