Ένας μελλοθάνατος χρήστης ναρκωτικών

του Γιώργου Θωμαΐδη

Σάββατο απόγευμα. Ο ιερέας του τοπικού ναού, ξεκίνησε να πάει το απόγευμα στο ναό για τον Εσπερινό. Στο δρόμο μια μοτοσικλέτα σταμάτησε εμπρός του. Κατεβαίνει βιαστικός ένας ψηλός νέος, τον χαιρετά με ευλάβεια, ασπάζεται με σεβασμό το χέρι του και κοιτάζοντας τον στα μάτια του λέει: «Πάτερ, κάνε καμιά προσευχή και για μένα. Είμαι μελλοθάνατος χρήστης ναρκωτικών. Κάνε καμιά προσευχή και για μένα»...

Ανέβηκε γρήγορα στη μηχανή του και χάθηκε στο βάθος του δρόμου. Ο ιερέας δεν πρόλαβε να πει ούτε μια λέξη. Μπήκε στο ναό, έβαλε το πετραχήλι του και κατευθύνθηκε στην Αγία Τράπεζα, να προσευχηθεί θερμά για τον τραγικό αυτόν νέο, το θύμα των ναρκωτικών. Σκέφτομαι και μονολογώ. Να' ταν μόνο αυτός; Καθημερινά διαβάζουμε και ακούμε στα ΜΜΕ ονόματα νέων κοριτσιών και αγοριών, θύματα των ναρκωτικών που αφήνουν την τελευταία τους πνοή με τη σύριγγα στο χέρι.

Θύματα οι νέοι μας. Συνήθως της οικογενειακής άσχημης κατάστασης, που ζούνε. Όταν οι γονείς φιλονικούν μεταξύ τους, όταν δεν υπάρχει αγάπη και στοργή, ψυχική ενότητα, το παιδί τρέπεται σε άλλα περιβάλλοντα και αναζητεί αυτό που του λείπει στην οικογένεια. Διάβασα σε αθηναϊκή εφημερίδα, για την κοπέλα των 26 ετών που βρήκαν νεκρή στο κρεβάτι της από ναρκωτικά... Μια ολόκληρη ζωή παραμελημένη και παραπεταμένη. Απόκληρη και καταδικασμένη στο περιθώριο. Έννοιες μακρινές, απρόσιτες αλλά και ποθητές συνάμα, η πατρική αγάπη, η μητρική στοργή, η οικογενειακή θαλπωρή. Η καλή γιαγιά που τόσο αγάπησε, έφυγε για τον ουρανό πριν από χρόνια. Μέρα με τη μέρα συνεχιζόταν το κατρακύλισμα που είχε αρχίσει. Αλκοόλ και ηρωίνη μοναδικός φίλος της, από τους οποίους ζητούσε όλα όσα της έλειπαν. Το ήξερε, το ένοιωθε ότι το τέλος ήταν πολύ κοντά... Έτσι, τα ξημερώματα άφησε την τελευταία της πνοή πάνω στο κρεβάτι της.

Θλιβερά περιστατικά και ανησυχητικά για όλους τους νέους μας, που δεν έχουν καλό οικογενειακό περιβάλλον. Οι «καλοθελητές» υπάρχουν έξω και δίνουν τη χαριστική βολή. Και επαληθεύεται έτσι του Κυρίου μας ο λόγος: «Τυφλός εάν τυφλόν οδηγεί αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται». Πέφτουν στο γκρεμό και χάνονται. Δυστυχώς, δεν προσφέρονται στους νέους μας, ιδανικά. Ούτε η οικογένεια, ούτε το σχολείο και περισσότερο το κράτος που αδιαφορεί για όλα. Χρήματα και γνώσεις και ανέσεις ναι. Και μάλιστα πολλά! Ιδανικά, Χριστός, θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια, ηθική...τα απαραίτητα αυτά τα αναντικατάστατα, ελάχιστα ή τίποτα. Τηλεόραση και διαφημίσεις και τα παρόμοια χτυπούν και ειρωνεύονται τα μεγάλα της φυλής μας ιδανικά και τρέπουν τους νέους σε άλλα διαφορετικά και αντίθετα. Οι νέοι μας μένουν κενοί, ανίκανοι και ανίδεοι να κρίνουν και να αντιδράσουν στις σειρήνες και τους πειρασμούς της ζωής. Χρειάζεται απ' όλους μας, (από το κράτος, το «διεφθαρμένο» και την Κυβέρνηση, που όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν ενδιαφέρεται και μάλλον προωθεί αυτή την κατάσταση, μην περιμένουμε), έναντι των παιδιών αυτών, των θυμάτων αυτών, ενδιαφέρον και στοργή. Όχι, όταν τους βλέπουμε να ρίχνουμε τον λίθο του αναθέματος και της περιφρονήσεως. Διότι το αντιλαμβάνονται οι νέοι αυτοί και παραπονιούνται. Θυμάμαι που ένας από αυτούς είχε γράψει: «Κανείς δεν μου' δώσε το χέρι, όταν χανόμουν στα δεσμά των ναρκωτικών, της αλητείας. Κανείς δεν μου' δείξε το σωστό δρόμο, για να σώσω τη ζωή μου. Όταν με πλησίασε ένα πιστό παιδί και μου' δώσε το χέρι και με οδήγησε με πίστη και ελπίδα στην εκκλησία, ήμουν 19 χρονών. Σήμερα είμαι 22 χρονών και κοντά στην Εκκλησία έχω ξεπεράσει όλα τα προβλήματα..». Αγάπη, λοιπόν, και στοργή που θα εκδηλώνονται πάντοτε με σύνεση και προσευχή θερμή.

Πρέπει να προσέξουμε γονείς και οικογένεια, Εκκλησία και σχολείο και κοινωνία. Να δώσουμε στους νέους ιδανικά, που το κράτος αδιαφορεί. Εκείνα που μας διασφάλισαν και μας παρέδωσαν οι πατέρες μας και εμείς οι γέροντες στα παιδιά μας και με τα οποία η φυλή μας μεγαλούργησε και έλαμψε.

Μόνο έτσι θα λείψουν οι νέοι σαν τον μελλοθάνατο της μοτοσικλέτας ή της 26χρονης.

(Από την εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ της Λέσβου – 3/11/2010)