Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο Παράδεισος

Γράφει ο συναξαριστής των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, αναφερόμενος στην απόφαση του ειδωλολάτρη ηγεμόνα Αγρικόλαου, να ριχθούν γυμνοί οι Άγιοι στην παγωμένη από το δριμύ ψύχος λίμνη της Σεβάστειας, δεδομένου ότι ο βόρειος άνεμος έκανε ακόμα πιο δυσβάσταχτο το μαρτύριό τους, που όμως υπέμειναν για την αγάπη του Χριστού: «…Μη νομίσετε ευλογημένοι Χριστιανοί, ότι είναι λίγη τιμωρία αυτή του να ρίψουν άνθρωπο γυμνό εντός του πάγου και μάλιστα εν καιρώ νυκτός… Πρώτον μελανιάζει ολόκληρο το σώμα του ανθρώπου από το ψύχος το πολύ και χάνεται η φυσική ωραιότητα, έπειτα φεύγει όλο το αίμα από τα μέλη του σώματος και συσσωρεύεται στην καρδιά. Τότε τα άκρα των μελών του σώματος μένουν χωρίς θερμότητα και αρχίζουν λίγο – λίγο να σαπίζουν και να διαλύονται. Όχι μόνο στα άκρα γίνεται τότε ο πόνος αφόρητος, αλλά και η καρδιά συσφίγγεται από το αίμα και δέχεται φοβερές τις οδύνες».
Οι Άγιοι όμως προθύμως έσπευσαν να υποστούν αυτή την τιμωρία λέγοντες: «…Ας γυμνωθούμε τώρα για τον Παράδεισο, τον οποίο απωλέσαμε. Τι θα ανταποδώσουμε στον Κύριο για όλα εκείνα τα οποία προσέφερε σε εμάς; Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός γυμνώθηκε επί του Σταυρού για εμάς. Τι θαυμαστό, εάν γυμνωθούμε και εμείς για Εκείνον;… Δριμύς είναι ο χειμών, αλλά γλυκύς είναι ο Παράδεισος, θλιβερός είναι ο πάγος, αλλά η απόλαυση του Παραδείσου είναι γλυκυτάτη, λίγο ας υπομείνουμε και θα μας θερμάνει ο κόλπος του Αβραάμ. Έναντι του κόπου μιας νυκτός, ας εξαγοράσουμε χαρά αιώνια. Ας παγώσουν τα πόδια μας, για να χορεύουν στον Παράδεισο, ας διαλυθούν τα χέρια μας, για να έχουμε παρρησία να τα σηκώσουμε προς τον Θεό… Σώμα είναι, ας μη το λυπηθούμε, επειδή μέλλει εν καιρώ να πεθάνουμε. Ας πεθάνουμε τώρα θεληματικώς, για να ζήσουμε αιωνίως. Ας γίνουμε θυσία στον Θεό, θυσιάζοντας τα μέλη μας υπέρ της αγάπης του Χριστού».