της Βιργινίας Κρητικού - Ζούρου
Ήρθε κι έφυγε κι αυτή η μέρα. Μέχρι να την καλοδεχτούμε, χάνεται. Πώς να πιάσεις τον χρόνο; Πώς να βρεις τη σχέση σου μ’ αυτόν; Κατά που αντικρίζεις τον ήλιο, έρχεται και η δύση του. Κατά που βλέπεις τη δροσιά σου στον καθρέφτη, σκάβουν το πρόσωπό σου οι πρώτες ρυτίδες.
Αποδοχή. Κάτι που κυλάει σα νερό δεν πιάνεται στο δίχτυ. Αυτό που ρέει σαν την άμμο μέσα στην ανοιχτή παλάμη δεν κρατιέται παρά μόνο για δευτερόλεπτα...
Ο χρόνος είναι ασύμβατος. Ο νους μας συμβατός. Η σύγκρουση αναπόφευκτη. Είναι δυο ανόμοια μέτρα που μπορούν να μας φτάσουν ακόμη και στην απόγνωση! Όσο στριμώχνουμε τον εαυτό μας μέσα στα στενά πλαίσια του χρόνου, τόσο πονούμε και πιο πολύ.
Η ψυχή μας είναι ανένταχτη. Η νεότητά της άσχετη με το μέτρημα του ενιαυτού. Είναι στιγμές που νιώθουμε πως κάπου υπάρχει λάθος. Δεν γίνεται να φτερουγίζει η ψυχή μέσα σ’ ένα σώμα που δύσκολα την ακολουθεί. Κι όμως, η φυσική εξέλιξη της ανθρώπινης παρουσίας στη Γη είναι δεδομένη. Αιώνες τώρα ο ένας αποχαιρετά τον άλλον.
Υπάρχει ένα ταξίδι προς μια κατεύθυνση χωρίς επιστροφή. Και κείνες τις ώρες, εκείνες τις στιγμές, μόνο η σιωπή κι η προσευχή μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά. Τα λόγια είναι φτώχια. Οι φωνές, απλή νευρική εκτόνωση. Η βαλαντωμένη καρδιά κατά βάθος ζητάει αποκλειστικά και μόνο τη βαθύτερη Αλήθεια της. Η προετοιμασία μιας ολόκληρης ζωής για την έξοδο από αυτήν είναι το μόνο που μπορεί πραγματικά να βοηθήσει.
Ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου είναι ο θάνατος. Από αυτόν ξεκινάνε όλες οι φοβίες με τις διάφορες ονομασίες. Κλειστοφοβία, αγοραφοβία, ξενοφοβία, και ό,τι άλλο έχει σχέση με φόβο και πανικό… Στη σύγχρονη εποχή, το γήρας κι ο θάνατος είναι ταμπού. Ταυτισμένοι με την ύλη δύσκολα βλέπουμε ό,τι δεν είναι ορατό με γυμνό οφθαλμό.
Η μεγαλύτερη νίκη της ζωής είναι η πάταξη του φόβου του θανάτου. «Χριστός Ανέστη… Θανάτω θάνατον πατήσας», και έτσι, ακόμη και η επίγεια ζωή, μπορεί να γίνει αναστάσιμη! Η σκέψη πηγαίνει πολύ φυσικά πέρα από τα όρια της Γης.
Καινούργια χρονιά. Καλούμαστε να χειριστούμε τον χρόνο κατά βούληση. Είμαστε καταδικασμένοι-ελεύθεροι να επιλέξουμε πώς θα διανύσουμε τις μέρες της ζωή μας. Η αντανάκλαση αυτής της σχέσης ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μας. Η εξοικείωση με το ασύμβατο απαλύνει την εσωτερική μας σύγκρουση. Η πίστη στον Άχρονο δίνει άλλη ποιότητα στην καθημερινότητά μας. Σπάει τα όρια και υπερβαίνει κάθε νοητική και περιορισμένη αντίληψη για την επίγεια ζωή μας.
«Νεκρούς ονόμασε ο Κύριος τους ζωντανούς, βέβαια, κατά το σώμα, αλλά νεκρωμένους κατά την ψυχή. Διότι, όπως ακριβώς ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα είναι θάνατος του σώματος, έτσι και ο χωρισμός του Θεού από την ψυχή είναι θάνατος της ψυχής. Και αυτός είναι κυρίως θάνατος, ο θάνατος της ψυχής» (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς).
Η κλεψύδρα του χρόνου ξεκινά. Πάμε μαζί της στην προδιαγεγραμμένη πορεία χωρίς φόβο, χωρίς επιστροφή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου