Ένας Μοναχὸς τῶν πρώτων Χριστιανικῶν αἰώνων, εἶχε πόθο νὰ μάθει τὴν ἑρμηνεία τοῦ Δαυϊτικοῦ λόγου τοῦ Ψαλτηρίου· «χίλια ἔτη ἐν ὀψθαλμοῖς σου, Κύριε, ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε, καὶ φυλακὴ ἐν νυκτί», καὶ μετὰ ἀπὸ πολλές προσευχές καὶ δεήσεις, εὑρισκόμενος στήν ἐκκλησίᾳ παρουσιάσθηκε σ’ αὐτὸν Ἄγγελος Κυρίου σε σχῇμα ἀετοῦ, ὁ ὁποῖος πῇρε τὸν Μοναχό, καί τόν μετέφερε στὸ δάσος καὶ κράτησε ἐκεῖ τὸν Μοναχὸ πολλοὺς χρόνους. Κάποτε ἔφυγε ὁ Ἄγγελος Κυρίου -ὁ ἀετός- καὶ ὁ Μοναχὸς εἶπε: «ἂς ἐπιστρέψω στὸ Μοναστήρι μου, μῇπως ἄργησα»...
Ἐπιστρέφοντας ἐκεῖ, βρῇκε ἄλλον Μοναχὸ θυρωρό, ἄλλον Ἡγούμενο, ἄλλη ἀδελφότητα, καί ὅλα τὰ πρόσωπα ἄγνωστα σ’ αὐτόν. Καὶ ἐξετάσαντες τὸν Κατάλογο ὀνομάτων τῶν ἡγουμενευσάντων στήν Μονῇ καὶ τῶν προζησάντων ἀδελφῶν βρῇκαν, σύμφωνα με τὰ ὀνόματα πού ἔλεγε ὁ Μοναχός, ὅτι ἡ ἀδελφότητα αὐτὴ ὑπῆρξε στήν Μονῇ πρὸ τριακοσίων ἐτῶν! Ἄρα ὁ Μοναχὸς αὐτός ἔζησε στὸ δάσος τριακοσίους χρόνους χωρὶς νὰ πεινάσει ἢ νὰ διψάσει, ἢ νὰ νυστάξει ἢ νὰ αἰσθανθεῖ κάποια ἄλλη σωματικὴ ἀνάγκη, μὲ μόνη τροφὴ καὶ τρυφὴ τὸ κελάηδισμα τοῦ ἀετοῦ, ἢ καλλίτερα νά ποῦμε τὴν ψαλμωδία τοῦ Ἀγγέλου, καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἑρμηνεία τοῦ ψαλμικοῦ χωρίου «χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου, Κύριε, ὡς ἡ ἡμέρα ἡ ἐχθὲς κ.τ.λ.» καὶ αὐτὴ εἶναι μία ἀσήμαντη, μία ἀμυδρὰ ὑποτύπωση τῆς μελλούσης χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως τῶν Δικαίων στὸν Παράδεισο. Ὅτι ἔτσι δηλαδὴ θὰ παρέρχονται οἱ αἰῶνες χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνωνται καὶ χωρὶς νὰ αἰσθάνωνται οἱ Δίκαιοι καμμία ἀνάγκη, ὅπως ὸ Μοναχὸς αὐτός ἔζησε τριακόσια ἔτη στήν εὐφροσύνῃ τῆς ψαλμωδίας τοῦ Ἀγγέλου καὶ νόμισε ὅτι παρῆλθαν μόνο δύο ὧρες!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου