της Βιργινίας Κρητικού - Ζούρου
Πρώτα φρόντισαν να μας υποδείξουν τις ανάγκες μας. Στη συνέχεια υπέβαλαν με το γάντι τον τρόπο ζωής μας. Λάνσαραν την επιτυχία. Όπως, βέβαια, την εννοούσαν εκείνοι. Για να είσαι μέσα στα πράγματα χρειάζεται να διαθέτεις ένα συγκεκριμένο στυλ. Αυτό διαφημίζεται με ευκολία από την έγχρωμη εικόνα της τηλεόρασης. Μ’ αυτόν το χαλαρό τρόπο, ο αθέατος μεγάλος αδελφός συνθλίβει με ευχάριστη διαφημιστική μουσική και πολύχρωμη εικονική πραγματικότητα, όλα τα μικρά του αδέλφια…
Μια μάζα ο κόσμος. Ένας όχλος ο λαός. Λίγη η σκέψη, μεγάλη η πολυλογία. Υπέρμετρη η κινητή τηλεφωνία. Μια αντίφαση άνευ προηγουμένου. Από τη μια κατάπιαμε την «καλημέρα» που λέγαμε αυθόρμητα στο γείτονα και από την άλλη κυκλοφορούμε με ένα κινητό τηλέφωνο κρεμασμένο στο αυτί, εκπέμποντας τηλεφωνικά ασταμάτητη λογοδιάρροια... Κατά ένα μυστήριο, όμως, τρόπο αυξήσαμε την απομόνωση και τη μοναξιά μας. Μ’ αυτά, και άλλα πολλά, φτάσαμε στο επίμαχο σημείο. Μιλάμε για το ποσοστό της κατάθλιψης που παρουσιάζουμε. Μαζί με τις δημοσκοπήσεις των ποσοστών που αναφέρονται στο τι παίρνει κάθε κόμμα, με τελευταίο σκορ την υπεροχή να την έχει το κόμμα τού «Κανένας», έχουμε και ένα επιπλέον νέο ρεκόρ. Το ποσοστό της κατάθλιψης του λαού μας. Ανεβαίνει στο 70%. Με τη δυσμενή πρόβλεψη να αυξάνεται στο άμεσο μέλλον όλο και περισσότερο.
Τέλος εποχής. Αυτά που ξέραμε δεν περνάνε πια. Η διαβρωμένη σκέψη έπιασε κόκκαλο. Σωματοποιήθηκε σε ασθένεια. Εκδηλώθηκε σε έργα διαπλοκής. Σε απόγνωση. Κατά συνέπεια γίνεται αδιέξοδο που με πλήρη αστοχία παραδίνουμε στα παιδιά μας. Η γενιά μας δρα όπως η τραγική Μήδεια. Μια ολόκληρη κοινωνία σκοτώνει τα παιδιά της! Πνίγει το όνειρό τους. Απομακρύνει την ελπίδα. Μετρά τα ποσοστά της κατάθλιψής τους! Εξετάζει την πανδημία των ψυχοσωματικών νοσημάτων. Τη χρήση ουσιών, που κινούνται τάχα ως διά μαγείας στους κύκλους των νέων. Το δράμα διεξάγεται χωρίς εκπλήξεις. Η φυσική συνέπεια των πραγμάτων απαιτεί την αποπληρωμή του δανείου μιας ψεύτικης ζωής.
Τα παιδιά μας κληρονομούν συντρίμμια. Η επαγγελματική τους σταδιοδρομία είναι κορεσμένη. Η αγορά στεγνή. Η χώρα χρεωμένη. Οι αξίες της ζωής σωριασμένες κάτω σα χάρτινοι πύργοι. Άχρηστες πληροφορίες σκεπάζουν τη γνώση. Απουσία παιδείας. Η ένδεια γενικεύεται σ’ όλες της εκφράσεις της ζωής. Ντύνει την ψυχή μας.
Η κοινωνία μας, ως άλλη Μήδεια, σκοτώνει τα παιδιά της;
Πόλεμος, εν ειρήνη. Το κοινωνικό οικοδόμημα σείεται εκ θεμελίων. Όποιος αντέξει. Και θα αντέξει εκείνος που από πολύ πριν φρόντισε να είναι ένας φτωχός-πλούσιος. Εκείνος που τη ζωή του την κράτησε μακριά από την Κίρκη. Προφυλαγμένη από τις εξωτερικές σειρήνες. Κρατήθηκε παλληκάρι «ντεμοντέ»! Έξω από μόδα και συρμούς. Έξω από τα πολλά και εφήμερα. Σταθερός. Με πίστη στην ποιότητα ζωής. Αυτά τα παλιομοδίτικα παλληκάρια είναι λίγα, έως ελάχιστα. Όμως, υπάρχουν. Ναι, υπάρχουν. Οι λίγοι κι εκλεκτοί. Εκείνοι που λειτουργούν ως αντιστάθμισμα στον όλεθρο της Μήδειας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου