Το άγιο δάκρυ…

της Βιργινίας Κρητικού - Ζούρου

Ταξιδεύω. Λίγα ρούχα, οπωσδήποτε, όμως, ζεστά! Σκουφί, κασκόλ και μια φορεσιά σχολιανή για την εκκλησιά. Θα ζήσω τα Θεοφάνεια στην Τένεδο! «Χριστός εφάνη την πάσαν κτίσιν, θέλων ανακαινίσαι».

Είμαι μέσα στο καραβάκι. Μεσοπέλαγα στο Αιγαίο, ζω το ίδιο ταξίδι για τ’ απέναντι από τη Λέσβο παράλια σαν πρώτη φορά… Κάποια γεγονότα λειτουργούν από μόνα τους μυστηριακά. Γιατί, ως γνωστόν, τίποτα σ’ αυτήν τη ζωή δεν είναι δεδομένο. Αν είναι να ‘ρθει, θε να ‘ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει. Και πόσα δε μας προσπερνούν, αλήθεια. Μένουμε μ’ ανοιχτό το στόμα και με πικρή τη γεύση, προσπαθώντας να αποδεχτούμε την άρνηση της ζωής και θολά να καταλάβουμε την αιτία. Επί του προκειμένου, όμως, μια παράξενη σχέση με κρατά σε ενδιαφέρον με τις ακτές της Μικρασίας, χωρίς να έχω καν καταγωγή ή συγγενείς που έζησαν εκεί. Έτσι, σταδιακά η αίσθηση της συγγένειας μου έγινε, όπως λέει ο Γκαίτε, «κατ’ εκλογήν…»...

 Από το 2006 ξεκίνησα ένα αλισβερίσι από απλό ενδιαφέρον, να δω τι γίνεται στις προσκυνηματικές αποστολές του πατέρα Κύριλλου στην εκείθεν πλευρά. Έκτοτε, κάποιος ούριος άνεμος μου χαρίζει στιγμές ευχάριστης ευθύνης και ιστορικής κοινωνίας σε κάτι απλό και μεγάλο!

«Ίμβρος - Τένεδος, Οι τελευταίες ελληνικές ημέρες», πόνημα του Νίκου Σηφουνάκη. Κάθε φορά που είναι να κοντέψω την Τένεδο, βουτώ πρώτα στις σελίδες αυτού του βιβλίου… Συνδέομαι μέσα από τις γραμμές του συγγραφέα και τις μαρτυρίες από έγγραφα και σημειώσεις του τελευταίου Έλληνα επάρχου, Ιωάννη Παπουτσιδάκι.

Ρουφώ τις πληροφορίες και ζω με αγωνία τις δραματικές στιγμές του κόσμου που παγιδεύτηκε, με τη συνθήκη της Λωζάννης, στο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! «Έξοδος». Παραβιάσεις. Πόνος.

Το βιβλίο, έκδοση «Νέα Σύνορα» - Α.Α. Λιβάνη (1996), έχει εκτός του σπουδαίου αρχειακού υλικού και κάποιες φωτογραφίες από ανθρώπους και τοπία χαρακτηριστικά της εποχής, του ξεριζωμού, του χρόνου, της ιστορίας. Ο ίδιος ο υπουργός, όπως σημειώνεται, είναι και ο πρώτος Έλληνας πολιτικός που επισκέφτηκε πριν από χρόνια τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο και έκτοτε δραστηριοποιήθηκε για την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης.

Κάθε χρόνο των Φώτων, ο Μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου χοροστατεί και λαμπρύνει με την παρουσία του. Στη συνέχεια, ο ιερέας με την αγιαστούρα του μπαίνει και ραντίζει τα μετρημένα στο χέρι σπίτια των Ελλήνων. Κάθε πόρτα που ανοίγει, σε περνά σ’ άλλη εποχή. Λες κι η αύρα τους έχει κρατήσει με πείσμα τη μυρωδιά μιας ζωής άλλης ποιότητας. Σα λαγωνικό αισθάνομαι όλο αυτό που συμβαίνει και συμμετέχω ολόψυχα σε μια πραγματικότητα που αποκτά υψηλή διάσταση. Μια ιερή κουστωδία, με ψαλμωδίες, θυμιάματα, εξαπτέρυγα, σταυρούς, αγιασμό διασχίζει τους πέτρινους δρόμους του τουρκοκρατούμενου νησιού και φτάνει στη θάλασσα, με μπροστάρι έναν παπά που κείνες τις ώρες δεν πατά στη γη!

Τότε αντιλαμβάνομαι πως ο πόλεμος περιέχει ειρήνη και η ειρήνη εμπεριέχει πόλεμο. Η κάθε σταγόνα αγιασμού στον αέρα είναι ένα άγιο δάκρυ αντίστασης στη λήθη. Μια ελπιδοφόρα λαμπερή διάθλαση του Ήλιου της Δικαιοσύνης!

Σημ.: Από το λογοτεχνικό μου ημερολόγιο 2011