Η αρρωστημένη ποδοσφαιρομανία και ο (κ)οπαδισμός του τίποτα

του Στρατή Ανδριώτη

Αναμφίνολα, το παγκοσμίως διαδεδομένο και φημισμένο ως το πιο δημοφιλέστερο άθλημα, είναι το ποδόσφαιρο. Η επίδοση με το άθλημα και φυσικά η ενασχόληση με την παρακολούθηση και όλα τα συνακόλουθα, επικεντρώνονται στην απόλαυση ενός ωραίου θεάματος, ακόμα και όταν παίζονται σκοπιμότητες, στημένα παιχνίδια, ή πέφτει ξύλο! Τα πολλά κατάμεστα γήπεδα αποδεικνύουν την αγάπη που έχει ο κόσμος για το άθλημα αυτό...

 Όμως, στην πραγματικότητα η όλη ουσία του ποδοσφαίρου επικεντρώνεται σε ένα μανιώδες πάθος όπου ο άνθρωπος κατεβάζει το μυαλό του στα πόδια του κλοτσώντας το περίτεχνα, επιδέξια, με ταλέντο προς το πλεκτό, ή αρκείται στην προσκόλλησή του με αυτό το θέαμα, γεμίζοντας κενά. Εκτός από εκείνους που επαγγέλλονται τη μπάλα έναντι παχυλών μισθών, πολλοί άνθρωποι θυσιάζουν πολύτιμο χρόνο της ζωής τους έχοντας ως χόμπι καί ψυχαγωγία αυτή την ενασχόληση. Ανήκοντας σε ομάδες ιδιοκτησίας πάμπλουτων ατόμων, που πολλές φορές τις χωρίζουν απύθμενα μίση για το τίποτα, ή υποστηρίζοντας συλλόγους που γεωγραφικά υπάγονται σε άλλες περιφέρειες ή χώρες, αγνώστων τύπων και στοιχείων που ξέρουν απλά να σουτάρουν, να δίνουν κεφαλιές, ακόμα και να πλακώνονται, να βρίζουν, να θεατρινίζουν και να γίνονται ινδάλματα, ώσπου να ξεχαστούν. Παρακολουθώντας αγώνες για το ποιος θα νικήσει το αδύναμο (συνήθως φτωχότερο) ή υποδεέστερο αντίπαλο σωματείο, ακόμα και ρεζιλεύοντάς το, πασχίζοντας με την αβάντα των χρημάτων να είναι ο καθένας πρώτος με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσον, επιθυμώντας ταυτόχρονα να είναι βαθμολογικά όσο πιο κάτω απ’ αυτούς γίνεται οι υπόλοιποι συνάνθρωποι – εχθροί τους, κακιωμένοι και μισώντας όλους όσους αντιβαίνουν στις ποδοσφαιρικές τους προτιμήσεις! Διαλέγοντας να υποστηρίζει ο κάθε ποδοσφαιρόφιλος το κατά τη γνώμη του ισχυρότερο σωματείο που πρέπει πάντα να νικάει, γιατί οι άλλοι δεν είναι άνθρωποι να νικήσουν, να ζει με την ψευδαίσθηση ότι άμα νικάει ο ΠΑΟ, η ΑΕΚ, ή ο ΟΣΦΠ κ.ο.κ. θα έχει και αυτός μερίδιο νίκης, αφού δεν έχει καταφέρει με κανένα άλλο τρόπο να διακριθεί στο περιβάλλον του, στο σπίτι, στη δουλειά του, όπου δεν μπορεί να φανεί πουθενά άξιος, παρά μόνο όταν βάλει γκολ ο αετός μπαλαδόρος που δεν γνωρίζουμε το ποιόν του. Ταυτίζοντας με την ομάδα ακόμα και την ύπαρξή του, νιώθοντας χαρά με τις νίκες ξένων προς αυτόν συμφερόντων και ανθρώπων που του χρόνου έναντι ασύλληπτου χρηματικού ποσού θα μεταγραφούν στην ομάδα που έβριζε και θα έρθει στην ομάδα του ο αντίπαλος αλήτης που έβριζε πέρυσι, κάνοντάς τον ίνδαλμα επειδή δεν του αρέσει ο δικός του πατέρας, ο δάσκαλός του, ή του φταίει τ’ αφεντικό του, ο γείτονας και πάει λέγοντας… Θα νοιώσει βεβαίως απογοήτευση και λύπη μετά από τις αποτυχίες του συλλόγου, ξεθυμαίνοντας και κάνοντας ζημιές σε ξένα πράγματα ή πρόσωπα που δεν ταυτίζονται με την αρρώστια του. Διαμορφώνοντας την συμπεριφορά του αναλόγως με τα σωματειακά σκαμπανεβάσματα, μη δίνοντας σημασία και αψηφώντας σοβαρά οικογενειακά, προσωπικά και επαγγελματικά θέματα, προσκολλημένος μανιωδώς με το αν η μπάλα πέρασε την γραμμή ή όχι, αν η μπάλα βρήκε το χέρι του χρυσοπληρωμένου παικταρά, παραμένοντας κολλημένος στην τηλεόραση να παρακολουθεί επαναλήψεις φάσεων που επιζητούν το δίκαιο για το πώς ακυρώθηκε το γκολ. Πόσες φορές η μπάλα βγήκε κόρνερ, πόσες φορές έπεσε κάτω ο κάθε παίκτης, ότι στο 68΄ πήρε κίτρινη ο Καραγκούνης και στο 73΄ ο Κακά! Ασχολούμενοι επίσης με ποιόν αστέρα θα αγοράσει ο πρόεδρος, αν θα κλωτσάει καλά, αν θα τον ξέρει η μάνα του…

