Γράφει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός στο βιβλίο του «Ελληνισμός μετέωρος»: Οι ηγέτες του Έθνους κρίνονται από τον Μακρυγιάννη με μέτρο τη στάση τους στη ξυνωρίδα «θρησκεία – πατρίδα». Και πρώτα η πολιτική ηγεσία. Έχει ακέραιη την ευθύνη για τη στρεβλή πορεία του Κράτους. Το πρόβλημα της Ελλάδας σε τελευταία ανάλυση είναι για το Στρατηγό οι πολιτικοί της: «Όσοι έχουν την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, τόχουν σε δόξα, τόχουν σε τιμήν, τόχουν σε ικανότητα το να τους ειπής, ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα» (Α 516)!...
Οι ξένοι και οι «ξενολάτρες»
Η παρουσία των Ξένων στον ελλαδικό χώρο επιδεινώνει την κατάσταση, διότι προάγει την κρατική δυσλειτουργία. και πρώτα οι δολοπλοκίες των ξένων Κυβερνήσεων, που αναπτύσσουν τη δυναμική τους εντός της Ελλάδος «να τους φάνε, να τους χάσουν, να τους σβήσουνε, να μη ξαναειπωθούν Έλληνες» (Α 319). Οι Μεγάλοι της Ευρώπης «ανεμοδούρες» και «διεφταρμένες μηχανές» (Α 404), υποβλέπουν την Ελλάδα λόγω της Ορθοδοξίας της «εξ αιτίας του σαράντα άρθρο της θρησκείας» (Ο 92). Ο Μακρυγιάννης δείχνει πολιτική κρίση και θαυμαστή οξυδέρκεια, διότι συνέλαβε την αιτία της μόνιμης και αμετάβλητης στάσης της Ευρώπης έναντι της Ορθοδοξίας. Διότι το κατ’ εξοχήν ασύμπτωτο με την Ευρώπη του Καρλομάγνου είναι η Ορθοδοξία. Δεν χωρά η Πατερική ορθόδοξη Ελλάδα στη Δύση, διότι η Ορθοδοξία είναι αναίρεση συλλήβδην του δυτικού τρόπου υπάρξεως.
Η ευθύνη των πολιτικών της Ελλάδος έγκειται στο ότι επιτρέπουν να κυβερνούν οι Ξένοι «με το μέσον το δικό τους» (Α 510). Έτσι, η «πατρίδα κλονίζεται, από τις οδηγίες τις πατρικές των Πρέσβεων και δικών μας ξενολάτρων» (Α405). Το αποτέλεσμα: «καταντούμε όλοι δούλοι των ξένων και της τυραγνίας» (Ο 54).
Ο Μακρυγιάννης διαπιστώνει, ότι το Έθνος κινδυνεύει να χάσει στην ελευθερία, ότι δεν είχε χάσει στη δουλεία. Και μπορεί να το διαπιστώσει, διότι είναι ζυμωμένος μέσα στην παράδοση του Γένους. Διότι μόνο όποιος έχει εμπειρία της παραδόσεως, μπορεί να διακρίνει την αλλοτρίωση. Αυτόν το προβληματισμό του κλείνει η γνωστή εκείνη δήλωσή του: «Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη τη λευτεριά, όπου θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμεν τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους, άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή, τιμίοτη. Αυτά λείπουν απ’ όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς» (Α 497). Είναι η διαπίστωση της ανωριμότητας όχι τόσο του λαού, όσο της ηγεσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου