ΕΝΑΣ Γέρων είπε: Ότι τα πάθη τα οποία, παρά το έμφυτο αυτού, αποκτά ο άνθρωπος, οι αρχαίοι Έλληνες τα θεοποίησαν και τα προσκυνούσαν• εκείνους δε που δεν ήθελαν να τα προσκυνήσουν τους βασάνιζαν, τους φόνευαν και χωρίς να το θέλουν, τους έκαναν μάρτυρας. Και εμείς λοιπόν, αν υποκύπτομε στα πάθη, δεν διαφέρομε σε τίποτα από τους ειδωλολάτρες...
Διότι εκείνος που νικάται από τον θυμό και την οργή και έχει υποδουλωθεί σε αυτά τα πάθη και δεν προσπαθεί μόνος του να αποκόψει την μανία του πάθους αυτού, αρνείται τον Ιησού και έχει μέσα του ως θεό τον Άρη (θεό του πολέμου) και προσκυνεί το είδωλο της μανίας, όπως και οι αρχαίοι Έλληνες.
Και ο φιλάργυρος που δεν ευσπλαγχνίζεται τον αδελφό του και δεν δίδει ελεημοσύνη στον πλησίον του, είναι επίσης ειδωλολάτρης, που τιμά το είδωλο του Ερμή (θεός του εμπορίου) και λατρεύει την κτίση, αντί του Κτιστού. Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα πάθη, από όποιο πάθος έχει νικηθεί κανείς, σ’ αυτό και έχει υποδουλωθεί (Β' Πετρ. β΄, 19), σύμφωνα και με τα λόγια του Αποστόλου, που απεκάλεσε την φιλαργυρία δευτέρα ειδωλολατρία. Εκείνος όμως, που νίκησε τα πάθη και τα εξεδίωξε από μέσα του, ή εγκρατεύεται από αυτά, αυτός κατεπάτησε τα είδωλα, αρνήθηκε την δεισιδαιμονία και έγινε μάρτυς, χωρίς να χύσει αίμα, διότι έδωσε την καλή ομολογία.
Από τον «Ευεργετινό»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου