Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή

Ο Θεόφιλος βασίλευσε στο Βυζάντιο κατά τα έτη 829—842μ.Χ. Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου, μετά από προτροπή της μητριάς του, ήλθαν στα ανάκτορα τα καλύτερα και ωραιότερα κορίτσια από όλη την αυτοκρατορία, για να διαλέξει από αυτές ο Θεόφιλος όποια θα του άρεσε για σύζυγο, δίνοντάς την ένα χρυσό μήλο εις ένδειξη της επιλογής του. Ανάμεσα στις παρθένους που έφεραν ήταν και η περικαλλεστάτη καί σοφή νεάνιδα η Κασσιανή, την οποία είδε πρώτη και στάθηκε μπροστά της ο Θεόφιλος. Θέλοντας να δοκιμάσει το πνεύμα και την ευφυΐα της κάθε μιας, λέγει χαριεντιζόμενος στην Κασσιανή: «Ως άρα διά γυναικός ερρύη τα φαύλα», υπονοώντας την Εύα. Τότε η σοφοτάτη Κασσιανή, σεμνώς ερυθριάσασα, απάντησε θαρραλέα: «Αλλά και εκ γυναικός πηγάζει τα κρείττονα», υπονοώντας την Θεοτόκο. Η τόλμη καί η σοφία της Κασσιανής συνέστειλε αλλά και δυσαρέστησε τον Θεόφιλο, επειδή απεδείχθη ότι η νέα ήταν ευφυέστατη και έτσι απομακρύνθηκε από αυτήν και εξέλεξε την σεμνή Θεοδώρα, που της προσέφερε το μήλο, ως σύμβολο της εκλογής του. Έτσι η μεν Θεοδώρα έγινε βασίλισσα, η δε Κασσιανή εγκατέλειψε την κοσμική ζωή και έγινε Μοναχή.
Στην Κασσιανή οφείλεται το Δοξαστικό του Όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή». Λέγεται ότι καθώς συνέθετε τούτο η Κασσιανή ήταν απόγευμα και βρισκόταν στο Μοναστήρι. Γράφοντας τους στίχους τούτους, αντιλήφθηκε τον ερχομό του Θεοφίλου, ο οποίος δεν είχε λησμονήσει τις χάρες αυτής της γυναικός και την αναζητούσε. Τότε η Κασσιανή ακούγοντας κρότους βημάτων από την βασιλική συνοδεία, έσπευσε να κρυφθεί αφήνοντας το ποίημά της ημιτελές ως την φράση: «Ων εν τω παραδείσω, Εύα το δειλινόν, κρότον τοίς ωσίν ηχηθείσα». Ο Θεόφιλος εισελθών στο δωμάτιό της, είδε τότε το ημιτελές ποίημα πάνω στο χαρτί και πρόσθεσε την φράση: «τω φόβω εκρύβη». Όταν επανήλθε η Κασσιανή μετά την αναχώρηση του Θεοφίλου και είδε τους στίχους γραμμένους από τον Θεόφιλο, δεν τους έσβησε, αλλά είδε αρμόζανε, διότι και η Εύα ακούγοντας τα βήματα του Θεού στον Παράδεισο, από τον φόβο της κρύφθηκε. Έτσι η Κασσιανή τους άφησε όπως ήταν και συνέχισε μέχρι τέλους το ποίημα.