Ο «θαυμαστός» κόσμος του ποδοσφαίρου που απαρτίζεται ως επί το πλείστον από ανθρώπους πωρωμένους και κολλημένους με την μπάλα, μέχρι σημείου αρρώστιας, που φανατίζονται εγωϊστικά, παράλογα, αφύσικα, σ’ έναν αγώνα δίχως τέλος, που το τρίτο ημίχρονο δεν λήγει ποτέ καί συνεχίζεται στα σαλόνια, στα αχούρια, στα πηγάδια… Διότι είναι εύκολη η ποδοσφαιρολογία αφού δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις για να ομιλεί κανείς περί του αν ήταν οφσάιντ ή αράουντ η μπάλα, παριστάνοντας τους ειδήμονες για το κόρνερ που δεν είχε φάλτσα, το κοντρόλ που ήταν κακότεχνο, την λάθος πάσα, τις αλλαγές του πάγκου, τους πιασάκηδες διαιτητές, ασχέτως αν οι εν λόγω ποδοσφαιρομανείς δεν ξέρουν ούτε καν να περπατήσουν σωστά καί στη δουλειά τους δεν γνωρίζουν που πάνε τα τέσσερα, ενώ τα τσαφ στη ζωή τους είναι κανόνας! Με αυτού του είδους τις συζητήσεις αποκρύπτονται η αμάθεια, η άγνοια καί η ασχετοσύνη πολλών!

Οι του ποδοσφαίρου είναι κυρίως διάφοροι τύποι με πολλαπλά υπαρξιακά προβλήματα, που στους χώρους των γηπέδων αναζητούν την αντιστάθμιση των προβλημάτων τους καί την πλήρωση του έσω κενού που δυστυχώς δεν γεμίζει, αλλ’ αντιθέτως καλλιεργούνται πάθη που αυξάνουν τον εγωϊσμό, την υπερηφάνεια, τον φθόνο, την μισαλλοδοξία, το θυμό. Άτομα προβληματικά προσκολλημένα στους όχλους, παριστάνοντας τους χούλιγκαν, τους νταήδες, τους αναρχικούς, που πολλοί απ’ αυτούς δεν έπιασαν ποτέ δουλειά, άνθρωποι επώνυμοι που βρίζουν ο ένας την μάνα του άλλου, που αλληλοχτυπιούνται ακόμα και μέχρι θανάτου, έχοντας ταυτίσει την ομάδα με το αρρωστημένο εγώ τους, επειδή απέτυχαν στην προσωπική τους ζωή και ψάχνουν να χαρούν με τις επιτυχίες άλλων που έβαλαν ή έφαγαν γκολ! Η ποδοσφαιρομανία που μεταδίδεται με φανατισμό ακόμα και σε μικρά παιδιά διαιρώντας την αγαπημένη συμβίωσή τους με τον πιο ανόητο τρόπο. Ενσταλάζοντας στις αθώες ψυχές τους, διαχωρισμούς και κακίες.

Όλα τα της μπάλας, τα περικλείει διεθνώς ένας μεγαλειώδης μηχανισμός, κινούμενος σε σύγχρονα επιστημονικά επίπεδα, ασχολούμενος με την οργάνωση, υποστήριξη, διαφήμιση, προβολή μέσω αθλητικών εφημερίδων-περιοδικών, τηλεοπτικών-ραδιοφωνικών εκπομπών, που επεκτείνονται και μέσω του διαδικτύου, με την συνόδευση από έναν κύκλο τυχερών παιγνίων. Εκατομμύρια άνθρωποι επιδίδονται με το ποδόσφαιρο, αλλά και με άλλους τρόπους χρησιμοποίησης της στρογγυλής θέας, αλλάζοντας χέρια χρηματικά ποσά αμύθητης αξίας, πολλές φορές με προκλητικά άδικο τρόπο, που έρχεται σε αντίθεση με τα πραγματικά προβλήματα των κοινωνιών. Ανώνυμες εταιρίες αγνώστων προσώπων, με πρωταγωνιστές μεγιστάνες του πλούτου αμφιβόλου ηθικής και επαγγελματικής ευσυνειδησίας, ανακατεμένους σ’ αυτούς τους χώρους, με την μορφή ακόμα και ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, να επιδίδονται με ακραίο και ανέντιμο φανατισμό, σ’ έναν ανταγωνισμό (οικονομικό, προσωπικό κ.ο.κ.) εντός και εκτός των γηπέδων, μεταδίδοντας ταυτόχρονα τη μανία του ποδοσφαίρου απ’ άκρου σ’ άκρου του πλανήτη μέχρι και στις πιο απομακρυσμένες υποανάπτυκτες φτωχογειτονιές. Με το κράτος να χαρίζει δισεκατομμύρια χρήματα για χάριν ομάδων και κουκουλώματα κομπίνων που έγιναν για να υπάρχουν θεάματα, όταν τσιγκουνεύεται να χρηματοδοτήσει την πρόνοια, την υγεία, την παιδεία. Να παραβλέπονται σκάνδαλα προέδρων και σωματείων που λυμαίνονται χώρους, μόνο και μόνο για να απασχολείται ο κόσμος με οτιδήποτε τον κρατάει καθηλωμένο στην κερκίδα, ή μπροστά στην τηλεόραση, κολλημένο με τη μπάλα!

Απορεί κανείς για τις τόσες συζητήσεις, το μελάνι για τις αθλητικές ειδήσεις στις εφημερίδες, τον χαμένο προβληματισμό για την μπάλα, που πέραν του όποιου θεάματος προσφέρεται επεκτείνεται σ’ ένα παράλογο σκότωμα χρόνου, αν αξιοποιούταν σε σημαντικότερα θέματα που απασχολούν τις κοινωνίες θα είχαν βελτιωθεί αναμφίβολα πολλές προβληματικές καταστάσεις. Τουλάχιστον, αν φρόντιζε ο κάθε ενασχολούμενος και επαναπαυμένος με τις επιτυχίες ή αποτυχίες των άλλων, να παραδειγματισθεί από την οργάνωση, την πειθαρχία καί τον ζήλο των ποδοσφαιριστών και προσπαθήσει να αγωνισθεί επιτυχώς και εκείνος στην καθημερινή βιοπάλη, παρακολουθώντας και την μπάλα του ως φυσιολογικός άνθρωπος, που δεν θα βρίζει, που θα κλείσει την τηλεόραση όταν δεν παίζουν καλά, θα χειροκροτήσει τον αντίπαλο που νίκησε ακόμα και αν αδικήθηκε η ομάδα του και δεν θα εξαρτιέται η διάθεσή του και η συμπεριφορά του από το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Ας επιβληθεί ο καθένας στον άλλο με την μόρφωσή του, το ήθος, την εργατικότητά του και όχι επειδή το σκορ ήταν 1-0 ή 2-3.