Η Κοίμηση της Θεοτόκου

Δαμασκηνού του Στουδίτου (αποσπάσματα Λόγου του)

"…Ἡ Κυρία Θεοτόκος πενήντα ἐννέα ἐτῶν ἦταν, ὅταν ἔμελλε νά ἀποθάνει. Καί πῶς; μάθετέ το. Ἡ Παναγία, ὅταν πῆγε στό Ἱερό, ἦταν τριῶν ἐτῶν καί ἔκαμε καί στό Ἱερό δώδεκα ἔτη, καί ἔως νά γεννήσει τόν Χριστό παρῆλθε ἄλλο ἕνα ἔτος. Ἔκαμε καί μέ τόν Χριστό τριάντα δύο ἔτη, ἔζησε καί μετά ταῦτα ἔνδεκα, ὅπου εἶναι ὅλα ἔτη πενήντα ἐννέα. Ὅταν ἔφθασε τόσων ἐτῶν ἡ Παναγία, πρίν ἀπό τρεῖς ἡμέρες τῆς Κοιμήσεώς της, ἐφάνη ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ μέ κλάδο φοίνικα στό χέρι, καί λέγει: «Γνώριζε, Κυρία Θεοτόκε, ὅτι μετά τρεῖς ἡμέρες μέλλεις νά μετατεθεῖς ἀπό τήν γῆ στούς οὐρανούς, γι’ αὐτό εὐτρέπισε τόν ἑαυτό σου, ἐτοίμασε τά ἐπιτάφιά σου, καί περίμενε τήν κοίμησή σου, διότι ἔρχεται ὁ Υἱός σου νά παραλάβει τήν ἁγία σου ψυχή». Ὅταν ἄκουσε αὐτά ἡ Παναγία, παρευθύς σηκώθηκε καί ἀνέβη στό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ἐκεῖ ὅπου ἀνελήφθη ὁ Υἱός της, τά δέ δένδρα τοῦ ὅρους ἐκείνου ὅλα (θαῦμα παράδοξο!) ἔπεσαν καί τήν προσκύνησαν, αὐτή δέ ὕψωσε τά χέρια της στόν Θεό καί προσευχήθηκε…

Ἡ Παναγία κατέβηκε ἀπό τό ὅρος ἐκεῖνο καί ἐπέστρεψε στό σπίτι της, στό χωριό Γεθσημανῆ, εἶχε δέ δύο φορέματα, ἐκ τῶν ὁποίων τό μέν φοροῦσε, ἐνῶ τό ἄλλο τό ἐχάρισε σέ πτωχή γειτόνισσα, ἐκεῖ πλησίον. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί ὁ Ἱωάννης Θεολόγος ἦταν ἐκεῖ κοντά… Τήν τρίτη ἡμέρα, ἐκεῖ ὅπου δίδασκαν, παρευθύς σύννεφο τούς ἄρπαξε καί τούς ἔφερε στήν Γεθσημανῆ, στό σπίτι τῆς Παναγίας, ὁμοίως καί τούς ἄλλους Ἀποστόλους ὅλους. Τότε ἦταν καί ὁ Ἀρεοπαγίτης Διονύσιος καί ὁ διδάσκαλός του Ἱερόθεος και ὁ Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος καί αὐτούς νεφέλη τούς ἅρπαξε καί τούς ἐσύναξε ὅλους στήν Γεθσημανῆ. Ἡ Παναγία χάρηκε καί τούς λέγει: «Καθίσατε, τέκνα μου νά σᾶς ἀποχαιρετήσω, ὅτι σήμερον ὑπάγω εἰς τόν Υιόν μου τόν ἠγαπημένον…». Δακρυρροῶν ὁ Ἱωάννης τῆς λέγει: «Κυρία Θεοτόκε καί μήτηρ μου, ὁ Υἱός σου ὁ ἠγαπημένος ἦτο μέ ἡμᾶς, μᾶς ἄφησε δέ νά ἔχωμεν Σε, τώρα μᾶς ἀφήνεις καί Σύ;… Τίνα θά βλέπωμεν ἡμεῖς εἰς τήν γῆν νά παρηγορούμεθα, ἐάν Σύ μᾶς ἀφήσεις;» Τότε λέγει ἡ Παναγία: «…μή ἔχετε λύπην διά τόν θάνατόν μου… ἐγώ θά εἶμαι πρέσβυς καί μεσίτρια εἰς τόν ἠγαπημένον μου Υἱόν δι’ ὅλον τό Χριστιανικό γένος…». Ἀπεκρίθη ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δακρυρροῶν: «Κυρία Θεοτόκε, ἐγώ τόν ἠγαπημένον σου Υἱόν τόν Χριστόν δέν τόν εἶδον σωματικῶς εἰς τήν γῆν, ἀλλά βλέπων Σε ἦτο ὡς νά ἔβλεπον καί τόν Υἱόν σου, τώρα μέ ἀφήνεις καί Σύ;…». Τοῦ λέγει ἡ Παναγία; «Παῦλε, φίλε τοῦ ἠγαπημένου μου Υἱοῦ καί ἐμοῦ, ὁ Υἱός μου καί ἡ χάρις μου θά παρηγορῆ καί σέ καί τούς ἄλλους μαθητάς»… Λέγει καί στόν Πέτρο: «Πέτρε… παρηγόρησε τούς νεωτέρους, στήριξον τούς ἀδυνάτους, νά μή λυποῦνται εἰς τόν θάνατόν μου». Καί στούς λοιπούς Ἀποστόλους ἀπεκρίθη: «…Τέκνα μου ἠγαπημένα, ὑπάγετε νά κηρύξετε, νά φωτίσετε, νά καθοδηγήσετε τόν πεπλανημένον κόσμον, διά νά τόν κερδήσετε καί νά τόν ὁδηγήσετε εἰς την Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ μου. Μή φοβεῖσθε ἀπό τούς βασιλεῖς, οἱ ὁποῖοι δύνανται μόνον τό σῶμα σας νά βλάψουν, ὄχι ὅμως καί τήν ψυχήν σας, ἀλλά φοβεῖσθε ἀπό τόν Θεόν, ὅστις δύναται καί τό σῶμα σας καί τήν ψυχήν σας νά βλάψη, ὅπως σᾶς τό ἔλεγεν ὁ Υἱός μου. Ἔχετε ἀγάπην καί εἰρήνην μετ’ ἀλλήλων, καί χαίρετε καί εὐφραίνεσθε ὅτι πολύς ὁ μισθός σας εἰς τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ἄν καί ἐγώ πάω στήν Βασιλεία τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ μου, ἀλλά πάντοτε θά εἶμαι μαζί σας, θά σᾶς ἐνισχύω καί θά σᾶς παρηγορῶ εἰς τάς θλίψεις σας». Παρευθύς τότε ἡ Θεοτόκος ἔκλεισε τούς ἁγίους της ὀφθαλμούς λέγοντας: «Υἱέ μου, εἰς χεῖρας σου παρατίθημι το πνεῦμα μου καί ἐκοιμήθη… Τό ἅγιο καί θεοδόχο σῶμα της τό πῆραν οἱ Μαθητές στούς ὤμους τους γιά νά τό φέρουν στόν τάφο… ψάλλοντες καί ὑμνοῦντες. Οἱ φθονεροί Ἰουδαῖοι ἀκούοντας τήν ὑμνωδία τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἀποστόλων καί βλέποντας τήν πολλή παρησία, ἐφθόνησαν, καί ἀπεφάσισαν νά πᾶνε νά κρημνίσουν τόν κράββατο τῆς Παναγίας μέ τό ἅγιο αὐτῆς καί παναμώμητο σῶμα. Ὅρμησαν ὅλοι στό μέσο τῶν Ἀποστόλων, ἀλλά παρευθύς τυφλώθηκαν. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς, ὡς τολμηρότερος, τόλμησε ν’ ἁρπάσει τόν κράββατο, Ἄγγελος ὅμως Κυρίου ἔκοψε τά χέρια του ἀοράτως. Τότε οἱ Ἰουδαῖοι βλέποντας τό θαῦμα, μετενόησαν… Μέ τήν βοήθεια τῆς Παναγίας ἰατρεύθηκαν ὅλοι.

