Η καταστροφή του ανθρώπου

του Γέροντος Παϊσίου

Έχω δει ότι η καταστροφή του ανθρώπου είναι όταν έχει τα πάντα (υλικά αγαθά) εν αφθονία. Τότε δύσκολα αισθάνεται την παρουσία του Θεού καί τις ευεργεσίες Του. Θέλεις να παρασύρεις μακριά από τον Θεό κάποιον; Δώστου συνέχεια άφθονα τα υλικά. Ε, καί τον Θεό θα ξεχάσει καί τα πάντα.

Εγώ το συνειδητοποίησα αυτό στον εαυτό μου, όταν ήμουν νεότερος. Όταν ήμουν στο Σινά, εκεί που εμένα, δεν είχε νερό. Έπρεπε να περπατήσω δυο ώρες περίπου, για να φτάσω σ' ένα βράχο, τον οποίο «έγλυφε» το νερό κι έσταζε...

 Έβαζα λοιπόν τη στάμνα καί καθόμουν εκεί καμιά ώρα ακόμη, μέχρι να γεμίσει, και γύριζα. Ε, λοιπόν, γι' αυτό το νεράκι που έσταζε, η ψυχή μου ζούσε την εξής κατάσταση:

Κάθε μέρα αγωνιούσα: «Άραγε θα στάζει ο βράχος σήμερα νερό;» Προσευχόμουν να συνεχίζει ο Θεός να το κάνει να τρέχει. Καθώς λοιπόν πήγαινα για το νερό, διακατεχόμουν απ’ αυτήν την αγωνία καί ευχόμουν. Όταν από μακριά αντίκριζα το βράχο να γυαλίζει με τον ήλιο, από το νερό, με χαρά δόξαζα το Θεό καί ο γυρισμός προς το κελί μου γινόταν με ευχαριστία και δοξολογία, για το νερό που μου έδινε. Το λίγο νερό, που έσταζε, πρώτον με έκανε να παρακαλώ συνέχεια το Θεό να συνεχίζει να στάζει ο βράχος καί δεύτερον να ευχαριστώ καί να δοξάζω το Θεό, το μόνο χορηγό όλων των αγαθών.

Όταν έφυγα καί πήγα στην Ιερά Σκήτη των Ιβήρων, δεν υπήρχε πρόβλημα νερού. Εκεί το νερό ήταν άφθονο, ξεχυνόταν σε πολλά κυβικά κι έτρεχε άσκοπα. Κάποτε, λοιπόν συναισθάνθηκα ότι μέσα μου, σιγά-σιγά, είχε διαμορφωθεί μία διαφορετική κατάσταση, ενώ ήμουν τόσο καιρό στη Σκήτη, «έπιασα» τον εαυτό μου να μην έχει πει ούτε ένα «δόξα σοι, ο Θεός».

Ενώ λοιπόν το λιγοστό νερό μου γινόταν αιτία προσευχής και δοξολογίας προς το Θεό, το πολύ νερό μ' έκανε να ξεχάσω ότι είναι δώρο του Θεού και ότι πρέπει να Τον ευχαριστώ. Αυτό γίνεται καί μ' ‘ολα τα πράγματα.

Από το βιβλίο «Ο Γέρων Παΐσιος» του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου