ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ κάποτε με τον Αββά Ποιμένα και πλέκαμε τα πανέρια μας, έλεγε στους αδελφούς ο φίλος του Οσίου Αββάς Ισαάκ. Ξαφνικά τον βλέπω να σταματά, νά βλέπει στο κενό, σαν να βρισκόταν πολύ μακριά ο νους του. Το πρόσωπό του να παίρνει έκφραση πόνου καί δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του. Τον κοίταζα πολλή ώρα σαστισμένος, μα δεν τολμούσα να του μιλήσω και να τον αποσπάσω από την έκστασή του. Όταν συνήλθε όμως, τον παρακάλεσα πολύ να μη μου κρύψει που ήταν ο λογισμός του όλη αυτή την ώρα.
- Κάτω από τον Σταυρό του Ιησού, μου είπε ψιθυριστά, μαζί με την Παρθένον Μαρία, πού έκλαιε απαρηγόρητα. Ω, πως επεθύμησα να κλαίω, όπως Εκείνη, κι’ εγώ πάντοτε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου