«Εν τούτω νίκα»

Μετά το 311μ.Χ. την απέραντη ρωμαϊκή αυτοκρατορία διοικούν οι εξής. Στη Δύση έχομε τον Κωνσταντίνο και το Μαξέντιο. Στην Ανατολή έχομε τον Μαξιμίνο και το Λικίνιο. Ο Μαξέντιος προφασιζόμενος εκδίκηση για το θάνατο του πατέρα του Μαξιμιανού, κήρυξε τον πόλεμο εναντίον του Κωνσταντίνου. Στην πραγματικότητα επιθυμούσε την κυριαρχία σε όλη τη Δύση. Διέθετε στρατό υπερδιπλάσιο του Κωνσταντίνου και ξεκούραστο...

Αντίθετα ο Κωνσταντίνος, διέθετε λίγο στρατό και κατάκοπο από τους αλλεπάλληλους πολέμους, υπερτερούσε όμως στη γενναιότητα και σε στρατιωτική μεγαλοφυΐα. Ξεκίνησε και όταν έφτασε έξω από τη Ρώμη και αντίκρισε από ένα υψηλό σημείο τα πολυάριθμα εχθρικά στρατεύματα του Μαξεντίου, λιγοψύχησε. Διαλογίστηκε με λύπη, πόσο δύσκολο ήταν να κατανικήσει τόσο άπειρο πλήθος. Η Ρώμη θα ήταν ο τάφος του.

Ο Κωνσταντίνος παραμέρισε την ανθρώπινη αλαζονεία και επιθυμούσε να ζητήσει βοήθεια από το θείο. Στη δύσκολη αυτή ώρα κατέφυγε ταπεινά στο θείο και δεν εμπιστεύτηκε στον εαυτό του. Άρχισε λοιπόν να προσεύχεται, με αγωνία, με ειλικρίνεια, με αγαθή διάθεση και με πίστη στον άγνωστο Θεό. Και εισακούστηκε. Ήταν μεσημβρινή ώρα, όταν είδε στον ουρανό τον Τίμιο Σταυρό, φωτεινό σαν τον ήλιο. Επάνω από τον Σταυρό ήταν σχηματισμένη από αστέρια η επιγραφή. «Εν τούτω νίκα». Ο Εσταυρωμένος, ο Ναζωραίος, ο καταδικασμένος, από τη ρωμαϊκή εξουσία. Αυτός είναι η δύναμη. Αυτός είναι η ισχύς, το φως, ο φωτεινός σταυρός, η νίκη του Χριστού και η δική του νίκη. «Με το Χριστό θα νικήσω» είπε με πίστη.

Αυτή ήταν η καθοριστική στιγμή για το Κωνσταντίνο, για την ιστορία, για την Εκκλησία και για τον πολιτισμό. Το φως του Χριστού, η Θεία Χάρις «ουρανόθεν» κατέβηκε, κατέλαβε και καθάρισε το βασιλέα από κάθε αδυναμία. Χύθηκε σε όλο το είναι του ο Θεός και στο εξής θα τον καθοδηγεί σε κάθε ενέργειά του. Τον Κωνσταντίνο ο ίδιος ο Θεός τον εισήγαγε στη Χάρη, στην αλήθεια και στην πίστη. «Ουρανόθεν την κλήσιν έλαβε». Παρών στην αποκάλυψη του σημείου του Σταυρού ήταν ο Μεγαλομάρτυς Αρτέμιος και κάποιοι άλλοι αξιωματικοί.

Ήρθε η νύχτα καί αποκοιμήθηκε ο βασιλεύς. Του φανερώθηκε τότε ο ίδιος ο Χριστός με το σημείο του Σταυρού, που είδε στον ουρανό, καί τον παρακίνησε να κατασκευάσει ένα τέτοιο Σταυρό για να νικά πάντα στις μάχες κατά των εχθρών. Πράγματι, κατασκευάζει λάβαρο με τον Σταυρό και γράφει επάνω «εν τούτω νίκα» σύμφωνα με την υπόδειξη του Χριστού. Επίσης επάνω στις ασπίδες χαράσσει το ίδιο σύμβολο, κάνει σημαία σταυροειδή από χρυσό καί πολύτιμους λίθους, με το μονόγραμμα του Χριστού. Το χριστιανικό μονόγραμμα χαράσσεται σε όλες τις περικεφαλαίες των στρατιωτών.

Για τους «ιστορικούς» που αμφισβητούν το υπερφυσικό όραμα του Κωνσταντίνου.

