Ο ορθός λόγος της αταπείνωτης σάρκας

Ανωνύμου μοναχού

Ξεκινώντας από τον Θεάνθρωπο φτάνομε στη Θεανθρώπινη όραση της δημιουργίας. Ξεκινώντας από τον άνθρωπο φτάνομε στη θετικοποίηση τον νου καί στην επιστημονική όραση της δημιουργίας.

Το θετικό επιστημονικό πνεύμα είναι σκλαβιά καί περιορισμός τον νου, τον οποίο το άγιο Πνεύμα δύναται να οδηγήσει στο χώρο της ελευθερίας.

Η επιστημονική σκέψη υποτιμά τις δυνατότητες τον νου καί αγνοεί την αληθινή φύση του.

Στην Ορθόδοξη εκκλησία έχομε πλησμονή παρουσίας-οράσεως Θεού με του οποίου το φως βλέπομε τη δημιουργία...

Η αλήθεια στον κόσμον, μετά την επιφάνεια τον Χριστού παρουσιάζεται ως κοινωνία φωτός καί λάμπει εις τα τετραπέρατα.

Το κερί της επιστήμης μέσα στο άπλετο αυτό φως δεν φαίνεται, ακόμη καί αν είναι αναμμένο. Διατί να δημιουργήσωμεν τεχνική σκοτεία για να φανεί το φως του;

Ο καρπός της γνώσεως του καλού καί του κακού δίδεται μέσω της οδού της ταπεινώσεως, υπομονής καί υπακοής στον Λόγο.

Η επιστήμη, ο ορθός λόγος της αταπείνωτης σάρκας μας, δι' άλλης οδού, βιάστηκε να τον δώσει προς βρώσιν στον άνθρωπο με αποτέλεσμα να ανακαλυφθεί η γνμνότης του καί να εκπέσει ούτος του παραδείσου της εκκλησίας.

Η επιστημονική θεώρηση του κόσμου ακόμη καί εάν δεν μας οδηγήσει στην αυτονόμηση, μας παρουσιάζει το Θεό καί τη δημιουργία ασαφώς καί σε λαθεμένη προοπτική.

Μέσα από τον εγκλωβισμένο στα όρια της φθοράς (δηλαδή της θετικοποιήσεως) νου είναι αδύνατο να παρουσιασθεί μια καλή εικόνα του Θεού, του οποίου η ουσία καί ενέργεια ξεφεύγει των ορίων αυτών.

Αι θετικαί επιστήμαι χρησιμοποιούν μονομερώς αποσπασματικά τον άνθρωπο, του βασανίζουν το είναι, το οποίον υπάρχει φυσικώς ως μια αρμονική συνολική λειτουργία πολλών ενεργειών.

Δεν μπορεί η επιστήμη να προχωρήσει πέραν από τη λογική της φθοράς. Εγκλωβισμένη στα όρια της φθαρτότητος, αδυνατεί να εξηγήσει πώς το αναστημένο σώμα τον Χριστού διέρχεται κεκλεισμένων των θυρών.

Το πνεύμα το άγιο συγκροτεί καί συνέχει άπασαν την δημιουργίαν, η θετική αποστατημένη σκέψη οργανώνει αυτήν κατά το δικό της τρόπο καί πρόγραμμα.

Εάν δεν σταυρωθεί ο νους με την απέκδυση της θετικοποιήσεως δεν ανασταίνεται πέραν των ορίων αυτής.

Εάν αι επιστημονικαί γνώσεις μας οδηγήσουν σε κάποια σωστή δοξολογία τον Θεού (εάν έχομε βέβαια ειλικρινείς προθέσεις), η αληθινή εν συνεχεία αγάπη προς τον Θεό καί πλάστη ημών δεν θα μας αφήσει να επανέλθωμε στον τρόπο απ’ όπου ξεκινήσαμε (δηλαδή στη θεώρηση του δημιουργού δια της επιστήμης).

Εάν στον κόσμο επικρατούσε τελικά η ορθόδοξη πνευματικότης θα είχαμε, εν μέρει βέβαια, κάποια ανάπτυξη καί στο χώρο της επιστήμης. Αλλά στο χώρο της αληθινής ζωής, θεολογίας, ποιήσεως ασυγκρίτως μεγαλυτέραν ανάπτυξη. Έτσι, το πρωτείον δεν θα ανήκε εις την αλόγιστη άμετρον επιστημονική ανάπτυξη. Η μετρία επιστημονική ανάπτυξη πού θα επετυγχάνετο θα ήτο πλήρως δαμασμένη καί εξαγιασμένη από τας άλλας δυνάμεις της ψυχής, πού θα υπερτερούσαν: πίστη, αληθινή ζωή, θεολογία, εσχατολογία.

Η εξαγιασμένη επιστήμη θα εγένετο χρήσιμο εργαλείο της ζωής, δεν θα μετεβάλετο σε θηρίο πού απειλεί να καταφάγει τα πάντα.

Σήμερα, ανεξαρτήτως της αποτυχίας γενικά της πορείας της επιστήμης, η εκκλησία δίδει την δυνατότητα καί τη δύναμη σε ένα πιστό επιστήμονα να ξεπεράσει τον εαυτό του ως επιστήμονα, έτσι ώστε να βρει την επιστήμη με έναν άλλο τρόπο καί ούτω, στον εξαγιασμένο εαυτό του, να βρει την δικαίωση καί εξαγιασμό της η επιστήμη. Αλλά εν συνεχεία ο πιστός επιστήμων δεν θα κινείται έναντι της επιστήμης όπως αρχικά.

Η υπερβολική ανάπτυξη της επιστημονικής σκέψεως έγινε από τότε πού στη Δύση μπερδεύτηκε Θεολογία καί Φυσική, όταν η Θεολογία δεν πήγαζε από την κοινωνία Θείου φωτός καί ενεργείας, αλλά από τις νοητικές φθαρτές κατηγορίες. Έτσι, στη δύση οι δερμάτινοι χιτώνες εβάρυναν, έγιναν η μόνιμη αναπόφευκτη ανθρώπινη μοίρα.

Ενώ για την Ανατολή οι δερμάτινοι χιτώνες εκλεπτύνοντο, απεβάλοντο κατά το δυνατόν, ως το δέρμα του φιδιού, δια στενώσεως θλίψεως καί τελικής σταυρώσεως της Ανατολής.