Αίρεση παλαιά και επίσημη μεταξύ των Ιουδαίων ήταν οι Φαρισαίοι, οι οποίοι πονηροί όντες και υποκριτές, τις μεν κακίες τους έκρυβαν, και την κάθε υποκριτική τους αρετή δημοσίευαν, κάνοντας «πάντα τα έργα αυτών προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις» (Ματθ. κγ΄ 5). Γι’ αυτό και νομίζονταν από όλους ενάρετοι και κατά την φαινομένη της ζωής αγιότητα, κεχωρισμένοι από τους υπολοίπους, όπως δηλώνει το όνομα Φαρισαίος. Αντιθέτως οι Τελώνες, δηλαδή οι αγοράζοντες το βασιλικό δόσιμο, επειδή, συλλέγοντας αυτά, έπρατταν πολλές αδικίες και αρπαγές για αισχροκέρδεια, γι’ αυτό όλοι εστοχάζονταν τους εαυτούς τους αμαρτωλούς και αδίκους. Κατά την τότε κοινή γνώμη, λαβών ο Ιησούς ένα Φαρισαίο, που σήμαινε τον ενάρετο, και ένα Τελώνη, δηλούντα τον αμαρτωλό, εδίδαξε παραβολικώς της υπερηφάνειας την βλάβη και της ταπεινοφροσύνης την ωφέλεια...
Επειδή, μετά από τρεις Εβδομάδες, μπαίνομε στο στάδιο της αγίας Τεσσαρακοστής, και στους πνευματικούς της αρετής αγώνες, και επειδή πρώτο όπλο προς την αρετή είναι η ταπείνωση, και εναντίον της η υπερηφάνεια μέγιστο εμπόδιο σ’ αυτήν, γι’ αυτό οι θείοι Πατέρες, τις μεν εβδομάδες αυτές επινόησαν, ως προετοιμασία μας στους ειρημένους αγώνες. Γι’ αυτήν την αιτία και την παρούσα εβδομάδα εκάλεσαν Προσφωνήσιμο, όπως πρόλεγαν τρόπον τινά και κήρυτταν, διότι πλησίασε της νηστείας ο καιρός.
Την δε ανάγνωση της του Τελώνου και Φαρισαίου παραβολή έταξαν σήμερα, διδάσκοντες σ’ εμάς με αυτήν, να μην επαιρόμαστε, όταν πράττουμε το καλό, μηδέ να καυχόμαστε γι’ αυτό, όπως ο μεγάλαυχος Φαρισαίος. Αλλά, μαθαίνοντας από του παραδείγματος εκείνου, ότι ο καπνός της οιήσεως, και της καυχήσεως η δυσωδία, διώχνει την χάρη του Πνεύματος, και απογυμνώνει την αρετή από πάσης αρετής, τον κρημνίζει στου άδου τα βάραθρα, δεόμαστε με συντετριμμένη καρδία στον Θεό, μιμούμενοι του Τελώνου την ταπείνωση, ο οποίος αν και αμαρτωλός άνθρωπος που ήταν, και σε έσχατα είχε περιπέσει κακά, δικαιώνει τον εαυτό του και σε ύψος τον αναβιβάζει μέγα.
Πηγή: «Ωρολόγιον το Μέγα» - Εκδ. ΑΣΤΕΡΟΣ Αθήναι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου