Το γενετήσιο ένστικτο καί ο "ελεύθερος έρωτας"

Ο Αλέξανδρος Τσιριντάνης απαντά σ' εκείνους πού θεωρούν φυσιολογικό τον ελεύθερο έρωτα:

«Η σχολή του ελεύθερου έρωτα προβάλλει στον άνθρωπο με το ερώτημα: Γιατί αυτοί οι ηθικοί κανόνες καί οι περιορισμοί στην εκδήλωση μιας τόσο φυσιολογικής λειτουργίας στον άνθρωπο, όπως είναι η γενετήσια λειτουργία;

Διότι... διότι αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα! Πότε είναι φυσιολογική η λειτουργία αυτή; Καί είναι, άραγε, ο "ελεύθερος έρωτας" κάτι το φυσιολογικό για τον άνθρωπο;...

Αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα! Καί λίγο να σκεφθείς ψύχραιμα κι απροκάλυπτα, θα δεις πως το ζήτημα αυτό δεν είναι καί τόσο απλό, όπως το φαντάζεται η θεωρία του "ελεύθερου έρωτα". Το γενετήσιο ένστικτο είναι ένστικτο δημιουργικό. Σκοπό του έχει -στον άνθρωπο, όπως καί στο ζώο- τη δημιουργία απογόνων. Το γενετήσιο ένστικτο είναι ακριβώς "γενετήσιο". Όταν λοιπόν έλθεις τώρα καί με τρόπο τεχνητό κόψεις από τη λειτουργία του ενστίκτου αυτού εκείνο πού είναι η ουσία του (δηλαδή τη δημιουργία) για να κρατήσεις μόνο το ηδονιστικό στοιχείο, τότε κάνεις κάτι που, πώς το θέλεις, δεν είναι σύμφωνο με τη φύση του ενστίκτου αυτού, το σκοπό του, τον προορισμό του. Αυτή η διάσπαση αναπαραγωγικής δημιουργίας καί ηδονής, για να κρατήσουμε τη δεύτερη καί ν' αποκλείσουμε την πρώτη, είναι κάτι πού δεν το κάνει η φύση. Είναι ξένο γι’ αυτήν. Είναι κάτι το αντιφυσιολογικό, το τεχνητό, το ψεύτικο.

Υπάρχει κι άλλο ένα ένστικτο, που η ικανοποίησή του συνδέεται με ηδονή. Είναι το ένστικτο της πείνας. Η πείνα σκοπό έχει έναν: Τη διατροφή, τη συντήρηση του ανθρώπου. Η ηδονή η γευστική έχει συνδεθεί με τον σκοπό αυτό• δεν είναι φυσιολογικό να επιδιωχθεί η ηδονή με αποκλεισμό της πραγματοποιήσεως του σκοπού. Τέτοιο τεχνητό χωρισμό της ηδονής από τον σκοπό του ενστίκτου -τη θρέψη- έκαναν στην εποχή της ρωμαϊκής καταπτώσεως στα συμπόσια του Νέρωνος, όπου οι αποκτηνωμένοι φαγάδες έτρωγαν μονάχα για τη γευστική απόλαυση, καί κατόπιν προκαλούσαν τεχνητά εμετό, για να ξαναφάνε πάλι καί έτσι συνεχιζόταν μια τακτική πού προκαλεί τόσο τη βδελυγμία, ώστε πρέπει να ζητήσω συγγνώμη από τους αναγνώστες μου πού τους τη θυμίζω. Όμως δεν είναι καμμιά ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στην τακτική αυτή καί τον τεχνητό χωρισμό της γενετήσιας απολαύσεως από το σκοπό της, τη δημιουργία. Καί στη γευστική καί στη σεξουαλική απόλαυση, η ικανοποίηση του ενστίκτου -με τρόπο πού να είναι ξένος προς το σκοπό του, με τον τεχνητό χωρισμό της ηδονής από το σκοπό της λειτουργίας πού τη φέρνει- είναι κάτι το αντιφυσιολογικό, το τεχνητό, το ψεύτικο. Κι επειδή στην γενετήσια λειτουργία, ο ψεύτικος χαρακτήρας εκδηλώνεται σε μια κεντρικότατη έκφανση της όλης λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού, δεν είναι περίεργο πώς μια τέτοια διάσπαση φέρνει εκφυλιστικά αποτελέσματα, πού τα υφίσταται ο άνθρωπος καί σαν σωματικός καί σαν πνευματικός οργανισμός καί σαν άτομο καί σαν κοινωνία» (Α. Τσιριντάνης, Περιοδικό Ακτίνες).

Πηγή: «Πίστη και λογική» του Μανώλη Μελινού