«Αν δεχτούμε πώς ο Κωνσταντίνος για λόγους σκοπιμότητας κατασκεύασε αυτό το δράμα, τότε γιατί δεν το δημοσιοποίησε αμέσως, αλλά περίμενε είκοσι πέντε χρόνια να το εξομολογηθεί στον Ευσέβιο; Γιατί έγινε το λάβαρο, γιατί προηγείτο του στρατού καί γέμισε όλες τις πόλεις, χωρίς να δίνεται καμιά εξήγηση. Αβάσιμη είναι καί η άποψη πως το όραμα ήταν φυσικό φαινόμενο κάτι σαν το ουράνιο τόξο. Πώς το ουράνιο τόξο είχε το σχήμα του Σταυρού; Καί η Επιγραφή «εν τούτω νίκα» ποια εξήγηση φυσική μπορεί να έχει; Καί η άποψη της αυθυποβολής του αυτοκράτορας δεν ευσταθεί. Ο Κωνσταντίνος έχει στην ψυχή του σκοτάδι αγνοίας. Δεν κυριαρχεί μέσα του μία συγκεκριμένη άποψη, μια πίστη, μια βεβαιότητα για το Θεό. Επομένως δεν υπάρχουν εσωτερικοί μηχανισμοί, για να διεγείρουν το εγώ του στην αυθυποβολή. Τίποτε συγκεκριμένο δε γνωρίζει, το οποίο θα μπορούσε να φανταστεί.

Αυτοί οι απλοί και λογικοί συλλογισμοί είναι πειστικοί. Αν όμως επιμένουν κάποιοι και απορρίπτουν ως φανταστικό το όραμα και ανύπαρκτο, τότε ποιο ήταν το συνταρακτικό γεγονός, που συνέβη στην προσωπική ζωή του Κωνσταντίνου και την άλλαξε ριζικά; Γιατί όλοι αναμφισβήτητα δέχονται πώς κάτι παράδοξο του συνέβη, πριν από τη μάχη στη Μουλβία. Η άμεση κατασκευή του λαβάρου και η αλλαγή πλεύσης του Κωνσταντίνου είναι η καλύτερη απόδειξη του θεϊκού οράματος.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος, λοιπόν, τοποθετώντας ψηλά και μπροστά στο στράτευμα το λάβαρο, προχώρησε φτερωμένος προς τη Ρώμη. Ο Μαξέντιος τον περίμενε έξω από τη Ρώμη, στους Κόκκινους Βράχους. Εκεί δίπλα ήταν ο Τίβερις ποταμός και η Μουλβία γέφυρα. Στις 28 Οκτωβρίου του 312 έγινε η τελική μάχη μεταξύ του Κωνσταντίνου καί του Μαξεντίου. Νίκησε ο Σταυρός, το ακατανίκητο τρόπαιο. Καί όπως τα άρματα του Φαραώ καί τη δύναμη του έριξε στη θάλασσα ο Θεός, έτσι οι πολυάριθμοι του Μαξεντίου φοβήθηκαν τόσο πολύ την ορμή των ολιγάριθμων του Κωνσταντίνου, ώστε οπισθοχώρησαν άτακτα. Ο Μαξέντιος πνίγηκε. Ο Κωνσταντίνος μπροστά στο θαύμα του Σταυρού, δόξασε το Θεό καί απέδωσε την περιφανή νίκη στο Χριστό. Αυτή η σύγκρουση ήταν, όπως λέχθηκε, του Χριστιανισμού με την ειδωλολατρία. Καί νίκησε ο Χριστιανισμός. Ο δρόμος για τη Ρώμη είναι ανοιχτός. Για πρώτη φορά εισέρχεται στη Ρώμη ο Κωνσταντίνος νικητής καί θριαμβευτής. Ο θρίαμβος ήταν πάνδημος. Όλοι μαζί, συγκλητικοί, επιφανείς, διάσημοι αξιωματούχοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, δούλοι καί ελεύθεροι, όλη η Ρώμη ξεχύθηκε στους δρόμους, για να υποδεχτεί τον ελευθερωτή αυτοκράτορα. Με τα μάτια τους φαιδρά, με την ψυχή χαρούμενη καί με ασυγκράτητες κραυγές επευφημούσαν το λυτρωτή, το σωτήρα καί ευεργέτη...»

Από το βιβλίο: «Ο πατήρ της Ρωμιοσύνης» της μοναχής Ολυμπιάδος Ντιτορα – Ιερά Μονή Αγ. Αθανασίου Ημαθίας