Η «άλωση» της ελληνικής ιστορίας

του Γιάννη Κορωναίου

Την Ιστορία του ελληνικού έθνους ξαναγράφουν κέντρα και ερευνητικές ομάδες που χρηματοδοτούνται από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών και διεθνή ιδρύματα και φόρουμ επιρροής Τζορτζ Σόρος. Σε αυτή την ιστορία αποσιωπάται ο ρόλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και του Ελληνισμού διαχρονικά, θεωρείται ως αφετηρία της Νεοελληνικής Ιστορίας η... Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενώ αμφισβητείται η ελληνική εθνοπολιτιστική διάσταση και η Ιστορία της Μακεδονίας. Κι όλ' αυτά υπό την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης του ελληνικού ΥΠΕΞ, της Εθνικής Τράπεζας και άλλων ελληνικών επιχειρήσεων!...

Η προσπάθεια συγγραφής «εναλλακτικού εκπαιδευτικού υλικού για τη διδασκαλία της Ιστορίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη», όπως σημειώνεται στο εισαγωγικό σημείωμα, ανήκει στο Κέντρο για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (CDRSΕΕ), ενός Μη Κερδοσκοπικού Ιδρύματος που προάγει τη συνύπαρξη των βαλκανικών λαών και έχει την έδρα του στη Θεσσαλονίκη. Το Κέντρο εξέδωσε τέσσερα εγχειρίδια κοινής Ιστορίας (Βιβλία Εργασίας) της ΝΑ Ευρώπης, τα

οποία προτείνονται στα υπουργεία Παιδείας των βαλκανικών κρατών για ένταξη στα εκπαιδευτικά προγράμματά τους, προκειμένου να συμβάλουν στην ειρηνική συμβίωση και τη φιλία των Βαλκανίων. Η κοινή ιστορική αφετηρία των βαλκανικών λαών, κατά τους συγγραφείς, είναι η Οθωμανική Αυτοκρατορία, αντικείμενο, μάλιστα, του πρώτου Βιβλίου Εργασίας. Χρονολογικά, ξεκινά επί των ημερών του Σουλτάνου Οσμάν Α', το 1281, όταν ουσιαστικά συντίθεται το κράτος των Τούρκων Οθωμανών. Το ότι η Βυζαντινή Αυτοκρατορία εξακολουθούσε να υπάρχει, αφού είχε ανασυσταθεί υπό τον Μιχαήλ Η' τον Παλαιολόγο με την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους, την ίδια περίοδο δεν φαίνεται να συγκινεί τους εμπνευστές της κοινής Ιστορίας των Βαλκανίων, όπως ουδόλως τους κεντρίζει το ενδιαφέρον η άνθιση του σερβικού πολιτισμού, που συντελείται στα τέλη του 13ου αιώνα. Μοιραία, γίνεται η σύνδεση με την πρόσφατη πρόταση της επικεφαλής της επιτροπής αναμόρφωσης του Λυκείου του υπουργείου Παιδείας, κύριας Θάλειας Δραγώνα, να αφαιρεθεί η Βυζαντινή Ιστορία και η Επανάσταση του '21 από τη διδακτέα ύλη και η Ιστορία να μετατραπεί σε προαιρετικό μάθημα στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου... Στην τρίτομη Ιστορία της Ευρώπης των Berstein και Milza, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατέχει περίοπτη θέση, με ουσιώδεις αναφορές, αν και στον πρόλογο χαρακτηρίζεται ως «περιφερειακή» η θέση της στη σύνθεση του κοινού ευρωπαϊκού παρελθόντος, λόγω της γεωγραφικής απομόνωσής της στη βαλκανική χερσόνησο. Στην απόπειρα, όμως, του CDRSΕΕ δεν βρίσκει καν τη θέση της στην Ιστορία της ΝΑ Ευρώπης, πέρα από κάποια σκόρπια κομμάτια που αφορούν στην εκλογή του Γεννάδιου Σχολάριου ως πρώτου Πατριάρχη μετά την Άλωση, ένα μικρό απόσπασμα από τις διδαχές του Κοσμά του Αιτωλού και μια αναφορά στον Γρηγόριο Παλαμά, το θεολόγο που πρωτοστάτησε στη διαμάχη του Ησυχασμού. Αξίζει, δε, να αναφερθεί και το υποκεφάλαιο που αφορά στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, το οποίο τιτλοφορείται ως «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης - Η κατάκτηση της Ιστανμπούλ»!... Στην Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπάρχουν ενδιαφέροντα στοιχεία για κάποιον μελετητή της τουρκικής Ιστορίας, αδιάφορα, όμως, για μαθητή Λυκείου. Τα Ελληνόπουλα, όπως και τα παιδιά στη Σερβία, την Κροατία ή τη Βουλγαρία, θα γνωρίσουν μέσα από τις σελίδες του την Ιστορία της Τουρκίας. Οι Τούρκοι μαθητές, όμως, δεν θα μάθουν απ' αυτό το βιβλίο την Ιστορία των γειτόνων τους. Κι αν ληφθεί υπόψη ότι στην Ελλάδα υπάρχει μεγαλύτερη δυνατότητα πρόσβασης σε «ξένη» βιβλιογραφία ως προς τα ιδεώδη και τις εθνικοπολιτικές αρχές απ' ό,τι στην Τουρκία, τότε το ερώτημα που προκύπτει είναι μήπως οι Τούρκοι θα έπρεπε να εντάξουν στη σχολική ύλη τους κομμάτια της Ιστορίας των γειτόνων τους... «Αποφασίσαμε να αφιερώσουμε το πρώτο Βιβλίο Εργασίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία γιατί, παρόλο που αυτή η περίοδος αποτελεί ένα μεγάλο μέρος της κοινής ιστορικής εμπειρίας των λαών της ΝΑ Ευρώπης, έχει απορριφθεί από τους απογόνους της ως μέρος του ιστορικού παρελθόντος τους», αιτιολογεί την επιλογή του Κέντρου η κυρία Χριστίνα Κουλούρη, πρόεδρος της Επιτροπής Ιστορικής Εκπαίδευσης του Κέντρου και καθηγήτρια Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. «Αν και διδάσκεται σε όλες τις χώρες της περιοχής, η προοπτική είναι πάντα εθνοκεντρική – από τη σκοπιά του εκάστοτε αφηγητή. Συνεπώς, η γνώση γι' αυτή τη μεγάλη αυτοκρατορία που κυριάρχησε στη ΝΑ Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο για πολλούς αιώνες είναι ελλιπής και ιδεολογικά φορτισμένη. Οι απόψεις για την Οθωμανική Αυτοκρατορία ταλαντεύονται ανάμεσα στην πρόοδο και την οπισθοδρόμηση, τον πολυπολιτισμικό παράδεισο και την καταπίεση, την απελευθέρωση και την καταστροφή», σημειώνει.

Η Αρχιεπισκοπή Πάσης Μακεδονίας και ο Αλέξανδρος ο... Τσάρος!!!

Η Επιτροπή Παμμακεδονικών Ενώσεων πρώτη έσπευσε να επισημάνει τις ιστορικές ανακρίβειες σε βάρος της Ελλάδας σε ό,τι αφορά στο Μακεδονικό Ζήτημα: «Αυτό το τετράτομο έργο προωθεί λανθασμένες απόψεις και ερμηνείες. Αμφισβητεί, δε, ανοιχτά την ελληνική εθνοπολιτιστική διάσταση και ιστορική συνέχεια της Μακεδονίας και προπαγανδίζει την ύπαρξη ξεχωριστής δήθεν "μακεδονικής" εθνικής οντότητας», λέει η πρόεδρος της Επιτροπής κυρία Νίνα Γκατζούλη, κάτι το οποίο σημειώνεται και στην επιστολή διαμαρτυρίας της Επιτροπής προς τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Τι είναι αυτό που προκάλεσε την αγανάκτηση των μελών της; Στο δεύτερο Βιβλίο Εργασίας του Κέντρου CDRSΕΕ, με τίτλο «Οι ιστορικές ρίζες του μακεδονικού έθνους», δημοσιεύεται άρθρο του Γ. Πουλιέφσκι του 1879, που τιτλοφορείται «Για τους Μακεδόνες». Ο συγγραφέας, κατά τον οποίο οι Σκοπιανοί έλκουν την καταγωγή τους από τον Φίλιππο και τον...Τσάρο Αλέξανδρο τον Μακεδόνα (!), καλεί στα όπλα τους συμπατριώτες του προκειμένου να φανούν αντάξιοι των προγόνων τους. «Πατρίδα μας είναι αυτό το μέρος που τόσο πολύ αγάπησαν οι Μακεδόνες, το βασίλειο του Φιλίππου, η αυτοκρατορία των χρόνων των παλιών του Τσάρου του Αλεξάνδρου. Ο Μακεδόνας Τσάρος μας ήταν ξακουστός σ' ολόκληρη την Οικουμένη. Ο Μέγας Αλέξανδρος άφησε την αυτοκρατορία του στη Χερσόνησο των Βαλκανίων σε όλους τους βουνίσιους Σλάβους. Πρέπει να αγαπάμε την πατρίδα μας και νά κάνουμε τα πάντα για να την πάρουμε πίσω. Είναι παλιό το μακεδονικό μας βασίλειο. Ας μαζευτούμε όλοι μαζί. Ας κάνουμε τα πάντα για την κοινή σωτηρία»... Κι όμως, αυτή η ιστορική αναφορά, κατά τους υπευθύνους του Κέντρου, προάγει τη φιλία και τη συνεννόηση των βαλκανικών λαών! Σε άλλο σημείο του ίδιου βιβλίου παρουσιάζονται οι απόψεις του Κρίστε Μισίρκοφ, συγγραφέα του βιβλίου Περί Μακεδονικών Ζητημάτων του 1903,απ' το οποίο αντλούν σήμερα την επιχειρηματολογία τους οι ηγέτες της ΠΓΔΜ. Ο Μισίρκοφ επιχειρηματολογεί υπέρ «της δημιουργίας ενιαίας αποστολικής Εκκλησίας στη Μακεδονία, δηλαδή την Αρχιεπισκοπή Οχρίδας, η οποία θα μετατραπεί σε "Αρχιεπισκοπή Πάσης Μακεδονίας"». Ο ίδιος παραθέτει στο άρθρο του τα πλεονεκτήματα που θα έχουν οι συμπατριώτες του, αν παραμείνουν υπό τη σκέπη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εγκαινιάζοντας τη σκοπιανοτουρκική προσέγγιση που συναντάμε ακόμα και σήμερα. «Τα εθνικά μας συμφέροντα υπαγορεύουν στη μακεδονική διανόηση και στο λαό της Μακεδονίας να βοηθήσουν την Τουρκία, ώστε η τελευταία να ξεφύγει από τη δύσκολη θέση στην οποία έχει οδηγηθεί από την εθνική και τη θρησκευτική προπαγάνδα που κυκλοφορεί στη Μακεδονία, καθώς και από τα κράτη που έχουν συμφέροντα σ' αυτή». Οι αναφορές στο ιστορικό υπόβαθρο των σημερινών διεκδικήσεων των Σκοπίων αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, αν ληφθεί υπόψη ότι πρόεδρος του ΔΣ του Κέντρου CDRSΕΕ επί σειρά ετών διατελούσε ο ειδικός διαμεσολαβητής του ΟΗΕ για το Σκοπιανό κ. Μάθιου Νίμιτς... Η συγγραφική δραστηριότητα του Κέντρου και ο ρόλος του κ. Νίμιτς αποτέλεσαν αντικείμενο κοινοβουλευτικής ερώτησης του βουλευτή του ΛΑΟΣ κ. Ηλία Πολατίδη προς την προηγούμενη ηγεσία του ΥΠ. ΕΞ. «Στη συγκεκριμένη τετράτομη Ιστορία του Κέντρου δεν υπάρχει αρνητικό στοιχείο για καμία χώρα της Βαλκανικής εκτός από την Ελλάδα», λέει στο «Μ» ο κ. Πολατίδης. «Στη Βουλή είχα ρωτήσει την προηγούμενη ηγεσία του ΥΠ ΕΞ κατά πόσο μπορεί να είναι έντιμος διαπραγματευτής ο κ. Νίμιτς, απ' τη στιγμή που είναι υπάλληλος του Τζορτζ Σόρος τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα, αφού είναι καθηγητής του ουγγρικού Πανεπιστημίου, το οποίο χρηματοδοτεί ο : κ. Σόρος, και έχει αποδεδειγμένα φιλοσκοπιανή και ανθελληνική στάση».

Διείσδυση στα Βαλκάνια

Η Ελλάδα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ανθίσταται στη διείσδυση της εναλλακτικής κοινής βαλκανικής Ιστορίας του CDRSΕΕ στο εκπαιδευτικό σύστημά της. Στις περισσότερες χώρες της ΝΑ Ευρώπης, όμως, έχει ήδη εισαχθεί. Πηγή του Κέντρου για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση της ΝΑ Ευρώπης μας ενημερώνει ότι το τετράτομο έργο έχει ήδη δοθεί στο διδακτικό προσωπικό στις περισσόχερες χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στην Αλβανία αλλά και στην Κύπρο ως ενισχυτικό διδασκαλίας και αναμένεται να εισαχθεί άμεσα στη διδακτέα ύλη της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, στο πλαίσιο των αναθεωρημένων σχολικών προγραμμάτων.

«Όπως συνέβη με το βιβλίο Ρεπούση, τώρα είναι η σειρά της κύριας Δραγώνα, αύριο κάποιου άλλου. Πάντα θα γίνονται προσπάθειες να μπουν ωμά ψεύδη στα ελληνικά σχολεία, με απώτερο σκοπό να αφαιρεθεί η εθνική ταυτότητά μας, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης», σημειώνει ο κ. Πολατίδης.

Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ «φιγουράρει» στην κατηγορία των χορηγών του Κέντρου, όπως και πολλοί άλλοι διεθνείς οργανισμοί και φόρουμ - ανάμεσα τους το Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy) και η Υπηρεσία των ΗΠΑ για τη Διεθνή Ανάπτυξη (υ5ΑΙΟ), οι σχέσεις των οποίων με τον Αμερικανοούγγρο Τζορτζ Σόροδ είναι γνωστές... Στη λίστα των χρηματοδοτών υπάρχουν και τα ΥΠ ΕΞ της Μεγάλης Βρετανίας, της Γερμανίας και της Νορβηγίας, το υπουργείο Παιδείας της Αυστρίας και το πριγκιπάτο του Λιχτενσχάιν. Βέβαια, δεν λείπει ούτε η ελληνική υποστήριξη για τους σκοπούς του Κέντρου. Το ΥΠΕΞ και η Γενική Γραμματεία Μακεδονίας - Θράκης (πρώην υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης) συγκαταλέγονται στους κυβερνητικούς οργανισμούς που στηρίζουν το έργο του Κέντρου, ενώ ανάμεσα στους χορηγούς του βρίσκεται και η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και ο Δήμος Θεσσαλονίκης! Πάντως, η συγγραφή της Ιστορίας της ΝΑ Ευρώπης «ενισχύθηκε γενναιόδωρα από την Υπηρεσία των Η ΠΑ για τη Διεθνή Ανάπτυξη και το ΥΠΕΞ της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας», ενώ ιδιαίτερη μνεία αξίζουν οι χορηγοί επιχειρήσεων, όπως (Coca Cola HBC, Alpha Bank και Τιτάν ΑΕ...