Η κρίση καί η Μέλλουσα Κρίση

Μεσούσης της οικονομικής καί ακριβέστερα της ηθικής κρίσεως, που ταλανίζει αενάως την Ελλάδα, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο, πιστοποιείται συνεχώς ότι οι χειρισμοί για την αντιμετώπισή της στη χώρα μας, είναι εξίσου προκλητικότατοι με τα όσα προηγήθησαν για να φέρουν τη χώρα σ’ αυτή την κατάσταση, από την οποία το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν βλάπτονται όσοι άνθρωποι ζούσαν και εξακολουθούν να ζουν έντιμα...

Διότι οι απεξαρτημένοι από την φιλαργυρία καί την ακόρεστη πλεονεξία, συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το όποιο χρήμα απλά ως μέσον συναλλαγής για να εξασφαλίσουν τα αναγκαία προς το ζειν, κυρίως δε των παιδιών τους και όχι ως μανία πλουτισμού και κερδοσκοπίας εις βάρος των άλλων. Γνωρίζουν επίσης, να ζουν ειρηνικά, με καθαρότητα καρδιάς, ταπεινοφροσύνη, υπομονή, ανεκτικότητα, ανεξικακία, ελευθερωμένοι από τα πάθη καί αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες ως δοκιμασίες. Ξέρουν να φυλάσσουν στη ζωή τους Άγιες Εντολές και να πορεύονται σύμφωνα με αυτές, ευχαριστώντας τον Θεό. Και η ζωή που επέλεξαν δεν βασίζεται σε αδικίες, ηδονές και απολαύσεις της στιγμής, ψεύτικες ανέσεις, εγωϊσμούς, αλαζονείες και ματαιότητες.

Το μεγάλο πρόβλημα σε κάθε περίπτωση το έχουν αποκλειστικά όσοι με άδικους, παράνομους και αμαρτωλούς τρόπους οδήγησαν τις κοινωνίες σ’ αυτή την κατάσταση, μέσα στις οποίες κάθε ενάρετος και καλοπροαίρετος άνθρωπος, αντιμετώπιζε πάντα την αδικία του κράτους και των συνανθρώπων του, συνεχίζοντας και τώρα να ζει κάτω από την σκλαβιά που επιβάλλουν τα αγιάτρευτα πάθη των όσων επιβουλεύονται τον κόσμο εν ονόματι μιας τιποτένιας καλοπέρασης που δεν υφίσταται καν ως ζωή, και την οποία επιζητούν κάποιοι στην απόκτηση μερικών δεκάδων σπιτιών, φουσκωμένων τραπεζικών λογαριασμών, αυτοκίνητων και σε μια νομιζόμενη χλιδή που χαρακτηρίζει μια ζωή η οποία «ως άνθος μαραίνεται και ως όναρ παρέρχεται…», που και μόνο το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις τα «αγαθά» αποκτήθηκαν με κλεμμένα λεφτά και με αδικίες, είναι αδύνατον να καταστήσουν ικανοποιημένο τον οποιοδήποτε άνθρωπο. Απεναντίας, τέτοιου είδους «κεκτημένα», μεταβάλλονται σε νόσους, ερινύες καθώς και κατάρα για τους ίδιους και τους απογόνους τους, οι οποίοι διαχρονικά δεν θα τα χαρούν ποτέ, αφού είναι άγραφος κανόνας της ζωής το: «…τα κακώς καμωμένα, παίρνει ο διάολος και τον νοικοκύρη»! Αντιθέτως, ένας φτωχός και ενάρετος συνάνθρωπός τους, που με τον ιδρώτα του και μέσα από τις στερήσεις του, δημιουργεί τα περί της ζωής του, είναι βέβαιο ότι θα ζήσει ευτυχισμένος, καθώς και οι απόγονοί του που θα έχουν την ευλογία αυτή. Διότι τα όσα απέκτησαν είναι εν Θεώ.

Πολλοί άνθρωποι πριν απ’ αυτή την κρίση ζούσαν ήδη και θα συνεχίζουν να ζουν σε όλη τους την ζωή, απλοϊκά καί έντιμα, αρκούμενοι εις τα ολίγα και δεν χρειάζονται οι χρηματοπιστωτικές διαρθρώσεις για να πτωχεύσουν, και να υποτιμηθούν ή τις κερδοσκοπίες των τραπεζών και των ανομιών των κυβερνήσεων για να κερδίσουν κάτι. Διότι πολλοί γεννιούνται φτωχοί, άποροι, άστεγοι καί υποχρεώνονται να ζουν εκμεταλλευόμενοι από άκαρδους συνανθρώπους τους που παριστάνουν τους «πολιτισμένους» μέσα σε μια κοινωνία που κυριαρχείται από την βρωμιά και την υποκρισία όλων όσων στο όνομα της προόδου και της ανάπτυξης καταδυναστεύουν τους πολίτες και ζουν εις βάρος τους. Παρόλα αυτά, οι έντιμοι άνθρωποι και μέσα ακόμα από τις αδικίες, κατανοώντας ότι αυτή είναι δυστυχώς οι «άνθρωποι» που ατυχώς έχουν το πάνω χέρι, δεν πτοούνται και έμαθαν να αγωνίζονται για χάριν της οικογένειας, των παιδιών και των ιδανικών τους.

Και ενώ οι απανταχού αόρατοι κοσμοκράτορες, με τη συνεργεία των ορατών πιονιών τους, επινοούν άδικες μεταρρυθμίσεις για να αντιμετωπισθεί η κρίση, θεσπίζουν να τιμωρηθούν στην Ελλάδα εκ νέου όσοι ήταν έντιμοι και πριν από την κρίση και μάλιστα ήταν αυτοί οι ίδιοι που τιμωρούμενοι πλήρωναν πάντα το «λογαριασμό» των καταχρήσεων, των κλοπιμαίων και της κραιπάλης. Το πλέον άδικο σ’ αυτό το «κόλπο», πέραν του ότι τσαλαπατάει τα όνειρα και τις ελπίδες των νέων γενεών που δεν έχουν φταίξει σε τίποτα, αποτελεί και η επίθεση κατά εργαζομένων και συνταξιούχων, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι ενώ υπέστησαν και υπόκεινται επί σειρά ετών την στυγνή σε πολλές περιπτώσεις εκμετάλλευση των εργοδοτών τους, αναγκαζόμενοι να δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες, απλήρωτοι καί με πολύ χαμηλούς μισθούς, ψεύτικες ειδικότητες, ανασφάλιστοι καί απειλούμενοι, έρχεται το πολιτικό «σύστημα» που αδιαφορεί για όλα αυτά, να ενδιαφέρεται πλέον μόνο για την παράταση εργασίας ως τα γηρατειά, για την μείωση μισθών και αλλαγής των εργασιακών όρων, την στιγμή που οι αποφασίζοντες και διατάσσοντες είναι αμφίβολο αν έχουν δουλέψει ποτέ και αν θα χρειαστεί να δουλέψουν τα δικά τους παιδιά, καθότι μαμάκηδες.

Σ’ όλη αυτή την κατάσταση, οφείλει ο κάθε άνθρωπος, ασχέτως το τι ζωή έχει επιλέξει να ζήσει, να συνειδητοποιήσει ότι ακόμα και αν δεν πιστεύει στον Θεό και στην μέλλουσα Κρίση, θα πρέπει να ζει με τρόπους που τουλάχιστον θα αναπαύουν την συνείδησή του. Πολύ δε μάλλον, εκείνος που πιστεύει και έχει φόβο Θεού, θα πρέπει σε κάθε στιγμή να αναλογίζεται ότι ο τρόπος ζωής του, είναι η εφαρμογή του Ευαγγελίου ως βίωμα και αλλοίμονο αν αυτό το ζήτημα ζωής το μεταβάλλουν οι περιστάσεις σε κατάχρηση, κλεψιά, αδικία και κάθε είδους πάθους κατά της ζωής του πλησίον συνανθρώπου. Και τέλος, ας προσεχθούν τα ακόλουθα: «Ο Χριστός έστησεν ημέραν εν η μέλλει κρίνειν την οικουμένην» (Πραξ. 17, 31), «Ιδού έρχομαι ταχύ και ο μισθός μου μετ’ εμού αποδούναι εκάστω ως το έργον έσται αυτού» (Αποκ. 22, 12), «…και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιωάν. 5, 28-30). Και μετά την Κρίση, οι μεν Δίκαιοι αρπάζονται στον Παράδεισο, οι δε αμαρτωλοί και αμετανόητοι, αυτοί θα καταδικασθούν στην αιωνία κόλαση. Είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, αυτή θα είναι η πραγματική Κρίση!

Στρατής Ανδριώτης