Μνήμη θανάτου

Ἕνας Γέροντας Ἀσκητής πού δέν κατέβαινε ποτέ στον κόσμο, εἶχε διακονητή ἕναν καλό Χριστιανό. Αὐτός πουλοῦσε τά πανέρια τοῦ Γέροντος καί τοῦ ἔφερνε τό ψωμί του.

Στήν πόλη πού κατοικοῦσε ὁ διακονητής ἔμενε καί κάποιος πολύ πλούσιος, πού ἦταν ὅμως κακότροπος καί ἀσεβής ἄνθρωπος. Ξαφνικά μία μέρα πέθανε ὁ πλούσιος. Οἱ συγγενεῖς του γιά ἐπίδειξη τοῦ ἔκαναν μεγαλοπρεπέστατη κηδεία. Ὅλη ἡ πόλη καί πρῶτος ὁ Ἐπίσκοπος μ’ ὁλόκληρο τόν κλῆρο, συνόδευσαν τό νεκρό στό κοιμητήριο. Τόν ἔθαψαν σέ καλλιμάρμαρο μνημεῖο, γιά τό ὁποῖο σπαταλήθηκε ἀσυλλόγιστα πολύ χρῆμα...

Ὕστερα ἀπό τήν κηδεία τοῦ πλουσίου, ξεκίνησε ὁ καλός Χριστιανός νά πάει στόν Ἀσκητή στήν ἔρημο. Λίγο πιό ἔξω ἀπό τήν σπηλιά του ὅμως τόν βρῆκε νεκρό, φαγωμένον ἀπό κάποιο ἄγριο θηρίο.

Ὁ Χριστιανός ταράχτηκε. Θεέ μου, συλλογίστηκε, τί μυστηριώδη γεγονότα συμβαίνουν σ’ αύτόν τόν κόσμο; Ὁ ἀσεβής πλούσιος, πέθανε ἀνώδυνα, εἰρηνικά, καί κηδεύτηκε μέ τιμές καί δόξες, ἐνῶ ὁ ἅγιος τοῦτος ἄνθρωπος πού Σοῦ ἦταν τόσο ἀφοσιωμένος, βρῆκε τόν πιό τραγικό θάνατο πού μπορεῖ νά φαντασθεῖ κανείς. Γιατί νά γίνονται αὐτά, Θεέ μου;

Ἐνῶ συλλογιζόταν ἔτσι, ἄκουσε φωνή νά τοῦ λέγει: «Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀκατανόητη ἀπό τόν περιορισμένο ἀνθρώπινο νοῦ. Ἐκεῖνος ὁ ἀσεβής εἶχε καί κάποια καλά ἔργα πράξει στό διάστημα τῆς ζωῆς του. Ἔλαβε τήν ἀμοιβή τους στόν ἐπίγειο κόσμο. Στόν ἄλλο, μόνο τιμωρία τόν περιμένει. Ὁ Ἀσκητής, σάν ἄνθρωπος, εἶχε μικρές ἀτέλειες. Τίς πλήρωσε ἐδῶ, γιά νά παρου-σιασθεῖ τέλειος ἐμπρός στόν Δημιουργό του.

Από το Γεροντικό