Ὅταν ἔφθσαν στόν τάφο, ἀπέθεσαν τό ἅγιο λείψανο γιά νά τό ἀποχαιρετήσουν… λέγοντας ἐγκώμια πρός αὐτήν… ἀσπάσθηκαν τό σῶμα τῆς Παναγίας οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ λοιποί παρευρεθέντες καί κατόπιν ἔθαψαν αὐτό στόν τάφο. Τρεῖς ἡμέρες καί τρεῖς νύχτες ἔμεναν οἱ Ἀπόστολοι γύρω ἀπό τόν τάφο…

Θωμᾶς ὁ Ἀπόστολος, εὐδοκία Θεοῦ, ὅπως καί στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἔτσι καί τότε δεν ἦταν ἐκεῖ. Τήν τρίτη ἡμέρα καί αὐτόν ξαφνικά νεφέλη τόν ἅρπαξε καί μετήγαγε πάνω ἀπό τόν τάφο τῆς Παναγίας, ὅπου συνάντησε την Παναγία ἐνῶ μεθίστατο σύσσωμος στούς οὐρανούς καί ὅταν τήν εἶδε εἶπε: «Παναγία, Παναγία ποῦ ὑπάγης;» Ἔβγαλε τότε ἡ Παναγία καί τοῦ ἔδωσε τήν ἁγία ζώνη της… Ὁ Θωμᾶς πῆγε στους ἄλλους μαθητές και τους βρῆκε καθημένους καί φυλλάσοντας τόν τάφο τῆς Παναγίας ἔλεγε: «…Μήπως δέν ἀρέσκει εἰς τόν Θεόν τό κήρυγμά μου; Ἀλλά σᾶς παρακαλῶ, συμμαθηταί μου ἀνοίξατε τόν τάφον, κἄν νεκρόν νά ἴδω τό σῶμα της, ἔστω καί τώρα εἰς τό τέλος νά τό ἀσπασθῶ καί τό ἀποχαιρετήσω καί ἐγώ». Ὑπά-κουσαν οἱ Ἀπόστολοι στόν Θωμᾶ καί ἄνοιξαν τόν τάφο τῆς Παναγίας, γιά νά δεῖ τό σῶμα της, ἀλλά τίποτα δέν εὑρέθη, διότι μετέστη. Καί πῶς; Τό σῶμα ἐκεῖνο εὐλογημένοι Χριστιανοί, ἄφθαρτο κατέστη καί ἀθάνατο, ὅπως καί ἡ Ἁγία Σάρκα τοῦ Κυρίου, ὅπως καί ὅλοι οἱ δίκαιοι ἄνθρωποι θά λάβουν στήν καθολική ἀνάσταση, αὐτό ἔλαβε πρωτύτερα ἡ Παναγία πρό τῆς ἡμέρας ἐκείνης…"