Οι Τρεις Ιεράρχες

Περί τα τέλη του 11ου μ.Χ. αιώνος, υπήρξε φιλονικία ανάμεσα στους ελλόγιμους και ενάρετους άνδρες για το ποιος είναι ανώτερος μεταξύ των Αγίων Βασιλείου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Άλλοι εξυμνούσαν τον Μέγα Βασίλειο επικαλούμενοι τους λόγους, τις αρετές και το ήθος του. Κάποιοι άλλοι θεωρούσαν αγιότερο τον Χρυσόστομο εξαιτίας των απλών διδασκαλιών και των πολλών συγγραμμάτων του. Έταιροι δε, ήταν λάτρες των συγγραμμάτων του Γρηγορίου του Θεολόγου, υποστηρίζοντας ότι τούτος ο Άγιος υπερέβαινε ακόμα και όλους τους Έλληνες φιλοσόφους, καθώς και τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς...

 Από αυτές τις φιλονικίες οι Χριστιανοί διαιρέθηκαν σε τρεις ομάδες. Στους Ιωαννίτες, στους Βασιλίτες και στους Γρηγορίτες.

Τότε ήταν που παρουσιάσθηκαν οι Τρεις Ιεράρχες σε όραμα, αλλά και οφθαλμοφανώς, στον λογιότατο και ενάρετο Ιωάννη, Επίσκοπο Ευχαΐτων της Μικράς Ασίας, και του απεκάλυψαν ότι είναι και οι Τρεις πλησίον του Θεού, χωρίς να έχουν καμία μεταξύ τους διαφορά. Ούτε υπάρχει πρώτος μεταξύ τους, ούτε δεύτερος. Και του ζήτησαν να προστάξει αυτούς που φιλονικούν να μην διαιρούνται, διότι μέλημά τους ήταν πάντα η ενότητα και η ομόνοια των ανθρώπων. Γι’ αυτό τον λόγο του συνέστησαν να ενώσει σε μία κοινή ημέρα την εορτή τους, συνθέτοντας και τα τροπάρια.

Πράγματι ο Επίσκοπος έκανε όπως τον πρόσταξαν οι Άγιοι Ιεράρχες ειρηνεύοντας τα πλήθη. Με σοφία διέκρινε ότι κατά τον μήνα Ιανουάριο εορτάζουν και οι Τρεις Άγιοι. Ο Μέγας Βασίλειος την 1η του μηνός, ο Θεολόγος Γρηγόριος την 25η, και ο Θείος Χρυσόστομος την 27η. Ένωσε λοιπόν τις εορτές τους ώστε να τιμάται από κοινού η μνήμη τους την 30η του μηνός Ιανουαρίου, συνθέτοντας με φωτισμό μια εκπληκτική ακολουθία καθώς και εγκωμιαστικό λόγο εις δόξαν του Τριαδικού Θεού.