Ομολογίες Οθωμανών

"...Οφείλουμε, πάντως, να μνημονεύσουμε τους ελάχιστους έστω Τούρκους που αποδοκίμασαν τα εγκλήματα γενοκτονίας κατά των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν θα ερευνήσουμε γιατί το έκαναν. Μπορεί να εξεγέρθηκε η συνείδησή τους, Μπορεί όμως να θέλησαν να απαλλάξουν το έθνος τους και τους εαυτούς τους από κάθε ευθύνη αποδίδοντας τα πάντα στους Νεότουρκους. Όπως και αν έχει το πράγμα, οι καταγγελίες τους αποτελούν ομολογία της διάπραξης των εγκλημάτων...

Έτσι, ο γερουσιαστής Δαμάντ - Φερίντ Πασάς (πρώην Μέγας Βεζίρης) αγορεύοντας στην Οθωμανική Γερουσία στις 22 του Οκτώβρη του 1918 είπε: «Η εκμηδένιση των χριστιανικών πληθυσμών ήταν ασυγχώρητο έγκλημα, που πρέπει να αποδοθεί στο κομιτάτο «Ένωση-Πρόοδος» και ήταν έγκλημα που διαπράχθηκε χωρίς κανένα λόγο. Οι πληθυσμοί αυτοί δεν μετανάστευσαν με τη θέλησή τους αλλά εξαναγκάστηκαν να φύγουν με την απειλή και τη βία και εξολοθρεύτηκαν χωρίς οίκτο». Και πρόσθεσε ότι «ο ολικός αριθμός των Οθωμανών υπηκόων, που απελάθηκαν μ' αυτό τον τρόπο ανέρχεται σε 550.000 ψυχές, φοβούμαι δε ότι είναι κατώτερος του πραγματικού». Όπως είδαμε ήταν πραγματικά σημαντικά κατώτερος.

Την επομένη η τουρκική εφημερίδα "Ακσάμ", όπως και μερικές άλλες, έγραφε: «Η Οθωμανική κυβέρνηση και όχι ο τουρκικός λαός διέπραξε τα ακατονόμαστα αυτά εγκλήματα, γι' αυτό και η κυβέρνηση έχει όλη την ευθύνη και όχι το έθνος, και οφείλει να απολογηθεί για τις ωμότητες αυτές μπροστά στο μεγάλο δικαστήριο, που θα συγκροτηθεί σύντομα από την ανθρωπότητα και όπου ο τουρκικός λαός θα διακηρύξει αυτή την αλήθεια».

Επίσης η Χαλιδέ - Εδίπ - Χανέμ, μία από τις διαπρεπέστερες λογογράφους της Τουρκίας έγραψε στην εφημερίδα "Βακίτ" στις 22 του Οκτώβρη: «Αποδιώξαμε τους Ελληνες υπηκόους μας και κάναμε το παν για να τους ξεριζώσουμε, καθώς και τους Αρμένιους, και για το σκοπό αυτό μεταχειριστήκαμε μεθόδους παρόμοιες μ' αυτές του Μεσαίωνα. Τώρα παρουσιαζόμαστε στην Αγγλία και την Αμερική ότι βασανίσαμε τους υπηκόους μας και φονεύσαμε αθώους Χριστιανούς μαζί με τα παιδιά τους. Η θεωρία του

εξαναγκαστικού εξισλαμισμού έγινε πρόφαση στα χέρια ληστών και δολοφόνων για μιαν εγκληματική τραγωδία. Διοικητές, Νομάρχες, υπάλληλοι, εξουσιοδοτημένοι με απόλυτη εξουσία από το Κομιτάτο, επέρριψαν στους ώμους του αθώου τουρκικού στοιχείου το βάρος των ακατονόμαστων κακουργημάτων».

Όμως σε τίποτα δεν ωφέλησαν αυτές οι ελάχιστες φωνές διαμαρτυρίας. Ούτε και το οικτρό τέλος του εμπνευστού της γενοκτονίας. Όπως είναι γνωστό, ο Ταλαάτ, μετά την ήττα της Τουρκίας και των συμμάχων της κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, κατέφυγε στο Βερολίνο. Εκεί όμως τον δολοφόνησε σε αντεκδίκηση για την τραγωδία των συμπατριωτών του ένας Αρμένιος, ο οποίος παραπέμφθηκε σε γερμανικό δικαστήριο, αλλ' αθωώθηκε πανηγυρικά".