του Ηλία Μηνιάτη (+1714), Επισκόπου Κερνίκης και Καλαβρύτων
«…Έως πότε πανάμωμε και πανακήρατε Κόρη, το δύστηνο γένος των Ελλήνων θέλει να βρίσκεται στα δεσμά μιας ανυποφόρου δουλείας; Έως πότε να του πατεί τον ευγενικό λαιμό ο Θράξ; Έως πότε έχουν να βασιλεύονται από την ημισέληνο οι χώρες εκείνες, στις οποίες ανέτειλε σε ανθρωπίνη μορφή, από την αγιασμένη σου γαστέρα, ο μυστικός ήλιος της δικαιοσύνης Ήλιος; Ω Παρθένε! Ενθυμήσου, πως στην Ελλάδα πρότερον, παρά σε άλλον τόπο, έλαμψε το ζωηφόρο φως της αληθινής Πίστεως. Το ελληνικό γένος στάθηκε το πρώτον, οπού άνοιξε τις αγκάλες, και δέχθηκε το θείο Ευαγγέλιο του μονογενούς σου Υιού• το πρώτο, οπού σε γνώρισε για αληθινή Μητέρα του θεανθρώπου Λόγου• το πρώτο, όπου αντιστάθηκε στους τυράννους, οι οποίοι με μύρια βάσανα γύρευαν να εκριζώσουν από τις καρδιές των πιστών το σεβάσμιό σου όνομα. Τούτο έδωσε στον Κόσμο Διδασκάλους, οι οποίοι με το φως της διδασκαλίας των φώτισαν τις αμαυρωμένες διάνοιες των ανθρώπων. Τούτο έδωσε τους Ποιμένες, οι οποίοι με την ποιμαντική ράβδο εξώρισαν τους αιμοβόρους λύκους από το Εκκλησιαστικό ποίμνιο. Τούτο έδωσε γεωργούς, οι οποίοι με το άροτρο του Σταυρού, και με τον ιδρώτα του προσώπου γεώργησαν τις καρδιές, και σπέρνοντας τον Ευαγγελικό σπόρο, θέρισαν τις ψυχές για την ουράνια αποθήκη. Τούτο τους Μάρτυρες έδωσε, οι οποίοι με το ίδιο αίμα τους έβαψαν την πορφύρα της Εκκλησίας.
Λοιπόν, εύσπλαχνε Μαριάμ, σε παρακαλούμε, για το Χαίρε εκείνο το οποίο προξένησε σε εμάς την χαρά για τον Αγγελικό εκείνον Ευαγγελισμό, ο οποίος στάθηκε της σωτηρίας μας το προοίμιο χάρισε σ’ αυτό την προτέρα τιμή, ανάσυρε αυτό από την κοπριά της δουλείας στον θρόνο του βασιλικού αξιώματος• από τα δεσμά στο σκήπτρο, από την αιχμαλωσία στο βασίλειο. Και αν αυτές οι φωνές μας δεν σε παρακινούν στην ευσπλαχνία, ας σε παρακινήσουν αυτά τα πικρά δάκρυα, τα οποία τρέχουν από τους οφθαλμούς μας. Αλλ' ανίσως και αυτά δεν φθάνουν, ας σε παρακινήσουν οι φωνές και οι παρακλήσεις των Αγίων σου, οι όποιοι ακαταπαύστως φωνάζουν από όλα τα μέρη της δυστήνου Ελλάδος. Φωνάζει ο Ανδρέας από την Κρήτη, φωνάζει ο Σπυρίδων από την Κύπρο, φωνάζει ο Ιγνάτιος από την Αντιόχεια, φωνάζει ο Διονύσιος από την Αθήνα, φωνάζει ο Πολύκαρπος από την Σμύρνη, φωνάζει η Αικατερίνη από την Αλεξάνδρεια, φωνάζει ο Χρυσόστομος από την Βασιλεύουσα Πόλι και δεικνύοντές σου την σκληροτάτη τυραννίδα των άθεων Αγαρηνών, ελπίζουν από την άκρα σου ευσπλαχνία του Ελληνικού Γένους την απολύτρωση.
Αποδέξου λοιπόν, Παναγία Παρθένε, τα δάκρυά μας, τα οποία συνοδεύουν το μυστήριο, το οποίο ετελειώθη σε Σένα. Διότι καθώς τα δάκρυα τρέχουν χωρίς να βλάψουν τους οφθαλμούς, έτσι και ο Θείος Λόγος προήλθε από την καθαρή σου μήτρα, δίχως φθορά της Παρθενίας σου. Δώσε τόση δύναμη στους ευσεβείς, εναντίον των ανθρωποκτόνων και αιμοβόρων βαρβάρων, ώστε να σβησθεί τελείως το φως της ημισελήνου, όπως λάμψει πάλι περισσότερο του μυστικού Ηλίου η ζωοποιός ακτίνα και δοξασθεί από όλους το Άγιό σου όνομα, συν τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
Λοιπόν, εύσπλαχνε Μαριάμ, σε παρακαλούμε, για το Χαίρε εκείνο το οποίο προξένησε σε εμάς την χαρά για τον Αγγελικό εκείνον Ευαγγελισμό, ο οποίος στάθηκε της σωτηρίας μας το προοίμιο χάρισε σ’ αυτό την προτέρα τιμή, ανάσυρε αυτό από την κοπριά της δουλείας στον θρόνο του βασιλικού αξιώματος• από τα δεσμά στο σκήπτρο, από την αιχμαλωσία στο βασίλειο. Και αν αυτές οι φωνές μας δεν σε παρακινούν στην ευσπλαχνία, ας σε παρακινήσουν αυτά τα πικρά δάκρυα, τα οποία τρέχουν από τους οφθαλμούς μας. Αλλ' ανίσως και αυτά δεν φθάνουν, ας σε παρακινήσουν οι φωνές και οι παρακλήσεις των Αγίων σου, οι όποιοι ακαταπαύστως φωνάζουν από όλα τα μέρη της δυστήνου Ελλάδος. Φωνάζει ο Ανδρέας από την Κρήτη, φωνάζει ο Σπυρίδων από την Κύπρο, φωνάζει ο Ιγνάτιος από την Αντιόχεια, φωνάζει ο Διονύσιος από την Αθήνα, φωνάζει ο Πολύκαρπος από την Σμύρνη, φωνάζει η Αικατερίνη από την Αλεξάνδρεια, φωνάζει ο Χρυσόστομος από την Βασιλεύουσα Πόλι και δεικνύοντές σου την σκληροτάτη τυραννίδα των άθεων Αγαρηνών, ελπίζουν από την άκρα σου ευσπλαχνία του Ελληνικού Γένους την απολύτρωση.
Αποδέξου λοιπόν, Παναγία Παρθένε, τα δάκρυά μας, τα οποία συνοδεύουν το μυστήριο, το οποίο ετελειώθη σε Σένα. Διότι καθώς τα δάκρυα τρέχουν χωρίς να βλάψουν τους οφθαλμούς, έτσι και ο Θείος Λόγος προήλθε από την καθαρή σου μήτρα, δίχως φθορά της Παρθενίας σου. Δώσε τόση δύναμη στους ευσεβείς, εναντίον των ανθρωποκτόνων και αιμοβόρων βαρβάρων, ώστε να σβησθεί τελείως το φως της ημισελήνου, όπως λάμψει πάλι περισσότερο του μυστικού Ηλίου η ζωοποιός ακτίνα και δοξασθεί από όλους το Άγιό σου όνομα, συν τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου